Αλμα θα πει ψυχή

Η Ισμήνη, μ’ έναν παράξενο, μοιραίο τρόπο, θα γνωρίσει τον Μύρωνα, έναν εντυπωσιακό νέο που η εικόνα του θα αποτυπωθεί στην ψυχή της και θα την στοιχειώσει μ’ έναν περίεργο τρόπο. Δεν ήταν παρά μία φορά που τον είδε, κι όμως κάτι αόρατο τους συνέδεσε…

Η γνωριμία της με τον δίδυμο αδελφό του, τον Στέφανο, θα γίνει στην ουσία το μέσον για να
προσεγγίσει την προσωπικότητα αυτού του άνδρα που κρύβει ένα μυστικό. Ένα μυστικό που τον
οδήγησε στην αυτοχειρία. Μέσα από κάποια κείμενα, η Ισμήνη κι ο Στέφανος θα προσπαθήσουν
να λύσουν το μυστήριο της άγνωστης καλλονής που πέρασε από τη ζωή του Μύρωνα…

Πού θα οδηγήσει αυτή η αναζήτηση; Τί είναι αυτό το παράξενο δέσιμο ανάμεσα στην κοπέλα και στα δυο αδέλφια;

Άλμα θα πει ψυχή / Σοφία Δημοπούλου-Πύρζα.
Αθήνα : Ωκεανός, 2013, 379σ. ; 21εκ.

Η μεγάλη πυρκαγιά

Η 5η Αυγούστου 1917 σημάδεψε έντονα τη νεότερη ιστορία της Θεσσαλονίκης με τη μεγάλη πυρκαγιά που κατέστρεψε το μεγαλύτερο τμήμα της πόλης.
Η πυρκαγιά διήρκεσε τρεις μέρες και κατέστρεψε το τμήμα της πόλης που εκτείνεται από την πλατεία Δημοκρατίας (Βαρδάρι – πρώην Mεταξά) μέχρι το Ιπποδρόμιο και από την οδό Κασσάνδρου μέχρι την παλιά παραλία, ενώ τα ερείπιά της κάπνιζαν για δεκαπέντε μέρες. Το αποτέλεσμα ήταν να νεκρώσει η πόλη, με εξαίρεση μια περιοχή γύρω από τον Λευκό Πύργο, που διασώθηκε διατηρώντας το χρώμα της.
Από την πυρκαγιά της 5ης Αυγούστου του 1917 καταστράφηκαν ολοσχερώς 9.500 κτίσματα, ενώ 73.000 κάτοικοι της πόλης έμειναν άστεγοι.

Ανάμεσα στα κτίρια που καταστράφηκαν από την πυρκαγιά ήταν το ταχυδρομείο, το τηλεγραφείο, το δημαρχείο, τα γραφεία των εταιρειών ύδρευσης και φωταερίου, το βελγικό προξενείο, η Οθωμανική Τράπεζα, το ελληνικό γηροκομείο, τα φημισμένα καταστήματα Τίρριγκ, Μάγερ, Μπον Μαρσέ και Orosdi, τα ξενοδοχεία Imperial, Ρώμη, Hotel dʼ Anglettere, Splendid, τα βιβλιοπωλεία Μόλχο και Τριανταφύλλου, το ζαχαροπλαστείο Φλόκα, καφενεία, κινηματογράφοι, γραφεία και εγκαταστάσεις εφημερίδων.

Καταστράφηκαν ακόμη πολλά μνημεία της πόλης όπως ο ναός του Αγίου Δημητρίου, ο ναός του Αγίου Νικολάου, η μονή Αγίας Θεοδώρας, τζαμιά και συναγωγές. Γενικά, διασώθηκαν μόνο τα λιθόκτιστα κτίρια, ενώ καταστράφηκαν ολοσχερώς τα κτίσματα από τσατμάδες, ξύλο και άλλες πρόχειρες κατασκευές.
Το τμήμα της πόλης που καταστράφηκε από την πυρκαγιά επικράτησε να λέγεται “πυρίκαυστος ζώνη” ή απλώς “πυρίκαυστος”. (διαβάστε την συνέχεια του άρθρου του Σ. Σιμιτζή στην εφ. Μακεδονία)

Το χρονικό της μεγάλης πυρκαγιάς : Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 1917 / Αλέκα Καραδήμου Γερόλυμπου, Θεσσαλονίκη : University Studio Press A.E., 2002, 120σ. ; 21εκ.

Ο επιθεωρητής Μονταλμπάν ψήνεται στον ήλιο τ’ Αυγούστου

Ο καυτός ήλιος του Αυγούστου, μια βίλα γεμάτη φαντάσματα… Στα υπόγεια δωμάτια της, το μέρος του σπιτιού που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, μέσα στο σκοτάδι ελευθερώνεται ένα αηδιαστικό πλήθος από κατσαρίδες, ποντίκια και αράχνες. Η σκοτεινή πλευρά εισβάλλει απότομα. Έτσι όπως στον πολιτισμό ξυπνάει η βαρβαρότητα, με βιαιότητα, εξαπάτηση και διαφθορά. Η βίλα, μια αρχιτεκτονική απάτη που προήλθε από οικοδομική αυθαιρεσία. Το κρυμμένο υπόγειο υπήρξε το μέρος που βασανίστηκε ωμά το κορμί μιας αθώας ανήλικης κοπέλας. Τα σκοτεινά δωμάτια κρύβουν, με τη σειρά τους, μέσα σ’ ένα μπαούλο, το πτώμα του θύματος. Ένα υπόγειο. Ένας κολλώδης εγκληματικός ιστός περιβάλλει τη βίλα: “επικίνδυνες συγγένειες, μυστική συμφωνία μεταξύ πολιτικών και μαφιόζων, μαφίας και επιχειρηματιών, πολιτικών και τραπεζών, τραπεζών και τοκογλύφων”.

Ο αστυνόμος Μονταλμπάνο θέλει να ξεσκεπάσει τα πάντα σε αυτό το μυθιστόρημα, μπερδεμένος από γεγονότα και ανθρώπους που έχουν διττή παρουσία…

Ήλιος του Αυγούστου / Αντρέα Καμιλλέρι, Αθήνα : Πατάκης, 2007, 327σ. ; 17εκ.

Αύγουστο μήνα γυναίκα μου δε σε ξέρω

Έρωτες και ερωτοτροπίες… Ένα ξεκαρδιστικό «αντιμυθιστόρημα» που διαβάζεται με απόλαυση από κάθε τύπου αναγνώστη.
Ένα τουριστικό θέρετρο στον κόλπο της Νάπολης. Μια ομάδα από παραθεριστές που διψούν για διασκέδαση. Μια πανσιόν όπου το φαγητό δεν είναι κι άριστο. Έρωτες και ερωτοτροπίες. Ένα ναυάγιο. Ένας εγγλέζος καπετάνιος που -τι λάθος!- αντί να εφοδιάσει το πλήρωμα και του επιβάτες με σωσίβια, τους εφοδιάζει με ζώνες αγνότητας των οποίων, ακολούθως, χάνει τα κλειδιά. Τι παραπάνω χρειάζεται για να ακολουθήσει μια σειρά από συνταρακτικά γεγονότα -το ένα πιο ξεκαρδιστικό από το άλλο;

Αύγουστο μήνα γυναίκα μου δε σε ξέρω / Ακίλε Καμπανίλε, Αθήνα : Αστάρτη, 1988, 201σ. ; 20εκ.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Ακίλε Καμπανίλε γεννήθηκε στην Ρώμη στις 28 Σεπτεμβρίου 1899. Έγραψε μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, άρθρα και τηλεοπτικές κριτικές και έγινε γνωστός από το σουρρεαλιστικό του χιούμορ και τα λογοπαίγνια του. Πέθανε στο Lariano στις 4 Ιανουαρίου 1977.

«Κάποτε ξέμεινα από χρήματα. Πήγα στην τράπεζα, και λέω στον υπάλληλο: “Μπορείτε να μου δανείσετε εκατό χιλιάδες λιρέτες;” “Πλάκα μού κάνετε”, μου είπε εκείνος. Τότε συνειδητοποίησα πως είμαι χιουμορίστας».

Κάπως έτσι μιλάει για τον εαυτό του ο Καμπανίλε, αλλά δεν ξέρουμε αν το περιστατικό είναι αληθινό ή αν (πράγμα πιθανότερο) το κατέβασε από το μυαλό του. Πιο κοντά στην πραγματικότητα μοιάζει μια άλλη ιστορία, αυτή που θέλει τον Καμπανίλε, πρώην υπάλληλο υπουργείου και φρέσκο υπό δοκιμήν χρονογράφο, να σχολιάζει την περίπτωση μιας χήρας που, πηγαίνοντας κάθε μέρα λουλούδια στον τάφο του συζύγου της, βρίσκεται κάποτε νεκρή πάνω στο μάρμαρο – κι ο Καμπανίλε να αποδίδει το γεγονός με χιουμοριστικό, και ανίερο, τρόπο. Ο αρχισυντάκτης του δεν ήξερε αν έχει να κάνει με ένα ιδιοφυές ταλέντο ή με κάποιον ανισόρροπο. Του έδωσε πάντως την ευκαιρία να συνεχίσει. Και μάλλον η ιστορία τον δικαίωσε.

Ο ιδιόμορφος αυτός συγγραφέας, που, παρά την αποδοχή του από το ευρύ κοινό και την πρώιμη στήριξη σπουδαίων συμπατριωτών και ομοτέχνων του όπως οι νομπελίστες Λουίτζι Πιραντέλλο και Εουτζένιο Μοντάλε, συνάντησε την αδιαφορία ή και την απόρριψη των κριτικών της εποχής του, οφείλει την “επανανακάλυψη” και την “αποκατάστασή” του σε διανοητές της δεκαετίας του ’70, οι οποίοι εστίασαν στην υπερρεαλιστική του φλέβα και είδαν στο πρόσωπό του έναν πρόδρομο του Ιονέσκο. Και ο πολύς Ουμπέρτο Έκο, στα δοκίμιά του «Έξι περιπλανήσεις στο δάσος της αφήγησης», τον χαρακτήρισε “άφθαστο κωμικό συγγραφέα”.

Τι να κράτησε απ’ όλα αυτά ο Καμπανίλε; Παρ’ όλα του τα παράπονα για τη μη αποδοχή της δουλειάς του από τους ομοτέχνους (παράπονα που αποτυπώνονται έμμεσα ή άμεσα σε πολλά του έργα), αρνήθηκε να ενταχθεί σε σχήματα. Ο ιταλός κύριος που κυκλοφορούσε στα νιάτα του με μονόκλ και ρολόι τσέπης με καδένα, ενώ στο γήρας του με τη μακριά γενειάδα ενός γκουρού, εξακολούθησε ανεπηρέαστος τη δουλειά του: να γράφει ακαταπαύστως – μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, σενάρια για το σινεμά, αλλά και χρονογραφήματα, επιφυλλίδες, ακόμα και τηλεοπτική κριτική για κάποια περίοδο. Άλλωστε, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος στο παρόν μυθιστόρημα, «το χιούμορ είναι μια σειρά εκδικήσεων που παίρνει ένας πνευματώδης άνθρωπος».

Και πράγματι, σε ολόκληρο το έργο του διακρίνει κανείς μια συστηματική παρακολούθηση, αποτύπωση και διακωμώδηση των ανθρώπινων συμπεριφορών. Ο έρωτας και τα εμπόδιά του, οι συμβάσεις του συζυγικού και οικογενειακού βίου, οι κοινωνικές εκδηλώσεις, το θολό τοπίο της συγγραφικής συντεχνίας, οι παρωδίες λογοτεχνικών έργων ή παραθεμάτων, ακόμα και θέματα ταμπού, όπως ο θάνατος. Ζευγάρια που κάνουν τη γαμήλια δεξίωσή τους μαζί και μπερδεύονται τελικά μεταξύ τους• ατσαλάκωτες οικογενειακές ζωές που κρύβουν εντάσεις μεγάλες• ομαδικές παρακρούσεις (όπως το ποδόσφαιρο) που διακωμωδούνται• ακόμα και η γελοιογράφηση του θανάτου και των αντιδράσεων που προκαλεί, στην περίπτωση ενός παραγνωρισμένου συγγραφέα που τη φέρνει σε όλους όταν νεκρανασταίνεται. Κι όλα τούτα με εμμονή στην παραδοξολογία, με μια γλώσσα που, παρότι πολύ επεξεργασμένη και ίσως παλιομοδίτικη, ο Καμπανίλε δεν διστάζει να την εξωθήσει στα όριά της με ασταμάτητα λογοπαίγνια, και να τη συμπυκνώσει, ενίοτε, σε αλλόκοτους και απρόσμενους αφορισμούς. (Πηγή)

Το φως του Αυγούστου

Αν έπρεπε να διαλέξω τρεις – τέσσερις συγγραφείς που θα κρατούσα μαζί μου για πάντα, που το αίσθημα του εναγκαλισμού μου από τις λέξεις τους μπορεί να συγκριθεί μονάχα με μαγεία, τότε ένας από αυτούς θα ήταν οπωσδήποτε ο William Faulkner. Και μέσα από ένα έργο γεμάτο αριστουργήματα (The Sound and the Fury, As I Lay Dying, The Wild Palms, Absalom Absalom!), το Light in August κατέχει στις προσωπικές μου σκέψεις κι εκτιμήσεις περίοπτη θέση. Εδώ απουσιάζουν οι μακροσκελείς προτάσεις, η φειδώ στα σημεία στίξης και οι παράγραφοι που κρατούν σελίδες. Υπάρχουν όμως τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που καθόρισαν το έργο του συγγραφέα και, σε μεγάλο βαθμό, το μοντερνισμό της γραφής στην αμερικάνικη λογοτεχνία. Μονόλογοι – ξεναγοί στο υποσυνείδητο του κάθε ήρωα, συνειρμική υποκειμενική αφήγηση, ντόπια κι επινοημένη διάλεκτος, ο πλούτος που αναβλύζει από τις σελίδες του μυθιστορήματος θα αρκούσε από μόνος του να γεννήσει μία φορμαλιστική λατρεία για την τέχνη του Faulkner. Όμως, στο Light in August κρύβεται μια ιστορία παθιασμένης αγανάκτησης για τη συλλογική συνήθεια (ανάγκη;) που επιβάλλει ευπροσδιόριστες ταμπέλες (βλ. ταυτότητες) κι έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την ατομική ανάγκη αυτοκαθορισμού, αφόρητα καταπιεσμένη κάτω από τα γενικώς χαραγμένα όρια (λευκός – μαύρος, πιστός – άπιστος, κοκ). Συνέχεια στο Άλλο Δωμάτιο

Καθισμένη πλάι στο δρόμο, η Λένα κοιτάει το κάρο που σκαρφαλώνει στο λόφο και συλλογιέται: “Έρχομ’ από πέρα, απ’ την Αλαμπάμα. Δεν είν’ και λίγο. Από την Αλαμπάμα με τα πόδια – δεν είν’ και λίγο.” Και συλλογιέται, ούτ’ ένα μήνα δεν έχω που ‘φυγα και να ‘μαι κιόλας στο Μισισιπή, μακρύτερα από ποτέ απ’ το σπίτι μου. Από δώδεκα χρονώ παιδί, δεν έχω βρεθεί άλλη φορά τόσο μακριά από το Ντόανς Μιλ.
Και στο Ντόανς Μιλ, μετά που πέθαναν οι γονείς της είχε πρωτοπάει, παρότι κατέβαινε στην πόλη έξι ή οκτώ Σάββατα το χρόνο, με το κάρο, φορώντας τα παραγγελμένα με το ταχυδρομείο φουστανάκια της, τα πόδια ξυπόλητα πάνω στο τραχύ ξύλο και τα παπούτσια της τυλιγμένα σ’ ένα κομμάτι χαρτί, πλάι της στο κάθισμα. Φορούσε τα παπούτσια της μόλις προτού φτάσει το κάρο στην πόλη. Αφότου έγινε μεγάλο κορίτσι, ζητούσε από τον πατέρα της να κάνει μια στάση στα πρώτα σπίτια και να την αφήσει να κατέβει για να περπατήσει λίγο. Δεν του ‘λεγε γιατί προτιμούσε το περπάτημα παρά να συνεχίσει με το κάρο. Εκείνος θαρρούσε πως ήταν εξαιτίας των καλοστρωμένων δρόμων, των πεζοδρομίων. Μα η Λένα το ήθελε επειδή λογάριαζε πως όσοι την έβλεπαν να πηγαίνει με τα πόδια θα νόμιζαν ότι έμενε κι αυτή στην πόλη. [. . .] (Από την έκδοση)

