Search by tag «Βασίλης Τσιτσάνης»

Βρέθηκαν εγγραφές: 2

Τσιτσάνης, αιώνιος καλπασμός

9 Φεβρουαρίου 2015 Από τη συλλογή μας

Για µένα, ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι ο µεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης της λαϊκής µας µουσικής και µια από τις µεγαλύτερες προσωπικότητες της Ελλάδας του 20ού αιώνα. Μεγαλύτερος των µαθητών του, Μάνου και Μίκη, µεγαλύτερος των προπατόρων του, Μάρκου, Μπάτη, Χατζηχρήστου και Παπάζογλου, µεγαλύτερος και των συγχρόνων του, Καλδάρα, Παπαϊωάννου και λοιπών. Γιατί ο Βασίλης Τσιτσάνης, εκτός όλων των άλλων, υπήρξε κι ένας εκσυγχρονιστής µισόν αιώνα νωρίτερα από όλους στην τέχνη του. Ένας εκσυγχρονιστής που δεν πιάστηκε στις δαγκάνες του “δέοντος και του ωφελίµου”. ?ιέσχισε τις πιο δύσκολες εποχές του ελληνισµού στον προηγούµενο αιώνα, Κατοχή και Εµφύλιο. Τις εξέφρασε καίρια και µε καλπασµό έφυγε µακριά, αναζητώντας το νέο, το φρέσκο, το φαντασιακό, το εξωτικό, αλλά και το δίκαιο και το κοινό. Πραγµατικά, αυτό το παιδί από τα Τρίκαλα είχε στα σπλάχνα του τον Προµηθέα. Και παρά τις µεγάλες και κοφτερές µοναξιές της ζωής του, ποτέ δεν έσβησε αυτή η σπίθα από µέσα του.
Όλοι θεωρούν ότι ο Τσιτσάνης ήταν ένας µύστης του ρεµπέτικου τραγουδιού. Αληθές. Μόνο που, από κάποιο σηµείο και πέρα, έπαψε να είναι. Γιατί η φιλοσοφία του “ρεµπέτη” δεν τον εξέφραζε. Ούτε η µουσική του. Με τα βαριά ζεϊµπέκικα και τα βαριά χασάπικα. Τον αργό ρυθµό, το περιορισµένο λεξιλόγιο και την ασφυκτικά κλεισµένη στο υπόγειο του περιθωρίου θεµατολογία.
Ήθελε διακαώς να διαχωρίσει το δρόµο του, γιατί ο δικός του “Μουσικός Κόσµος” διέφερε. Ήθελε να εκφράσει κάτι περισσότερο. Όπως και έκανε.Ο Τσιτσάνης συνόδεψε το “ξόδι του ρεµπέτικου” τραγουδιού άδοντας µεγαλοπρεπώς τον έρωτα, την κοινωνική πάλη, τον καηµό της ξενιτιάς, τον πόνο του λαού.

Βασίλης Τσιτσάνης : αιώνιος καλπασμός / Γιώργος Λιάνης. Αθήνα : Λιβάνης, 2014. 270σ. : εικ. ; 24εκ.

Το αλφαβητάρι του λαϊκού μας τραγουδιού

22 Σεπτεμβρίου 2014 Από τη συλλογή μας

aaa

 

 

 

Σε γλέντια, σε χαρές, σε λύπες, σε εκδρομές, σε γάμους και γενέθλια, σε βαφτίσια, σε συμπόσια το μουσικό υπόβαθρο είναι πανομοιότυπο, αυθεντικό και μέρος του ίδιου τελετουργικού. Ενός τελετουργικού που αναδεικνύει τα θεμέλια του Μάρκου Βαμβακάρη και του Βασίλη Τσιτσάνη υψώνοντας τη σημαία του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκυ Θεοδωράκη με υλικό της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Νίκου Γκάτσου, του Κώστα Βίρβου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου και τόσων άλλων που λάμπουν έστω κι αν απουσιάζουν απ’ αυτές τις λιγοστές γραμμές. Ο Γιώργης Έξαρχος στο νέο “Αλφαβητάρι του Λαϊκού μας Τραγουδιού” καταχώρισε 139 πασίγνωστα και λιγότερο τραγούδια, κομμάτια όλα ενός συνόλου που όλοι σιγοψυθιρίζουν κατά μόνας και που τραγουδούν σε παρέες όταν σμίγουν είτε για χαρά είτε για λύπη. Πρόκειται για μια υποκειμενική επιλογή με μοναδική προτεραιότητα στο κατά το δυνατό μεγαλύτερο πλήθος φιλοξενούμενων δημιουργών, χωρίς άλλα φιλολογικά ή αξιολογικά κριτήρια. Αυτά που ανασύρθηκαν πρώτα από τη μνήμη του συγγραφέα, στο στόμα, από εκατοντάδες άλλα που γνωρίζουμε και τραγουδάμε χωρίς να σημαίνει ότι είναι τα μοναδικά αγαπημένα. Το Αλφαβητάρι του Λαϊκού μας Τραγουδιού έχει ταξινομηθεί σε δύο μέρη. Στο Α’ Μέρος συμπεριλαμβάνονται 56 κλασικοί τραγουδοποιοί και περιέχονται 61 τραγούδια που την ευθύνη δημιουργίας στίχων και μουσικής είχε ένα πρόσωπο. Στο Β’ Μέρος περιέχονται τραγούδια που άλλος έχει την ευθύνη δημιουργίας των στίχων τους και άλλος την ευθύνη δημιουργίας της μουσικής, παρουσιάζοντας συνολικά 92 δημιουργούς με 78 τραγούδια. Στο τέλος -και για τη διευκόλυνση του αναγνώστη- έχουν ακόμα προστεθεί ένα ευρετήριο τραγουδιών με βάση τον πρώτο στίχο μαζί με ένα ευρετήριο ονομάτων και δημιουργών, ενώ σκόπιμα αποφεύχθηκαν βιογραφικά στοιχεία και χρονολογικές πληροφορίες ώστε να μην δωθεί ο χαρακτήρας φιλολογικής πραγματείας.

Το αλφαβητάρι του λαϊκού μας τραγουδιού : μια συλλογή από 139 τραγούδια, 148 δημιουργών, για τη χαρά και τη λύπη / Γιώργος Έξαρχος  Αθήνα : Δίαυλος, 2003  187σ. ; 12εκ

2013 © Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας