Ο Σέργιος και Βάκχος του Μ. Καραγάτση

Το κείμενο του Ανδρέα Εμπειρίκου για το μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση “Σέργιος και Βάκχος βρέθηκε στις τελευταίες σελίδες ενός τετραδίου του 1960. Πρόκειται για το μοναδικό γραπτό τεκμήριο τόσο της θερμής φιλίας που αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο, όσο και του θαυμασμού του Εμπειρίκου για το έργο του Καραγάτση και ιδιαίτερα για τον “Σέργιο και Βάκχο”, στον οποίο αναφέρεται αποσπασματικά μία ακόμα φορά στο ημερολόγιο του ταξιδιού στη Ρωσία. Ο Εμπειρίκος μιλούσε συχνά για το μυθιστόρημα αυτό και για το έργο του Καραγάτση, τον οποίο θεωρούσε τον πιο σημαντικό Έλληνα μυθιστοριογράφο. […] Το ενθουσιώδες αυτό κείμενο δεν είναι μια κριτική, ο Εμπειρίκος ήταν άλλωστε αντίθετος στην ιδέα της κριτικής, συνδιαλέγεται με το μυθιστόρημα του Καραγάτση, απηχώντας ίσως στοιχεία ζωντανών διαλόγων των δύο φίλων. Μοιάζει να γράφτηκε για να δημοσιευτεί και ίσως ο θάνατος του Καραγάτση ακύρωσε την πρόθεση αυτή.Λεωνίδας ΕμπειρίκοςΜια φορά κι έναν καιρό ζούσαν στην Αθήνα δύο φίλοι: Ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος και ο λογοτέχνης Μ. Καραγάτσης. Ήταν φίλοι μα όχι γκαρδιακοί, γιατί πολλά τους χώριζαν, σε πολλά διαφωνούσαν.Υπήρχε όμως και ένα θέμα ιδιαίτερα σημαντικό που τους έβρισκε απόλυτα σύμφωνους: Ο Έρωτας εν γένει, αλλά και η κοινή αρνητική τους στάση όσον αφορά του τρόπο που η Εκκλησία αντιμετωπίζει τις ερωτικές σχέσεις. “Ναι, φίλτατε Δημήτρη”, φώναζε έμπλεος ενθουσιασμού ο Εμπειρίκος όταν τύχαινε να συναντηθούν, “ο έρωτας πρέπει να είναι πάντοτε ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του”. “Συμφωνώ και επαυξάνω, αγαπητέ” απαντούσε ο Καραγάτσης με τη βαριά και μελαγχολική φωνή του και συμπλήρωνε με τον δικό του πεζογραφικό λόγο: “Δώσε, βρε αδελφέ, ανάσα στον άνθρωπο και μην του λες πως κάθε χαρά της επίγειας ζωής οδηγεί μετά θάνατο στην Κόλαση. Η στέρηση αγριεύει τον άνθρωπο και τον κατευθύνει σε κάθε λογής κακοποιό δραστηριότητα”.Μαρίνα Καραγάτση

Ο Σέργιος και Βάκχος   του Μ. Καραγάτση / Ανδρέας Εμπειρίκος   Αθήνα : Άγρα;  Κέδρος,  2013 86σ. ; 17εκ. 

Παρουσίαση

Ρίζες και φτερά : γράμματα σε γονείς

Τα μικρά αυτά κείμενα γράφτηκαν με την πεποίθηση ότι τα δεκαοκτώ χρόνια, που δίνουμε ΡΙΖΕΣ και ΦΤΕΡΑ στα παιδιά μας για να στεριώσουν και για να μπορούν να φύγουν τη σωστή στιγμή, είναι από τα καλύτερα δεκαοκτώ χρόνια και της δικής μας ενήλικης ζωής. Ενώ λοιπόν κάνουμε αυτήν τη μοναδικά σοβαρή δουλειά που πρόκειται να έχει αποφασιστική επιρροή στη ζωή τους ολόκληρη, καλό θα ήταν να περάσουμε όλοι μαζί χαρούμενα και αξέχαστα. Αυτά τα κείμενα μιλούν για κάτι που δεν το βρίσκουμε συχνά γραμμένο πουθενά. Περιγράφουν το τι γίνεται πέραν του “μαμ και νάνι”, μας θυμίζουν τη μαγευτική πλευρά αυτής της ηλικίας και μας βοηθούν να ακούμε τα παιδιά μας καλύτερα με αυτό το “τρίτο” αυτί. Αν μοιάζουν να δίνουν έμφαση στη βρεφική και μικρή παιδική ηλικία είναι γιατί αυτή είναι η καλύτερη προετοιμασία για την υποτιθέμενη δύσκολη περίοδο της εφηβείας. Και για τη ζωή τους ολόκληρη.

