Search by tag «βιβλιοθήκη βέροιας»

Βρέθηκαν εγγραφές: 632

Η Αθωνίτισσα Θεοτόκος

13 Αυγούστου 2014 Από τη συλλογή μας

αΈνα βιβλίο όπου συγκεντρώνει ο Αγιορείτης συγγραφέας ό,τι έχει γράψει για την πεφιλημένη Υπεραγία Θεοτόκο, την προστάτισσα των Αγιορειτών και όλων των Χριστιανών.
Το βιβλίο κοσμείται από πολλές θεομητορικές εικόνες, από τις θαυματουργές που έχει το Άγιον Όρος, με την ιστορία τους, τα πολλά θαύματα και αφιερώματα, τις λιτανείες, τις πανηγύρεις και τις ιερές ακολουθίες. Ένα βιβλίο που συγκινεί, κατανύσσει, τέρπει και ωφελεί.

Η Αθωνίτισσα Θεοτόκος / Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου.  Αγιον Ορος : Μυγδονία, 2006 215σ. : εικ. ; 24εκ.

Η ευλογία του πόνου

12 Αυγούστου 2014 Από τη συλλογή μας

ποΗ θλίψη είναι κακό πράγμα. Αλλά πίσω απ’ αυτό, πίσω από τον πόνο, πίσω από την θλίψη, πίσω από την δοκιμασία, κρύβεται η ευλογία του Θεού, κρύβεται η αναγέννησης, η ανάπλασις του ανθρώπου, της οικογενείας. Οι πάντες σχεδόν την μεταστροφή τους την οφείλουν σε κάποια δοκιμασία. Νομίζουν ότι πηγαίνουν όλα ωραία∙ τους παίρνει ο Θεός το παιδί∙ κλάμματα κακό, κ.λ.π. Έρχεται και επισκιάζει έπειτα η χάρις του θεού και ειρηνεύουν οι άνθρωποι∙ και πλησιάζουν την εκκλησία, πλησιάζουν την εξομολόγηση, πλησιάζουν τον ιερέα. Χάριν του παιδιού πάνε στην εκκλησία ο πόνος τους κάνει ν’ αναζητήσουν, να προσευχηθούν υπέρ αναπαύσεως, να κάνουν τις λειτουργίες.
Πίσω από την δοκιμασία κρύβεται η ευλογία του Θεού

Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ

11 Αυγούστου 2014 Από τη συλλογή μας

απο

Ο θείος Πέτρος είναι ένα αίνιγμα. Οι πρεσβύτεροι της οικογένειας Παπαχρήστου τον απορρίπτουν ως «αποτυχημένο της ζωής». Ωσότου ο αφηγητής-ανιψιός του ανακαλύπτει ότι ήταν κάποτε φημισμένος μαθηματικός, τόσο ιδιοφυής και παράτολμος ώστε να αφιερώσει τη ζωή του στην περιβόητη «Εικασία του Γκόλντμπαχ», ένα πρόβλημα που προσπαθούσαν εις μάτην να επιλύσουν γενεές μαθηματικών. Η ανακάλυψή του αυτή θα οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις…

 Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκολντμπάχ : μυθιστόρημα / Απόστολος κ.Δοξιάδης.  Αθήνα : Καστανιώτης, 1992 258σ. ; 21εκ.

δοΟ Απόστολος Δοξιάδης γεννήθηκε το 1953 στο Μπισμπέιν της Αυστραλίας, αλλά μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης για να σπουδάσει μαθηματικά, ενώ συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στα εφαρμοσμένα μαθηματικά στην Ecole Pratique des Hautes Etudes στο Παρίσι. Ο Απόστολος Δοξιάδης έχει γράψει 4 μυθιστορήματα. Το μυθιστόρημα “Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ” κυκλοφόρησε το 2000 στην Αγγλία από τους Faber and Faber και στην Αμερική από το Βloomsbury, σε μετάφραση του συγγραφέα, και έχει μεταφραστεί σε 22 γλώσσες. Το 1999, ο Α. Δοξιάδης έγραψε, στα αγγλικά, σχεδίασε και σκηνοθέτησε τη μουσική παράσταση Θεάτρου Σκιών “The Tragical History of Jackson Pollock, Abstract Expressionist”, που παρουσιάστηκε στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη, στην Αθήνα. Έχει γράψει και έχει σκηνοθετήσει επίσης δύο ταινίες μεγάλου μήκους, τις “Υπόγεια διαδρομή”, 1983, και “Τεριρέμ”, 1988, που τιμήθηκε με το Βραβείο του Διεθνούς Κέντρου Καλλιτεχνικού Κινηματογράφου (CICAE) στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, την ίδια χρονιά. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο γράφοντας το λιμπρέτο της μουσικής διασκευής του έργου του Σαίξπηρ “Όνειρο θερινής νύχτας”.
Διεθνείς διακρίσεις: “Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ” βρέθηκε στην τελική εξάδα για το Prix Medicis 2000. Στο μυθιστόρημα “Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ” απονεμήθηκε τον Μάιο του 2001 το Primo Peano από το Τμήμα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου του Τορίνου.

Αφού δεν με παίζουν… Διαχείριση του θυμού και της επιθετικότητας: Για παιδιά από 3 έως 8

10 Αυγούστου 2014 Από τη συλλογή μας

b82098

Τι κάνουμε όταν τα παιδιά παρασύρονται απ’ το θυμό τους;

Πώς μπορούν τα παιδιά ν’ αντιμετωπίσουν δημιουργικά το θυμό τους; Πότε μπορούμε να μπλεκόμαστε στους καυγάδες τους;

Πώς γίνεται να μάθουν τα παιδιά να αποδέχονται τους περιορισμούς, αλλά και να αμύνονται, με ανάλογο τρόπο, όταν κάποιος ξεπερνάει τα όρια, τα ανεκτά απ’ τα παιδιά;

Αυτός ο πρακτικός οδηγός περιέχει ιδέες -με τη μορφή εύκολων και ευχάριστων καθημερινών παιχνιδιών- για το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα μικρά παιδιά να αντιλαμβάνονται τα δικά τους συναισθήματα θυμού και επιθετικότητας και να τα εκφράζουν χωρίς βία.

Το πρώτο κεφάλαιο δείχνει ποιες θετικές πλευρές έχει ο θυμός και πώς μπορούν να επιλυθούν εποικοδομητικά οι συγκρούσεις μεταξύ των παιδιών, στο σπίτι, στη γειτονιά και στο σχολείο.

Αφού δεν με παίζουν… / Χάικε Μπάουμ.  Αθήνα : Θυμάρι, 2003.  51σ. : εικ. ; 21εκ.

Η Χάικε Μπάουμ, DGSv, γεννήθηκε το 1963. Είναι ψυχοπαιδαγωγός, με ειδίκευση στη θεραπεία μέσω του παιχνιδιού, και στη δυναμική της ομάδας.
Για περισσότερα από δέκα χρόνια διοργανώνει εξειδικευμένα σεμινάρια για παιδαγωγούς σε όλους τους τομείς της παιδαγωγικής και θεραπευτικής πράξης. Στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων της βρίσκεται η μελέτη των συναισθημάτων, όπως η λύπη, ο θυμός, η ζήλια και ο φόβος. Χάρη στην πολύχρονη επαγγελματική της εμπειρία με παιδιά και νέους, έχει επισημάνει ψυχολογικά ζητήματα της παιδικής και νεανικής ηλικίας, που συχνά περνούν απαρατήρητα.
Ως συγγραφέας έγινε γνωστή μέσω των πολλών δημοσιεύσεών της σχετικά με τη χρήση του παιχνιδιού ως παιδαγωγικού και θεραπευτικού μέσου. Συχνά δε, τα θέματά της είναι νέα και πρωτοποριακά.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης : ο αλλοδαπός της Αθήνας

8 Αυγούστου 2014 Από τη συλλογή μας

pp

 

 

 

 

 

Μια πολυσύνθετη και δημιουργική προσωπικότητα, όπως εκείνη του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, δεν ήταν δυνατόν να μην προσελκύσει την προσοχή και το ενδιαφέρον των ειδικών. Ο μονήρης βίος του, η αποστασιοποίησή του από τη ζωή και τον κόσμο, η ανιδιοτέλειά του, η επίμονη τάση του να συναναστρέφεται τους φτωχούς και τους πένητες στις φτωχογειτονιές, η κάπως αντιφατική σχέση του με τον πατέρα του και πολλά άλλα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται αντικείμενο μελέτης. Η παρούσα γραφή προσπαθεί να δώσει την άποψη ενός παιδαγωγού, του οποίου το επιστημονικό ενδιαφέρον επικεντρώνεται στις κοινωνικές όψεις της αγωγής και στη μελέτη των διαπροσωπικών σχέσεων και επικοινωνίας. Μέσα από το πρίσμα αυτό διερευνώνται οι διαπροσωπικές σχέσεις του μεγάλου δασκάλου με το οικογενειακό περιβάλλον και οι επιπτώσεις τους στον ίδιο και το έργο του, και επιχειρείται μια συνολική ερμηνεία της πολυσχιδούς και πολυδιάστατης προσωπικότητάς του.

 

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης : ο αλλοδαπός της Αθήνας / Γιάννης Πυργιωτάκης.  Αθήνα : Ελληνικά Γράμματα, 2003.  236σ. ; 21εκ

Αποφθέγματα – Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης 

Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Ενας μποέμ κοσμοκαλόγερος

llll

 

O Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υπήρξε μια τραγική προσωπικότητα της νεότερης Ελλάδας με τόσο πολλές όψεις που ακόμη τον ανακαλύπτουμε. Εζησε μόνος, απένταρος, πιστός στην τέχνη, αδιάφορος για τα χρήματα και την κοινωνική ένταξη, μοίρασε τη ζωή ανάμεσα στα καπηλειά και στις εκκλησίες, σχεδόν ρακένδυτος, υπήρξε πάντα ένας αποσυνάγωγος τεχνίτης της γλώσσας και της αφήγησης. Ενας έλληνας μποέμ.Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851 σε ένα νησί που φημίζεται για τη φυσική καλλονή του και τους ψαράδες του, τη Σκιάθο. Ηταν το τέταρτο παιδί του ζεύγους Αδαμαντίου και Γκιουλιώς (Αγγελικής) Εμμανουήλ. Το επώνυμο Παπαδιαμάντης προέρχεται από το όνομα του πατέρα του που ήταν και παπάς.Τα παιδικά του χρόνια ήταν ανέμελα στο νησί και θα τα ανακαλέσει πολλές φορές νοσταλγικά στα κείμενά του. Ως το 1860 φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Σκιάθου, όπου έμαθε τα βασικά- ανάγνωση, γραφή, μαθηματικά-, του άρεσε όμως, από ό,τι λένε, πιο πολύ να ζωγραφίζει. Στα παιχνίδια του είχε συντροφιά ανάμεσα στους άλλους τον ξάδελφό του, μετέπειτα καλό συγγραφέα Αλέξανδρο Μωραϊτίδη και τον Νικόλαο Διανέλλο, μετέπειτα μοναχό Νήφωνα, ο οποίος θα είναι για χρόνια ο «κολλητός» του. Θα πάνε μαζί στο Αγιον Ορος, θα κατοικήσουν (μέχρι παρεξηγήσεως) για λίγο στο ίδιο διαμέρισμα, ώσπου ο Νήφωνας να παντρευτεί και να φύγει για να μείνει στο Χαρβάτι.Ανθρωπος των καπηλειών και των τρωγλών 
Ο πατέρας του θα τον στείλει στην Αθήνα για να σπουδάσει Θεολογία, αλλά αυτός θα κάνει στροφή την τελευταία στιγμή και θα γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θα απογοητευθεί γρήγορα από το στείρο κλίμα και θα τα παρατήσει. Μελετά μόνος του αγγλικά και γαλλικά και παραδίδει μαθήματα. Φυτοζωεί κυριολεκτικά.

Το 1878 γνωρίζεται με τον εκδότη της «Ακρόπολης» Βλάση Γαβριηλίδη που θα τον παρακινήσει να δημοσιεύσει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η μετανάστις» στην εφημερίδα «Νεολόγος» Κωνσταντινουπόλεως. Θα ακολουθήσει το 1882 το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Οι έμποροι των εθνών» δημοσιευμένο στο «Μη χάνεσαι». Δημοσιεύει συνεχώς, γίνεται πια γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, αν και αποφεύγει να συγχρωτίζεται με αυτούς. Οσο ζούσε δεν είδε ποτέ δημοσιευμένο δικό του βιβλίο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το έργο του να αποτελεί τη βασικότερη παρακαταθήκη για τους έλληνες πεζογράφους: Δ. Χατζής, Γ. Ιωάννου, Αλ. Κοτζιάς, Χρ. Μηλιώνης, Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος, Θ. Βαλτινός, Μένης Κουμανταρέας…

Είναι μια γραφική φιγούρα της Αθήνας. Ο συγκαιρινός του Μιλτιάδης Μαλακάσης τον περιγράφει ως «μια σιλουέτα   με ακατάστατα γενάκια, απεριποίητη περιβολή, λασπωμένα ή κατασκονισμένα υποδήματα,ξεθωριασμένο ημίψηλο,με μια παπαδίστικη κάννα με ασημένια λαβή, μαύρο κορδόνι γύρω από μια ασιδέρωτη λουρίδα,ένα είδος κολάρου,συγκρατώντας με τα χέρια του ένα πανωφόρι που του έπεφτε λίγο μεγάλο», το οποίο ήταν γνωστό ότι του το είχε στείλει από το Λονδίνο ο Αλέξανδρος Πάλλης. Ο Δ. Χατζόπουλος τον χαρακτηρίζει ιδιόρρυθμο, εκκεντρικό, μποέμ, άνθρωπο των καπηλειών και των τρωγλών, και τον παρομοιάζει με τον φιλόσοφο Μένιππο, τον πνευματώδη Λουκιανό, τον παρατηρητικό Ντίκενς, τον ψυχολόγο Τουργκένιεφ. Ο ίδιος όταν το μάθει θα πει: «Δεν μοιάζω με κανέναν,είμαι ο εαυτός μου». Συχνάζει στο μπακάλικο του Καχριμάνη στου Ψυρρή, αλλά και στη μικρή εκκλησία του Αγίου Ελισαίου, όπου ψάλλει μαζί με τον ξάδελφό του Αλέξανδρο Μωραΐτίδη.

Το 1906 αρχίζει να συχνάζει στη Δεξαμενή Κολωνακίου. Κάθεται στο πιο φτηνό από τα δύο καφενεία, αυτό του Μπαρμπα-Γιάννη, όπου ο καφές είχε μία δεκάρα. Αγοραφοβικός, μακριά από όλους τους πελάτες, σταύρωνε τα χέρια στο στήθος, έγερνε το κεφάλι και ονειροπολούσε. Εκεί τον φωτογράφισε ο Παύλος Νιρβάνας, σε αυτή τη φωτογραφία που τον έχουμε ως σήμερα.

Γράφει και μεταφράζει συνέχεια για να μπορεί να ζει. Το 1909 θα γυρίσει στο νησί του. Θα αρρωστήσει και θα πεθάνει το βράδυ της 2ας προς 3η Ιανουαρίου 1911. Εζησε μοναχικός, ανέραστος, πάσχων.

Η διαμάχη για το έργο του 
Ο Παπαδιαμάντης, αν και οι παλαιότεροι κριτικοί (Παλαμάς, Ξενόπουλος κ.ά.) θα εξυμνήσουν το έργο του, δεν θα τύχει της ίδιας αποδοχής από τους νεότερους. Η σχολή των Κ.Θ. Δημαρά και Π. Μουλλά θα μειώσει την αξία του, καθώς θα θεωρήσει ότι πρόκειται για λαογραφικά ηθικά κείμενα χωρίς ιδιαίτερη λογοτεχνική αξία, ενώ του προσάπτει προχειρότητα και αναχρονιστικές τάσεις στη γλώσσα. Από την άλλη σκοπιά, οι αμύντορες της Ορθοδοξίας τον θεωρούν εκπρόσωπό τους, μη αναγνωρίζοντας καμία άλλη πτυχή στο έργο του. Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη δίχασε επίσης την κριτική. Ο Κ. Χατζόπουλος και ο Α. Τερζάκης τη βρήκαν σχολαστική και προβληματική, ενώ τη θαύμασαν ο Τ. Αγρας, ο Ελύτης, ο Ζ. Λορεντζάτος κ.ά. Νεότεροι μελετητές αλλά και συγγραφείς που τον αγαπούν έχουν αναδείξει πλείστες όσες όψεις του συγγραφέα. Ανέδειξαν τον κοινωνικό Παπαδιαμάντη, αυτόν που στηλιτεύει την αδικία, τους πολιτικάντηδες, την παραδοσιακή θέση της γυναίκας που την «πουλάνε» μέσω του γάμου, είναι υπέρ του πολιτικού γάμου κ.ά. Τον χιουμορίστα Παπαδιαμάντη, με την ειρωνεία και τον σαρκασμό για να υποβάλλει σε οξύτατη κριτική πολλές καταστάσεις της εποχής. Τον ερωτικό Παπαδιαμάντη, με τις ποιητικές, αισθησιακές εικόνες των αβάσταχτων ερώτων. Τον ποιητή Παπαδιαμάντη, με τη μαγεία των λέξεων και των φράσεων που χρησιμοποιεί. Ελπίζουμε ότι εφέτος γιορτάζοντας τα 100 χρόνια από τον θάνατό του θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ολόπλευρα, να γοητευτούμε από τα κείμενά του, να τον τοποθετήσουμε ολόπλευρα στη λογοτεχνική εικόνα της χώρας μας.

2013 © Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας