Γυναικών μικρές και πολύ μικρές ιστορίες

[…] Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται, καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια. Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει.Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους. Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά.Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε. Δεν είναι που κοιτάνε, άσ’ τα να κοιτάνε, είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι.Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει.Δεν θα τους κάνει τη χάρη. Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα. […]Σ’ αυτό το βιβλίο ο Μιχάλης Γκανάς ενδύεται τη στολή και τη μάσκα του και βυθίζεται αύτανδρος στη θάλασσα μιας ακαθόριστης -μα επιμόνως υπαρκτής-, χώρας. Είναι μία χώρα μυστική, όπου γυναίκες υφαίνουν τα σύνορά της με τα λεπτά νήματα της αγάπης, η χώρα που αθέατες στοιχειώνουν, κυβερνούν ή γκρεμίζουν: Γυναίκες σε cafe, στον απέναντι δρόμο, μπροστά σε έναν υπολογιστή, στη βρεγμένη θάλασσα της μνήμης, Αιγοκερίνες, γυναίκες με τ’ όνομα Κυμοθόη, γυναίκες στο τηλέφωνο, μα πάντα γυναίκες, μέσα στη μοναξιά και τον έρωτα, την απόγνωση και τη χαρά τους.

Γυναικών μικρές και πολύ μικρές ιστορίες / Μιχάλης Γκανάς. Αθήνα : Μελάνι, 2010. 97σ. ; 21εκ.  

Γιατί δημοκρατία;

Ποιους κινδύνους για τη δημοκρατία συνιστά η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος; Αυτή η αγωνία διακατέχει όσους και όσες θεωρούν τη δημοκρατία ως μία από τις βασικές αξίες που οφείλουν να υπερασπιστούν, ακόμη κι αν έχουν επιφυλάξεις ή ασκούν κριτική στη συγκεκριμένη μορφή με την οποία πραγματώθηκε η δημοκρατία στην πατρίδα μας μετά το 1974.Η κρίση έθεσε το πρόβλημα της οικονομικής βιωσιμότητας της δημοκρατίας. Πώς μια κοινωνία μπορεί να αυτοκυβερνηθεί δημοκρατικά αν δεν είναι βιώσιμη οικονομικά; Και αν η κρίση που ζούμε δεν είναι παροδική αλλά αφορά μείζονες ανατροπές, ποια θέση έχει η δημοκρατία; Η διεύρυνση της ανισοκατανομής του πλούτου αποσυνθέτει όχι μόνο την έννοια του δήμου, αλλά και τη φαντασιακή του προβολή στη δημοκρατία. Πώς μπορούμε να σκεφτούμε τη δημοκρατία όταν οι άνθρωποι αισθάνονται απογοήτευση από τους θεσμούς της, όταν η ίδια δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις για το μέλλον της, γιατί το έχει ήδη υποθηκεύσει; Η σύγχρονη δημοκρατία πρέπει να γίνεται κατανοητή στο πλαίσιο της διεθνούς διακυβέρνησης που είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των δημοκρατιών, των διεθνών οργανισμών και των αγορών. Η αποδυνάμωση του αντιπροσωπευτικού συστήματος καταλήγει στην εμφάνιση μη πολιτικών ή αντιπολιτικών κινήσεων και κινημάτων, τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα στο κοινωνικό σώμα, από τις εξεγερμένες ελίτ έως τους εξεγερμένους υποπρολεταρίους. Η κρίση πλήττοντας και ακυρώνοντας τα κοινωνικά δικαιώματα, πλήττει την ίδια την ιδιότητα του πολίτη. Επομένως για ποιο είδος δημοκρατίας μπορούμε να μιλήσουμε;Ωστόσο, η συζήτηση για τη δημοκρατία είναι, και πρέπει να κατανοηθεί ως συζήτηση για την έξοδο, για την επαύριον της κρίσης. Και αν αυτή η έξοδος δεν θα είναι επάνοδος στις παλιές ξένοιαστες μέρες, χρειάζεται να σκεφτούμε την αναθέσμιση της δημοκρατίας, ώστε να αντέξει στις υψηλές θερμοκρασίες που προκαλεί και θα προκαλέσει στο κοινωνικό σώμα η κρίση”.

