Τζάμπα η παράταση

Ο πατέρας πρόκειται να ξεψυχήσει ξαπλωμένος στην παραλία κι ο γιος τού ανακοινώνει ότι θα κολυμπήσει.Τρεις φίλοι βρίσκονται όλοι μαζί και διασκεδάζουν για τελευταία φορά, προτού το χιόνι σκεπάσει τα πάντα αμετάκλητα.Ένα αγριογούρουνο εγκλωβίζει πεινασμένους στρατιώτες πάνω στα κλαδιά ενός δέντρου και τέσσερις γυναικείες νεκροκεφαλές δεν θα αποχωριστούν ποτέ τα κοσμήματά τους.Το αυτοσχέδιο ποδοσφαιρικό ματσάκι στο νησί αρχίζει αξημέρωτα υπό τους προβολείς των αυτοκινήτων και η πανύψηλη λεύκα που κόβεται από τη ρίζα της δεν είναι διακοσίων αλλά μόλις τριάντα εννέα ετών.Εκείνο που διαπερνά τις είκοσι ιστορίες του βιβλίου είναι η ονειρική αποτύπωση των πραγμάτων στη μνήμη και στα βιώματα. Η συλλογή διηγημάτων “Τζάμπα η παράταση” μιλάει για τα εφήμερα που είναι προορισμένα να διαρκέσουν.

Τζάμπα η παράταση : διηγήματα / Κώστας Καβανόζης.Αθήνα : Πατάκης, 2020 .160σ. ; 21εκ.

Το τραγούδι του πατέρα

Στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, σε ένα καπνοχώρι του Παγγαίου τρεις νέοι αγρότες, προσφυγόπουλα και κανταδόροι στις γειτονιές των κοριτσιών, φτιάχνουν ένα µουσικό τρίο, κιθάρα, ακορντεόν και βιολί, το Τρίο Καντάδα. Παίζουν στους γάµους και στις γιορτές του χωριού, τραγουδάνε ισπανόφωνα τραγούδια και γράφουν ένα δικό τους τανγκό. Ονειρεύονται µια καριέρα παραπέρα, όµως είναι ερασιτέχνες και δεµένοι µε τον κάµπο. Ο κιθαρίστας ήταν ο πατέρας µου. Πρόλαβα να τους γνωρίσω παιδί, τους ακολούθησα στα γλέντια και στις νυφιάτικες αυλές. Χρόνια µετά αποφάσισα να γράψω την ιστορία τους σε ένα µικρό βιβλίο, µε φωτογραφίες που συµπληρώνουν το κείµενο. Ήθελα µια γραφή εξοµολογητική και βιωµατική, διάσπαρτη µε ιστορίες αληθινές, σαν να βγαίνουν από µυθιστόρηµα. Ένα βιβλίο που να ακούγεται σαν τραγούδι. Ένα τραγούδι για τον πατέρα, τους φίλους του και τη γενιά τους, µια γενιά που πάλεψε να ορθοποδήσει, που τόλµησε να ονειρευτεί µε κέφι και ελπίδα.

Το τραγούδι του πατέρα : αφήγημα / Θεόδωρος Γρηγοριάδης. Αθήνα : Πατάκης, 2019 . 129σ. ; 21εκ. 

Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά

Ποιος πρωταγωνιστεί στις πενήντα μικρές ιστορίες του βιβλίου; Ο δάσκαλος που τις είδε και τις έζησε στην κανονική ζωή ή οι μαθητές του που καλούνται να τις φανταστούν και να τις παίξουν με το σώμα και την ψυχή τους; Η βασική αρχή της διδασκαλίας του ήταν “παίξ’ το για να το μάθεις, ζωντάνεψέ το”. Παρά την πολύχρονη εμπειρία του όμως, παρά τα καλά αποτελέσματα της διδασκαλίας του, είχε πάντα τις αμφιβολίες του. “Πόσο διδάσκεται η τέχνη και με ποιο τρόπο; Μήπως είναι η μέθοδός μου μια προσωπική εμμονή, ένα παιχνίδι ιδιοτελούς αυτοεπιβεβαίωσης; Μήπως κάποιοι τουλάχιστον από τους μαθητές μου θα τα κατάφερναν καλύτερα με άλλη μέθοδο, άλλους δασκάλους, πορευόμενοι σε άλλους δρόμους διδασκαλίας που εγώ αγνοώ;”

Καθώς περνούσε με το μικρό αυτοκινητάκι του από την πήχτρα της Πανεπιστημίου για να πάει στη σχολή, γνώριζε πως έπρεπε να ξεχάσει τις αμφιβολίες του, για να μπορέσει να μπει στην τάξη και να διδάξει. Γι’ αυτό, όταν έφτανε στην Ομόνοια φώναζε δυνατά “διδάσκω σημαίνει παίρνω την ευθύνη”.

Ο δάσκαλος που αγαπούσε το βωβό σινεμά / Λάκης Παπαστάθης.Αθήνα : Πόλις, 2014.153σ. ; 21εκ.  

Στρατιά σ΄ αγαπώ

Η “Στρατιά “Σ’αγαπώ””, όπως αποκαλούσαν οι Άγγλοι τα ιταλικά στρατεύματα κατοχής στην Ελλάδα (1941-1943), ζωντανεύει περιστατικά μεταξύ των Ιταλών στρατιωτών και των Ελλήνων που αντιμετωπίζουν καθημερινά τη σκληρότητα του πολέμου και αγωνίζονται να επιβιώσουν με κάθε μέσο· επεισόδια με τις πόρνες που ακολουθούν τα στρατεύματα· σκηνές με τις γυναίκες που πουλούν το κορμί τους για ένα κομμάτι ψωμί, λίγο σαπούνι, ή για να σώσουν συζύγους και αδέλφια.
Ιστορίες περί έρωτος, που συνθέτουν εντέλει μια μεγάλη τοιχογραφία. Αλλά και περί αγάπης, φιλίας, προδοσίας. Οι ήρωες είναι όλοι νέοι και ωραίοι. Διψάνε για ζωή κι έχουν επιθυμίες. Είναι όμως στρατιώτες. Ο Μουσολίνι τους έχει στείλει στην Ελλάδα για να συντρίψουν τον ελληνικό λαό. Και εκείνοι προσπαθώντας να ξεγελάσουν τον βραδύρρευστο χρόνο, την εξάντληση και το φόβο τους στην αγκαλιά των Ελληνίδων, πλανεύονται από την εξαίσια ομορφιά του ελληνικού τοπίου.
Ο Ρέντζο Μπιαζιόν -που συμμετείχε στην ιταλική εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και υπηρέτησε στην Πελοπόννησο, στην Κρήτη και στη Ρόδο-, για να ξορκίσει τους εφιάλτες του πολέμου έγραψε το μοναδικό λογοτεχνικό έργο του, “Στρατιά “Σ’ αγαπώ””.
Το βιβλίο λατρεύτηκε στην Ιταλία, μεταφράστηκε σε πολλές χώρες και ενέπνευσε την ταινία “Mediterraneo”, που βραβεύτηκε με το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το 1992.
Η έκδοση συνοδεύεται από την εισαγωγή του Ιταλού στοχαστή Ορέστε ντελ Μπουόνο, καθώς και από Παράρτημα με κριτικά σχόλια για το έργο του Ρέντζο Μπιαζιόν.
“Ένα αδιαμφισβήτητο αριστούργημα.” – Patrick Κ?chichian, Le Monde, 28.02.2008

Στρατιά σ’αγαπώ : διηγήματα / Ρέντζο Μπιαζόν. Αθήνα : Ελληνικά Γράμματα, 2009.374σ. ; 21εκ.

O Renzo Biasion (Τρεβίζο, 1914 – Φλωρεντία, 1997) ήταν διάσημος ζωγράφος, χαράκτης και συγγραφέας. Αρθρογραφούσε στις πολιτιστικές στήλες πολλών εβδομαδιαίων και ημερισίων εφημερίδων και περιοδικών, ενώ επί πολλά χρόνια υπήρξε υπεύθυνος ύλης για την καλλιτεχνική στήλη της εβδομαδιαίας εφημερίδας “Oggi”. Ο Biasion υπήρξε Aκαδημαϊκός της Σχολής Καλών Τεχνών, διδάσκοντας Σχέδιο, ενώ κατά τη διάρκεια της καριέρας του τιμήθηκε με πάρα πολλά βραβεία. Ανάμεσα στις σημαντικότερες τιμητικές διακρίσεις που του απονεμήθηκαν, μπορούμε να ξεχωρίσουμε το Χρυσό Μετάλλιο του Προέδρου της Δημοκρατίας, με το οποίο το Κράτος τίμησε τον Biasion ως ευεργέτη, για το σύνολο της προσφοράς του στις Τέχνες, τον Πολιτισμό και τα Γράμματα. Σήμερα, τα έργα του Renzo Biasion εκτίθενται στις μεγαλύτερες γκαλερί, τόσο στην Ιταλία όσο και παγκοσμίως. Επιπλέον, μια πλούσια συλλογή χαρακτικών έργων του αποκτήθηκε πρόσφατα από το Μουσείο Χαρακτικής του Δήμου της Φλωρεντίας. Πολυάριθμα είναι τα δοκίμια και οι μελέτες που έχουν γραφτεί για το έργο του. Οι κυριότεροι απ’ όσους έχουν εντρυφήσει στο έργο του είναι οι: Paolo Barbaro, Fortunato Bellonzi, Luciano Budigna, Raffaele Carrieri, Emilio Contini, Corrado Corazza, Carlo Fruttero και Franco Lucentini, Sebastiano Grasso, Claudio Marabini, Salvatore Maugeri, Luigi Menegazzi, Armando Nocentini, Guido Perocco, Mario Pomilio, Giuliano Serafini, Sergio Solmi, Ottorino Stefani, Giorgio Trentin, Orio Vergani και Marcelo Venturoli. Δύο από τα πιο γνωστά του διηγήματα είναι το “Tempi Bruciati” (Μιλάνο, 1948) και “Sagapo” (Τορίνο, 1954).