Ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών

Από τα καλύτερα βιβλία για γονείς και παιδιά!Ο φόβος, το παιχνίδι, η δημιουργικότητα, το αίσθημα ιδιοκτησίας, η φιλαλήθεια, η τιμωρία, η στοργή, η σεξουαλική αφύπνιση και η σημασία των άλλων παιδιών, παίζουν τεράστιο ρόλο στην ανατροφή και εκπαίδευσή τους, ιδιαίτερα για τα πρώτα σχολικά χρόνια. Οι απόψεις του Μπέρτραντ Ράσσελ στα θέματα αυτά έχουν γίνει κοσμαγάπητες. Στο βιβλίο αυτό επιβεβαιώνονται μέσα από τη δική του παρατήρηση, τα επιτεύγματα της σύγχρονης ψυχολογίας των παιδιών, για τη δημιουργία ελεύθερων και ανεξάρτητων πολιτών. Ιδιαίτερα στα τελευταία κεφάλαια, καταπιάνεται με την πνευματική αγωγή, την καλλιέργεια του νου και την ανάπτυξη του ήθους, απαραίτητα εφόδια για τη συγκρότηση μιας σθεναρής προσωπικότητας μέσα σ’ ένα βίαιο κόσμο, χωρίς όμως να χάσει την ανθρωπιστική της ολοκλήρωση.

Ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών / Μπέρτραντ Ράσσελ  .Αθήνα : Αρσενίδης, 2010  .256σ. ; 21εκ.

Μπέρτραντ Ράσσελ (1872-1970).Βρετανός φιλόσοφος Γεννήθηκε κοντά στις όχθες του Wye. Έπειτα από πολύ καλές σπουδές έγινε καθηγητής στο Τρίνιτυ Κόλλετζ του Καίμπριτζ και μέλος της Βασιλικής Εταιρίας το 1909. Το 1916 παραιτήθηκε από τη θέση του καθηγητή· αιτία ήταν οι ειρηνόφιλες ιδέες του. Μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ταξίδεψε στη Ρωσία και την Κίνα, όπου και διηύθυνε ιδιωτική σχολή (1927-1932). Επίσης δίδαξε για πολλά χρόνια στις ΗΠΑ. Στο Καίμπριτζ ξαναγύρισε το 1944 και ανέλαβε πάλι τα καθήκοντα του καθηγητή. Κατά τη διαδρομή ενός μακροχρόνιου σταδίου δράσης, που επισφραγίστηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1950 και το βρετανικό παράσημο του Τάγματος Αξίας, ο Ράσσελ και ως μαθηματικός και ως φιλόσοφος και ως κοινωνιολόγος μας έδωσε ένα ογκώδες έργο. Σ’ αυτό ανήκουν τα έργα: “Principia Mathematica” (1903), “Τα προβλήματα της φιλοσοφίας” (1912), “Οι γνώσεις μας για τον εξωτερικό κόσμο και οι επιστημονικές μέθοδοι” (1914), “Ο δρόμος προς την ελευθερία: Σοσιαλισμός,αναρχία και συνδικαλισμός” (1918), “Μυστικισμός και λογική” (1918), “Μπολσεβικισμός” (1940), “Γάμος και ηθική” (1929), “Η κατάκτηση της ευτυχίας” (1930), “Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας” (1946) κ.ά. Υποστηρικτής της γυναικείας χειραφέτησης και της παροχής ψήφου στις γυναίκες, ο φιλόσοφος της ειρήνης είδε την ανθρωπότητα σαν ενιαίο σύνολο και τάχθηκε κατά του ναζισμού που τον πολέμησε στον Β παγκόσμιο πόλεμο, γράφοντας φοβερές σελίδες εναντίον του. Ο Ράσσελ έθεσε το κύρος του στην υπηρεσία της παγκόσμιας ειρήνης και τάχθηκε κατά της ατομικής ενέργειας για στρατιωτικούς σκοπούς. Πίστεψε στον άνθρωπο, γι’ αυτό και μέσα στο έργο του διακρίνεται η αισιοδοξία του για το μέλλον. Πέθανε το Φεβρουάριο του 1970.

Άραξε ! και αύριο μέρα είναι…το εγχειρίδιο του αναβλητικού

Απολαύστε  την  εμπειρία  ανάγνωσης   ενός  βοηθήματος  αυτού  του  είδους…Βγάλτε  αντίγραφα  και  βάλτε  τα  σε  εμφανή  μέρη  για  επανάληψη  και  εμπέδωση  βέβαια…Μη δικαιολογήστε.

Όλοι σχεδόν αναβάλλουμε να κάνουμε κάτι: να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις, να αναλάβουμε μια εργασία, να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητές μας, να ξεκινήσουμε δίαιτα, να ασχοληθούμε με τις δουλειές του σπιτιού… Για κάποιους από εμάς αυτό δημιουργεί προβλήματα και δυναμιτίζει τις σχέσεις στο σπίτι και στο χώρο εργασίας. Για τους περισσότερους πάντως, η αναβλητικότητα, είναι μια συνήθεια που θα έπρεπε να αποβάλουμε.

Αραξε! και αύριο μέρα είναι : το εγχειρίδιο του αναβλητικού / Rita Emmett .Αθήνα : Κέδρος, 2002  .201σ. ; 23εκ.

Η Rita Emmett είναι επαγγελματίας ομιλήτρια, της οποίας τα σεμινάρια για την υπερνίκηση της αναβλητικότητας έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή. Ζει στο Ιλλινόις. Στη μεγάλη λίστα των πελατών της έχουν συμπεριληφθεί και  η ΑΤ & Τ, η Mercedes Benz,  το  Εθνικό Ιδρυμα Νεφρού κ.ά.

Ο δρόμος προς την δουλεία

Ο δρόµος προς τη δουλεία παραµένει ένα από τα κλασικά βιβλία της σκέψης του 20ού αιώνα. Για πάνω από 50 χρόνια, έχει εµπνεύσει πολιτικούς και στοχαστές σε όλο τον κόσµο, ασκώντας κοµβική επίδραση στην πολιτική και πολιτισµική µας ιστορία. Με χαρακτηριστική ευφυΐα, ο Χάγιεκ υποστηρίζει πειστικά ότι παρόλο που οι σοσιαλιστικές ιδέες µπορεί να είναι δελεαστικές, δεν µπορούν να υλοποιηθούν παρά µόνο µε µέσα ανελεύθερα και καταπιεστικά. Με εκτενείς αναφορές στην οικονοµία, τον φασισµό, την ιστορία, τον σοσιαλισµό και το Ολοκαύτωµα, ο Χάγιεκ αφαιρεί τη διακοσµητική σαγή της σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Αποκαλύπτει στον κόσµο ότι από τέτοιες ιδέες µπορεί να γεννηθεί µόνο καταπίεση και τυραννία. Σήµερα, πάνω από πενήντα χρόνια µετά, οι προειδοποιήσεις του Χάγιεκ είναι εξίσου επίκαιρες όσο ποτέ.

Ο δρόμος προς τη δουλεία / Friedrich August von Hayek.Αθήνα : Παπαδόπουλος, 2013 365σ. ; 21εκ.

Ο Friedrich August von Hayek (1899-1992) ήταν κορυφαίος αυστριακός οικονομολόγος και πολιτικός φιλόσοφος. Το 1974, τιμήθηκε για το έργο του με το βραβείο Νόμπελ Οικονομίας.

Η βία της ανεργίας

– Γνωρίζουμε τι είναι η ανεργία όταν μιλάμε γι’ αυτήν;

– Κατανοούμε ακριβώς τι εννοούμε όταν λέμε πως: “κάποιος είναι άνεργος”;

– Τι βιώνουν οι άνεργοι;

– Πόσο απέχει η ζωή των ανέργων από την εικόνα που διαμορφώνουν γι’ αυτούς εκείνοι που καθορίζουν τις εθνικές πολιτικές για την αντιμετώπιση της ανεργίας;

– Πόσο απέχει η ζωή τους απ’ αυτή που περιγράφουν όσοι την αναλύουν, ασκώντας, κυρίως, κριτική στην “ορθολογικότητα” των πολιτικών αυτών;

– Ποια πολιτική για την αντιμετώπιση της ανεργίας θα ήταν αποτελεσματική;

