Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα

Δεκαεφτά γνωστοί συγγραφείς παίρνουν την πένα και διηγούνται ο καθένας μια ιστορία της παιδικής ηλικίας. Αποκαλύπτουν σε σας, αναγνώστες όλων των ηλικιών, τις ηρωικές αρετές της παιδικής ηλικίας: κουράγιο, επαναστατικότητα, θαυμασμό, επιμονή, αυθάδεια και, σε πείσμα όλων των ατυχιών, τη δύναμη των παιδιών να μην παραδέχονται ποτέ πως έχουν νικηθεί.

Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα : από τον Πάουλο Κοέλο και άλλους γνωστούς συγγραφείς / Πασκάλ Μπρικνέρ …[κ.α]Αθήνα : Νέα Σύνορα, 1999 Αθήνα : Νέα Σύνορα, 1999

Η απολογία του Λούσιο

Κι ωστόσο θα άξιζε περισσότερο αν ήμασταν σαν το μέσο άνθρωπο που βλέπουμε γύρω μας. Θα είχαμε, τουλάχιστον στο πνεύμα, ηρεμία και ειρήνη. Τώρα έχουμε μόνο το φως. Όμως το φως τυφλώνει τα μάτια… Είμαστε ολάκεροι αλκοόλ, σκέτο αλκοόλ! – είμαστε οινόπνευμα και εξατμιζόμαστε σ’ ένα φως που μας καίει!
» Γι’ αυτό εγώ αγαπώ το Παρίσι μου με τρελή αγάπη, για τη ζωντάνια αυτής της απέραντης πόλης, γι’ αυτή τη σημερινή ζωή, την καθημερινότητα. Ναι! Ναι! Σωστά το είπα, αγάπη τρελή – αγάπη απεριόριστη. Εγώ δεν ξέρω να νιώθω απλή στοργή. Οι αγάπες μου είναι πάντα βαθιά ερωτικές… Ποτέ δεν θα μπορούσα ν’ αγαπήσω μια γυναίκα για την ψυχή της – δηλαδή: για την ίδια. Θα τη λάτρευα για τον έρωτα που θα μου ξυπνούσε με τη μεγαλοδωρία της: για τα σταρένια δάχτυλα που θα έσφιγγαν τα δικά μου ένα ηλιόλουστο απόγευμα, για τη λεπτή χροιά της φωνής της, για το κοκκίνισμα στα μάγουλά της – τα γέλια της- το τρέξιμό της…
» Όχι, δεν μ’ εντυπωσιάζει ούτε η ομορφιά. Όχι, είναι κάτι άλλο πιο αόριστο – κάτι ανείπωτο, κάτι διάφανο: η ευγένεια. Μπορώ ν’ ανακαλύψω παντού την ευγένεια… Με πιάνει μια ανόητη λαχτάρα, μια σεξουαλική λαχτάρα να κατακτήσω φωνές, εκφράσεις, χαμόγελα, αρώματα και χρώματα!…

Maria de Sa-Carneiro  /  Η απολογία του Λούσιο
Αθήνα : Νήσος, 2012
167σ. ; 21εκ.

Ο Mario De Sa-Carneiro γεννήθηκε στη Λισαβόνα το 1890 και πέθανε στο Παρίσι το 1916.
Ποιητής και μυθιστοριογράφος, ήταν ένας από τους πλέον γνωστούς της “Geracao d’ Orpheu” (“Γενιάς του Ορφέα”). Γόνος πλούσιας οικογένειας με δυνατή στρατιωτική παράδοση. Η μητέρα του πέθανε όταν ο Mario ήταν δύο ετών, κι έτσι τον μεγάλωσαν οι παππούδες του. Ζούσε σε μια φάρμα κοντά στη Λισαβόνα. Άρχισε να γράφει ποιήματα σε ηλικία 12 ετών. Στα 16 του είχε ήδη μεταφράσει Hugo, Goethe και Schiller. Μαθητής ακόμη, στο Λύκειο, άρχισε να γράφει ένα φανταστικό μυθιστόρημα. Το 1911 πήγε στην Coimbra να σπουδάσει Δίκαιο, αλλά δεν συνέχισε πέραν του πρώτου έτους. Εκεί συνάντησε τον Pessoa, που έγινε ο πιο στενός του φίλος και τον γνώρισε στην ομάδα των Μοντέρνων της Λισαβόνας. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι για σπουδές στη Σορβόννη, τις οποίες γρήγορα εγκατέλειψε. Έζησε ζωή μποέμ, περνώντας το χρόνο του μεταξύ θεάτρων και μπαρ. Ερωτεύτηκε μια πόρνη, γεγονός που τον δυσκόλεψε κοινωνικά. Μαζί με τους Pessoa και Negreiros, έγραψε για την περίφημη επιθεώρηση Orpheu, η οποία εισήγαγε το μοντερνισμό στην Πορτογαλία, αποτελώντας σταθμό στην πορτογαλική λογοτεχνία.
Υποφέροντας από κατάθλιψη, αντιμετωπίζοντας οικονομική κρίση και νιώθοντας απογοητευμένος από τη ζωή του, αυτοκτόνησε σε ηλικία 26 ετών, σ’ ένα ξενοδοχείο της Μονμάρτρης.
Λίγο πριν πεθάνει, έστειλε στον Pessoa τα αδημοσίευτα ποιήματα του, που δημοσιεύθηκαν το 1937, με τον τίτλο “Indicios de Oiro” (“Ενδείξεις Χρυσού”).

Αύγουστο μήνα γυναίκα μου δε σε ξέρω

Έρωτες και ερωτοτροπίες… Ένα ξεκαρδιστικό «αντιμυθιστόρημα» που διαβάζεται με απόλαυση από κάθε τύπου αναγνώστη.
Ένα τουριστικό θέρετρο στον κόλπο της Νάπολης. Μια ομάδα από παραθεριστές που διψούν για διασκέδαση. Μια πανσιόν όπου το φαγητό δεν είναι κι άριστο. Έρωτες και ερωτοτροπίες. Ένα ναυάγιο. Ένας εγγλέζος καπετάνιος που -τι λάθος!- αντί να εφοδιάσει το πλήρωμα και του επιβάτες με σωσίβια, τους εφοδιάζει με ζώνες αγνότητας των οποίων, ακολούθως, χάνει τα κλειδιά. Τι παραπάνω χρειάζεται για να ακολουθήσει μια σειρά από συνταρακτικά γεγονότα -το ένα πιο ξεκαρδιστικό από το άλλο;

Αύγουστο μήνα γυναίκα μου δε σε ξέρω / Ακίλε Καμπανίλε, Αθήνα : Αστάρτη, 1988, 201σ. ; 20εκ.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Ακίλε Καμπανίλε γεννήθηκε στην Ρώμη στις 28 Σεπτεμβρίου 1899. Έγραψε μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, άρθρα και τηλεοπτικές κριτικές και έγινε γνωστός από το σουρρεαλιστικό του χιούμορ και τα λογοπαίγνια του. Πέθανε στο Lariano στις 4 Ιανουαρίου 1977.

«Κάποτε ξέμεινα από χρήματα. Πήγα στην τράπεζα, και λέω στον υπάλληλο: “Μπορείτε να μου δανείσετε εκατό χιλιάδες λιρέτες;” “Πλάκα μού κάνετε”, μου είπε εκείνος. Τότε συνειδητοποίησα πως είμαι χιουμορίστας».

Κάπως έτσι μιλάει για τον εαυτό του ο Καμπανίλε, αλλά δεν ξέρουμε αν το περιστατικό είναι αληθινό ή αν (πράγμα πιθανότερο) το κατέβασε από το μυαλό του. Πιο κοντά στην πραγματικότητα μοιάζει μια άλλη ιστορία, αυτή που θέλει τον Καμπανίλε, πρώην υπάλληλο υπουργείου και φρέσκο υπό δοκιμήν χρονογράφο, να σχολιάζει την περίπτωση μιας χήρας που, πηγαίνοντας κάθε μέρα λουλούδια στον τάφο του συζύγου της, βρίσκεται κάποτε νεκρή πάνω στο μάρμαρο – κι ο Καμπανίλε να αποδίδει το γεγονός με χιουμοριστικό, και ανίερο, τρόπο. Ο αρχισυντάκτης του δεν ήξερε αν έχει να κάνει με ένα ιδιοφυές ταλέντο ή με κάποιον ανισόρροπο. Του έδωσε πάντως την ευκαιρία να συνεχίσει. Και μάλλον η ιστορία τον δικαίωσε.

Ο ιδιόμορφος αυτός συγγραφέας, που, παρά την αποδοχή του από το ευρύ κοινό και την πρώιμη στήριξη σπουδαίων συμπατριωτών και ομοτέχνων του όπως οι νομπελίστες Λουίτζι Πιραντέλλο και Εουτζένιο Μοντάλε, συνάντησε την αδιαφορία ή και την απόρριψη των κριτικών της εποχής του, οφείλει την “επανανακάλυψη” και την “αποκατάστασή” του σε διανοητές της δεκαετίας του ’70, οι οποίοι εστίασαν στην υπερρεαλιστική του φλέβα και είδαν στο πρόσωπό του έναν πρόδρομο του Ιονέσκο. Και ο πολύς Ουμπέρτο Έκο, στα δοκίμιά του «Έξι περιπλανήσεις στο δάσος της αφήγησης», τον χαρακτήρισε “άφθαστο κωμικό συγγραφέα”.

Τι να κράτησε απ’ όλα αυτά ο Καμπανίλε; Παρ’ όλα του τα παράπονα για τη μη αποδοχή της δουλειάς του από τους ομοτέχνους (παράπονα που αποτυπώνονται έμμεσα ή άμεσα σε πολλά του έργα), αρνήθηκε να ενταχθεί σε σχήματα. Ο ιταλός κύριος που κυκλοφορούσε στα νιάτα του με μονόκλ και ρολόι τσέπης με καδένα, ενώ στο γήρας του με τη μακριά γενειάδα ενός γκουρού, εξακολούθησε ανεπηρέαστος τη δουλειά του: να γράφει ακαταπαύστως – μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, σενάρια για το σινεμά, αλλά και χρονογραφήματα, επιφυλλίδες, ακόμα και τηλεοπτική κριτική για κάποια περίοδο. Άλλωστε, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος στο παρόν μυθιστόρημα, «το χιούμορ είναι μια σειρά εκδικήσεων που παίρνει ένας πνευματώδης άνθρωπος».

Και πράγματι, σε ολόκληρο το έργο του διακρίνει κανείς μια συστηματική παρακολούθηση, αποτύπωση και διακωμώδηση των ανθρώπινων συμπεριφορών. Ο έρωτας και τα εμπόδιά του, οι συμβάσεις του συζυγικού και οικογενειακού βίου, οι κοινωνικές εκδηλώσεις, το θολό τοπίο της συγγραφικής συντεχνίας, οι παρωδίες λογοτεχνικών έργων ή παραθεμάτων, ακόμα και θέματα ταμπού, όπως ο θάνατος. Ζευγάρια που κάνουν τη γαμήλια δεξίωσή τους μαζί και μπερδεύονται τελικά μεταξύ τους• ατσαλάκωτες οικογενειακές ζωές που κρύβουν εντάσεις μεγάλες• ομαδικές παρακρούσεις (όπως το ποδόσφαιρο) που διακωμωδούνται• ακόμα και η γελοιογράφηση του θανάτου και των αντιδράσεων που προκαλεί, στην περίπτωση ενός παραγνωρισμένου συγγραφέα που τη φέρνει σε όλους όταν νεκρανασταίνεται. Κι όλα τούτα με εμμονή στην παραδοξολογία, με μια γλώσσα που, παρότι πολύ επεξεργασμένη και ίσως παλιομοδίτικη, ο Καμπανίλε δεν διστάζει να την εξωθήσει στα όριά της με ασταμάτητα λογοπαίγνια, και να τη συμπυκνώσει, ενίοτε, σε αλλόκοτους και απρόσμενους αφορισμούς. (Πηγή)

Οι φύλακες των ελεφάντων

PETER HOEG
Οι φύλακες των ελεφάντων  Εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Μια παλιά ινδική παρπιμία λέει : “θέλεις να γίνεις φίλος με ένα φύλακα ελεφάντων; Τότε, σιγουρέψου ότι έχεις χώρο και για τον ελέφαντα.

….Ο νεαρός Πέτερ, ταλαντούχος στο ποδόσφαιρο, ζει στο νησί Φίνε με τη χαρισματική κοκκινομάλλα αδερφή του, την Τίλτε. Ο πατέρας τους είναι ο ιερέας στην εκκλησία του Φίνε και λατρεύει το καλό φαγητό, ενώ η μητέρα τους παίζει εκκλησιαστικό όργανο και ασχολείται με τις εφευρέσεις.

Ενώ ο Πέτερ και η Τίλτε επισκέπτονται τον αδερφό τους, Χανς, που σπουδάζει στην Κοπεγχάγη, οι γονείς τους εξαφανίζονται. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Στο παρελθόν είχαν έρθει σε σύγκρουση με τις Αρχές, οι οποίες τώρα οδηγούν τα δύο αδέρφια σε μια θεραπευτική κοινότητα.

Οι δυο νέοι καταφέρνουν να ξεφύγουν. Η αστυνομία εξαπολύει ένα ανελέητο κυνηγητό, καθώς ο Πέτερ και η Τίλτε παλεύουν ακούραστα με το χρόνο για να ανακαλύψουν τους γονείς τους, για τους οποίους υποψιάζονται ότι είναι φύλακες ελεφάντων.

Ένα λογοτεχνικό θρίλερ, που μοιάζει με χαρούμενη επίσκεψη σε λούνα παρκ, γραμμένο με την αριστουργηματική πένα του Πέτερ Χόε.

έργα του ίδιου συγγραφέα που υπάρχουν στη Βιβλιοθήκη:

• Το σιωπηλό κορίτσι
• Η γυναίκα και ο πίθηκος
• Η δεσποινίς Σμίλλα διαβάζει το χιόνι
• Κοντά στα όρια

ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

 Achmat Dangor
Πικροί καρποί, εκδ. Μίνωας, 2005

Οι “Πικροί καρποί” αφηγούνται την ιστορία ενός ζευγαριού μιγάδων, του Σίλας και της Λύντια Άλι, και του γιου τους Μάικυ, ενός πολλά υποσχόμενου φοιτητή στη Νότια Αφρική της μετα-απαρτχάιντ εποχής. Ο Σίλας, πρώην ακτιβιστής, τώρα εργάζεται ως δικηγόρος στην Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης. Μια μέρα συναντά απρόσμενα το Φρανσουά Ντυμπουά, ένα λευκό αστυνομικό που είχε βιάσει τη Λύντια πριν από είκοσι χρόνια, ενώ άλλοι συνάδελφοί του έδερναν το Σίλας στο πίσω μέρος ενός αστυνομικού βαν. Αν και αποφεύγει να συγκρουστεί με τον Ντυμπουά, αυτή η συνάντηση ξανανοίγει παλιές πληγές και δημιουργεί νέες, καθώς ο Μάικυ μαθαίνει την πραγματική καταγωγή του. Οι Άλι, παρόλο που ζουν πια στον ελεύθερο κόσμο που λαχταρούσαν, ανακαλύπτουν ότι είναι δύσκολο να βρουν την ευτυχία, αφού δεν μπορούν ποτέ να ξεφύγουν πραγματικά από το παρελθόν. Το μυθιστόρημα του Ντάνγκορ έχει αποσπάσει θετικές κριτικές και μπήκε στη “Μικρή Λίστα” του βραβείου Booker.

 Damon Galgut
Ο καλός γιατρός, εκδ. Ωκεανίδα, 2005

 Όταν ο Λόρενς Γουότερς αναλαμβάνει γιατρός σ’ ένα επαρχιακό νοσοκομείο στη Νότια Αφρική, ο συνάδελφός του Φρανκ Έλοφ τον αντιμετωπίζει απ’ την αρχή με καχυποψία. Ο Λόρενς είναι όσα δεν είναι ο Φρανκ – νέος, αισιόδοξος, κι έχει σχέδια για το μέλλον. Οι δυο τους γίνονται άσπονδοι φίλοι, ενώ το υπόλοιπο προσωπικό νιώθει για τον Λόρενς θαυμασμό και δυσπιστία μαζί.
Καινούργιες αφίξεις αλλά κι επιστροφές παλιών προσώπων ταράζουν τη ζωή της μικρής πόλης κοντά στο νοσοκομείο. Ο Ταξίαρχος -ένας δικτατορίσκος από την εποχή του απαρτχάιντ- φημολογείται πως είναι ακόμα ζωντανός. Στο μπαρ της Μάμα έχει εγκατασταθεί μια ομάδα στρατιωτών με το διοικητή τους, κάποιον που θυμίζει στον Φρανκ ένα επώδυνο περιστατικό της ζωής του.
Ο Λόρενς θέλει να βοηθήσει, αλλά σ’ έναν κόσμο όπου το παρόν πρέπει να ξεκόψει απ’ το παρελθόν, ο ιδεαλισμός του δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ.
Με τη χαμηλόφωνη, υπόγεια γραφή του ο Ντάμον Γκαλγκούτ αποτυπώνει δεξιοτεχνικά τα προβλήματα της πατρίδας του, σ’ ένα μυθιστόρημα που δίκαια κέρδισε τη θέση του στην τελική λίστα των υποψηφίων για το Βραβείο Booker 2003.

Coetzee, J. M.
Ένας αργός άνθρωπος , εκδ. Μεταίχμιο, 2005

 Όταν ο φωτογράφος Πολ Ρέιμεντ χάνει το πόδι του ύστερα από ένα ατύχημα με το ποδήλατό του, βλέπει τη μοναχική του ζωή να αλλάζει οριστικά, ανεξάρτητα από τις προσωπικές του επιθυμίες και επιλογές. Επιστρέφει στο εργένικο διαμέρισμά του, στην Αδελαΐδα και αρνείται σθεναρά τη λύση της πρόθεσης, αλλά ταυτόχρονα τον ενοχλεί πολύ το ότι ξαφνικά είναι υποχρεωμένος να εξαρτάται από τους άλλους. Οι αναδρομές στα εξήντα χρόνια της ζωής του ενισχύουν την απελπισία του και τη μοιρολατρική του στάση, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι έχει αρχίσει να ερωτεύεται τη Μαριγιάνα, την κροάτισσα νοσοκόμα του, μια γυναίκα πρακτική και γήινη που παλεύει να συντηρήσει την οικογένειά της σε μια ξένη χώρα. Οι σκέψεις του Πολ επικεντρώνονται πλέον στο πώς θα κερδίσει την καρδιά της. Ακριβώς τότε κάνει την εμφάνισή της στη ζωή του η μυστηριώδης συγγραφέας Ελίζαμπεθ Κοστέλο και τον προκαλεί να πάρει δυναμικά τη ζωή του στα χέρια του.
Ο αγώνας που ο Πολ Ρέιμεντ καλείται να δώσει σε διάφορα επίπεδα για να αποδείξει την ανθρωπιά του καταγράφεται με τον απόλυτο και ασυμβίβαστο τρόπο του Κούτσι και το αποτέλεσμα είναι μια βαθύτατα συγκινητική ιστορία για την αγάπη, τον έρωτα και τη θνητότητα.

Wilbur Smith
Η κατάρα του Νείλου εκδ. Bell, 2008

Μετά το “Θεό Ποταμό”, τον “Έβδομο Πάπυρο” και τους “Γιους του Νείλου”, ο Wilbur Smith επιστρέφει με τη συναρπαστική συνέχεια της ιστορίας του σοφού Τάιτα.

Η χώρα των Φαραώ δοκιμάζεται από τρομερές πληγές. Η μια καταστροφή μετά την άλλη εξαντλούν το βασίλειο, ώσπου έρχεται η μεγαλύτερη απ’ όλες: Ο Νείλος στερεύει. Τα νερά του, που χαρίζουν στην Αίγυπτο τη ζωή και τον πλούτο της, παύουν να κυλούν. Κάτι τρομερό έχει συμβεί στα μακρινά και ανεξερεύνητα βάθη της Αφρικής, εκεί όπου βρίσκονται οι πηγές του μεγάλου ποταμού.

Απεγνωσμένος ο φαραώ Νεφέρ Σέτι καλεί τον Τάιτα, τον μύστη της αρχαίας σοφίας και κάτοχο της μαγικής τέχνης. Είναι ο μόνος που ίσως μπορεί να φτάσει μέχρι τις πηγές του Νείλου και να ανακαλύψει την αιτία των δεινών τους.

Ο πιστός Μάγος ξεκινά το παράτολμο ταξίδι του. Αλλά κανείς, ούτε κι ο ίδιος, δεν γνωρίζει ποιος φοβερός εχθρός τον περιμένει σ’ εκείνους τους μυστηριώδεις τόπους πέρα από τα όρια του γνωστού κόσμου…

Muriel Barbery
Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου, εκδ. Σύγχρονοι ορίζοντες, 2008

Σπάνιες στιγμές αληθινής ομορφιάς μέσα από υπέροχες σελίδες λογοτεχνίας, με έξυπνο χιούμορ, ευαισθησία και αγάπη για τη ζωή, σε μια αριστουργηματική αφήγηση με δύο πρόσωπα:
“Το όνομα μου είναι Ρενέ. Είμαι πενήντα τεσσάρων χρονών, χήρα, μικρόσωμη, στρουμπουλή και άσχημη. Τα τελευταία είκοσι εφτά χρόνια είμαι η θυρωρός του κτιρίου στην οδό Γκρενέλ 7, ενός όμορφου μεγάρου, που χωρίζεται σε οκτώ μεγάλα υπερπολυτελή διαμερίσματα. Δε σπούδασα, ήμουν πάντοτε φτωχή, διακριτική και ασήμαντη. Ανταποκρίνομαι όμως τέλεια σε ό,τι η κοινωνία πιστεύει ως υπόδειγμα θυρωρού πολυκατοικίας· κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι γνωρίζω πολύ περισσότερα από τους πλούσιους αλαζόνες”.
“Το όνομα μου είναι Παλόμα. Είμαι δώδεκα χρονών και μένω στην οδό Γκρενέλ 7, σ’ ένα αρχοντικό διαμέρισμα. Εντούτοις, παρά την καλοτυχία και τα πλούτη, από πολύ καιρό ξέρω ότι ο τελικός προορισμός μου είναι η γυάλα με τα ψάρια. Πώς το γνωρίζω; Τυχαίνει να είμαι έξυπνη. Εξαιρετικά έξυπνη, μάλιστα. Γι’ αυτό έχω πάρει την απόφαση μου· στο τέλος της σχολικής χρονιάς, τη μέρα των γενεθλίων μου, στις 16 Ιουνίου, θ’ αυτοκτονήσω”.
Δύο ηρωίδες διαφορετικές μεταξύ τους, με κρυμμένους εσωτερικούς κόσμους και ανείπωτα μυστικά, που θα αποκαλυφθούν με την άφιξη του κυρίου Όζου, ενός καλλιεργημένου και πλούσιου Γιαπωνέζου.

[tags] Βέροια, Βιβλιοθήκη Βέροιας, Ξένη λογοτεχνία, Αφρικάνικη λογοτεχνία [/tags]

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΡΙΝΑΣ