Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε


από J. Soltren Photography

Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε, τραγουδούσε ο Βαγγέλης Γερμανός. Κι αυτό μικρό, όπως και τα άλλα. Τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτοι χειμώνες, θα απαντούσε τραγουδιστά η Σωτηρία Μπέλλου. Τώρα μια μικρή μελαγχολία από το τέλος αυτής της κίτρινης εποχής με το μπλε της αυταπάτης, το τέλος των διακοπών και της ραστώνης και την επιστροφή του φθινοπώρου από την επόμενη εβδομάδα. Πιο νωρίς ήρθε ο ΣεπτέμβρηςΦθινόπωρο θα πει μελαγχολία, έχουμε ακούσει κι από το Δημήτρη Μητροπάνο.
Ακόμη όμως διανύουμε την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου, που μοιάζει να βάζει τα δυνατά της για να μας εντυπωσιάσει και να μείνει στη μνήμη μας. Δευτέρα επέστρεψα στη Βέροια και στη δουλειά και χθες πρωτοπήγα στο θέατρο και είδα την παράσταση Οψόμεθα εις Φιλίππους σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη. Δεν είχε κόσμο είναι το πρώτο που έχω να πω (συμβάλλει σ΄αυτό και το ακριβό εισιτήριο, οι πολλές παραστάσεις, οι ημερομηνίες), είχε ενδιαφέρον, μου άρεσε, ήταν κάτι σύγχρονο, σαν μάθημα ιστορίας δραματουργικά διδαγμένο. Φανταζόμουν τις κερκίδες γεμάτες μαθητές που κατόπιν θα συζητούσαν με τους καθηγητές της ιστορίας τα τεκταινόμενα και τις φιλοσοφικές – ποιητικές διαστάσεις της ύπαρξης.
Όσο για την Τετάρτη 27 γιόρταζε κι ο άγιος Φανούριος. Του έχω μια αδυναμία αυτού του άγιου. Ήδη το όνομά του δείχνει ότι φανερώνει κάτι, πιστεύεται μάλιστα ότι ο άγιος βρίσκει τα χαμένα κάνοντάς του φανουρόπιτα. Λοιπόν το πρωινό της μέρας πήγα να ανάψω ένα κεράκι στον άγιο, η εκκλησία ανοιχτή μετά τη λειτουργία, είχε κόσμο. Κάθισα λίγο και σχεδόν αμέσως άρχισα μία από τις αγαπημένες ενασχολήσεις: να παρατηρώ. Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για τον τρόπο που φιλάμε τις εικόνες των αγίων και σταυροκοπιόμαστε, άλλοι βιαστικά, άλλοι αποφασιστικά κι άλλοι δειλά,τρυφερά ή ένοχα. Μια κοπέλα έκανε με το χέρι της μια κυκλωτική κίνηση πάνω από την εικόνα του εορταζόμενου άγιου και μια μητέρα έλεγε στο κοριτσάκι της χαιρέτισε τις εικόνες κι αυτό κουνούσε σηκωμένο το χεράκι του πέρα δώθε. Έπρεπε όμως να φύγω, δουλειές και το βράδυ έπρεπε να είμαι στη Βιβλιοθήκη. Προαναγγέλθηκε ότι θα ήταν μαγικά. Και ήταν. Γιατί τι είναι μαγεία, αν όχι η ζωή που σφύζει κι η μετάβαση στην καλοκαιρία της ψυχής. Αυτή να προσέχουμε κι οι καιροί ας αλλάζουν.

  • Σχετικά με το άρθρο
γράφτηκε στις 29 Αυγούστου 2008
in Τα νέα μας
tagged ,
2013 © Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας