Η γυναίκα του πρέσβη

H Μιράντα, όμορφη, μποέμ, ελευθεριάζουσα καλλιτεχνική φύση, γνωρίζεται με τον Βρετανό πρέσβη στα αρχαία πλακόστρωτα σοκάκια μιας μουσουλμανικής πόλης.Ο Φιν την ερωτεύεται κεραυνοβόλα κι εκείνη, γοητευμένη από την ευγενική του φύση, νιώθοντας αφόρητη μοναξιά σε μια μισογυνική κοινωνία, δέχεται να τον παντρευτεί. Ο γάμος τους της παρέχει το πλεονέκτημα μιας πολυτελούς ζωής, έχει στη διάθεσή της ένα αφοσιωμένο υπηρετικό προσωπικό και την ελευθερία να ασκεί την λατρεμένη της τέχνη: τη ζωγραφική. Ο ερχομός της κόρης της, ολοκληρώνει την ευτυχία της, ωστόσο χάνει την ελευθερία να περιπλανιέται όπου τραβάει η ψυχή της και να συναντάται με μια ομάδα από νεαρές μουσουλμάνες, στις οποίες διδάσκει κρυφά την απαγορευμένη τέχνη της ζωγραφικής. Έτσι, κάποια στιγμή, χωρίς να το αντιληφθεί, γίνεται στόχος αόρατων εχθρών και ένα ηλιόλουστο απόγευμα, την ώρα που μαζί με μερικές άλλες κυρίες διπλωματών πεζοπορούν στα βουνά, η Μιράντα πέφτει θύμα απαγωγής… Κι ενώ ο Φιν πασχίζει να σώσει τόσο την καριέρα του όσο και την οικογένειά του,η αιχμάλωτη Μιράντα συνδέεται συναισθηματικά με το παιδί μιας άγνωστης..

Η γυναίκα του πρέσβη/ Τζένιφερ Στέιλ.Αθήνα : Ωκεανός, 2017.772σ. ; 21εκ.

Οι γυναίκες που σιωπούν καίγονται

Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού ξετυλίγεται η οικογενειακή τραγωδία μιας γυναίκας που βίωσε στο πετσί της τον παραλογισμό της συζυγικής κακοποίησης, υπομένοντάς την σιωπηρά… ως το τέλος. Την αρχική της έκπληξη, διαδέχτηκαν σταδιακά η οργή, ο φόβος και η ανοχή. Η Χαρά έμαθε να καλύπτει τις πληγές της συμβίωσής της με τον Λυκούργο πίσω από την πούδρα του μακιγιάζ. Πρώτα πιστεύοντας ότι έτσι θα σώσει το γάμο της, κατόπιν για χάρη των παιδιών της. Πάντοτε με την ελπίδα πως όλα θα αλλάξουν. Μια ελπίδα σιωπηρή, κρυφή κι ανέφικτη! Σήμερα η κόρη της γράφει την τελευταία πράξη ενός έργου, βροντοφωνάζοντας ότι η σιωπή δεν είναι λύση!Η συγγραφέας μιλάει για τη ζωή της μητέρας της κοντά σε έναν άνδρα που θα έπρεπε να νιώθει πατέρα… Το αίμα δε γίνεται νερό, μα αν μπορούσε θα το είχε κάνει για να εξαλείψει από πάνω της κάθε ίχνος αυτού του εγκληματία. Η γλώσσα της άλλοτε ωμή και άλλοτε γλαφυρή αποδίδει άμεσα την εικόνα της αδιέξοδης βίας που γεννάει το σώμα στην ψυχή! Μια αληθινή ιστορία πληγώνει ακόμα…Γιατί…”Οι γυναίκες που σιωπούν… καίγονται!”

Οι γυναίκες που σιωπούν καίγονται : αληθινή ιστορία   / Ράνια Παγωμένου   2η εκδ.     Αθήνα   :  Μελίχρυσος, 2007  344σ. ; 21εκ. 