Ρίζες και φτερά : γράμματα σε γονείς / Ανθή Δοξιάδη. 533σ. : εικ. ; 24εκ

Συζυγική θεραπεία : τρόποι βελτίωσης της συζυγικής επικοινωνίας

Την τελευταία δεκαετία παρατηρούμε μια δραματική αύξηση των διαζυγίων. Τους λόγους αυτής της αύξησης μελετούν διάφορες έρευνες που προσεγγίζουν το διαζύγιο από ποικίλες οπτικές γωνίες. Σύμφωνα με ορισμένα ενδιαφέροντα ερευνητικά στοιχεία από τον χώρο της κλινικής ψυχολογίας, μια βασική αιτία της ανισορροπίας που επέρχεται στη συζυγική σχέση και οδηγεί στο διαζύγιο είναι η διαταραχή της επικοινωνίας μεταξύ των δύο συζύγων.Το βιβλίο παρουσιάζει ακριβώς αυτή τη διάσταση: αναλύει το είδος της επικοινωνίας που υπάρχει στο ζευγάρι και μας προτείνει τρόπους βελτίωσής της ώστε να αποφύγουμε τα “χειρότερα”. Αρωγός σε αυτή τη μελέτη έρχεται μια προσέγγιση η οποία συνδυάζει στοιχεία τόσο από τη συστημική όσο και από τη συμπεριφορική θεωρία.Η συγγραφέας του βιβλίου, θεραπεύτρια με μεγάλη εμπειρία στην κλινική πράξη και ειδικά στη θεραπεία τέτοιου είδους προβλημάτων, παρουσιάζει τόσο στους συναδέλφους της, κλινικούς θεραπευτές, όσο και στο ευρύ κοινό, ειδικό και μη, ένα νέο και πρωτοποριακό θεραπευτικό μοντέλο για την αντιμετώπιση των δυσλειτουργιών στη συζυγική ζωή και σχέση. Όπως λέει η ίδια: “Όλες οι προσεγγίσεις έχουν κενά και κανένα θεραπευτικό μοντέλο δεν αποτελεί πανάκεια… δεν βλέπω λοιπόν γιατί θα έπρεπε στο όνομα μιας στείρας εμμονής, να αρνηθούμε το καλύτερο που έχει να προσφέρει η κάθε προσέγγιση”.

Συζυγική θεραπεία : τρόποι βελτίωσης της συζυγικής επικοινωνίας  / Έλενα Χάιντς Θεσσαλονίκη : University Studio Press, 2012.  161σ. ; 24εκ

Τα πορφυρά πανιά : μαγικό παραμύθι

Τοποθετημένη στην επινοημένη από τον συγγραφέα, φανταστική χώρα που κάποιοι ονόμασαν “Γκρινλάντια”, η νουβέλα του Αλεξάντρ Γκριν υιοθετεί την τεχνική της παραβολής και την ατμόσφαιρα του παραμυθιού για να αφηγηθεί μια μυθική ιστορία αγάπης. Η ερωτική αφύπνιση των δύο νεαρών ηρώων, της Ασσόλ και του Γκρέυ, και η πορεία προς την εκπλήρωση του έρωτά τους δίνονται μέσα από λαμπρές περιγραφές της φύσης και αρχετυπικούς συμβολισμούς. Ωστόσο, σε ένα δεύτερο επίπεδο, ως βασικό θέμα του κειμένου προβάλλει η αντίθεση ανάμεσα στην πεζή, εχθρική πραγματικότητα και την αληθινή ζωή: τον κόσμο του ονείρου και της επιθυμίας.Γραμμένα σε ιδιαίτερα αισθαντική γλώσσα, τα Πορφυρά πανιά (1923) θεωρήθηκαν δείγμα ενός ιδιότυπου αισθητισμού, όταν, λίγα χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, σιγούσαν ο ένας μετά τον άλλον οι Ρώσοι μοντερνιστές, για να παραχωρήσουν τη θέση τους σε αμφιβόλου ταλέντου “προλετάριους” συγγραφείς. Το κλίμα ωστόσο άλλαξε άρδην από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, οπότε εγκαινιάζεται μία περίοδος ενθουσιώδους υποδοχής του έργου του Γκρίν, που διαρκεί μέχρι σήμερα, καθιστώντας τα “Πορφυρά πανιά” μιαν από τις πιο δημοφιλείς νουβέλες της ρωσικής λογοτεχνίας.

Τα πορφυρά πανιά : μαγικό παραμύθι / Αλεξάντρ Γκριν. Αθήνα : Κίχλη, 2013  205σ. ; 21εκ.