Γιατί δημοκρατία; / John Keane. Αθήνα : Νεφέλη , 2012. 118σ. ; 20εκ

Άμστερνταμ : μουσείο Βαν Γκoγκ

Ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης παρουσιάζεται ενταγμένος στο πλαίσιο της ζωγραφικής κουλτούρας της εποχής του· αυτή είναι η φιλοσοφία του Μουσείου Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ. Εγκαινιάστηκε το 1973 και ύστερα από τις πρόσφατες εργασίες προσφέρει σήμερα στον επισκέπτη έναν μεγαλύτερο και πιο λειτουργικό χώρο, χάρη στην προσθήκη του κτιρίου που σχεδίασε ο Κίσο Κουροκάβα, το οποίο φιλοξενεί τις περιοδικές εκθέσεις. Το ιστορικό Κτίριο Ρίτφελτ στεγάζει, από την άλλη πλευρά, μια μεγάλη συλλογή από πίνακες, σχέδια, στάμπες και επιστολές, αντικείμενα που μας επιτρέπουν να γνωρίσουμε την πυρετώδη καλλιτεχνική πορεία του Βίνσεντ βαν Γκογκ, μια διαδρομή στην οποία τέχνη και ζωή συνδέονται με αξεδιάλυτο τρόπο: από το ξεκίνημά του στην πατρίδα του Ολλανδία έως τη συμβίωση με τον αδελφό του Τεό, από τις παρισινές εμπειρίες έως την παραμονή του στη νότια Γαλλία – κομβική για την εκφραστική του αναζήτηση σχετικά με το χρώμα – και τη θυελλώδη σχέση του με τον Γκογκέν. Το μουσείο προσφέρει μια εξαιρετική επιλογή αριστουργημάτων που κάνουν την επίσκεψη αξέχαστη. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν τα Ηλιοτρόπια, που ο Βαν Γκογκ θεωρούσε ότι αντιπροσωπεύουν τη ζωή και το φως, οι ωραίοι πίνακες με τους δενδρόκηπους και τα φυτά, και τα περίφημα έργα που αφιέρωσε στην αγροτική ζωή. Παρουσιάζονται ακόμα οι τελευταίοι του πίνακες, διαποτισμένοι από βαθιά μελαγχολία, που αντανακλούν τις ταλαιπωρίες τις οποίες υπέστη λόγω της ασθένειάς του.

Άμστερνταμ : μουσείο Βαν Γκογκ. Αθήνα : Πήγασος, 2006. 159σ. : εικ. ; 22εκ. 

Μετανάστευση και κυρίαρχη εθνική κουλτούρα : θρησκεία – πολιτική – πολυπολιτισμικότητα

Ο ιστορικός Ιωάννης Κωτούλας καταγράφει στο βιβλίο του τους μεταναστευτικούς μηχανισμούς και απομυθοποιεί ιδεολογήματα όπως η «πολυπολιτισμικότητα» που ταλαιπωρούν ακόμα την ελληνική κοινωνία, καθώς με την χρήση επιστημονικών εργαλείων καθιστά σαφή τον αριθμό και την ποιότητα των μεταναστών που μπορεί να αντέξει μια κοινωνία όπως η ελληνική.

Μετανάστευση και κυρίαρχη εθνική κουλτούρα : θρησκεία – πολιτική – πολυπολιτισμικότητα.  Αθήνα : Παπαζήση, 2011.  438σ. ; 24εκ.

Το μεταναστευτικό ζήτημα αποτελεί ένα ιδιαιτέρως …

Δέκα μύθοι για την ελληνική γλώσσα 6η έκδ.

Δέκα σύγχρονοι ειδικοί, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, γλωσσολόγοι και φιλόλογοι, και ένας λογοτέχνης του 19ου αιώνα εξετάζουν δέκα βασικούς μύθους της φιλολογίας γύρω από τη γλώσσα. Απόψεις που εμφανίζονται σε κάθε εποχή σαν αυταπόδεικτες αλήθειες, ερήμην των γλωσσολογικών ερευνών και κυρίως των γλωσσικών νόμων, απόψεις για τη φθορά και το θάνατο της γλώσσας, για την αγλωσσία των νέων, για τη μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσας, για την ανέφικτη διδασκαλία της νεοελληνικής χωρίς καταφυγή στα αρχαία ελληνικά, για τις πλούσιες και τις φτωχές γλώσσες κ.ά. εξετάζονται εδώ μέσα από το πρίσμα της αρμόδιας επιστήμης αλλά και της ιστορικής εμπειρίας. Κείμενα που πρωτοδημοσιεύτηκαν στα Πρόσωπα (αρ. 80, 16.9.2000), το ένθετο σαββατιάτικο περιοδικό των Νέων, μαζί με αποσπάσματα από τη γλωσσολογική μελέτη του Εμμανουήλ Ροΐδη Τα είδωλα, του 1893, επιχειρούν να ανασκευάσουν τους μύθους που αντιστρατεύονται ακριβώς το δυναμισμό της γλώσσας και εμποδίζουν μια ουσιαστική προσέγγιση και καλλιέργειά της.

Δέκα μύθοι για την ελληνική γλώσσα    Γιάννης Η. Χάρης.  6η έκδ.   Αθήνα : Πατάκης,  2006 132σ. ; 21εκ. 

Αόρατος

Νέα Υόρκη, άνοιξη 1967. Ο εικοσάχρονος Άνταμ Γουόκερ, φοιτητής στο πανεπιστήμιο Κολούμπια και επίδοξος ποιητής, συναντάει τον αινιγματικό γάλλο Ρούντολφ Μπορν και τη λιγομίλητη, γοητευτική σύντροφό του Μαργκό. Πολύ γρήγορα ο Γουόκερ βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα νοσηρό τρίγωνο που οδηγεί σε μια ξαφνική, ανατριχιαστική πράξη βίας, η οποία θα αλλάξει την πορεία της ζωής του. Μια ιστορία αχαλίνωτης σεξουαλικής επιθυμίας και ασίγαστης αναζήτησης της δικαιοσύνης, η οποία εξελίσσεται, τόσο στον χρόνο, από το 1967 στο 2007, όσο και στον χώρο, από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι και αποκεί σ’ ένα απομακρυσμένο νησί της Καραϊβικής.Με την απαράμιλλη μαεστρία του στην ψυχογράφηση χαρακτήρων, ο Auster προσφέρει στους αναγνώστες ένα έργο συγκλονιστικής δύναμης το οποίο επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για έναν από τους πιο εντυπωσιακά εφευρετικούς αμερικανούς συγγραφείς της εποχής μας.”Ο καλύτερος Auster μέχρι σήμερα”(“The Seattle Times” -Το βιβλίο περιλαμβανόταν στα Καλύτερα Βιβλία του 2009 της εφημερίδας)”Άψογο στιλ, ψυχολογικό βάθος, ανεκτίμητη ιστορία και ένας υποβόσκων τόνος παραβολής. Έργο ενός ανυπέρβλητου μετρ”(“The Sunday Times”)”Συμβαίνει μερικές φορές ένα μυθιστόρημα να είναι τόσο άρτιο που να σου κόβει την ανάσα. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία”(“The Boston Globe”)

Αόρατος / Paul Auster.  Αθήνα : Μεταίχμιο, 2013. 308σ. ; 21εκ.