Τι ωραίο πλιάτσικο!

Η  Αγγλία της δεκαετίας του ’80 και της πρωθυπουργού Θάτσερ υπήρξε πεδίο εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού στο κοινωνικό πεδίο, εργαστήρι δοκιμής των νέων οικονομικών θεωριών στην κοινωνική ζωή της χώρας. Η λογοτεχνία επιτρέπει την ανασύνθεση μιας εποχής μέσα από μικρές λεπτομέρειες, μακριά από διδακτισμό και ιστοριολαγνεία, αν βέβαια ο συγγραφέας είναι μάστορας μεγάλος. Η τέχνη του Τζόναθαν Κόου απογειώνεται ιδιαίτερα σε τούτο το βιβλίο:

Τι ωραίο πλιάτσικο! / Τζόναθαν Κόου, Αθήνα : Πόλις, 1997, 525σ., 24εκ.

Τη Βρετανία που ανέδειξε τη Μάργκαρετ Θάτσερ ως σύμβολο ενός συλλογικού κακού χαρακτήρα, περιγράφει ο Κόου.
Το “Τι ωραίο πλιάτσικο!” περιλαμβάνει μια σειρά από βρετανικές εικόνες και στερεότυπα -για να τα παραμορφώσει και να τα εξωθήσει στο γελοίο: τις μεγάλες αριστοκρατικές οικογένειες που σπαράσσονται αναίμακτα (ή αιματηρά), τις εκκεντρικές γριές, τα στοιχειωμένα αρχοντικά, ολόκληρο το γκραν γκινιόλ της αστικής τάξης, σ’ ένα βασίλειο κάθε άλλο παρά ενωμένο, (…) όπου ” κατεστημένο” είναι η αδυσώπητη οικονομική εξουσία.
Διαβάζοντας τον Κόου, θυμάται κανείς μια φράση από τη Μύριελ Σπαρκ: “Τότε, πριν από πολύ καιρό, το 1945, όλοι οι καλοί άνθρωποι στη Βρετανία ήταν φτωχοί…” Αυτό υποστηριζει κι ο Κόου: οι καλοί του άνθρωποι είναι φτωχοί, ευπαθείς και έκπληκτοι.
(Από το επίμετρο της Σώτης Τριανταφύλλου)