Μα γιατί μαμά;

Ένιωσα ότι ήθελα να γράψω βιβλίο. Με ενέπνευσε η ιστορία της Αλίκης, που είναι η ιστορία κάθε σύγχρονης γυναίκας με μεταλλαγμένες όμως αξίες και ιδανικά. Μιας γυναίκας που αποξενώθηκε βίαια από τη θηλυκή της πλευράς, με την οποία ήρθε να τη συμφιλιώσει η κόρη της Χαρά.

Γιατί πόσο απλά μα σοφά πράγματα μπορεί να λέει ένα παιδί που αξίζει να τα ακούς; Και πόσο καταλυτική μπορεί να είναι η παρουσία του στη ζωή μιας γυναίκας;

Μα γιατί, μαμά; / Αντιγόνη Λουμάκου. Αθήνα : Σοκόλη-Κουλεδάκη, 2010.  2010 ; 21εκ.  

… Και μετά τα πενήντα τι; Μαρτυρίες γυναικών για τη μέση ηλικία…

Στα 50 είδα το σώμα μου να καταρρέει και έπαθα σοκ…

– Πολύ λίγο με απασχολεί η ηλικία. Αλλά καταλαβαίνω ότι αλλάζουν πράγματα μέσα μου…

– Νιώθω πιο ανάλαφρη τώρα απ’ ότι στα 35. Μου βγαίνει μια ζωντάνια που ποτέ μου δεν είχα…

– Νιώθω μεσήλικη από τότε που έφυγαν τα παιδιά μου από το σπίτι…

– Είναι από τα καλύτερα χρόνια, γιατί συνδυάζεις νιάτα και ωριμότητα. Το υλικό σώμα αδυνατεί κάπως, ενισχύεται το πνεύμα…

– Η λογική λέει ότι ανήκω στη μέση ηλικία, αλλά δεν το νιώθω, νιώθω πολύ νέα… Όμως ποτέ δε θα φλέρταρα…

– Βιώνω την ωραιότερη περίοδο της ζωής μου…(από τις μαρτυρίες των γυναικών)

Το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί μια κοινωνιολογική έρευνα ή συλλογή στατιστικών δεδομένων. Η επιδίωξη ήταν να αφουγκραστούμε διαφορετικές μαρτυρίες που θα απεικόνιζαν το πολυεπίπεδο πρόσωπο της σύγχρονης γυναίκας στην Ελλάδα. Εκείνης που ωρίμασε σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο, έχοντας μνήμες ακόμα από τη δεκαετία του ’60. Φυσικά δεν υπάρχει ομοιομορφία στις απαντήσεις, όπως δεν υπάρχουν ενός είδους βιώματα, παρά ένα πλούσιο μωσαϊκό εμπειριών. Εκεί συχνά η κάθε γυναίκα καθρεφτίζεται στα λόγια των άλλων γυναικών που μιλούν για το πριν, το μετά και το παρόν της μέσης ηλικίας.

“Η αλλαγή είναι κομμάτι της πορείας μας, κάτι φυσικό, απελευθερωτικό, εμπλουτιστικό, και η Μέση Ηλικία μια μετάβαση, που στο χέρι μας είναι να τη φέρουμε στα δικά μας μέτρα.”Τασώ Γαϊτάνη (1954-2010)

“Μέση Ηλικία: δεν τη γνωρίζαμε βιωματικά αλλά τη βλέπαμε να καταφτάνει. Το ξέραμε από άλλες μεγαλύτερες ηλικίες απ’ όπου λαμβάναμε σκόρπια σήματα για το τι μπορεί να σημαίνει, αλλά μέχρι τότε δεν μας αφορούσε. Όπως συμβαίνει όταν ξέρουμε θεωρητικά για διάφορες καταστάσεις στις οποίες μπορεί κάποτε να βρεθούμε αλλά τις αγνοούμε όσο δεν μας αφορούν προσωπικά, με τη σκέψη ότι υπάρχει περιθώριο χρόνου για μας. Όμως αυτός ακριβώς ο βιολογικός χρόνος κάποτε σημαίνει, για τον καθένα και την καθεμία από μας, μεσημέρι. Τότε μέσα στο άπλετο μεσημεριάτικο φως μάς δίνεται η ευκαιρία να κοιτάξουμε πίσω και εμπρός, το πριν, το τώρα και το μετά…