Αν τα ερωτήματα αυτά ήταν κρίσιμα λίγα χρόνια πριν, τότε που οι πολιτικές απασχόλησης επιχειρούσαν τη νομιμοποίηση της έλλειψης εργασίας, της απόσυρσης του Κράτους, σήμερα, την εποχή της Μεγάλης Κρίσης, της Νέας Καταστροφής, της Μεγάλης Ανεργίας, τίθενται εκβιαστικά. Και είναι σε αυτά τα ερωτήματα που επιχειρεί να απαντήσει η παρούσα κοινωνιολογική ανάλυση των πολιτικών αντιμετώπισης της ανεργίας, των μορφών εμπειρίας και συνείδησης της ανεργίας, και των κοινωνικών συνθηκών παραγωγής τους, συμβάλλοντας στην αποθεμελίωση της οικονομίας της δυστυχίας που επιβάλλει η σημερινή πολιτικο-οικονομική κυριαρχία νεοφιλελεύθερης προοπτικής.

Η βία της ανεργίας / Νίκος Παναγιωτόπουλος. Αθήνα : Αλεξάνδρεια, 2013 . 607σ. ; 21εκ.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Απόφοιτος της κοινωνιολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Κοινωνικών Eπιστημών του Στρασβούργου. Διδάκτορας του ίδιου Πανεπιστημίου. Απόφοιτος του Ινστιτούτου Πολεμολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου. Υπήρξε ερευνητής του Κέντρου Ερευνών για την παρέκκλιση και την εγκληματικότητα του Πανεπιστημίου Ανθρωπιστικών επιστημών της Μπεζανσόν (1987-1988), ερευνητής του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών και του Ελληνικού Κέντρου Εγκληματολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Ευρωπαϊκής Κοινωνιολογίας της Ecole des Hautes Etudes του Παρισιού και του College de France, υπό τη διεύθυνση του Pierre Bourdieu, του Κέντρου Ερευνών στις Κοινωνικές Επιστήμες του Πανεπιστημίου των Κοινωνικών Επιστημών του Στρασβούργου και του Κέντρου Κοινωνιολογίας του Δικαίου και της Δικαιοσύνης του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, στο πλαίσιο των οποίων συμμετείχε σε διεθνή ερευνητικά προγράμματα και συνέδρια. Σήμερα είναι επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, μέλος του ευρωπαϊκού Δικτύου: “Ή αστική εγκληματικότητα και η θεσμική της διαχείριση”, γενικός διευθυντής του Κέντρου Ερευνών για τα Θέματα Ισότητας, και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Επιστημονικού Ομίλου “Λόγοι Δράσης”. Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα συγκεντρώνονται στην κοινωνιολογία της παρέκκλισης, την κοινωνιολογία της εκπαίδευσης και της κουλτούρας και την κοινωνιολογία της γνώσης. Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών “Actes de la Recherche en Sciences Sociales”, “Regards Sociologiques” του Πανεπιστημίου Κοινωνικών Επιστημών του Στρασβούργου και της Ευρωπαϊκής Επιθεώρησης του Βιβλίου (“Liber”). Διευθύνει τις σειρές “Λόγοι Δράσης” και “Μεταστροφές” των εκδόσεων Πατάκη, έχει μεταφράσει και έχει επιμεληθεί την έκδοση βιβλίων από τα γαλλικά.

Κατεβαίνουν σκαλιά οι αγελάδες;

Γιατί τα πουλιά δε συγκρούονται μεταξύ τους όταν πετάνε;
Γιατί εμείς οι άνθρωποι φιλιόμαστε για να δείξουμε τρυφερότητα;
Είναι αλήθεια ότι οι γάτες προσγειώνονται πάντοτε στα πόδια τους και γιατί;
Τρώγοντας ψάρια γίνεσαι πραγματικά πιο έξυπνος;
Πώς ερωτευόμαστε;
Γιατί δεν είναι όλα τα δάχτυλα του χεριού μας ίσα;
Ένα πολύ πρωτότυπο και διασκεδαστικό βιβλίο, το οποίο αποτελεί μια σταχυολόγηση από ερωτήσεις που υποβλήθηκαν από το κοινό σε μια σχετική αγγλική “Κρατική Υπηρεσία Πληροφόρησης” – τη Science Line – που λειτούργησε για αρκετό καιρό στο Λονδίνο και οι οποίες απαντήθηκαν από επαΐοντες με πολλή σοβαρότητα, ακρίβεια και εγκυρότητα και, πολύ συχνά, με ακόμη περισσότερο χιούμορ.
Το βιβλίο αυτό μας δίνει σωστές, ενδιαφέρουσες και τεκμηριωμένες απαντήσεις σε πράγματα για τα οποία έχουμε ενδεχομένως αναρωτηθεί και για πολύ περισσότερα επίσης, έτσι ώστε δεν θα μείνουμε ποτέ χωρίς θέμα συζήτησης στις παρέες μας και χωρίς τη δυνατότητα να επιδείξουμε τις γνώσεις μας στο φιλικό μας περίγυρο – αρκεί οι υπόλοιποι της παρέας… να μην έχουν διαβάσει ήδη το βιβλίο!

