Και σήμερα γίνονται θαύματα : μια προσωπική μαρτυρία

Οι άγιοι του 20 ού αι. φανερώνουν τη χάρη του Θεού και σφραγίζουν τη ζωή των ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας…Μια βιωματική περιγραφή ενός αληθινού γεγονότος που συνέβη στην οικογένειά της συγγραφέως την άνοιξη του 1965, έμεινε οικογενειακό μυστικό και συνοδεύει τη ζωή της μέχρι και σήμερα.Και σήμερα γίνονται θαύματα : μια προσωπική μαρτυρία / Αμαλία Στανίτσα – Βουλγαράκη.

Και σήμερα γίνονται θαύματα : μια προσωπική μαρτυρία / Αμαλία Στανίτσα – Βουλγαράκη.  Αθήνα : Μαΐστρος, 2013  49σ. ; 21εκ.

Η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε την αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου 

Ποιο όμως ήταν το Μυστικό του;Το διορατικό χάρισμα του , για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά, ήταν αυτό που άμεσα αντιλαμβανόσουν όσες φορές και να τον έβλεπες.

Πιστέψετε με όμως, όσο και να φαίνεται ανόητο, δεν γοητεύτηκα ποτέ από αυτό το θεϊκό χάρισμα, γιατί η καρδιά μου δεν είχε αυτό πρώτιστα ανάγκη, αλλά να καταλάβει πως λειτουργούσε η καρδιά του, ποια ήταν η βαθύτερη σχέση του με τον Θεό.

Ποιο ήταν το Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου;

Δεν μου έδωσε ποτέ την εντύπωση του Γέροντα που απαιτούσε με τρόπο , υπακοή σε αυτά που σου έλεγε, αλλά , ενώ μιλούσε αυθεντικά κατ ευθείαν στη συνείδηση σου, σου άφηνε μια τέτοια ελευθερία, που προκαλούσε το φιλότιμο.

Ενώ σου έλεγε απίστευτα πράγματα και σου απεκάλυπτε όλα τα κεκρυμμένα για να σε βοηθήσει, αυτό που κυριαρχούσε στην αποκαλυπτική αυτή επικοινωνία ήταν η εν Χριστώ ταπείνωση και αγάπη, χωρίς κανένα συναισθηματισμό.

Αγίου Δημητρίου θαύματα : οι συλλογές αρχιεπισκόπου Ιωάννου και ανωνύμου : ο βίος, τα θαύματα και η θεσσαλονίκη του Αγίου Δημητρίου

Παρουσίαση
Τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου είναι κείμενα που αφηγούνται θαυματουργικές εμφανίσεις και επεμβάσεις του αγίου Δημητρίου προς ωφέλεια της Θεσσαλονίκης και των Θεσσαλονικέων, μέσα από τις οποίες προβάλλεται ο φιλόπολις και σωσίπολις χαρακτήρας του.
Οι διηγήσεις των Θαυμάτων εκτός του ενδιαφέροντος που παρουσιάζουν για τη λατρεία του αγίου Δημητρίου περιέχουν πληροφορίες για τις επιδρομές των Αβάρων και Σλάβων στα τέλη του 6ου και τις αρχές του 7ου αι, τις πολιορκίες της Θεσσαλονίκης και για τις εγκαταστάσεις αργότερα των Σλάβων κατά τον 7ο αι., κατά το πέρασμα από την Αρχαιότητα στον Μεσαίωνα.
Περιέχουν επίσης αρχαιολογικές και τοπογραφικές πληροφορίες για τη Θεσσαλονίκη και την περιοχή της, δηλ. για τη γεωγραφική θέση της πόλης, την ύπαιθρο χώρα που την περιβάλλει, την οχύρωσή της και την πολεοδομική της οργάνωση, οι οποίες ενδύουν τα γεγονότα και, δημιουργώντας χώρο, τονίζουν τον πραγματιστικό χαρακτήρα και των γεγονότων και των εμφανίσεων και επεμβάσεων του αγίου Δημητρίου που τα συνοδεύουν.
Προς πληρέστερη ενημέρωση του αναγνώστη δημοσιεύονται σχολιασμένα εκτός των Θαυμάτων τα δύο παλαιότερα ” Μαρτυρολόγια ” του αγίου Δημητρίου, κείμενα δηλαδή που περιγράφουν το μαρτύριό του και προσφέρουν άφθονες πληροφορίες για τον χώρο όπου αυτό συνετελέσθη.

Δίγλωσση έκδοση
Η δίγλωσση έκδοση, παρουσιάζεται εκτενώς σχολιασμένη από τον αρχαιολόγο καθηγητή Χαράλαμπο Μπακιρτζή με σχόλια ιστορικά, τοπογραφικά, αρχαιολογικά και λογοτεχνικά. Συμπληρώνεται από ένα κυπριακό ποίημα του Χριστόδουλου Αντωνόπουλου για την ” Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον άγιο Δημήτριο το 1912 “, κι ένα Επίμετρο με κείμενα του P. Lemerle, του P. Speck και του Χ. Μπακιρτζή, και από ευρετήριο λέξεων. Σε δύο ένθετα παρουσιάζεται η βασιλική του Αγίου Δημητρίου με τα θαυμάσια ψηφιδωτά της καθώς και μια πλούσια επιλογή από την εικονογραφία του Αγίου, από τη μονή του Σινά ως το Άγιον Όρος και από την Κωνσταντινούπολη ως το Κίεβο.

Απόσπασμα

Αποσπάσματα από τα κείμενα του P. Lemerle και του Χ. Μπακιρτζή
” Η Συλλογή Ανωνύμου, που αρχίζει κατά τη δεύτερη δεκαετία του 7ου αιώνα με τη μεγάλη μετοικεσία των ελληνικών πληθυσμών και τελειώνει, κατά την προτελευταία δεκαετία, με την επιστροφή τους στις αγκάλες της αυτοκρατορίας, μας επιτρέπει, με τον εκπληκτικό πλούτο της, να συλλάβουμε πότε και πώς συντελέστηκε η αναστροφή της ιστορικής τάσης στα Βαλκάνια.
Μεταξύ των δύο Συλλογών υπάρχουν μεγάλες διαφορές όχι μόνο στη γλώσσα και στο ύφος, αλλά και στη σύλληψη. Κύρια μέριμνα του Ιωάννου, επισκόπου και ιεροκήρυκα, είναι η δόξα του αγίου Δημητρίου και ο φρονηματισμός των Θεσσαλονικέων. Χρησιμοποιεί την ιστορία για τον διπλό αυτό σκοπό. Αντίθετα, ο Ανώνυμος, παρά την προφανή επιθυμία του να μιμηθεί τον Ιωάννη, διηγείται προπαντός τα γεγονότα, διαγράφει μια ιστορική κατάσταση.
Ωστόσο, οι δύο συγγραφείς έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι όλα όσα αναφέρουν είναι για μας νέο υλικό που δεν είναι γνωστό από καμία άλλη πηγή. Και επίσης ότι το αποδίδουν σε Θεσσαλονικείς απευθυνόμενοι προς Θεσσαλονικείς με τρόπο άμεσο και συγκεκριμένο που προσδίδει στο τοπικό αυτό χρονικό αξία ντοκουμέντου και μια γεύση αυθεντικότητας που σπάνια συναντάμε. Για τον σύγχρονο αναγνώστη, δεν είναι δύσκολο να αφαιρέσει την αγιογραφική επένδυση για να φτάσει σε μια μαρτυρία που του επιτρέπει να αποκαταστήσει ένα ιστορικό πλαίσιο του οποίου το εύρος υπερβαίνει κατά πολύ τη Θεσσαλονίκη “.
Paul Lemerle

” Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε ότι η λατρεία του αγίου Δημητρίου αναπτύχθηκε στη Θεσσαλονίκη αντικαθιστώντας αρχαιότερη λατρεία Καβείρου. Η λατρεία του αγίου Δημητρίου γνώρισε στα παλαιοχριστιανικά χρόνια μία συνεχώς αυξανόμενη διάδοση μέσω ενός σταδιακά αναπτυσσόμενου προσκυνήματος. Ο άγιος Δημήτριος, όπως οι πολιούχοι της Αρχαιότητας, είναι ένας συνεχώς μεταλλασσόμενος και προσαρμοζόμενος στις εκάστοτε συνθήκες και ανάγκες άγιος. Η παρουσία του μέσα στους αιώνες και η δραματική σχέση του με τη Θεσσαλονίκη είναι εντονότερη και από αυτήν ακόμη την κατά καιρούς αμφισβητηθείσα ιστορικότητά του “.
Χαράλαμπος Μπακιρτζής

Αγίου Δημητρίου θαύματα : οι συλλογές αρχιεπισκόπου Ιωάννου και ανωνύμου : ο βίος, τα θαύματα και η θεσσαλονίκη του Αγίου Δημητρίου / εισαγωγή, σχόλια, επιμέλεια Χαράλαμπος Μπακιρτζής. Αθήνα : Αγρα, 1997, 549σ. : εικ. ; 21εκ.

Ιστορικό-Θαύματα. Παρακλητικός κανών Παναγίας Πορταϊτίσσης

Με την παρούσα έκδοση οι αδελφές του Μετοχίου μας προσφέρουν στους ευλαβείς προσκυνητάς:

-Μία σύντομη ιστορία της ηρωικής, πνευματικώς και εθνικώς, Μονής των.
-Μερικά από τα αναρίθμητα θαύματα τής Παναγίας.
-Τον Παρακλητικό Κανόνα και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας της Πορταϊτίσσης της Ιεράς Μονής Ιβήρων.

Είθε η Κυρία Θεοτόκος, ως Μητέρα πάντων των πιστών, να διαφυλάττη ακαταπαύστως την Μονήν Της.

Και η “Πορταΐτισσα” να άποτελή τον άγρυπνο φρουρό της χώρας μας, στην ευαίσθητη περιοχή των συνόρων, παραμένουσα διηνεκώς η ακαταίσχυντος ελπίς και προστασία πάντων των καταφευγόντων προς Αυτήν.

Ιστορικό-Θαύματα. Παρακλητικός κανών Παναγίας Πορταϊτίσσης. Σουφλί : Ιερά Μονή Παναγίας Πορταϊτίσσης, 2001. 64σ. : εικ. ; 17εκ

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας

Εμφανίσεις και θαύματα

της ΠΑΝΑΓΙΑΣ

ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η Θεοτόκος Μαρία, ή πρώτη μεταξύ των αγίων, ήταν το πρόσωπο το “προκατηγγελμένον υπό των Προφητών” και “έκλελεγμένον εκ πασών των γενεών”, νια να συνεργήσει στο μυστήριο της ένσαρκώσεως του Θεού Λόγου.

Το όνομα Μαρία, το όποιο δόθηκε στη Θεοτόκο “κατά πρόγνωσιν και βουλήν του Θεού”, ερμηνεύεται “Κυρία”. Ό άγιος Νικόδημος δίνει στο όνομα τριπλή ερμηνεία: κυρία, φωτισμό και θάλασσα, πού δηλώνουν αντιστοίχως τη δύναμη, τη σοφία και την αγαθότητα της Θεοτόκου. Από τον Πατέρα έλαβε τη δύναμη, νια να εκπληρώνει σαν Μητέρα στη γη εκείνο πού εκπληρώνει ό Θεός σαν Πατέρας στον ουρανό. Από τον Υιό έλαβε τη σοφία σαν Μητέρα Του, για να μπορεί να συμφιλιώνει τον Θεό με τον άνθρωπο. Από το “Αγιο Πνεύμα, τέλος, έλαβε την αγαθότητα σαν Νύμφη Του, νια να μεταδίδει τα πνευματικά χαρίσματα σε όλα τα κτίσματα.

Ή αγία ζωή της Θεοτόκου, από αυτή τη γέννηση της, είναι συνυφασμένη με θαυμαστά γεγονότα και γεμάτη από εξαιρετικές ευλογίες. Μόνη αυτή, άπ’ όλες τις γυναίκες, γεννήθηκε εξ επαγγελίας, δηλαδή ύστερα από αγγελική πρόρρηση.

Ύστερα από τρία χρόνια οδηγήθηκε κατά θεία νεύση στα “Αγια των Αγίων “ως τριετίζουσα δάμαλις”, όπου, κατά τον Δαμασκηνό Ιωάννη, “φυτευθείσα και πιανθείσα τω Πνεύματι ώσεί έλαία κατάκαρπος, πάσης αρετής καταγώγιον γέγονεν”. Εκεί ή Θεοτόκος Μαρία παρέμεινε δώδεκα χρόνια και τρεφόταν υπερφυσικά με ουράνια τροφή. Την ετοίμαζε έτσι ό Θεός για το μεγάλο ύπούργημα της ένσάρκου οικονομίας. Την ετοίμαζε νια να την αναδείξει “κεχαριτωμένη”, να την κοσμήσει δηλαδή με όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος,
“Οταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, άγγελος Κυρίου αποστέλλεται προς την Παρθένο και της ευαγγελίζεται τη σύλληψη του Υίού του Θεού. Εκείνη ταπεινά και υπάκουα δέχεται την υψίστη τιμή και “πλήρης Πνεύματος Αγίου” αναφωνεί: “Μεγαλύνει ή ψυχή μου τον Κύριον και ήγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρί μου, ότι έπέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού”. Με καμία άλλη αρετή ή Θεοτόκος δεν εϊλκνσε τόσο τη συγκατάβαση του Θεού, όσο με την ταπείνωση. Αυτός πού ταπεινώθηκε μέχρι θανάτου σταυρικού, πράγματι τέτοια ταπεινή μητέρα χρειαζόταν.

Ή πρωτοφανής αυτή ταπείνωση, κατά τον άγιο Νικόδημο, δεν έμενε μόνο ριζωμένη στο βάθος της καρδιάς της, άλλ’ από κεί ανάβλυζε και πλημμύριζε και στο πανάμωμο σώμα της, στίς κινήσεις, στην ενδυμασία, στα έργα και στα λόγια της.
Την άκρα ταπεινοφροσύνη της Θεοτόκου συναγωνίζεται ή καθαρότητα της. Ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς αναφέρει ότι ή Παναγία υπερέβαλλε ακόμη και τους αγγέλους στην καθαρότητα.
Πολλοί επίσης από τους Πατέρες συμφωνούν ότι ή Θεοτόκος ήταν εντελώς ξένη προς την αμαρτία. Ό στίχος του “Ασματος “”Ολη καλή ή πλησίον μου, καίμώμος ουκ εστίν εν σοι”, ταιριάζει και χαρακτηρίζει απόλυτα την καθαρότητα της Παρθένου.