Ο Ουίλιαμ Φόκνερ γεννήθηκε το 1897 στο Όξφορντ του Μισισιπή. Ο πάππους του, ο συνταγματάρχης Ουίλιαμ Φόκνερ, υπήρξε βίαιη προσωπικότητα, χαρακτηριστική του αμερικανικού Νότου. Ο συγγραφέας, χωρίς να δείξει τίποτε αξιόλογο στα χρόνια της εκπαίδευσής του, κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά σχεδόν αμέσως έγινε πιλότος στην καναδική αεροπορία. Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου και παρέμεινε για ένα διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή. Αργότερα και για μερικά χρόνια ασχολήθηκε βιοποριστικά με πολλά ετερόκλητα επαγγέλματα, ενώ παράλληλα άρχισε να γράφει. Στη Νέα Ορλεάνη γνωρίστηκε με το συγγραφέα Σέργουντ Άντερσον, ο οποίος τον ενθάρρυνε στη συγγραφή του πρώτου του έργου Το μεροκάματο τον φαντάρου (1926), ενώ τον ίδιο καιρό έκανε ένα σωρό σκέψεις πάνω στην κατάστασή του και στην παρακμή του Νότου.
Από το 1929 αρχίζει να δημοσιεύει μια σειρά έργα: Σαρτόρις (1929), Η βουή και το πάθος (1929, Εξάντας 1980), Καθώς ψυχορραγώ (1930), Το ιερό (1931), Φως τον Αύγουστο (1932), με τα οποία ολοκληρώνεται και η δημιουργικότερη ίσως περίοδος της συγγραφικής του ζωής. Πολυγραφότατος, δεν σταμάτησε να γράφει ως το θάνατό του το 1962.
Μολονότι τα έργα του διαβάζονταν από το κοινό, η κριτική κρατούσε κάπως εχθρική και επιφυλακτική στάση απέναντί του και μόνο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον αποδέχτηκε ως έναν από τους μεγάλους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς.
Το 1949 τιμήθηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας. Άλλα γνωστά έργα του: Κουνούπια (1927), Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ (1936), Ο ακατάβλητος (1936), Το χωριουδάκι (1940), Πορεύου Μωυσή (1942), Ρέκβιεμ για μια καλογριά (1951), Το αρχοντικό (1959). (Πηγή)

Φως αυγούστου / William Faulkner, Αθήνα : Ανοιχτή Γωνία, 1982, 428σ. ; 20εκ

Μάθετε το παιδί σας να κοιμάται καλά!

Αποτελεσματικές, δοκιμασμένες λύσεις για να “χορταίνει” ύπνο το παιδί σας.
Η μοναδική μέθοδος της Κλινικής Παιδικού Ύπνου Millpond με 97% επιτυχία στην επίλυση προβλημάτων του παιδικού ύπνου. Βήμα βήμα οδηγίες για να βοηθήσετε το παιδί σας να χαλαρώνει και να κοιμάται καλά όλη τη νύχτα, χωρίς διακοπές.
– Ένα εύκολο πρόγραμμα που προσαρμόζεται στην καθημερινότητα σας και στις ανάγκες των παιδιών
– Αποτελέσματα σε 2-3 εβδομάδες
– Μελετημένη, ήπια μέθοδος για οριστική λύση των προβλημάτων
– Για όλες τις περιπτώσεις: από την ανάγκη γεύματος ή αγκαλιάς, μέχρι το ξαφνικό ξύπνημα μέσα στη νύχτα.

Μάθετε το παιδί σας να κοιμάται καλά : πρακτικές συμβουλές για όλα τα προβλήματα του ύπνου των παιδιών, από τις πρώτες μέρες της ζωής τους, μέχρι να πάνε σχολείο / Millpond Children’s Sleep Clinic,Αθήνα : Ισόρροπον, 2007,160σ. : εικ. ; 23εκ.

Millpond Children’s Sleep Clinic
H Κλινική Παιδικού Ύπνου Millpond διευθύνεται από τη Mandy Gurney και την Tracey Marshall. Και οι δύο είναι ειδικοί υγείας με πολλά χρόνια εμπειρίας στην αντιμετώπιση προβλημάτων ύπνου των παιδιών. Οι πολύ επιτυχημένες τεχνικές τους έχουν παρουσιαστεί σε πολλά τηλεοπτικά προγράμματα.