Κατεβαίνουν σκαλιά οι αγελάδες; / Paul Heiney .Αθήνα : Μίνωας, 2007  .351σ. ; 21εκ.

Ο Πολ Χάινυ είναι πασίγνωστος συγγραφέας, ράδιο-τηλεπαρουσιαστής και δημοσιογράφος. Ευρύτερα γνωστός για το τηλεοπτικό πρόγραμμα προστασίας καταναλωτή Watchdog, ο Πολ Χάινυ έχει συνεργαστεί με όλα τα Βρετανικά εθνικά ραδιοφωνικά δίκτυα, και η τρέχουσα ραδιοφωνική δουλειά του είναι η εκπομπή Home Truths του BBC Radio 4. Έχει διατελέσει αρθρογράφος της εφημερίδας The Times, και είναι επίσης ο συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων “Maritime Britain”, “Home Farm” και “The Nuts and Bolts of Life”.

Η παρακμή της Δύσης

Ο υπότιτλoς του μνημειώδους έργου του Σπένγκλερ, “Μορφολογία της παγκόσμιας ιστορίας”, είναι η κεντρική ιδέα της “Παρακμής της Δύσης”, που ανάγεται στον Γκαίτε και τον Νίτσε. Παγκόσμια ιστορία είναι η ιστορία των φορέων της, των μεγάλων πολιτισμών, οι οποίοι θεωρούνται ως μεγάλοι οργανισμοί που γεννιούνται, ωριμάζουν, ακμάζουν και πεθαίνουν. Ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλον, διέπονται εντούτοις από μια κοινή χαρακτηριστική, αναγκαία, τρόπον τινά οργανική νομοτέλεια, που συνιστά το πεπρωμένο τους. Η ομοιότητα της όψιμης ρωμαϊκής εποχής με τη σημερινή, που είχε επισημανθεί από αρκετούς ιστορικούς και άλλους διανοητές, είναι μια ειδική περίπτωση αυτής της γενικής νομοτέλειας του ζωντανού γίγνεσθαι Τέτοιοι μεγάλοι πολιτισμοί ή μεγαλοοργανισμοί της παγκόσμιας ιστορίας, που εξετάζονται μορφολογικά στις οργανικές φάσεις γένεσης, άνθησης και παρακμής τους, είναι ο αιγυπτιακός (στον οποίο υπάγεται και ο κρητομινωικός), ο βαβυλωνιακός, ο ινδικός, ο κινεζικός, ο αρχαίος ελληνορωμαϊκός, ο αραβικός (μέρος του οποίου είναι ο πρωτοχριστιανικός-βυζαντινός), ο δυτικός και ο μεξικανικός πολιτισμός. […] Ο Σπένγκλερ, πολυΐστωρ και εντονότατα “φαουστικός”, δαμάζει τεράστιες μάζες πολιτιστικού υλικού αναζητώντας με τη “φυσιογνωμική” ματιά του ομοιότητες και αναλογίες ανάμεσα στις μορφολογικά συγγενείς φάσεις των οκτώ πολιτισμών που πραγματεύεται, οι οποίες αναδεικνύονται ως μορφολογικά “ταυτόχρονες”, καθώς όλα τα μεγάλα δημιουργήματα, όλες οι επιμέρους μορφές της θρησκείας, της τέχνης, της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικονομίας, της επιστήμης γεννιούνται, ολοκληρώνουν την ανάπτυξή τους και σβήνουν “ταυτόχρονα”, ανεξάρτητα από τον ημερολογιακό χρόνο. Τέτοια “ταυτόχρονα” φαινόμενα είναι μεταξύ άλλων ο βουδισμός, ο στωικισμός και ο σοσιαλισμός, τρεις τρόποι ψυχικής παρακμής τριών διαφορετικών πολιτισμών. Αυτή η κυκλική-μορφολογική θεώρηση της ιστορίας έχει επικριθεί περισσότερο από κάθε άλλη πτυχή της “Παρακμής της Δύσης”, ενώ έχουν επιδοκιμασθεί αμέτρητες πραγματολογικές παρατηρήσεις και κρίσεις-ανακαλύψεις της φυσιογνωμικής-μορφολογικής φιλοσοφίας του και η ιστορία του 20ού αιώνα έχει υπερεπιβεβαιώσει τις κεντρικές προβλέψεις του.Το θεωρητικό πλαίσιο μπορεί να είναι απλώς η Ιθάκη που χαρίζει το μεγάλο ταξίδι της πλούσιας και συνεχώς τεταμένης ανάγνωσης. Έτσι και ο αναγνώστης δεν καλείται να πιστέψει, αλλά προπάντων να βιώσει με τη σειρά του αυτήν την περιπέτεια διαμέσου των πολιτισμών, να σκεφθεί ο ίδιος και να κρίνει μέσα από τη δική του εμπειρία του κόσμου. Σε 2 καταπληκτικούς τόμους…