… Εμείς οι τέσσερις φίλες και συνοδοιπόροι από παλιά, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο σε επικοινωνία μεταξύ μας, με ένα ενδιαφέρον ωστόσο ζωντανό η μια για την άλλη, αποφασίσαμε να ζήσουμε συντροφικά αυτή τη μετάβαση στο καταμεσήμερο της ατομικής μας ζωής, τη Μέση Ηλικία, και να τα πούμε όλα: τι σημαίνει για μας το πέρασμα του χρόνου, πόσο μας δυσκολεύει, τι φόβους ξεσηκώνει, ποια πλεονεκτήματα χαρίζει, και να μοιραστούμε τις μύχιες σκέψεις και τα συναισθήματά μας, κάνοντας έτσι αυτό το πέρασμα λιγότερο μοναχικό. Συμφωνήσαμε ωστόσο να διευρύνουμε τον κύκλο μας και με άλλες γυναίκες, όσες θα ήθελαν με τη σειρά τους να μπουν στη συντροφιά μας και να μιλήσουν. Με αυτόν τον τρόπο νιώθουμε πως συμμετέχοντας σε αυτή την κοινή μοίρα του να είσαι γυναίκα, χθες στην εφηβεία, σήμερα στην εμμηνόπαυση, αύριο στην Τρίτη Ηλικία, κάνουμε τα περάσματα αυτά από τη μια φάση στην άλλη πιο τρυφερά, πιο γιορτινά και αλληλέγγυα. Αναζητήσαμε λοιπόν κι άλλες γυναίκες, που πρόθυμα ανταποκρίθηκαν…”

Τα έ ξ υ π ν α κ ο ρ ί τ σ ι α δεν το β ά ζ ο υ ν κ ά τ ω…

Οι γυναίκες έχουν την τάση να υποτιμούν τον εαυτό τους. Η Ούτε Έρχαρτ, συγγραφέας των δύο δημοφιλέστατων και στην Ελλάδα βιβλίων “Τα καλά κορίτσια πάνε στον Παράδεισο, τα κακά πάνε παντού” και “Κάθε μέρα και πιο κακό κορίτσι”, στο νέο της αυτό βιβλίο ασχολείται με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση των γυναικών. Εντοπίζει τις αιτίες και δείχνει τα δυνατά τους σημεία. Οι γυναίκες, λέει, η Έρχαρτ, πρέπει να πάψουν να είναι διστακτικές! Πρέπει ν’ αρχίσουν να υπερασπίζονται τις ιδέες τους και ν’ αναγνωρίσουν επιτέλους τις ικανότητές τους αλλά και τα χαρίσματά τους. Αυτό θα τους χαρίσει το προβάδισμα. Ανοίξτε, λοιπόν, τα μάτια σας και δείξτε το δυναμισμό σας!

Τα έξυπνα κορίτσια δεν το βάζουν κάτω… : είμαστε καλύτερες. Πως να το κάνουμε! / Ούτε Ερχαρτ.  Αθήνα : Καστανιώτης.  2002.278σ.   21εκ.

8 Μαρτίου ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα

Η 8η Μαρτίου, ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα, είναι μια ξεχωριστή μέρα και δίνει ένα παγκόσμιο μήνυμα.

Για πολλούς ανθρώπους (άνδρες και γυναίκες) η μέρα αυτή δίνει μηνύματα προόδου και ελπίδας. Με το πέρασμα των χρόνων ο εορτασμός της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας έχασε το πολιτικό του υπόβαθρο και πλέον έχει καθιερωθεί ως έκφραση αγάπης με προσφορά λουλουδιών και δώρων.

Αυτή την ημέρα λοιπόν, άσχετα με ποιό τρόπο θα τη γιορτάσουμε, μπορούμε να μάθουμε περισσότερα για την ψυχολογία της γυναίκας, αλλά και τη θέση της στο σύγχρονο κόσμο μέσα από τα παρακάτω βιβλία, με θέμα τη ΓΥΝΑΙΚΑ .

[tags]Βέροια , Βιβλιοθήκη Βέροιας, γυναίκα, Εορτή της Γυναίκας, Ισότητα των δύο φύλων[/tags]