Στόν Ευαγγελισμό ή Θεοτόκος απαλλάσσεται, με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος, κι άπ’ αυτόν τον κοινό ρύπο της ανθρωπότητας, το προπατορικό αμάρτημα. Έτσι αξιώνεται να γίνει θείο κατοικητήριο και να διακονήσει στο υπερφυσικό μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Το μυστήριο αυτό συντελείται χωρίς να φθείρει την καθαρότητα της Παρθένου, διότι ή Θεοτόκος συνέλαβε, έκυοφόρησε και έγέννησε τον Κύριο άσπόρως και άφθόρως. Έτσι διατηρήθηκε παρθένος προ, κατά και μετά τη γέννηση του Κυρίου, και έμεινε Άειπάρθενος.
Όλόκληρη ή ζωή της Παναγίας ήταν μια διαρκής θεία δοξολογία. ‘Αλλά και ή μακαριά κοίμηση της ήταν ένα αντάξιο έπισφράγισμα της ζωής της.
Τρεις ήμερες μετά τον ενταφιασμό της από τους αγίους αποστόλους “μετέστη προς την ζωήν”, δηλαδή το θεοδόχο σώμα της μεταφέρθηκε στον ουρανό, όπου είχε προπορευθεί ή αγία ψυχή της, και όπου τώρα απολαμβάνει την έσχατολογική αφθαρσία της αιωνιότητας.
Ό άγιος Μάρκος Εφέσου μελωδεί επιγραμματικά το καταπληκτικό αυτό γεγονός: “Νέκρωσιν ή της ζωής Μήτηρ δέχεται, και τάφω τεθείσα μετά τριτήν ήμέραν εύκλεώς έξανίσταται είς αιώνας τω Υίώ συμβασιλεύουσα και αιτούσα την των πταισμάτων ημών άφεσιν”.

Ό χρυσορρήμων άγιος, κατάπληκτος από το μεγαλείο της Θεοτόκου, προκαλεί τον πιστό να ερευνήσει και να βρει παρόμοια θαυμαστή ύπαρξη: “Ουδέν εν βίω οίον ή Θεοτόκος Μαρία. Περίελθε, ω άνθρωπε, πάσαν την κτίσιν τω λογισμώ και βλέπε ει έσαν ίσον ή μείζον της αγίας Θεοτόκου Παρθένου. Περινόστησον την γήν, περίβλεψον την θάλασσαν, πολυπραγμόνησον τον αέρα, τους ουρανούς τη διάνοια ερεύνησαν, τάς αόρατους πάσας Δυνάμεις ένθυμήθη και βλέπε εστίν άλλο τοιούτον θαύμα εν πάση τη κτίσει”.
Μετά τη θεία μετάσταση ή Θεοτόκος συμβασιλεύει με τον Υιό της στους ουρανούς. Από την τιμητική αυτή θέση συμπαρίσταται δυναμικά στο ανθρώπινο γένος. Έχει το “δύνασθαι του θέλειν ισοτάλαντον”, διό έδάνεισε τη σάρκα της “τω παντεχνήμονι Λόγω”, ό Όποιος γι’ αυτό της είναι αιωνίως χρεώστης, κατά τον άγιο Νικόδημο.

Έχοντας τέτοια δύναμη ή Θεοτόκος, “διαπορθμεύει” σε όλους τις θεϊκές δωρεές, μεσιτεύει με τίς σωστικές πρεσβείες της υπέρ των ανθρώπων και επηρεάζει τίς βουλές του Υίού της. Ή θαυματουργική της χάρη, ξεχωριστή και πιο ισχυρή από των άλλων αγίων, εκδηλώνεται στους ανθρώπους με πολλούς τρόπους. Έτσι ή Παναγία εμφανίζεται σαν υπέρμαχος στρατηγός στους πολέμους, άμισθος ιατρός στίς αρρώστιες, “ταχεία σκέπη και βοήθεια” σε κάθε ανάγκη.

* * *
Ή ευγνωμοσύνη, ή εμπιστοσύνη και ή αγάπη του πιστού λαού στην Παναγία αποτυπώνονται στην υμνογραφία, στη λαογραφία, στην τέχνη και στη λατρεία.
Πολλές εκκλησίες και μοναστήρια είναι αφιερωμένα στη Θεοτόκο. Προς τιμήν της φιλοτεχνήθηκαν πλήθος ιερές εικόνες. Άλλα και ύμνοι, τροπάρια, ακολουθίες και εορτές έχουν την αναφορά τους στη Θεομήτορα. Πολλά ιερά προσκυνήματα είναι καθιδρυμένα σε περιοχές, πού σχετίζονται με θαύματα της Παναγίας. Σέ παραδόσεις, δοξασίες και λαϊκές παροιμίες τ’ όνομα της Θεοτόκου αναφέρεται με εξαιρετική τιμή και ευλάβεια.
Έκτος από τίς βασικές θεομητορικές εορτές, ή ζωή της εκκλησίας και ή λαϊκή ευσέβεια έχουν προσθέσει και άλλες πολλές, πού σχετίζονται με θαυμαστές ενέργειες της Θεομήτορος, με έγκαινιασμούς ναών της ή με ευρέσεις θαυματουργών εικόνων της. Στη Ρωσία οι εορτές της Παναγίας, πού γίνονται προς τιμήν θαυματουργών εικόνων της, ανέρχονται σε διακόσιες.
Τα πολλά αφιερώματα, με τα οποία είναι κατάφορτες οι θεομητορικές εικόνες, αποτελούν μία ακόμη απόδειξη της λαϊκής ευγνωμοσύνης απέναντι της. Κάθε τόπος έχει και μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, καθεμιά με την ιστορία και τους θρύλους της, πού δημιουργούν ατμόσφαιρα θρησκευτικού μυστηρίου.

Από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες πού αναφέρονται στην Παναγία, οι πιο δημοφιλείς είναι οί Χαιρετισμοί της μεγάλης Τεσσαρακοστής και οι Παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου.
Στη Θεοτόκο δόθηκαν πολλές επωνυμίες, επίθετα εκφραστικά και κάποτε παράδοξα, πού αντιστοιχούν στις ιδιότητες της, στους εικονογραφικούς της τύπους, στον χρόνο των εορτών της κ. ά. Τέτοιες ονομασίες είναι: Όδηγήτρια, Γλυκοφιλούσα, Γοργοϋπήκοος, Πορταιτισσα, Προυσιώτισσα, Φανερωμένη, Ζωοδόχος Πηγή, Μυρτιδιώτισσα κ. λ. π.

* * *
Τα θαύματα της Παναγίας πού, δειγματοληπτικά μόνο, συμπεριλάβαμε στο βιβλίο αυτό, προέρχονται από διάφορες πηγές. Τα προσφέρουμε διασκευασμένα και εμπλουτισμένα με τ’ απαραίτητο γεωγραφικά και ιστορικά στοιχεία, χωρίς όμως να αλλοιώνουμε καθόλου την ουσία τους.
Ό αριθμός πού σημειώνεται στο τέλος κάθε κειμένου, μέσα σε αγκύλες, παραπέμπει στην κυριότερη σχετική με το θέμα πηγή, πού βρίσκεται αριθμημένη με αλφαβητική σειρά στο τέλος του βιβλίου.
Στα θαύματα αυτά ή Θεοτόκος έρχεται σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους και τα προβλήματα τους. Συχνά εμφανίζεται στον ύπνο ή σε έγρήγορση. Άλλοτε ή παρουσία της γίνεται αισθητή μόνο με τη φωνή ή με κάποια ευωδιά.

Με όλους αυτούς τους τρόπους επεμβαίνει θαυματουργικά και θεραπεύει αρρώστιες, ενθαρρύνει πολεμιστές, ικανοποιεί ανάγκες, σώζει από κινδύνους, δίνει λύσεις σε προβλήματα και αδιέξοδα. “Αλλοτε πάλι καθοδηγεί για την εύρεση ιερών της εικόνων και άλλοτε ευαγγελίζεται ευεργεσίες ή, αντίθετα, προμηνύει συμφορές. Με ανάλογο τρόπο στιγματίζει την αταξία και ασέβεια ή βραβεύει την αρετή. Τέλος, οδηγεί στη μετάνοια, μεταστρέφει αλλόθρησκους και τιμωρεί παραδειγματικά τους βλάσφημους.
Ή ζωντανή όμως αυτή παρουσία της Θεοτόκου τόσο στην ατομική όσο και την κοινή ζωή των χριστιανών, νια να γίνει αντιληπτή και αποδεκτή, προϋποθέτει και εξίσου ζωντανή πίστη. Αυτή την αλήθεια τονίζει χαρακτηριστικά ένα ορθρινό Θεοτόκιο της 10ης Ιανουαρίου:
“Πίσης ήγείσθω μόνη και μη άπόδειξις των υπέρ νουν θαυμάτων, Θεογεννητορ κόρη, των σων τον γαρ άκατάληπτον Θεόν Λόγον τέτοκας, ένδυσάμενον την ανθρωπότητα…”.

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας.  14η έκδ.  Αθήνα : Ιερά Μονή Παρακλήτου, 1999 .

Η θαυματουργική θεραπεία του τετραπληγικού Σταύρου Καλκανδή,Ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης και Ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος.

Η  ιστορία  που θα διαβάσετε  δεν είναι ένα καλοφτιαγμένο διήγημα που το γέννησε η φαντασία ενός ονειροπόλου, ούτε ένα παραμύθι  για τις απλές παιδικές ψυχές, αλλά ούτε ακόμη ένα τεχνητό κατασκεύασμα, που εξυπηρετεί κάποιον ορισμένο σκοπό…

Η θαυματουργική θεραπεία του τετραπληγικού Σταύρου Καλκανδή, ο Αγιος Νεκτάριος Αιγίνης και ο πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος .Θεσσαλονίκη : Ορθόδοξος Κυψέλη, 2004.69σ. : εικ. ; 21εκ.

Ο Σταυρός Καλκανδής γεννήθηκε στη Νεάπολη Λακωνίας το 1923. Ο πατέρας του Γεώργιος ήταν γιατρός και πέθανε ενωρίς το 1930, και η μητέρα του Πολυχρονία ανέλαβε την φροντίδα των δύο παιδιών της. Μετά την αποφοίτηση από το σχολαρχείο της Νεαπόλεως πήγε εθελοντής στην Αεροπορία και στην συνέχεια φοίτησε στην Σχολή Υπαξιωματικών της Αεροπορίας. Κατά τους πρώτους μήνες του Β’ παγκοσμίου πολέμου το 1941, σε διατεταγμένη πολεμική αποστολή ο Σταύρος Καλκανδής κτύπησε στην αυχενική μοίρα του νωτιαίου μυελού, η οποία του επέφερε εσωτερική αιμορραγία στη σπονδυλική στήλη. Ο τραυματισμός αυτός ήταν η απαρχή της μετέπειτα πολυχρόνιας ταλαιπωρίας και περιπέτειάς του. Νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Αεροπορίας και σταδιακά η υγεία του βελτιώθηκε. Κατά την γερμανική κατοχή στην Ελλάδα πήγε υπηρεσιακά στην Μέση Ανατολή. Εκεί συνέβη να κτυπήσει και πάλι, καίρια την φορά αυτή στην σπονδυλική στήλη.
Το 1947 η Υπηρεσία τον έστειλε στην Αμερική προς αποκατάσταση της υγείας του.
Το 1951 ο Σταύρος Καλκανδής επέστρεψε στην Ελλάδα παράλυτος… Το 1957 ξανά επήγε στην Νέα Υόρκη…, και επιστρέφει στην Ελλάδα τετραπληγικός.
Το 1961 τον επισκέπτεται και γνωρίζεται με τον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο. Στην συνέχεια επισκέπτεται τον Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα και εξασκεί έμπρακτη φιλανθρωπική δράση, πνευματική και υλική, προς τους αναπήρους του ιδρύματος Ψυχικού.
Το 1971 ευδόκησε ο Θεός και απέκτησε θαυμα­τουργικώς το δώρο της υγείας του.
Στις 2 Ιανουαρίου του 1996 εκοιμήθη σε ηλικία 73 ετών.
Ο υπεύθυνος των εκδόσεων «Ορθόδοξος Κυψέλη», Στυλ. Κεμεντζετζίδης, διατηρούσε στενές πνευματικές σχέσεις με τον αείμνηστο Σταύρο Καλκανδή. θεώρησε δε καλόν να δημοσιεύση τα σχετικά με το θαύμα της θεραπείας του προς παρηγορίαν ασθενών και δόξαν Θεού.