Ο ελληνισμός στο σύγχρονο Ιράν (1837-2010)

Ο ελληνισμός στο σύγχρονο Ιράν : 1837-2010 : με τη συνεισφορά της Έλλης Αντωνιάδου / Ευάγγελος Βενέτης , Αθήνα : Πορεία, 2011, 282σ. ; 24εκ.

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ο ελληνικός και ο ιρανικός πολιτισμός έχουν ασκήσει καταλυτική επίδραση στην Μέση Ανατολή, την Κεντρική και την Μικρά Ασία. Η πολιτισμική αλληλεπίδραση του ελληνικού και του ιρανικού κόσμου έχουν υπάρξει από τις σημαντικότερες εξελίξεις στις προαναφερθείσες περιοχές ήδη από την αρχαία περίοδο. Κατά την σύγχρονη περίοδο οι πολιτικές και πολιτισμικές σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ιράν διατηρήθηκαν και ενισχύθηκαν. Στην ιστορία, Έλληνες και Ιράνιοι (Πέρσες) έχουν να επιδείξουν σπουδαία επιτεύγματα στους τομείς των επιστημών, των γραμμάτων και τεχνών.

Με δεδομένο το ότι διεθνώς η μελέτη των ελληνοϊρανικών σπουδών σταματά στον 7ο αι. μ.Χ, ελάχιστα στοιχεία είναι γνωστά για τις ελληνο-ιρανικές σχέσεις και σπουδές έκτοτε μέχρι σήμερα. Η απουσία ακαδημαϊκής έρευνας στον εν λόγω τομέα τον καθιστά παρθένο, και συνεπώς ελκυστικό, ερευνητικά.

Το παρόν πόνημα αποτελεί εισαγωγική ιστορική μονογραφία στο τομέα των σύγχρονων ελληνο-ιρανικών σπουδών. Αποσκοπεί στην ενημέρωση του επιστημονικού και ευρέως αναγνωστικού κοινού για το παρελθόν, παρόν και μέλλον μιας άγνωστης πτυχής του ελληνισμού της διασποράς στον ιρανικό και ισλαμικό κόσμο της Δυτικής και Κεντρικής Ασίας.

Οι τρεις ιεράρχες

Υπάρχει μια αίσθηση ότι οι θεσμικές γιορτές εξασθενίζουν το ακριβές περιεχόμενο της τιμής την οποία περιποιούμε στο έργο των τιμωμένων προσώπων. Αυτή η αίσθηση στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία επιβεβαιώνεται πολλές φορές, καθώς πολλές θεσμικές εορτές έχουν χάσει τελείως το νόημα τους και έχουν εκπέσει στο επίπεδο της αργίας.

Μια τέτοια είναι και η περίπτωση των τριών ιεραρχών, η μνήμη των οποίων εορτάζεται στις 30 Ιανουαρίου εκάστου έτους, αλλά τα έργα τους θεωρείται ότι αφορούν μόνο κάποιο εξειδικευμένο κοινό. Στην βιβλιοθήκη μας θα βρείτε έργα του Μ. Βασιλείου, του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού και του Ιωάννη του Χρυσοστόμου τα άπαντα(26 τόμοι)

Θα σας προτείνουμε και 2 βιβλία που τοποθετούν το έργο των τριών ιεραρχών μέσα στο ιστορικό του πλαίσιο και το φωτίζουν υπό το πρίσμα της εποχής του.

Η συμβολή της Καππαδοκίας στη χριστιανική σκέψη / Βασιλείου Ν. Τατάκη, Αθήνα : Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, 1989

Πίνακας περιεχομένων και εκτενή αποσπάσματα από την Μυριόβιβλο
Ιωάννης ο Χρυσόστομος για το Imperium Romanum : μελέτη πάνω στην πολιτική σκέψη της Αρχαίας Εκκλησίας / Κωνσταντίνος Α. Μποζίνης, Αθήνα : Καρδαμίτσα, 2003

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ζει σε μια εποχή (4ος/5ος αι. μ.Χ.), στην οποία ο Χριστιανισμός εξέρχεται από την κοινωνική του απομόνωση και μεταμορφώνεται σε μια κρατική θρησκεία που κυριαρχεί παντού στη δημόσια ζωή. Τα γραφτά του αντανακλούν τη μεταβατική αυτή περίοδο, όπου το ευαγγελικό ήθος υπερβαίνει τα όρια της Εκκλησίας και συγκρούεται με τις αρτηριοσκληρωτικές δομές του συστήματος, προσπαθώντας να επιβάλλει νέες εναλλακτικές μορφές ζωής σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή ο διάλογος ανάμεσα στο Χριστιανισμό και τον Ελληνισμό, στο επίπεδο της πολιτικής φιλοσοφίας, δεν είναι λιγότερο έντονος απ’ ό,τι στο χώρο του δόγματος, δηλαδή την κοσμολογία ή τη γνωσιολογία. Η διπλή προσωπικότητα ενός Ευσέβιου ή ενός Ιουλιανού Παραβάτη μαρτυρεί ήδη τη δυναμική προσέγγιση από τους δύο κόσμους, που ζητούν, θαρρείς, να πλαστούν μαζί μέσα στην ψυχή του ενός ανθρώπου.
Ανατρέχοντας στις ομιλίες και σε άλλα έργα του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ο Κ. Μποζίνης εξετάζει τη στάση του μεγάλου πατέρα της Εκκλησίας απέναντι στο Imperium Romannum, την κρατική εξουσία της εποχής του. Ακόμη, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται τις επιρροές που δέχθηκε ο Χρυσόστομος από την αρχαία ελληνική γραμματεία, οι οποίες συνέβαλαν, μαζί με το Ευαγγέλιο και την προγενέστερη πατερική παράδοση, στη διαμόρφωση της πολιτικής του σκέψης.

Ίμια 1996

Τούτα εδώ είναι τα ακατοίκητα νησάκια Ίμια, κοντά στην Κάλυμνο. Πέριξ αυτής της όμορφης σταλαγματιάς γης παίχτηκε τον Ιανουάριο του 1996 το μεγαλύτερο πολεμικό θρίλερ της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Δεν πρόκειται για άλλο ένα διπλωματικό επεισόδιο, αλλά για σύγχρονη ιστορία, ζυμωμένη με το αίμα των 3 νεκρών της 31/1/1996. Στην ιστοσελίδα “σαν σήμερα” μπορείτε να διαβάσετε ένα συνοπτικό χρονολόγιο της κρίσης των Ιμίων. 

Για όσες και όσους επιθυμούν να εντρυφήσουν στην διπλωματική ιστορία του ζητήματος θα προτείνουμε δύο εκδόσεις που βρίσκονται στα ράφια της βιβλιοθήκης μας:

Το καθεστώς των νησίδων στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο : η μαρτυρία των πηγών / Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, Αθήνα : Εστία, 2002, 53σ. : εικ. ; 28εκ.

Υπόμνημα περί των νησίδων “Λιμνιά-Ιμια”, Αθήνα : Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, 1996, 20σ. : εικ. ; 28εκ.

Πίσω στο χωριό

Συζητιέται εδώ και καιρό το ζήτημα της αγροτικής παραγωγής στην χώρα μας και κατά πόσο μπορεί να δώσει ώθηση στην τελματωμένη ελληνική οικονομία. Αυτές οι συζητήσεις αντανακλώνται στην έκδοση νέων τίτλων με το ίδιο θέμα. Προτείνουμε σήμερα 2 σχετικά βιβλία, ένα του 2012 και ένα παλαιότερο του 2002.

Πίσω στο χωριό… : η απάντηση στην κρίση είναι η αγροτική παραγωγή / Αθάνασιος Δ. Θεοδωράκης, Αθήνα : Λιβάνης, 2012

Η νέου τύπου, βιώσιµη οικονοµική ανάπτυξη πρέπει να στηρίζεται στην πραγµατική οικονοµία µας. Η στροφή στην πραγµατική οικονοµία είναι αδήριτη ανάγκη και προϋπόθεση για τη δηµιουργία θέσεων εργασίας, τη διασφάλιση της βιωσιµότητας του ασφαλιστικού συστήµατος και την τόνωση της δραστηριότητας των µικρών και µεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν την κύρια συνιστώσα της ελληνικής οικονοµίας.Σε αυτή τη λογική, ο ρόλος του αγροτικού τοµέα είναι καθοριστικός. Ο πρωτογενής τοµέας περιλαµβάνει τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη δασοπονία και την αλιεία. Πρόκειται για κλάδους δυναµικούς, που έχουν σηµαντική παραγωγική ικανότητα, συντηρούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόµενους και αυτοαπασχολούµενους, διαθέτουν ευέλικτες µικροµεσαίες επιχειρήσεις και προσφέρουν σηµαντικές υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο. Ο τοµέας αυτός είναι η ραχοκοκαλιά της πραγµατικής οικονοµίας µας, η μεγάλη δύναµή της.

Αγροφιλία : αγροτική αναγέννηση, νέα αγροτικότητα/ Χαραλαμπίδης Μιχάλης, Αθήνα : Στράβων, 2007, 4η εκδ.   

ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ*

Γεωπολιτισμός και γεωγαστρονομία της πίττας

του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Ιδρυτή της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης (Δ.Π.Ε.) (Πηγή)

Ο στρατηγός Ντε Γκωλ θεωρούσε δύσκολο να κυβερνήσει μια χώρα όπου κάθε κοιλάδα παρήγαγε ένα δικό της τύπο τυριού. Όπου υπήρχαν τριακόσια εξήντα πέντε , όσες οι ημέρες του χρόνου , ή πεντακόσια , όσες οι κοιλάδες , είδη τυριών . Ο στρατηγός Ντε Γκωλ κατάφερε τελικά να κυβερνήσει αυτά τα στοιχεία της πολυμορφίας . Να κυβερνήσει τη χώρα του με επιτυχία και να αποχωρήσει δοξασμένος από αυτό τον μάταιο κόσμο . Αυτό σήμαινε , ότι κατά τη διακυβέρνησή του , αλλά και αυτήν των διαδόχων του καθώς επίσης και των αντιπάλων του , οι κοιλάδες σώθηκαν , οι άνθρωποί τους έμειναν εκεί και τα τυριά όχι μόνο σώθηκαν αλλά αυξήθηκαν και πλήθυναν . Πρέπει να σημειώσουμε , ότι οι πλέον σκληροί αντίπαλοί του , αυτά τα θηριώδη παιδιά του ’68, αγάπησαν πολύ και τις κοιλάδες και τα τυριά .

Στη δική μας χώρα ο συμβολισμός , η τύχη των τυριών και η σχέση τους με την ακυβερνησία ήταν πολύ διαφορετική . Εδώ η ακυβερνησία (1) δεν έγινε ποτέ κυβέρνηση . Έμεινε χρόνια ακυβερνησία και από τα πολλά είδη τυριών οδηγηθήκαμε σταδιακά στη μονοκαλλιέργεια της φέτας .
Η φέτα είναι μία από τις βασίλισσες των ελληνικών τυριών . Για να διατηρήσει όμως αυτή τη λάμψη της και να αντιμετωπίσει τις εξωτερικές και εσωτερικές νοθεύσεις της πρέπει να συμβιώνει με τα άλλα βασίλεια των ελληνικών τυριών . Στην Ελλάδα όμως δεν είχαμε έναν Ντε Γκωλ ούτε τους διαδόχους και τους αντιπάλους του . Μαζί με τη συρρίκνωση των τυριών εγκαταλείφθηκαν και οι κοιλάδες . Για τα παιδιά του Πολυτεχνείου , τους εκπροσώπους τους ας μην κάνουμε κρίσεις .

Η ακυβερνησία , δηλαδή η άγνοια και απουσία οποιασδήποτε έννοιας αγροτικής , διατροφικής και γαστρονομικής πολιτικής , ως γνωστόν έφθασε σε πλέον ακραίες μορφές με την εξαφάνιση του ελληνικού αμπελώνα και τη ” μεγάλη ιδέα ” του ξεριζώματος του ελληνικού ελαιώνα .

Στη Γαλλία διακυβέρνηση σημαίνει διατήρηση και αύξηση του πληθυντικού αριθμού των γαλλικών τυριών , κρασιών , αλλαντικών και των ονομάτων τους . Στην Ελλάδα συρρικνώθηκαν στον ενικό αριθμό . Πολλών δεν ακούμε πλέον ούτε το όνομά τους ούτε τον τόπο προέλευσής τους . Τελικά μια χώρα του πληθυντικού έγινε του ενικού και όχι μόνο στη διατροφική παραγωγή και τη γαστρονομία της .

Από την αρχαιότητα τα προϊόντα διατροφής είχαν ειδικά τοπικά χαρακτηριστικά . Προσδιορίζονταν από τον τόπο προέλευσης . Ο Νέστορας έλεγε στον Αγαμέμνονα να μην ανησυχεί για την προμήθεια κρασιού , γιατί κάθε ημέρα τα πλοία των Αχαιών το μετέφεραν από τις θρακικές ακτές . Επρόκειτο για τον Μαρώνειο – Ισμαρικό , για τον Μαρωνίτη οίνο , όπως διηγείται ο Όμηρος . Αυτού όμως του κρασιού , που αρκούσε η ονομασία του για να κατέχει μεγάλο μέρος της εθνικής και παγκόσμιας αγοράς , πριν από μια δεκαετία (2) ούτε στη Θράκη ήξεραν το όνομά του .

*Προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Μιχ. Χαραλαμπίδη “ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ – Αγροτική Αναγέννηση – Νέα Αγροτικότητα”, εκδ. Γόρδιος 2002

Ένας άλλος, Ρωμαίος αυτή τη φορά, ο Κάτων, αναφέρεται στο τι χαρακτήριζε και καθόριζε την ποιότητα του κρασιού της Κω που το καθιστούσε ασυναγώνιστο και μονοπωλιακό. Ήταν ένα μείγμα χυμού σταφυλιών και θαλασσινού νερού που έπαιρναν από τη θάλασσα σύμφωνα με ορισμένους κανόνες . Πριν το καταναλώσουν το διατηρούσαν για ένα χρόνο με μια σχολαστική τελετουργία . Είχαν την τέχνη , την τεχνολογία τους . Δεν γνωρίζω αν η τουριστική οικονομία της Κω ή ο ΕΟΤ γνωρίζει για τις διαθέσεις του Κάτωνα όσον αφορά το κρασί . Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δύο και πλέον δεκαετίες πριν , ένιωσα στο Μαστιχάρι της Κω τις γεύσεις του κρέατος , όπως αναδύονταν από το κείμενο του Ηροδότου που αναφέρεται στην παραγωγή του νησιού . Εάν θυμάμαι καλά τη συγκρίνει με το Δέλτα του Νείλου . Όταν δεκαετίες μετά , για την ακρίβεια μετά τα Ίμια , επέστρεψα , σε πολλά άλλα προστέθηκε η γεύση του τσιμέντου . Της μοσχαρίσιας μπριζόλας δεν υπήρχε πλέον .

Στην Αγορά των Αθηνών είχαν ονομασία προέλευσης τα ορτύκια της Δήλου (3) η οποία ονομαζόταν και Ορτυγία . Η γαστρονομία πολλές φορές νικά την ιστορία , τη γεωγραφία , τον πολιτισμό ή μάλλον βαδίζει μαζί τους , είναι μέρος τους , εξ’ ου και το Ορτυγία . Η γαστρονομία και ο Απόλλων στη Δήλο . Είχαν ονομασία προέλευσης τα εγχέλια , τα χέλια και τα τυριά της Βοιωτίας . Τυρός εν Βοιωτία ώνιος , τα ερίφια της Μήλου , τα οψάρια του Πόντου . Τα τυριά της Κύθνου ” Κύθνιος τυρός “,(4) όπως και της Σικελίας είχαν δικό τους ιδιαίτερο τρόπο παραγωγής , δική τους τελετουργία , το δικό τους όνομα . Μπορούσαν να τα μιμηθούν έξω από τον τόπο καταγωγής και προέλευσής τους . Όμως στους νέους τόπους παραγωγής τους που δεν είχαν τη μοναδικότητα , τη γευστικότητα , τα ιδιαίτερα ιστορικά , κλιματολογικά , πολιτιστικά παραγωγικά χαρακτηριστικά , την τέχνη του τόπου καταγωγής μπορούσαν και μπορούν να ονομάζονται τοπικά προϊόντα , όχι όμως χαρακτηριστικά τυπικά προϊόντα .

Ένα από τα καλύτερα τυριά στον κόσμο , το χαλούμι , εκτός Κύπρου μπορεί να κατορθώσει να υπάρξει ως τοπικό προϊόν απομίμηση χωρίς όμως τη μοναδικότητα , την τυπικότητα που έχει στον τόπο καταγωγής του , στην Κύπρο . Το κρασί της Λήμνου , της Φλώρινας , της Ζίτσας προέρχεται από τα σταφύλια συγκεκριμένου αμπελιού , συγκεκριμένου τόπου , εκφράζει καλύτερα τον εαυτό του , την ποιότητά του . Αυτό εννοούμε όταν λέμε χαρακτηριστικά τυπικά αυτόχθονα προϊόντα .

Σε άλλες σελίδες αυτού του βιβλίου εξηγήσαμε το ελληνικό παράδοξο . Το γιατί τα τρισέγγονα αυτών των αρχαίων προϊόντων , ολόκληρες οικογένειες από αυτά εξαφανίσθηκαν ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες . Για ποιους λόγους αυτή η γη έμεινε αγεώργητος και ακαλλιέργητος .

Ο Όμηρος μέμφονταν τους Κύκλωπες γιατί ” ούτε φυτεύουσιν χέρσιον φυτόν ου αροώσιν “. (5) Τελικά οι σύγχρονοι Έλληνες αρχίσαμε να μοιάζουμε τους Κύκλωπες .

Πρόκειται για μία διατροφική , γαστρονομική και πολιτιστική γενοκτονία . Όπως χάθηκαν μνημεία , έργα τέχνης , βιβλία , ψηφιδωτά , έτσι χάθηκαν ποικιλίες , προϊόντα , συνταγές γεύσης . Οι απόγονοι αυτής της αρχαίας διατροφικής και γαστρονομικής οικογένειας στη Magna Grecia στη Μεγάλη Ελλάδα είχαν μακράν και ευτυχισμένην ζωήν . Τα μακαρόνια που η προέλευσή τους βρίσκεται στα αρχαία ταφικά έθιμα – το μακάριος και τα μακάρια (6) – με αφετηρία τη Νεάπολη ( τη Νάπολι ) μία από τις γαστρονομικές πρωτεύουσες του κόσμου , έκαναν το μεγάλο άλμα για την κατάκτηση ολόκληρης της ιταλικής χερσονήσου και μετά των Πολιτειών τα States στις ΗΠΑ . Το δεύτερο άλμα προς την παγκοσμιοποίηση έγινε με τους μετανάστες του Νότου . Στο Χόλυγουντ τα μακαρόνια που περίσσευαν από το βραδινό τραπέζι τρώγονταν το πρωί ως breakfast spaghetti.

Αν κάνουμε μια αναδρομή στην προϊστορία της πίτσας , της βασίλισσας της Ναπολιτάνικης κουζίνας , συναντάμε τη μάζα της Αρχαίας Ελλάδας . Πάντοτε στη Νεάπολη , εάν επισκεφθούμε τα υπόγεια του συγκροτήματος του S. Lorenzo Maggiore θα βρεθούμε με έκπληξη και συγκίνηση μπροστά σε έναν αρχαίο φούρνο που είναι πολύ κοντά στους φούρνους των σημερινών πιτσαριών . (7) Όταν από την προϊστορία περάσουμε στην Ιστορία της πίτσας , θα δούμε την αναλογία ανάμεσα στη λέξη πίτσα και τις σημερινές πίτες της Καλαβρίας , (8) της Απουλίας , (9) της Ηπείρου , της Θράκης , μέχρι τις πίτες των εξισλαμισμένων Ποντίων στον ιστορικό Πόντο . Τελικά η γεωοικονομική και γεωπολιτισμική σφαίρα της πίτας είναι πολύ περισσότερο ευρύτερη . Οι ” κυβερνήσεις ” της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες συρρίκνωσαν τα εθνικά γαστρονομικά σύνορα στο εσωτερικό της , όταν αυτά τα σύνορα είναι υπερεθνικά και μεταεθνικά . Από τους στύλους του Ηρακλέους και το όρος Άτλας έως το Δούναβη , τον ποταμό Φάση , γιο του Ωκεανού , και τον Καύκασο , το όνομα του βοσκού που σκότωσε ο Κρόνος . Όταν όμως οι διευθύνουσες ομάδες μιας χώρας αγνοούν την ιστορία της , τότε πολύ περισσότερο αγνοούν την παραγωγική και την γαστρονομική της ιστορία . Τότε δεν έχεις να περιμένεις ούτε καν λίγα από αυτού του τύπου τις ομάδες .

1. Μιχ . Χαραλαμπίδης , Ιδέες αρχές και γραφειοκρατία . ΠΑΣΟΚ 1974-1998 , εκδ . Γόρδιος , 1998
2. Μιχ . Χαραλαμπίδης , ” Θα χτίσουμε μια πόλη “, Ελευθεροτυπία , 1992, στο ΡΩΜΑΝΙΑ η αρχιτεκτονική μιας νέας πόλης , εκδ . Γόρδιος 1999.
3. Ασπασία Μίχα – Λαμπάκη , ” Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων κατά τους αρχαίους κωμωδιογράφους “, διδακτορική διατριβή , Αθήνα 1984.
4. Ό . π .
5. Αλέξανδρος Ν . Λέτσας , Μυθολογία της Γεωργίας , Θεσσαλονίκη , 1957.
6. Στον Πόντο ένας τύπος μακαρονιού ονομάζεται μακαρίνα
7. Eugenia Aloj Totaro, Economia Agroalimentare, Settembre 1999, Franco Angeli Editore, Milano.
8. Vito Teti, ΙΙ pane e la befa e la festa , Guaraldi edit., Firenze, 1976.
9. Lucia Lazari, Cucina Salentina, Galatina, Mario Congendo editore.

Διδάσκοντας φυσικές επιστήμες

Παρουσιάζουμε σήμερα ένα βιβλίο νέο στις προθήκες της βιβλιοθήκης μας, στον τομέα της παιδαγωγικής επιστήμης.

Διδάσκοντας φυσικές επιστήμες / Κρυσταλλία Χαλκιά, Αθήνα : Πατάκης, 2012, 495σ. ; 27εκ.

Στην εκπαίδευση, η διδασκαλία των μαθημάτων που αναφέρονται στις φυσικές επιστήμες αποδεικνύεται καθημερινά ένα σύνθετο εγχείρημα για τον εκπαιδευτικό. Απαιτεί την αξιοποίηση γνώσεων από διαφορετικές περιοχές, όπως είναι οι φυσικές επιστήμες, η γνωσιακή ψυχολογία, η κοινωνιολογία και η επιστημολογία, με βασικό στόχο το βαθμιαίο πέρασμα των μαθητών από τον εμπειρικό και καθημερινό τρόπο σκέψης στον επιστημονικό τρόπο σκέψης.

Στο παρόν βιβλίο παρουσιάζονται βασικά ζητήματα της διδακτικής των φυσικών επιστημών που απασχολούν τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα, καθώς και τα ερευνητικά δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών στον τομέα αυτό.

