Διχασμένη αγάπη

Μοναχοκόρη, γλυκιά και χαριτωμένη, η Ελπίδα έζησε όμορφα παιδικά χρόνια, απολαμβάνοντας την αγάπη των γονιών και των δασκάλων της. Ένας εφηβικός ανομολόγητος έρωτας ήρθε ν’ αναστατώσει κάποια στιγμή τη ζωή της, χωρίς όμως σοβαρές επιπτώσεις στον συναισθηματικό της κόσμο. Κι όταν λίγο αργότερα ξεκίνησε τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο, το θέμα έρωτας παραμερίστηκε. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Παύλος. Όμορφος, έξυπνος και καλλιεργημένος, τη συγκίνησε από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε. Η σχέση τους ξεκίνησε δειλά για να εξελιχθεί σ’ έναν παθιασμένο έρωτα.
Εκείνος από αγροτική οικογένεια, εκείνη από αστική, χρειάστηκε να παλέψουν με τις παραδοσιακές αντιλήψεις της εποχής και τον αυταρχισμό των γονιών για να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να επισημοποιήσουν το δεσμό τους. Μα κάποια στιγμή τα κατάφεραν. Αδιατάραχτη φαινόταν η ευτυχία τους μέχρι εκείνο το πρωί που η είδηση για ένα τραγικό δυστύχημα τράνταξε όλη την Ελλάδα κι έφερε αφόρητο πόνο στην Ελπίδα. Μα η μοίρα επιφυλάσσει πάντα εκπλήξεις στους ανθρώπους, ευχάριστες και δυσάρεστες…

Η «Διχασμένη Αγάπη» είναι μια δραματική διαδρομή από τον παράδεισο στην κόλαση, και ανάποδα, με την εγγυημένη οξυδέρκεια του Όμηρου Αβρααμίδη ο οποίος μας καθηλώνει με την αφήγησή του. Και παρότι στο βιβλίο κυριαρχεί το μαύρο της θλίψης, δεν απουσιάζει και το άσπρο της χαράς που, για να ακριβολογώ, είναι το άσπρο της λύτρωσης.

Διχασμένη αγάπη / Όμηρος Αβραμίδης.Αθήνα : Διόπτρα, 2013.198σ. ; 21εκ.

Ο Όμηρος Αβραμίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1939. Σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως καθηγητής σε σχολεία της Κύπρου. Σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και εφαρμοσμένη γλωσσολογία στη Σορβόνη και εργάστηκε ως καθηγητής στην κυπριακή μέση εκπαίδευση. Tο 1975 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως μεταφραστής και επιμελητής βιβλίων, ως διευθυντής σύνταξης σε εκδοτικές εταιρείες και ως αντιπρόσωπος ξένων εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα. Από το 2002 ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή. Έχει γράψει αρκετά βιβλία.

Ας είμαστε για μια φορά ευτυχισμένοι

Πώς είναι δυνατόν μια εκθαμβωτική γυναίκα, μια γυναίκα μοιραία όπως η Τάνια, αυτοδημιούργητη, ιδιαίτερα πετυχημένη επιχειρηματίας, να βασανίζεται από αιφνίδιες κρίσεις ανασφάλειας; Γιατί δεν μπορεί να οικοδομήσει φιλίες; Γατί δεν εμπιστεύεται κανέναν άλλον πέρα απ’ την Κατίνα, την οικιακή της βοηθό; Γατί είναι ανίκανη να αγαπήσει, ανίκανη να κρατήσει κοντά της ακόμα και τον Χρίστο, τον ιδανικότερο εραστή που είχε ποτέ; “Έχεις μια παγωμένη λίμνη μέσα σου!” της προσάπτει, όταν χωρίζουνε. Ώσπου η μοίρα αποφασίζει να στείλει μέσα από μια διαδρομή παρανομίας και εγκλήματος, το πρόσωπο που θα λιώσει την παγωμένη επιφάνεια. Τώρα πια η Τάνια είναι σε θέση να αντικρίσει εκείνο το μακρινό κομμάτι της ζωής της που ήθελε να μην το είχε ζήσει…

Ας είμαστε για μια φορά ευτυχισμένοι / Λία Μεγάλου – Σεφεριάδη.Αθήνα : Μεταίχμιο, 2013.332σ. ; 21εκ.

Η Λία Μεγάλου-Σεφεριάδη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1945. Το 1965 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Το 1966 πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό “Εποχές” του Άγγελου Τερζάκη με το διήγημα “Έντεκα γράμματα κι ένα υστερόγραφο”. Ακολούθησαν δημοσιεύσεις πεζών και ποιημάτων σε περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις. Το 1972 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο, μια ποιητική συλλογή με τίτλο “Ο δραπέτης στο δέντρο”. Από τότε μέχρι σήμερα έχει εκδώσει άλλα δεκαέξι βιβλία, τα περισσότερα μυθιστορήματα. Ποιήματα και πεζά της έχουν μεταφραστεί σε διάφορες ξένες γλώσσες. Επίσης έχει ασχοληθεί και η ίδια με μεταφράσεις βιβλίων, κυρίως κοινωνικοπολιτικών. Το 2001 τιμήθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί για το μυθιστόρημά της “Σαν το μετάξι” (Εκδόσεις Καστανιώτη, 1996).

Αόρατος δεσμός

Το ποδοβολητό πίσω της δυνάμωνε. Έφτανε στ’ αυτιά της απειλητικό, επίμονο. Οι βαριές αγροτικές αρβύλες άφηναν έναν βαρύ ήχο, καθώς χτυπούσαν πάνω στις πέτρες του στενού χωριάτικου δρόμου. Κάπου κάπου ξεχώριζε τις βρισιές που συνόδευαν το ποδοβολητό και οι απειλές της πάγωναν το αίμα… Κάποιο λουκέτο ακούστηκε να μπαίνει στη θέση του και να κλειδώνει, κάποιο μάνταλο έπεσε βαρύ και σφάλισε μια πόρτα. Το χωριό θα έκλεινε τα μάτια σε ό,τι θα γινόταν! Πάσχιζε να βρει κάπου να κρυφτεί μα η κοιλιά που μόλις άρχισε να διαγράφεται και ο σάκος που είχε κρεμασμένο στον ώμο την εμπόδιζαν.
H Αγγελική καταδιώχτηκε, πόνεσε, πείνασε για να φέρει στον κόσμο μια πολύτιμη ζωή. Μια κρίσιμη στιγμή, μια μικρή αθώα άτυχη κίνηση και μια εξήγηση που δόθηκε πολύ αργά από φόβο θα σταθεί μοιραία για τη σχέση μητέρας και παιδιού.
Μια αλλόκοτη σχέση αγάπης και μίσους ανάμεσα σε μάνα και γιο με ολέθρια αποτελέσματα.
Μπορεί, άραγε, ο χρόνος να γυρίσει πίσω; Μπορεί η αγάπη της μάνας να βρει δικαίωση στην καρδιά του γιου της;

Αόρατος δεσμός : μυθιστόρημα / Νικόλ-Άννα Μανιάτη.Αθήνα : Ψυχογιός, 2012.481σ. ; 21εκ.

Η Νικόλ-Άννα Μανιάτη γεννήθηκε στην Κύπρο όπου και έζησε τα παιδικά της χρόνια. Σε πολύ νεαρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά της στο Λονδίνο. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και είναι κάτοχος Β.Α., P.G.C.E και Μ.Α. Ολοκλήρωσε επίσης σπουδές νοσηλευτικής τριετούς φοίτησης στο King Edward Memorial Hospital. Το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά εργάστηκε ως καθηγήτρια Αγγλικών, ενώ λίγα χρόνια αργότερα άνοιξε δικό της Κέντρο Ξένων Γλωσσών, το οποίο διηύθυνε επί 18 χρόνια. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε με επιτυχία τέσσερα εκπαιδευτικά βιβλία, τρία από τα οποία εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας. Το τέταρτο κυκλοφόρησε από το διεθνή εκδοτικό οίκο “Longman”. Υπήρξε επίσης εισηγήτρια εκπαιδευτικών σεμιναρίων και ενεργό μέλος των εξετάσεων ξενόγλωσσης παιδείας. Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται και πολλές δημοσιεύσεις εκπαιδευτικών άρθρων.

Ο ύπνος των χιλίων ημερών

Αν ο Σπύρος δεν είχε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ, αν είχε ακούσει το ξυπνητήρι του στις οκτώ, αν είχε τα απαραίτητα πέντε λεπτά στη διάθεσή του για να ελέγξει τα μηνύματα στον υπολογιστή και να ανακαλύψει ότι το ραντεβού των δέκα είχε μετατεθεί κατά μία ώρα αργότερα, δε θα είχε χάσει τη ζωή του. Τουλάχιστον, όπως αντιλαμβάνεται ο περισσότερος κόσμος την έννοια της ζωής! Ο Σπύρος Παπαγιάννης, στις δέκα παρά τέταρτο το πρωί της εικοστής τρίτης Μαρτίου 2005, έπαψε να υπάρχει. Για τρία ολόκληρα χρόνια! Η Μαρίνα Αγγελή, το απόγευμα της εικοστής τρίτης Μαρτίου 2005, βρήκε ένα σημαντικό λόγο για να συνεχίσει να ζει. Το πέρασμα του Σπύρου Παπαγιάννη στη ζώνη της ανυπαρξίας προκαλεί τη μοίρα να παίξει με τις ζωές τεσσάρων ανθρώπων. Ανυποψίαστοι, μπλέκονται στον ιστό που η μοίρα θα υφάνει με άξονα τον Σπύρο, τον άνθρωπο που υπάρχει χωρίς να ζει, αλλάζοντας πορείες, ανατρέποντας ζωές. Παιχνίδια, καπρίτσια, μυστικά που περιμένουν πίσω από τις κλειστές κουρτίνες του μυαλού. Και κάπου πιο μακριά η ευτυχία παραμονεύει υπομονετικά…

Ο ύπνος των χιλίων ημερών / Νικόλ-Άννα Μανιάτη.Αθήνα : Ψυχογιός, 2013.468σ. ; 21εκ.

Η Νικόλ-Άννα Μανιάτη γεννήθηκε στην Κύπρο όπου και έζησε τα παιδικά της χρόνια. Σε πολύ νεαρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά της στο Λονδίνο. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και είναι κάτοχος Β.Α., P.G.C.E και Μ.Α. Ολοκλήρωσε επίσης σπουδές νοσηλευτικής τριετούς φοίτησης στο King Edward Memorial Hospital. Το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά εργάστηκε ως καθηγήτρια Αγγλικών, ενώ λίγα χρόνια αργότερα άνοιξε δικό της Κέντρο Ξένων Γλωσσών, το οποίο διηύθυνε επί 18 χρόνια. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε με επιτυχία τέσσερα εκπαιδευτικά βιβλία, τρία από τα οποία εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας. Το τέταρτο κυκλοφόρησε από το διεθνή εκδοτικό οίκο “Longman”. Υπήρξε επίσης εισηγήτρια εκπαιδευτικών σεμιναρίων και ενεργό μέλος των εξετάσεων ξενόγλωσσης παιδείας. Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται και πολλές δημοσιεύσεις εκπαιδευτικών άρθρων.

Εσύ δεν είσαι πετρολούλουδο

1925. Ξεριζωμός. Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη και ύστερα Φλώρινα. Μια απαγορευμένη αγάπη, που εκτός από τα κοινωνικά εμπόδια έχει να αντιμετωπίσει και τα άλλα που ορθώνει στο δρόμο της η μοίρα. Βλέπεις, η Ανθή και ο Στρατής συναντήθηκαν σε δύσκολους καιρούς. Πρώτα ήρθε η Κατοχή και ύστερα ο καταραμένος αδερφοκτόνος πόλεμος. Ο Στρατής όλο έλειπε, στην εξορία, στη φυλακή, στο βουνό σαν καπετάνιος του ΕΛΑΣ. Εκείνη, πάλι, μόνη να μεγαλώνει τα παιδιά τους. Αλήθεια, θα καταφέρει να τα κρατήσει κοντά της όταν αρχίσει το παιδομάζωμα; Και η αγάπη της για τον Στρατή θα ξεθωριάσει όταν μάθει ότι υπάρχει άλλη γυναίκα στη ζωή του; Η Ανθή για πόσο ακόμα θα αντέχει να αποκρούει τον επίμονο έρωτα του Σίμου Βέγορα, του “αφέντη”, όπως τον αποκαλούν όλοι στο μικρό χωριό των Πετρών; Αλήθεια, έχουν καρδιά τα πετρολούλουδα;
Μια χαρά, μια λύπη ήταν τώρα η ζωή της. Όλα, ξαφνικά, έδειχναν σοφά μοιρασμένα. Σαν κάποιος εκεί ψηλά να ήθελε, για ένα δικό του, μυστικό λόγο, να την εκπαιδεύσει στην ψυχραιμία και της έστελνε τόσα απανωτά συναισθήματα, ανάμεικτα, έτσι που πριν προλάβει να γελάσει, να πρέπει να κλαίει, αλλά αμέσως πάλι, προτού προλάβουν να ζυμωθούν και να αρχίσουν να κυλούν οι διάφανες δροσοσταλίδες στα μάγουλά της, να εμφανίζεται από τη γωνία μια μικρούλα χαρά. Έμεινε και άλλο μόνη μέσα σε τούτη την ηλιόλουστη κάμαρη. Μπόρεσε, επιτέλους, ήσυχη πια, έστω για λίγο, για πολύ λίγο, να σκαλίσει τις πληγές της, να θρηνήσει τους νεκρούς και τους ζωντανούς της. Και κατάφερε απερίσπαστη, αφού οι υπόλοιποι άνθρωποι του σπιτιού ήταν για τα καλά απασχολημένοι με άλλα, να κοιτάξει λιγάκι πιο βαθιά μέσα της… Εκείνη τη ρίζα που ξεχώριζε λαμπερή και απαστράπτουσα. Τη ρίζα που σιγά σιγά άπλωνε τα κλαδιά της στο χώμα της ψυχής. Το πετρολούλουδο, σιωπηλά και αθόρυβα, έχτιζε γύρω του τον κόσμο της αθανασίας…

Εσύ δεν είσαι πετρολούλουδο / Σοφία Θωμοπούλου,ΑΘήνα : Λιβάνη, 2013,521σ. ; 21εκ.

Η Σοφία Θωμοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και η καταγωγή της είναι από την Αιτωλοακαρνανία και την Κωνσταντινούπολη. Πτυχιούχος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στη λογοτεχνία με το μυθιστόρημα “Μες στους καθρέφτες κατοικούν ερωτες”. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα “Η γυναίκα των σπηλαίων”, “Ανεκπλήρωτοι έρωτες”, “Στους πρόποδες του φεγγαριού”, “Και τώρα, αγάπη μου οι δυο μας”, “Φίλησα λάθος βάτραχο”, “Έρωτας με την πρώτη ματιά”, “Το κουτί της αγάπης”, “Κάτι τέτοιες νύχτες”, “Τελευταία επιθυμία”, που όλα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη. Η Σοφία Θωμοπούλου είναι επίσης στιχουργός. Τα πρώτα τραγούδια με στίχους της (“Κάτι τέτοιες νύχτες”, “Αδυναμία μου μεγάλη”, “Κι έκλαψα”) περιέχονται στα CD του Αντώνη και του Γιάννη Βαρδή “Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου” (1999) και “Μοναξιά” (2000), αντίστοιχα, που κυκλοφορούν από τη Warner Music. Από τη συνεργασία με το συνθέτη Χρήστο Τσιαμούλη κυκλοφόρησαν δύο ακόμη τραγούδια σε στίχους της. Το πρώτο, “Δαχτυλιδάκια του καπνού”, περιέχεται στο CD του Μανώλη Λιδάκη “Κλειδί” (Μάρτιος 2004, Sony Music), ενώ το δεύτερο, “Της αγάπης μάγια”, περιέχεται στο CD της Λιζέτας Καλημέρη “Αφύλακτη σκοπιά” (Νοέμβριος 2004, Libra Music). Από το 1997 μέχρι το 2004 εργάστηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Βύρωνα, ενώ από τότε έως και σήμερα εργάζεται στο Τμήμα Προσωπικού του Δήμου Βύρωνα

Βιβλία της συγγραφέως θα βρείτε στον κατάλογό μας.

Σαν να σε ξέρω χρόνια…

Μια ιστορία για τον έρωτα. Για τον έρωτα που πιστεύουμε πως δεν υπάρχει, ή που κι αν υπάρχει είμαστε σίγουροι πως δε θα συναντήσουμε ποτέ. Μέχρι που μας κτυπάει την πόρτα, και μας πιάνει στον ύπνο. Και κάνει τη ζωή μας άνω κάτω.
Η Μυρσίνη, μια νεαρή γυναίκα, στο κατώφλι των τριάντα, φαίνεται να τόχει πάρει απόφαση ότι δε θα βρει ποτέ τον άνθρωπό της. τον κύριο τέλειο των ονείρων της. Γνωρίζει πολλούς άντρες, αλλά τίποτα πέρα από μερικές στιγμές ευδαιμονίες δεν μπορεί να τους χαρίσει, να πάρει απ’ αυτούς. Έχει χάσει ολοκληρωτικά την πίστη της στον έρωτα. Κάποτε όμως, εμφανίζεται ξαφνικά ένας μικρός θεός στη ζωή της. Πλάσμα αληθινό ή της φαντασίας της, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τη βοηθά να κοιτάξει βαθιά μέσα της, να ανακαλύψει ξανά τη Μυρσίνη, να την κάνει να πιστέψει και πάλι στο όνειρο, και να μιλήσει για τη σκληρή πραγματικότητα: «Από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που φεύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο, κυνηγάμε το άπιαστο! Κυνηγάμε την… ευτυχία! Και δεν έχουμε παρά ελάχιστες στιγμές να τη γευτούμε…».
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, φαίνεται να θέλει να μας πει η συγγραφέας, καθώς η ηρωίδα της, η Μυρσίνη, χάρη σε ένα τραγικό γεγονός, ένα δυστύχημα, γνωρίζει επιτέλους τον άνθρωπό της. Ο κοινός τους δρόμος, ωστόσο, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με αγκάθια. Πρέπει να ξεπεράσουν τα εμπόδια και με ματωμένα πόδια να προχωρήσουν προς το αύριο. Ένας μικρός θεός θα είναι κάπου κοντά για να τους δώσει ένα χέρι βοήθειας όταν φτάσουν στο χείλος τους γκρεμού, αλλά κάποιες φορές θα τους αφήσει και μόνους, να αναμετρηθούν με τον εχθρό με τις δικές τους, λειψές δυνάμεις.
Η Ελένη Περινού γράφει για τη δύναμη της αγάπης, που στο αποκορύφωμά της μπορεί να νικήσει τα πάντα, ακόμη και τα στοιχεία της φύσης. Και φαίνεται να θέλει να μας πει, όπως λέει και το «πειραχτήρι» στη Μυρσίνη, να αφήσουμε πίσω τους εγωισμούς, να μεγαλώσουμε την καρδιά μας: «Πόσο καιρό έχεις ν’ ακούσεις την καρδιά σου, Μυρσινάκι; Πόσα χρόνια σού φώναζε μην κάνεις αυτό, κάνε το άλλο κι εσύ δεν την άκουγες; Η εξυπνάδα είναι δώρο θεού, αλλά μερικές φορές πρέπει να υποχωρεί στο θέλημα της καρδιάς».
Το «Σαν να σε ξέρω χρόνια» είναι μια όμορφη, καλογραμμένη ιστορία για την ψυχή και την αγάπη, που διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα, γεννώντας ταυτόχρονα κάποιες σκέψεις στο μυαλό του αναγνώστη.

Σαν να σε ξέρω χρόνια / Ελένη Περινού. Αθήνα : Διόπτρα, 2001,198σ. ; 21εκ.