Search by tag «Καυκαλίδης Αθανάσιος»

Βρέθηκαν εγγραφές: 1

Αντίο παλιέ κόσμε

19 Σεπτεμβρίου 2008 Από τη συλλογή μας

Τελευταία διάβασα το βιβλίο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, Αντίο παλιέ κόσμε, συνομιλίες με αξιοσημείωτους ανθρώπους. Ο ελκυστικός τίτλος του βιβλίου εξηγείται, σύμφωνα με το συγγραφέα του, από το ότι τα πρόσωπα από τα οποία παίρνει συνέντευξη, “πρόσωπα χωρίς κατάταξη, ιδιοφυή και εκκεντρικά” “δε θα έπρεπε να αφορούν τη σημερινή εποχή”, που “είναι αμνήμων και αναίσθητη όσο λίγες της πρόσφατης ιστορίας”. Κόσμος με κρίση που θυμάται, που αισθάνεται και που έχει ανάγκη να ακούσει ανθρώπους πνευματικούς και περιπετειώδεις όμως πάντα θα υπάρχει.
Στο βιβλίο ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος κλείνει τη συνέντευξή του λέγοντας :”Δημιουργία είναι και το να μπορέσεις να συμπαρασταθείς στο διπλανό σου, ώστε κι εσύ να χορτάσεις από την ίδια σου τη φιλανθρωπία”, ο μουσικός Μάνος Χατζιδάκις νοσταλγεί περιόδους της ζωής του που ήταν ένα άγνωστο πρόσωπο, “ακριβώς μετά τον Πόλεμο, όταν οι μεγάλες ομάδες ξεχυνόντουσαν στους δρόμους κι εγώ ήμουν μια απίθανη ομάδα όλως ανυποψίαστη και άλλη μια φορά, στην Καλιφόρνια το 1968”, με το συγκρότημα των Jefferson Airplane, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης “προσεύχεται στα πράγματα, για να του δώκουν ζωή”. Η φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη ακούγεται ακόμη να λέει “Εψαχνα να βρω την ευτυχία. Δεν υπάρχει ευτυχία στον κόσμο. Υπάρχει μονάχα μια ζωή που πρέπει να τη ζήσεις θαρραλέα, χωρίς δειλίες…Κι έπειτα, ήθελα να γνωρίσω τους ανθρώπους. Να γνωρίσω άλλους τρόπους, άλλα χρώματα, άλλες μυρωδιές -άλλες αισθήσεις. Ήταν κάτι αδιανόητα θαυμαστό-για το οποίο τιμωρήθηκα.”. Ο εκκεντρικός μεγάλος συλλέκτης έργων τέχνης Αλέξανδρος Ιόλας μας λέει “Κάνε τη δουλειά σου όσο μπορείς καλύτερα, ‘αύξου αεί’, κι ο χρόνος θα περάσει σωστά” και η ποιήτρια Μάτση Χατζηλαζάρου, σύντροφος του Ανδρέα Εμπειρίκου και του Κορνήλιου Καστοριάδη: “Δεν ψάχνεις τις ωραίες λέξεις ή τα ωραία συναισθήματα -αυτά έρχονται και φεύγουν, ψάχνεις τις σωστές λέξεις. Κι αυτό είναι ποίηση”, ο ποιητής και εκδότης Γιώργος Χρονάς: “Όταν βλέπω κάποιους να έχουν πλούσιες βιβλιοθήκες, τους λυπάμαι γιατί σκέπτομαι πόσο απουσίασαν από άλλα πράγματα της ζωής. Δεν γίνονται όλα μαζί.”