Του στίχου του το … χρυσάφι

«Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά/ δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά/ Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές/ κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές/ Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά/ μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά/ Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς/ Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς…»

(απόσπασμα από την «Αθανασία» – στίχοι: Νίκος Γκάτσος, μουσική: Μάνος Χατζιδάκις).

Με τους στίχους του μπορεί να τραγούδησε το ανέφικτο, το άπιαστο της αθανασίας, όμως εκείνη του χάρισε κάτι περισσότερο από ένα …κλωναράκι δυόσμο. Ο Νίκος Γκάτσος, που φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του και σε λίγες μέρες δεκαεννιά χρόνια από το θάνατό του – «έφυγε» από τη ζωή στις 12 Μάη 1992 – υπήρξε ένας αληθινός, λαϊκός (με την ουσιαστική έννοια του όρου) ποιητής – στιχουργός, του οποίου τα έργα σφράγισαν τον ελληνικό μουσικό – και όχι μόνο – πολιτισμό και κατέχουν εδώ και δεκαετίες μόνιμη θέση στην καρδιά του λαού μας.

Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε το 1911 στα Χάνια Φραγκόβρυσης (κάτω Ασέα) της Αρκαδίας, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο, ενώ στην Τρίπολη όπου πήγε γυμνάσιο γνώρισε τα λογοτεχνικά βιβλία, αλλά και τις μεθόδους αυτοδιδασκαλίας ξένων γλωσσών. Στη συνέχεια, φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ηδη, είχε μάθει καλά αγγλικά και γαλλικά και είχε μελετήσει τον Παλαμά, τον Σολωμό, το δημοτικό τραγούδι, όπως και τις νεωτεριστικές τάσεις στην ευρωπαϊκή ποίηση. Στην Αθήνα, άρχισε να έρχεται σε επαφή με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής, πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, μικρά σε έκταση και με κλασικό ύφος, στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931) και «Ρυθμός» (1933), αλλά και κριτικά του σημειώματα.

Σχετικά με τον Νίκο Γκάτσο μπορείτε να βρείτε στο τοπογραφικό “Νεοελληνική Ποίηση” της Βιβλιοθήκης μας:

1. “Ολα τα τραγούδια”
2. “Αμοργός”
3. “Δάνεισε τα μετάξια στον άνεμο” 

[tags]Βέροια, Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, Νίκος Γκάτσος[/tags]

• Σχετικά με το άρθρο