Ο παππούς χρόνος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παππούς πιο παππούς από όλους τους παππούδες του κόσμου! Είχε ξεχωριστό όνομα,γιατί ο παππούς αυτός ήταν ξεχωριστός! Τον έλεγαν Χρόνο. Ο γλυκούλης και υπέροχος παππούλης είχε 4 παιδιά, τα ξέρεις…το χειμώνα που τώρα ζούμε παρέα με αυτόν και το παιδί του ,το Δεκέμβρη…Όλοι τους λοιπόν βρέθηκαν σε ένα τρικούβερτο γλέντι και δε φαντάζεσαι πόσα είπανε και πόσα…πόσα ακόμη κρύψανε! Εσύ ξέρεις τι είπανε; Αν όχι,άνοιξε το βιβλίο του Παππού Χρόνου που είναι γλυκούλης σαν τον παππού σου…φανταστικός σαν κι εσένα και γεμάτος εκπλήξεις  πάντα!

Ο παππούς χρόνος / κείμενα – εικονογράφηση Πόπη Διακαινισάκη. Αθήνα : Ρώσσης, 1998.[χ.α.] : εικ. ; 26εκ.

Αγάπη μου συρρίκνωσα την Ελλάδα

Αγάπη μου, σ’τ’ορκίζομαι, δεν έχω ιδέα πώς έγινε αυτό. Εγώ πήγαινα κάθε μέρα στη δουλειά μου. (Εντάξει, όχι και κάθε μέρα· τις Παρασκευές την κοπανούσα για να φτάσω νωρίς στο Σούνιο – ποιος πάει παρασκευιάτικα στην εφορία άλλωστε;) Είχα μόνο ένα αυτοκίνητο. (Το Smartάκι που πήρα για να παρκάρω εύκολα στο κέντρο δε μετράει· ούτε του παιδιού το Μini που το πήραμε μεταχειρισμένο.) Δεν πήρα δάνειο παρά μόνο όταν έπρεπε να αγοράσω το διαμέρισμα στη Φιλοθέη. (Και μη μου πεις τι δουλειά είχαμε εμείς οι Κορυδαλλιώτες στη Φιλοθέη – δηλαδή μόνο οι πλούσιοι έχουν ψυχή;) Σαν εφοριακός δεν έκλεψα ποτέ την εφορία. (Έκλεβα μόνο από τα κλεφτρόνια τους φορολογούμενους, που δεν ήθελαν να φορολογηθούν – δηλαδή εθνικό έργο έκανα αν το καλοσκεφτείς.) Και ψήφιζα πάντα συνειδητά: απαιτούσα έργα, όχι μόνο λόγια. Θα τη διορίσεις τη Μαιρούλα μου, που είναι πτυχιούχος Παντείου; Θα την πάρεις την ψήφο μου. Εγώ στηρίζω τους πολιτικούς που στηρίζουν τη νεολαία. Γιατί στο καλό έχει πέσει τώρα η νεολαία να με φάει; Το παζλ της Ελλάδας, την εποχή που έπαιρνε την κατηφόρα ανηφορίζοντας, μέσα από τις σημειώσεις μιας… πτωχευμένης.Τα κείμενα του βιβλίου πρωτοδημοσιεύτηκαν στα  Νέα ,στο protagon.gr  και  στο Psychologies από το 2002 ως το 2013. Η Συγγραφέας  γράφει  -κυριολεκτικά για τα πάντα -σε πρώτο πρόσωπο  και  όπως μας  εξομολογείται ”  εγώ  προσωπικά γράφω γιατί δε μπορώ να πιάνω έναν έναν τους ανθρώπους και να τους πω στ’αφτί όλα όσα θέλω να τους πω. Γι’αυτό και περιμένω συνεχώς απ’τους διαβάτες στο δρόμο να μου κλείσουν με συνενοχή το μάτι:  Σήμα ελήφθη,  όβερ! ”    

Αγάπη μου συρρίκνωσα την Ελλάδα / Λένα Διβάνη.  3η εκδ.  Αθήνα : Καστανιώτης, 2013.  253σ. ; 21εκ

 Η Λένα Διβάνη γεννήθηκε το 1955 στον Βόλο και είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας της Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών. Εκτός από τις ιστορικές μελέτες της, έχει δημοσιεύσει μία συλλογή διηγημάτων (“Γιατί δεν μιλάς για μένα;” Νεφέλη, 1995, Βραβείο Μαρία Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς) και τέσσερα μυθιστορήματα (“Οι γυναίκες της ζωής της”, Καστανιώτης, 1997, που έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση από την ΕΤ1, “Εργαζόμενο αγόρι”, Καστανιώτης, 2000, “Ενικός αριθμός”, Καστανιώτης, 2002, “Ψέματα. Η αλήθεια είναι…”, Καστανιώτης, 2005). 

Ο σέντερ φορ δολοφονήθηκε το σούρουπο

Στα γραφεία του πλουσιότερου ποδοσφαιρικού συλλόγου όλου του κόσμου φτάνει μια ανώνυμη επιστολή. Κάποιοι απειλούν ότι θα δολοφονηθεί ο σέντερ φορ Τζακ Μόρτιμερ που υπέγραψε πρόσφατα συμβόλαιο με την ομάδα. Οι επικεφαλής του συλλόγου αναθέτουν στον ντετέκτιβ Πέπε Καρβάλιο τις έρευνες, αλλά τον παρουσιάζουν ως ψυχολόγο της ομάδας ώστε να μπορεί να κινείται άνετα μέσα στον κόσμο του αθλητισμού δίχως να κινήσει τις υποψίες του Τύπου. Τα ίχνη οδηγούν σε μια υπόθεση κερδοσκοπίας με τις τιμές των οικοπέδων, όπου εμπλέκονται ο πρόεδρος ενός συνοικιακού ποδοσφαιρικού συλλόγου στην περιφέρεια της Βαρκελώνης και εν αγνοία του ο σέντερ φορ της ομάδας, μια παλιά δόξα που έχει ξεπέσει. Όλες αυτές οι συμπτώσεις περιπλέκουν ακόμα περισσότερο τις έρευνες για τον εντοπισμό του εμπνευστή των απειλητικών επιστολών.

 Ο σέντερ φορ δολοφονήθηκε το σούρουπο / Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν  .Αθήνα : Μεταίχμιο, 2004.  315σ. ; 21εκ.

Γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1939. Έγραψε και δημοσίευσε ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα και δοκίμια. Ανάμεσα στα σημαντικότερα έργα του συγκαταλέγονται τα ακόλουθα: “Μια συναισθηματική αγωγή”, “Μαρξιστικά ζητήματα”, “Πράγα”, “Συναισθηματικό χρονικό της Ισπανίας”, “Υποφυσιολογικό μανιφέστο”, “Ο πιανίστας”, “Συναισθηματικό χρονικό της μεταπολίτευσης”, “Happy End” και “Γεύματα με ανησυχητικά άτομα”. Ώσπου εμφανίζεται ο ιδιόρρυθμος ντετέκτιβ Πέπε Καρβάλιο στο μυθιστόρημα “Εγώ σκότωσα τον Κέννεντυ” (1970). Η πρωτότυπη μυθιστορηματική αφήγηση του Μονταλμπάν ανοίγει με αυτό το έργο νέους λογοτεχνικούς δρόμους και καθιερώνει τη Σειρά “Πέπε Καρβάλιο”. Εκτός από τα βραβεία για τις “Θάλασσες του Νότου”, ο Μ.Β. Μονταλμπάν έχει κερδίσει το Εθνικό Βραβείο Αφηγήματος της Ισπανίας, το Ευρωπαϊκό Βραβείο Μυθιστορήματος (1992) για το έργο του πάνω στον Ισπανό συγγραφέα και πολιτικό Galindez και το 1995 του απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο Ισπανικών Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του. Το 2000, ο Μονταλμπάν κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο Grinzane-Cavour για την προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία. Έφυγε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή, τον Οκτώβριο του 2003 περιμένοντας μια πτήση στο αεροδρόμιο της Μπανγκόγκ.

Η σπασμένη τζαμαρία

Προσέξτε αυτό το μοναδικό βιβλίο του αξιοθαύμαστου επιστήμονα που έγραψε- σε απλή γλώσσα-για τις  μηχανοραφίες των πολιτικών: να μάθουν να τις αναγνωρίζουν όλοι οι συμπολίτες του,και να αντιλαμβάνονται πώς  οι επιχειρηματίες μπορούν να κερδίζουν-κάνοντας συμπράξεις με το κράτος-πάντα σε βάρος των πολιτών, και πάρα πολλά άλλα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και κατατοπιστικά! Έτσι μας αναφέρει πολλές  ψευτιές που λέγονται ως αλήθειες για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα και σκοπιμότητες…”Αν επιθυμούμε πραγματικά την οικονομική ανάπτυξη,Το κράτος πρέπει να προχωρήσει άμεσα στην εκτέλεση δημόσιων έργων. Ασχέτως τελικού αποτελέσματος, ένα είναι βέβαιο: το χρήμα θα κυκλοφορήσει κι η οικονομία θα κινηθεί!” Σ’ αυτό συμφώνησαν οι περισσότεροι.”Να καταργήσουμε τους μεσάζοντες”, πρότειναν κάποιοι άλλοι. “Δεν εξυπηρετούν κανέναν παρά μονάχα τον εαυτό τους!

“Να κλείσουμε τα σύνορα στα εισαγόμενα προϊόντα!”, δήλωσε με αποφασιστικότητα μια τρίτη φωνή. “Η κοινωνία θ’ αναγκαστεί να φτιάχνει τα αγαθά αυτά μόνη της. Θα απαιτηθούν παραπάνω εργατικά χέρια κι η απασχόληση στη χώρα μας μοιραία θα ενισχυθεί”.Βλέποντας πως είναι τόσο εύκολο να κάνεις έναν λαό πιο πλούσιο φτιάχνοντας λίγους νόμους, κάποιοι άλλοι, ριζοσπ αστικότεροι, προχώρησαν τον ίδιο συλλογισμό δυο βήματα παραπέρα: η λύση είναι μία: να απαγορεύσουμε στους ανθρώπους να χρησιμοποιούν το δεξί τους χέρι… Για τις δουλειές που κάνουμε σήμερα, θα χρειάζονται τουλάχιστον οι διπλάσιοι εργαζόμενοι. Το πρόβλημα της ανεργίας θα λυθεί μια για πάντα!”Σ’ αυτό το αγέραστο κείμενο, ο φιλοπαίγμων Φρεντερίκ Μπαστιά, ο κατά γενική ομολογία σημαντικότερος εκλαϊκευτής της κλασικής πολιτικής οικονομίας, απαντά: “Έλεος, κύριοι! Πίσω απ’ αυτό που βλέπουμε, υπάρχει και κάτι που δεν το βλέπουμε”.Αυτό το θαυμάσιο και ιδιαίτερα επίκαιρο βιβλίο -παρόλο που γράφτηκε πριν 2 αιώνες -διαβάζοντάς το παράλληλα με το βιβλίο “ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ  ΑΛΗΘΕΙΕΣ  ΚΑΙ  ΨΕΥΤΙΚΑ  ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ” του Φώτη Γεωργελέ- που το ‘εγραψε  πρόσφατα -θα μας δώσει τόσο απλά και κατανοητά βασικές γνώσεις πολιτικής  και ταυτόχρονα  γνώση της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας…Ωστόσο βρίσκουμε και τις λύσεις που προτείνουν -τεκμηριωμένα και με σαφήνεια – και οι 2 συγγραφείς…

Η σπασμένη τζαμαρία : η πολιτική οικονομία σε 12 + 1 παραμύθια / Frederic Bastiat .Ηράκλειο : Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2013 .118σ. ; 19εκ.

 Ο Frederic Bastiat (1801-1850) είναι βασικός εκπρόσωπος του κλασικού οικονομικού φιλελευθερισμού. Μετά την Επανάσταση του 1848, εξελέγη βουλευτής στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Χάρη στη διαύγεια των γραπτών του, με τον έντονα σκωπτικό, πολεμικό αλλά και παιδαγωγικό χαρακτήρα τους, έχει κατ’ επανάληψη χαρακτηριστεί ως ο σημαντικότερος εκλαϊκευτής της κλασικής πολιτικής οικονομίας.

Η μελαγχολία της Δευτέρας

Την επομένη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 η ελληνική επικράτεια είχε μετατραπεί σε εργοστάσιο αισιοδοξίας. Τα ταμπλό βιβάν του αιώνιου ελληνισμού κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης, τα μετάλλια, κυρίως όμως η επιτυχία μιας επιχείρησης πολύ μεγάλης για τα «δικά» μας μέτρα είχαν έρθει να προστεθούν στην επιτυχία του Euro.Τέσσερα μόλις χρόνια μετά τα γήπεδα και οι λοιπές εγκαταστάσεις, χορταριασμένα, σε αχρηστία, απολαμβάνουν το καθεστώς της πρόωρης συνταξιοδότησης που ονειρεύεται ο κάθε δημόσιος υπάλληλος, το DNA έχει επανειλημμένως συλληφθεί ντοπαρισμένο και η διάθεσή μας θυμίζει ερειπιώνα.Οι ταραχές του περασμένου Δεκεμβρίου, όπως και όσα ακολούθησαν, δείχνουν, αν μη τι άλλο, πως η ελληνική κοινωνία δεν απέχει πολύ από το καθεστώς του πολέμου «όλων εναντίον όλων». Και μπροστά στο φάντασμα του κοινωνικού κραχ, της ακύρωσης κάθε αντανακλαστικού κοινωνικής αλληλεγγύης, η οικονομική κρίση δεν είναι παρά μια τεχνική λεπτομέρεια. Τι έγινε σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια και περάσαμε από την ευφορία του 2004 στην κατάθλιψη του 2008; Και η μελαγχολία της Δευτέρας το πρωί που ακολούθησε το σαββατοκύριακο εκείνο του 2004 μοιάζει τώρα πια να κρατάει ολόκληρη εβδομάδα…

Η μελαγχολία της Δευτέρας : από την ευφορία του 2004 στην κατάθλιψη του 2008 / Τάκης Θεοδωρόπουλος.  Αθήνα : Ωκεανίδα, 2009 . 439σ. ; 21εκ.

Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Σπουδασε στο Παρίσι συγκριτική λογοτεχνία, θεατρολογία και ανθωπολογία του ελληνορωμαϊκού κόσμου. Το 1985 εξέδωσε με τον Μάνο Χατζιδάκι το πολιτιστικό περιοδικό “Το Τέταρτο”. Έχει εργαστεί στον εκδοτικό χώρο και διατηρεί στήλη καθημερινού χρονογραφήματος στην εφημερίδα “Τα Νέα”. Από τα μυθιστορήματά του, το “Αδιανόητο τοπίο” και η “Πτώση του Νάρκισσου” έχουν εκδοθεί ή είναι υπό έκδοση σε αρκετές ξένες γλώσσες (γαλλικά, ιταλικά, σερβικά, τουρκικά, βουλγάρικα). Από το 1996 εργάζεται στον εκδοτικό χώρο. Το μυθιστόρημά του “Η δύναμη του σκοτεινού θεού” τιμήθηκε το 1999 με το βραβείο του Ιδρύματος Κώστας και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2004 η Γαλλική Ακαδημία του απένειμε ένα από τα μεγάλα της βραβεία, το “Αργυρό Μετάλλιο για την ακτινοβολία της γαλλικής γλώσσας και της λογοτεχνίας”. Μεταξύ Μαρτίου 2010 – Οκτωβρίου 2011 (οπότε παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους), διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού.