ΤΑ ΠΟΡΦΥΡΑ ΠΑΝΙΑ

Το αλφαβητάρι του λαϊκού μας τραγουδιού

Σε γλέντια, σε χαρές, σε λύπες, σε εκδρομές, σε γάμους και γενέθλια, σε βαφτίσια, σε συμπόσια το μουσικό υπόβαθρο είναι πανομοιότυπο, αυθεντικό και μέρος του ίδιου τελετουργικού. Ενός τελετουργικού που αναδεικνύει τα θεμέλια του Μάρκου Βαμβακάρη και του Βασίλη Τσιτσάνη υψώνοντας τη σημαία του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκυ Θεοδωράκη με υλικό της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Νίκου Γκάτσου, του Κώστα Βίρβου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου και τόσων άλλων που λάμπουν έστω κι αν απουσιάζουν απ’ αυτές τις λιγοστές γραμμές. Ο Γιώργης Έξαρχος στο νέο “Αλφαβητάρι του Λαϊκού μας Τραγουδιού” καταχώρισε 139 πασίγνωστα και λιγότερο τραγούδια, κομμάτια όλα ενός συνόλου που όλοι σιγοψυθιρίζουν κατά μόνας και που τραγουδούν σε παρέες όταν σμίγουν είτε για χαρά είτε για λύπη. Πρόκειται για μια υποκειμενική επιλογή με μοναδική προτεραιότητα στο κατά το δυνατό μεγαλύτερο πλήθος φιλοξενούμενων δημιουργών, χωρίς άλλα φιλολογικά ή αξιολογικά κριτήρια. Αυτά που ανασύρθηκαν πρώτα από τη μνήμη του συγγραφέα, στο στόμα, από εκατοντάδες άλλα που γνωρίζουμε και τραγουδάμε χωρίς να σημαίνει ότι είναι τα μοναδικά αγαπημένα. Το Αλφαβητάρι του Λαϊκού μας Τραγουδιού έχει ταξινομηθεί σε δύο μέρη. Στο Α’ Μέρος συμπεριλαμβάνονται 56 κλασικοί τραγουδοποιοί και περιέχονται 61 τραγούδια που την ευθύνη δημιουργίας στίχων και μουσικής είχε ένα πρόσωπο. Στο Β’ Μέρος περιέχονται τραγούδια που άλλος έχει την ευθύνη δημιουργίας των στίχων τους και άλλος την ευθύνη δημιουργίας της μουσικής, παρουσιάζοντας συνολικά 92 δημιουργούς με 78 τραγούδια. Στο τέλος -και για τη διευκόλυνση του αναγνώστη- έχουν ακόμα προστεθεί ένα ευρετήριο τραγουδιών με βάση τον πρώτο στίχο μαζί με ένα ευρετήριο ονομάτων και δημιουργών, ενώ σκόπιμα αποφεύχθηκαν βιογραφικά στοιχεία και χρονολογικές πληροφορίες ώστε να μην δωθεί ο χαρακτήρας φιλολογικής πραγματείας.

Το αλφαβητάρι του λαϊκού μας τραγουδιού : μια συλλογή από 139 τραγούδια, 148 δημιουργών, για τη χαρά και τη λύπη / Γιώργος Έξαρχος  Αθήνα : Δίαυλος, 2003  187σ. ; 12εκ

Θεραπευτικές δραστηριότητες

Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι μια ατέλειωτη σειρά από διλλήματα. Όταν είμαστε μεγάλοι και ο “σωστός δρόμος” είναι “οφθαλμοφανής”, τα πράγματα είναι συνήθως εύκολα. Με εφόδιο τις γνώσεις μας και λίγο θάρρος μπορούμε να πάρουμε τη σωστή απόφαση. Με τα μικρά παιδιά, όμως, δεν ισχύει το ίδιο, πολύ απλά επειδή δεν έχουν ούτε τις γνώσεις, ούτε την εμπειρία για να διαχειριστούν τα προβλήματα που εμφανίζονται μπροστά τους. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να εκπαιδεύσουμε τη σκέψη τους έτσι ώστε να επιλέγουν το σωστό, ακόμα και όταν δεν είμαστε δίπλα τους για να τα καθοδηγήσουμε.Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται τόσο το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, όσο και τα άλλα δύο της ίδιας σειράς: το “Θεραπευτικά παραμύθια” και το “Θεραπευτικά παιχνίδια”.Η διαδραστικότητα του βιβλίου βοηθάει, εκτός των άλλων, σε δύο πολύ βασικά πράγματα: στην ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης του παιδιού και στην καλύτερη απομνημόνευση της ουσίας, του διδάγματος της κάθε ιστορίας του βιβλίου.

Θεραπευτικές δραστηριότητες / Νένα Γεωργιάδου Αθήνα : Οξυγόνο, 2013  162σ. : εικ. ; 24εκ.

ΠΩΣ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