Η παρακμή της Δύσης : περιγράμματα μιας μορφολογίας της παγκόσμιας ιστορίας / Oswald Spengler.Αθήνα : Τυπωθήτω, 2003 .597σ. ; 24εκ.

Ο Όσβαλντ Στένγκλερ, φιλόσοφος του πολιτισμού και της ιστορίας, γεννήθηκε το 1880 στο Μπλάνκενμπουργκ (Χαρτς). Σπούδασε μαθηματικά και φυσικές επιστήμες στη Χάλλη, το Μόναχο και το Βερολίνο. Από το 1908 μέχρι το 1911 ήταν καθηγητής Γυμνασίου στο Αμβούργο, όπου δίδαξε φυσικές επιστήμες, μαθηματικά, γερμανικά και ιστορία. Το 1911 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Μόναχο, όπου τα επόμενα χρόνια εργάσθηκε ως συντάκτης πολιτιστικών θεμάτων σε διάφορες εφημερίδες, προπάντων του Βερολίνου και του Αμβούργου. Το 1912 άρχισε ήδη να σχεδιάζει το κύριο έργο του “Η παρακμή της Δύσης”. Χαρακτηριστικό του παράδοξου κλίματος μιας ηρωικής απαισιοδοξίας, στο οποίο ζούσε ο Σπένγκλερ, είναι ότι το 1915, σε ένα υπόμνημα “Προς τον αυτοκράτορα Γουλιέλμο”, αποκάλεσε την έκρηξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου τη “μεγαλύτερη μέρα της παγκόσμιας ιστορίας”. Το 1918 και το 1922 κυκλοφόρησε το μεγάλο δίτομο έργο του “Η παρακμή της Δύσης”, που με την απαισιόδοξη ερμηνεία της ιστορίας και του πολιτισμού προκάλεσε αμέσως βαθύτατη εντύπωση στην απογοητευμένη από τα αποτελέσματα του πολέμου αστική τάξη και έμελλε να γνωρίσει παγκόσμια επιτυχία. Το 1919 απέρριψε την πρόταση του Πανεπιστημίου του Γκαίττινγκεν να αναλάβει μια έδρα φιλοσοφίας διότι ήθελε να συνεχίσει απερίσπαστος το έργο του. Τον ίδιο χρόνο τιμήθηκε μαζί με τον Βάιχινγκερ και τον Κάιζερλινγκ με το βραβείο του ιδρύματος Αρχείο του Νίτσε.
Ο Σπένγκλερ πέθανε σε ηλικία 56 ετών στις 8 Μαΐου 1936 στο Μόναχο, όπου στις 10 Μαΐου κηδεύτηκε παίρνοντας μαζί του τον “Φάουστ” του Γκαίτε και τον “Ζαρατούστρα” του Νίτσε.