. Ο αιρετικός ψυχαναλυτής Αθανάσιος Καυκαλίδης μας μιλά για τη σημασία της αυτοψυχογνωσίας (χωρίς να συμμεριζόμαστε τη χρήση LSD που προτείνει στην ψυχοθεραπεία): “Διότι, ξέρετε τι σημαίνει πολλοί άνθρωποι να μην μπορούν να επικοινωνήσουν με τον εαυτό τους χωρίς να είναι επιθετικοί αλλά συμφιλιωτικοί; Ξέρετε τι σημαίνει ένας άνθρωπος να μην μπορεί να συμφιλιωθεί με το σώμα του, με την υπαρξιακή του ταυτότητα, με το περιβάλλον;…Τεχνικά, νομίζω το πρόβλημα αυτό λύνεται με τη μέθοδο της αυτοψυχογνωσίας… Βέβαια κι ίσως σας τρομάξει αυτό, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους δεν υπάρχει κανένα περιθώριο! Είναι εκείνοι που φέρουν μέσα τους ίχνη μνήμης εντονότατης απόρριψης, χωρίς να υπάρχει ουδεμία αποδοχή -αυτοί είναι και τα πιο σκληρά περιστατικά, που καταλήγουν πάντοτε άσχημα..Η θεραπεία βασίζεται αποκλειστικά στην επαναβίωση ιχνών μνήμης αποδοχής πάνω στα οποία γίνεται η οικοδόμηση της νέας αντίδρασης.”
Η αρχαιολόγος Σέμνη Καρούζου επισημαίνει:” Η νέα τέχνη δεν είναι τόσο μέσα στη ζωή μας, ούτε έχει σχέσεις με τη θρησκεία. Πλησιάζεται, περισσότερο αισθητικά, απ΄όσο θα΄πρεπε…” και ο αρχιτέκτονας Αριστομένης Προβελέγγιος, δίνοντας μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του βιβλίου, αναφέρει:”Και η αρρώστια έχει την αξία της. Μπορεί η αρρώστια να δημιουργεί ένα σκοπό δεύτερο, που να δίνει παράταση στη ζωή. Είναι μια ανάγκη της μνήμης να τα πει! Αυτά είναι διάφορα παρηγορητικά κόλπα της φύσης -όπως είναι και η αίσθηση της ομορφιάς”.
Ο τροτσκιστής Μιχάλης Ράπτης (Pablo) (μόνο για τη συνέντευξη αυτή άξιζε να δανειστώ το βιβλίο) αυτοπροσδιορίζεται ως απόλυτος οπαδός της ουτοπίας και ως άνθρωπος που οτιδήποτε ανθρώπινο δεν του είναι ξένο και μας λέει: “αν δεν έχει κανείς ένα όραμα, αν δε θέλει να ξεπεράσει το παρόν στο όνομα πάντα της πραγματικότητας, αν δεν τείνει πάντα σε κάτι πάνω απ΄τα παρόντα, είναι χαμένος. Η ουτοπία είναι κίνητρο προς κάτι το καλύτερο- και ευτυχώς που υπάρχει”. Ο μουσικός Μίκης Θεοδωράκης μας ζητά να διεκδικούμε παντού την ευτυχία μας και η εκδότρια Ιωάννα Χατζηνικολή τονίζει ότι ο αληθινός εχθρός του βιβλίου είναι το κακό βιβλίο και προσπαθεί να γεμίσει τη ζωή της καλά και να τη συμπαθούν οι συνάνθρωποί της. Στο βιβλίο υπάρχουν και οι συνεντεύξεις του πρόωρα χαμένου σκηνοθέτη Αλέξη Μπίστικα, του ιερομόναχου Συμεών, του ζωγράφου Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού, της βυζαντινολόγου Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, της πιανίστας Ντόρα Μπακοπούλου, της ηθοποιού και σκηνοθέτιδας Ρούλας Πατεράκη και της συγγραφέως Μαργαρίτας Καραπάνου.

[tags] Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, Βέροια, Τσαγκαρουσιάνος Στάθης, Καυκαλίδης Αθανάσιος, Προβελέγγιος Αριστομένης, Ράπτης Μιχάλης, Νταντωνάκη Φλέρυ [/tags]

2013 © Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας