Γεννήθηκα εξαφανισμένη φίλε – Μαλβίνα Κάραλη

Δίχως ζώνη ασφαλείας έμπαινα και εγώ στο αστείο του αυτοκίνητο. Τα ίδια όπως τότε, με τον Ορφέα μου. Κάθε νύχτα που τον συναντούσα τη λογάριαζα σαν την τελευταία. Να σκοτωθώ μαζί του, έλεγα. Μαζί του δεν έχω κουράγιο, δεν έχω άλλη δύναμη, δεν τα βγάζω πέρα. Την τρίτη φορά που εξαφανίστηκα, είχε φύγει ταξίδι, με «πρόβα ζωής». Τόσο τον ένοιαξε η εξαφάνισή μου που έφυγε διακοπές. Έρχονται διάφοροι, μου λένε, είναι καλά, είναι ερωτευμένος, πες πως αυτή η ιστορία τελείωσε. Θυμώνω πολύ, φίλε, εκείνο το βράδυ. Παίρνω τηλέφωνο μια φίλη μου, πάμε σε πάρτι, της λέω. Έχω ραντεβού με κάποιον. Χαίρεται αυτή που βγαίνω από το σπίτι…

…Περιφραστικά. Άκου «πρόβες ζωής»! Τις δικές του τις χαίρεται τουλάχιστον. Αφού δεν θέλει να μιλήσει, εγώ και αυτός ποτέ πια. Μπαίνω στο αστείο αμάξι του, φίλε, κλαίω από μέσα μου. Από μέσα μου τον βρίζω. Τι θέλει από μένα. Τίποτα δε σημαίνει το «σ’ αγαπώ του». Και τότε για πρώτη φορά δένομαι στο κάθισμα. Ζώνη ασφαλείας και τη φοράω. Αερόσακος και τον τσεκάρω. Δεν θέλω πια να πεθάνω μαζί του. Εκείνο το βράδυ δεν τον αγαπώ. Του φωνάζω, πρόσεχε. Εγώ που αφηνόμουν να με πάει όπου ήθελε, όσο αδέξια ή άτσαλα επιθυμούσε. Ακουμπούσα πάνω του, όσο ήταν δίπλα μου στο αμάξι δεν μπορούσε να μου τη φέρει, ό,τι ήταν να πάθουμε θα το παθαίναμε μαζί. Δεν φοβόμουν. Η πηγή του φόβου δεν βρίσκεται παρά στο μέλλον, όχι στην στιγμή. Όποιος απελευθερώνεται από το μέλλον, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα…

…Η μάνα μου, άραγε, γιατί δεν φορούσε τη ζώνη της εκείνη τη μέρα; Ήταν ερωτευμένη. Δεν μπορεί να συνέβαινε τίποτε άλλο. Του είχε εμπιστοσύνη. Και αυτός, ο δεύτερος πατριός, δεν την πρόδωσε. Σκοτώθηκαν μαζί…»

Πιο πολύ, πιο πολλοί : μυθιστόρημα / Μαλβίνα Κάραλη, Αθήνα : Αστάρτη, 2000, 195σ. ; 21εκ.

Αφιέρωμα του περιοδικού LIFO στην Μαλβίνα Κάραλη

Αφιέρωμα του περιοδικού ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ

• Σχετικά με το άρθρο