Κρυμμένες αλήθειες και ψεύτικα διλήμματα

Εάν σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά,διαβάστε και το μικρό βιβλιαράκι του Φ.Μπαστιά “Σπασμένη τζαμαρία” για να διαπιστώσετε πως ενώ έχουν γραφτεί με 2 ολόκληρους αιώνες διαφορά  αυτά τα 2 βιβλία μιλούν για το ίδιο ακριβώς πράγμα:τη διαφθορά…Η διαφορά τους βρίσκεται αλλού:ο Γάλλος ακαδημαϊκός -οικονομολόγος- μ΄αυτό το βιβλιαράκι-  έκανε ένα πολύ απλό οικονομικό μάθημα  στους συμπολίτες του,για να τους ξυπνήσει. Εμάς όταν έπρεπε,…ποιος από αυτούς που γνώριζαν… δεν ήταν μέρος-μέλος, της διαπλοκής ώστε να ενδιαφερθεί να ξυπνήσει τους συμπολίτες του;
Τι μας συνέβη; Πότε ακριβώς σ’ αυτές τις δύο δεκαετίες του ’90 και του 2000 αυτή η χώρα έχασε την ορμή και τον δυναμισμό της; Πώς αυτή η γενιά του ρίσκου και της απόλαυσης έγινε γενιά του φόβου και της ασφάλειας; Πότε πιστέψαμε ότι η ζωή μας χρωστάει; Ότι ζωή είναι να καταστρέφεις μια πρόσληψη στο δημόσιο, να δουλέψεις 20-25 χρόνια και να βγεις στη σύνταξη στα 50 κάτι;
Πότε αρχίσαμε να θεωρούμε την εργασία “δουλεία”, να ονομάζουμε τη μείωση των αποδοχών “εξαθλίωση” και την κατάργηση του επιδόματος γάμου “εργασιακό μεσαίωνα”.
Πότε αυτή η χώρα άρχισε να φοβάται τη δουλειά; Να φοβάται ν’ αλλάξει; Να θρηνεί 3 χρόνια ένα μοντέλο που και η ίδια ξέρει ότι χρεοκόπησε, χωρίς να κάνει τίποτα για να το αλλάξει;
Πότε δηλαδή αυτή η κοινωνία γέρασε ανεπανόρθωτα;
Πώς έχασε τη ζωντάνια της;
Πώς θα γίνει να ξυπνήσει μια μέρα και να πει : τέρμα η κλάψα και η θυματοποίηση, τώρα σηκώνουμε τα μανίκια, τα αλλάζουμε όλα. Κι   όπως    μας   είπε   κι  ο  Φρεντερίκ   Μπαστιά…και  μας   λέει κι ο Φ. Γεωργελές  :  οι δυνάμεις  της καθυστέρησης  δε μπορούν να πουν πως είναι οι εκπρόσωποι των βολεμένων αυτής της κατάστασης.Ότι υπερασπίζονται την κρυφή ιδιωτικοποίηση του κράτους για λογαριασμό τους για λογαριασμό της διαπλοκής ,των οργανωμένων συμφερόντων,των προνομιούχων που μπορούν να συναλλάσσονται με το δημόσιο και να το απομυζούν. Γι΄αυτό εμφανίζονται πάντα μεταμφιεσμένοι. Δεν υπερασπίζονται φανερά το χρεοκοπημένο σύστημα. Απλώς λένε πως τάχα “φοβούνται”το μέλλον,το παρουσιάζουν με τα πιο μελανότερα χρώματα,ε κ φ ο β ί ζ ο υ ν  την κοινωνία…Αν ακούσεις προσεκτικά όσα λένε θα αντιληφθείς  ότι οι εκφοβιστικές κραυγές τους είναι στην πραγματικότητα υπεράσπιση των συμφερόντων τους-του κατεστημένου.Φωνάζουν όχι για ν΄αλλάξουν τα πράγματα,μα για να μην αλλάξουν…Ο λαϊκισμός σκοτώνει…Περισσότερο και από μία κρίση,πιο αποκαλυπτική είναι η διαχείριση της κρίσης…Το πολιτικό,οικονομικό και κοινωνικό μας σύστημα δε μπορεί να μεταρρυθμιστεί από  μόνο του…Η κοινωνία μας έχει πολλές διαφορές.Πολιτικές διαφορές…Κι όμως το τέλος εποχής, δεν είναι…

 Κρυμμένες αλήθειες και ψεύτικα διλήμματα / Φώτης Γεωργελές. Αθήνα : Μεταίχμιο, 2013.   291σ. ; 21εκ.

Ο Φώτης Γεωργελές είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κοινωνιολογία και Πολιτική Οικονομία στο Παρίσι. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες και περιοδικά, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Έχει διευθύνει το “Έψιλον” της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, το “Μ2” της Μεσημβρινής, το “Κλικ” το “MEN” και τον “ΚΛΙΚ FM”. Σήμερα είναι εκδότης της “Athens Voice”, του athensvoice.gr και των περιοδικών “Look”, “Home”, “Soul”. Βιβλία του κυκλοφορούν και με το ψευδώνυμο ‘Αρης Σάρτας και Α112.