Η απίστευτη ιστορία της πάπισσας Ιωάννας

Στην καρδιά του ευρωπαϊκου Μεσαίωνα. Μια μοναχή κρύβει το φύλο της και κατορθώνει να γίνει ο αντιπρόσωπος του Θεού επί της γης. Για να έρθει αντιμέτωπη με την γυναικεία της φύση. Και την πτώση.

  Η απίστευτη ιστορία της πάπισσας Ιωάννας / Βαγγέλης Ραπτόπουλος. Αθήνα : Κέδρος, 2000.  195σ. ; 21εκ.

Φίλοι

“Στην εγωιστική μας εποχή, λένε ότι οι αληθινές φιλίες τείνουν να χαθούν, αλλά εμείς αποτελούσαμε εξαίρεση…”

Από τους μικρασιάτες πρόσφυγες και τις δυτικές συνοικίες της δικτατορίας, στα βόρεια προάστια των Ολυμπιακών Αγώνων. Κι από τις αριστερές διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης, στην αντιτρομοκρατική υστερία των ημερών μας. Ιστορικές στιγμές, αλλά και έρωτες, γάμοι, χωρισμοί και κηδείες, σχέσεις με γονείς, αδέλφια και παιδιά, μια βασανιστική ασθένεια, ένα τηλεπαιχνίδι που διαφημίζει τη διαφήμιση και μια σχεδόν ιδανική φιλία που κρατάει ακόμη.

Φίλοι / Βαγγέλης Ραπτόπουλος . Αθήνα : Κέδρος, 2006.  173σ. ; 21εκ.

Η αυτοκρατορική μνήμη του αίματος

Kι αυτές τις σημειώσεις που αρχίζω τώρα, εδώ (αυτό το κείμενο, το γραπτό, το βιβλίο τελοσπάντων) – πάνω από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά απ’ το καλοκαίρι εκείνο του 1974, τώρα που έχω πια περάσει τα τριάντα κι η ζωή μου είναι διαλυμένη ξανά, σχεδόν ερείπιο, κομμένη και πάλι στα δυο, και πρέπει απ’ την αρχή ν’ αγωνιστώ, μήπως και την ξανακολλήσω – ένα είδος “άφεσης αμαρτιών” ζητάω με το κείμενό μου αυτό… Eλπίζω, κατά βάθος, ότι γράφοντας την τρομερή μου ιστορία κι εξομολογούμενος δημόσια το σκοτεινό, χυδαίο μου σχέδιο και την κατοπινή μου ατυχία και τιμωρία, ίσως ξεκαθαρίσει μέσα μου κάτι και βρω (ψάχνοντας τώρα όπως θα διασχίζω ανάποδα τον χρόνο, προς το παρελθόν) – το δρόμο που θ’ ακολουθήσω από δω και μπρος στο μέλλον! Άλλοτε πάλι, σκέφτομαι ότι εγώ δεν φτιάχνομαι, είμαι αδιόρθωτος και τελειωτικά χαλασμένος κι υποψιάζομαι άλλα κίνητρα, ευτελή και ποταπά και άθλια εντελώς, που με κινούν να γράψω αυτή την ιστορία. Ως εδώ όμως! Πολλά είπα, ασαφή και νεφελώδη, και τον αναγνώστη (είμαι σχεδόν σίγουρος) τον έχω μπερδέψει και την υπομονή του κοντεύω πια να την εξαντλήσω. Στο κάτω κάτω, φτάνουν όλ’ αυτά ως πρόλογος και πήρα αρκετό κουράγιο για ν’ αρχίσω. Aς τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν…

Η Αυτοκρατορική μνήμη του αίματος / Βαγγέλης Ραπτόπουλος.  Αθήνα : Κέδρος, 1992 414σ. ; 21εκ.

Η υψηλή τέχνη της αποτυχίας

Tο βιβλίο αυτό είναι κάτι ανάμεσα σε ημερολόγιο και ντοκιμαντέρ, αυτοβιογραφία και χρονικό, εξομολογητικό δοκίμιο και οδοιπορικό στη δεκαετία του 2000.Μιλάει για την οικογένεια, τους φίλους και τα διαβάσματα του συγγραφέα. Για τη γνωριμία με συναδέλφους του όπως ο Ταχτσής, ο Σαμαράκης, ο Κουμανταρέας ή ο Νίκος Νικολαΐδης. Αλλά και για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, αφού πάνω από τριάντα χρόνια τα βιβλία του διχάζουν ακόμα και τους φανατικούς του αναγνώστες.Παράλληλα, μιλάει και για το Μπουρνάζι, το Μετρό, το Mall, το ΟΑΚΑ, το Big Brother και την καπναπαγόρευση. Για την άνοδο των γυναικών και την πτώση των αντρών, το Ίντερνετ, την οικολογία, την παγκοσμιοποίηση και τον πατριωτισμό. Για τα Δεκεμβριανά του 2008, την τρομοκρατία, τις ταραχές στην Κερατέα, το κόμμα του Λαζόπουλου και τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα.Με άλλα λόγια, το βιβλίο αυτό μιλάει για μια δεκαετία που ξεκίνησε ως ο ορισμός της επιτυχίας: με την ακλόνητη πεποίθηση ότι γίναμε Ευρώπη, μέσα από την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ και τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Για να καταλήξει, πριν καν εκπνεύσει το 2010, στο γκρέμισμα της νεοπλουτίστικης βιτρίνας κι αυταπάτης, και στο βούλιαγμά μας σε μια οικονομική κρίση τόσο βαθιά, ώστε να καλούμαστε τώρα να μάθουμε την υψηλή τέχνη της αποτυχίας.

Η υψηλή τέχνη της αποτυχίας / Βαγγέλης Ραπτόπουλος.  Αθήνα : Ίκαρος, 2012 . 707σ. ; 21εκ.

Ο Bαγγέλης Pαπτόπουλος γεννήθηκε το 1959 στην Aθήνα, όπου σπούδασε παιδαγωγικά και δημοσιογραφία. Έζησε για ένα χρόνο στη Σουηδία (1980-81) και ως υπότροφος του International Writing Program για μισό περίπου χρόνο στις HΠA (1984). Πρωτοεμφανίστηκε με τη σταδιακά δημοσιευμένη τριλογία “Kομματάκια” (1979), “Διόδια” (1982), “Tα τζιτζίκια” (1985), που κυκλοφόρησε σ’ έναν τόμο το 2003, με το γενικό τίτλο “H γενιά μου”. Kαι ακολούθησαν: “H αυτοκρατορική μνήμη του αίματος” (1992), “O εργένης” (1993), “Έμμονες ιδέες” (1995), “Λούλα” (1997), “Tο παιχνίδι” (1998), “Bαθύς και λυπημένος, όπως κι εσύ” (1999), “H απίστευτη ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας” (2000), “Mαύρος γάμος” (2001), “Aκούει ο Σημίτης Μητροπάνο;” (2001), “H δική μου Αμερική” (2002), “H επινόηση της πραγματικότητας” (2003), “Xάσαμε τον Μπαμπά” (2005), “Λίγη ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας” (2005), “Φίλοι” (2006), “Aρχαία συνταγή: Hρόδοτος, Ηράκλειτος, Λουκιανός” (2006), “H Mεγάλη Άμμος” (2007), “Aπέραντα άδειο σπίτι” (2009), “Ιστορίες της Λίμνης: Το παιχνίδι, Βαθύς και λυπημένος όπως κι εσύ, Απέραντα άδειο σπίτι” (2011), “Η υψηλή τέχνη της αποτυχίας” (υπό έκδοση). Συνολικά έχουν τυπωθεί περισσότερα από 250.000 αντίτυπα των βιβλίων του.
“Tα τζιτζίκια” μεταφράστηκαν στα αγγλικά, “H απίστευτη ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας” στα ιταλικά, αποσπάσματα από άλλα του βιβλία και μεμονωμένα διηγήματά του στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά, τσέχικα, σερβικά. “O εργένης” μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, τα “Διόδια” και διηγήματα από τα “Kομματάκια” και τις “Έμμονες ιδέες” στην τηλεόραση -ορισμένα απ’ αυτά σε δικά του σενάρια. Διασκεύασε, επίσης, για το θέατρο μία από τις “Ιστορίες της Λίμνης”, ενώ δραματοποιημένες σκηνές από την “Επινόηση της πραγματικότητας” παρουσιάστηκαν σε βιβλιοπωλεία. Έχει ακόμη γράψει το σενάριο της ταινίας “H φανέλα με το εννιά” και της τηλεταινίας “O μικρός ηλεκτρολόγος”, και έχει διασκευάσει για το θέατρο το “Παραμύθι χωρίς όνομα”.
Kατά καιρούς έχει κάνει διάφορες δουλειές, λίγο πολύ σχετικές με τη λογοτεχνία και το γράψιμο: σύμβουλος ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας σε εκδοτικούς οίκους (“Kέδρος”, “Λιβάνης”), τακτικός συνεργάτης εφημερίδων και περιοδικών (“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία – Επτά”, “Η Καθημερινή της Κυριακής”, “Tα Nέα”, “Athens Voice”, “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία – Έψιλον”, “Kλικ”), σύμβουλος σεναρίων στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ) και σε τηλεοπτικά κανάλια (ET1, ET2), παραγωγός και παρουσιαστής ραδιοφωνικών εκπομπών (στο “Πρώτο”, “Δεύτερο”, “Tρίτο Πρόγραμμα” της EPA, στον “Eν Λευκώ” και στο “Kανάλι 1”). Δίδαξε επίσης σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής (EKEBI), ενώ από το 2005 ως το 2007 υπήρξε μέλος του Δ. Σ. της Eταιρείας Συγγραφέων.

Απέραντα άδειο σπίτι

Τι είναι πιο επικίνδυνο, να εγκλωβιστείς σε ένα ασανσέρ ή στους κόλπους της Αγίας Νεοελληνικής Οικογένειας; Μπορεί ένας πρώην αντάρτης πόλεων να κάνει μια καινούργια αρχή; Σε τι είδους τρέλα οδηγεί μια επιτυχημένη καριέρα στα μίντια; Ξεχνιέται ο έρωτας στα χρόνια του Μεγάλου Αδελφού; Πώς ένας συνταξιούχος μεταβάλλεται σε δράκο των κινηματογράφων; Γιατί μια γυναίκα δέχεται να τη μοιράζονται δυο δίδυμοι; Και για ποιο λόγο μια κοπέλα απολαμβάνει στο Ίντερνετ όσα απεχθάνεται στη ζωή;

Επτά επισκέπτες του διεθνούς αεροδρομίου της Αθήνας, που όλοι τους συνδέονται με το παραθαλάσσιο θέρετρο Λίμνη Αχαΐας. Συνηθισμένοι άνθρωποι που βουλιάζουν σε αλλόκοτες καταστάσεις και ακραίοι τύποι που θέλουν να γίνονται κανονικοί. Μια αλυσίδα από επτά μαύρες κωμωδίες που εξερευνούν το απέραντα άδειο σπίτι του ατομισμού.

«Ο Ελληνας Στίβεν Κινγκ» ήταν ο χαρακτηρισμός που ακολουθούσε τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο για ένα διάστημα. Αφού εξερεύνησε τις γκρίζες ζώνες της ελληνικής κοινωνίας, τώρα προχωράει ακόμα πιο πέρα με το νέο του βιβλίο «Απέραντα άδειο σπίτι».

.

Το βιβλίο είναι από τις εκδόσεις Κέδρος

σχετικά sites

συνέντευξη του Βαγγέλη Ραπτόπουλου

[tags]Βέροια, Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, Βαγγέλης Ραπτόπουλος, ελληνική λογοτεχνία [/tags]