Στις 12 θεματικές ενότητες του βιβλίου εξετάζονται μια σειρά από θέματα, όπως η έννοια του επιστημονικού γραμματισμού, οι βασικές θεωρίες μάθησης που επηρεάζουν τη μάθηση στις φυσικές επιστήμες, οι ιδέες των μαθητών για τις έννοιες του φυσικού κόσμου, τα κυριότερα διδακτικά μοντέλα που εφαρμόζονται στα μαθήματα των φυσικών επιστημών, οι επιστημονικές διαδικασίες που χαρακτηρίζουν τη διερευνητική μάθηση, τα βασικά διδακτικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται στη διδασκαλία των φυσικών επιστημών, και οι άτυπες πηγές μάθησης στις φυσικές επιστήμες. Επιπλέον, διατυπώνονται προτάσεις για τη διδασκαλία διάφορων θεματικών ενοτήτων από τις φυσικές επιστήμες και τη διαμόρφωση συγκεκριμένων σχεδίων εργασίας. Στις προτάσεις αυτές επιχειρείται η εκπαιδευτική ανασυγκρότηση του επιστημονικού περιεχομένου των φυσικών επιστημών, προκειμένου να μετασχηματιστεί σε περιεχόμενο συμβατό με το ηλικιακό, γνωσιακό και κοινωνικο-πολιτισμικό επίπεδο των μαθητών. Ειδικότερα, παρουσιάζονται παραδείγματα-σενάρια διδακτικής πορείας από τη Μηχανική, τη Θερμότητα, τον Ηλεκτρισμό, την Οπτική και τη Βιολογία. Το βιβλίο απευθύνεται τόσο σε εκπαιδευτικούς των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού όσο και σε εκπαιδευτικούς του Γυμνασίου. Οι προτάσεις διδασκαλίας, όπου κρίνεται αναγκαίο, διαφοροποιούνται ανάλογα με τη βαθμίδα της εκπαίδευσης.

Χριστουγεννιάτικα μαγειρέματα ΙΙΙ

Ολοκληρώνουμε την ενότητα δημοσιεύσεων για την μαγειρική των Χριστουγέννων και του Δωδεκαημέρου παρουσιάζοντας μερικά επίκαιρα βιβλία από την εξαιρετική σειρά βιβλίων “Εδεσματολόγιον”. Καλές γιορτές σε όλους, ειρήνη, αγάπη και υγεία.

Εδεσματολόγιον Χριστουγέννων : των αλησμόνητων πατρίδων : Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Πόντος, Καππαδοκία : έθιμα, παραδόσεις και αυθεντικές συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής / ΄Εφη Γρηγοριάδου, Αθήνα : Σαββάλας, 2011

Όταν ακούς από παιδί για ης αλησμόνητες πατρίδες, όταν μεγαλώνοντας ακούς τη γιαγιά σου να σου μιλάει για τη Σμύρνη, την Πόλη, την Τραπεζούντα και ν’ αποδίδει σ’ όλα εκείνα τα μέρη όλα τα όμορφα και τα καλά του κόσμου, τότε η επιθυμία για ένα ταςίδι επιστροφής σε κείνα τα μέρη γίνεται προσωπικό χρέος απέναντι σ’ όσους γεννήθηκαν και έζησαν εκεί.

Ο προσφιλέστερος τόπος για τον καθένα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια. Εκεί ταξιδεύουμε κάθε τόσο με όχημα τη νοσταλγία και τις αναμνήσεις. Και σ’ έναν τέτοιο νόστο τα Χριστούγεννα έχουν τα πρωτεία, γιατί είναι γιορτή που μαλακώνει τη λεηλασία των ψυχών, που ξαναγνέθει τα ξεφτίδια σε υφάδια.

Τα Χριστούγεννα δεν έχουν άλλωστε ηλικία, γιατί μέσα τους χωράνε οι ηλικίες όλες. Είναι γιορτή που σημαδεύει πρώτα απ’ όλα στο συναίσθημα. Είναι στη φύση τους ν’ αναδεύουν το θυμικό.

Πρόσφυγες απ’ όλη την Ελλάδα κατέθεσαν

Ανάγνωση Άρθρου