Τελευταίο έρχεται το κοράκι

Τα διηγήματα της συλλογής “Τελευταίο έρχεται το κοράκι” θεωρούνται από τα σημαντικότερα έργα του Καλβίνο, αφού ήδη εμπεριέχουν μέσα τους όλα τα στοιχεία που έκαναν τον Ιταλό συγγραφέα αγαπητό στον κόσμο, έτσι όπως διαφέρουν μεταξύ τους θεματολογικά αλλά και υφολογικά. Βρίσκει κανείς διηγήματα που μιλούν για την αντίσταση επιμένοντας στην ηρωική της διάσταση, διηγήματα που μιλούν για τον πόλεμο και τον αντιμετωπίζουν σχεδόν ως παραμύθι, διηγήματα που αναφέρονται στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, διηγήματα που θα μπορούσαν να έχουν γραφεί είκοσι χρόνια πριν ή είκοσι χρόνια μετά, διηγήματα που θα μπορούσαν να έχουν τη μορφή μαχητικών πολιτικών άρθρων, διηγήματα που διαδραματίζονται στην πόλη και διηγήματα που αφορούν στη σκληρή ζωή πάνω στα βουνά, διηγήματα που κλείνουν το μάτι σε πικάντικες καταστάσεις. Από τα νεανικά του έργα, η συλλογή αυτή προαναγγέλλει ήδη τον εκφραστικό πλούτο, τη φαντασία, τις λεξικολογικές ακροβασίες, την επιμονή στη λεπτομέρεια, την πυκνή γραφή και το ιδεολογικό υπόβαθρο, ενώ συγχρόνως δείχνει πόσο επίκαιρος και καίριος είναι ο Καλβίνο, ακόμα κι όταν μιλάει για “παρωχημένα” θέματα.

Italo Calvino
Τελευταίο έρχεται το κοράκι Εκδ. Καστανιώτης, 2010

Ο Ίταλο Καλβίνο (1923-1985) γεννήθηκε στην Κούβα, αλλά σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε με τους γονείς του στην Ιταλία. Το 1943 προσχωρεί στους παρτιζάνους της ιταλικής αντίστασης. Πρωτοεμφανίστηκε στα ιταλικά γράμματα το 1947 με το μυθιστόρημα “Το μονοπάτι με τις αραχνοφωλιές” με θέμα την Αντίσταση, θέμα που πραγματεύεται και στο επόμενο βιβλίο του, μια συλλογή από διηγήματα με γενικό τίτλο “Τελευταίο έρχεται το κοράκι”. Ακολουθεί η τριλογία που τον έκανε διάσημο, τρία σύντομα μυθιστορήματα που συνθέτουν τον κύκλο “Οι πρόγονοί μας: Ο διχασμένος υποκόμης”, “Ο αναρριχώμενος βαρόνος” και “Ο ανύπαρκτος ιππότης”. Ακολουθεί, το 1956, μια συλλογή ιταλικών λαϊκών παραμυθιών που μετέγραψε ο συγγραφέας με τον τίτλο “Ιταλικοί μύθοι”, ενώ δυο χρόνια αργότερα εκδίδει τα “Διηγήματα”, συλλογή που περιέχει και την πολύ γνωστή ενότητα διηγημάτων “Οι δύσκολοι έρωτες”. Ακολουθούν δύο σύντομα μυθιστορήματα, το “Μαρκοβάλντο ή οι εποχές στην πόλη” και το “Η μέρα ενός εκλογικού αντιπροσώπου” (1963) που ολοκληρώνουν τη “νεορεαλιστική” του φάση. Το 1965 και το 1967 εκδίδει δύο συλλογές “φανταστικών” διηγημάτων με τίτλους “Τα κοσμοκωμικά” και “Ταυ με μηδέν”, ενώ το 1969 εκπλήσσει όλο τον κόσμο με το “Κάστρο των διασταυρωμένων πεπρωμένων”. Ακολουθούν τα έργα “Οι αόρατες πόλεις” (1972), “Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης” (1979) και “Πάλομαρ” (1983). Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν τα έργα “Κάτω απ’ τον ιαγουάρο ήλιο”, “Σχετικά με το παραμύθι” (δοκίμιο), “Αμερικανικά μαθήματα” (δοκίμιο), “Ο δρόμος του Σαν Τζιοβάνι”, “Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς” (δοκίμιο) και “Πριν να πεις “εμπρός””.