ΜΑΜΑΛΙΓΚΑ-ΜΑΚΛΙΝΤΑΡΕΣ-ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ

Κλείνοντας τον κύκλο των φυτιώτικων συνταγών,που δεν είναι και πολλές, θέλω να επισημάνω πως: θα ήταν το λιγώτερο ”αστείο”, να νομίζουμε πως κάτι κάνουμε δημοσιεύοντας συνταγές μαγειρικής-ζαχαροπλαστικής, τη στιγμή που στην κυριολεξία ”βρίθει ο τόπος” από αυτές . Μπορεί να βρει κανείς ό τι  θέλει στο διαδίκτυο, να παρακολουθήσει στην τηλεόραση, να ακούσει στο ραδιόφωνο, να διαβάσει σε περιοδικά και βιβλία μαγειρικής, τόσο ώστε τούρχεται να φωνάξει: Αρκετά. Όχι άλλες συνταγές. Από την άλλη όπως ανέφερα κι όταν δημοσίευσα την πρώτη συνταγή, ομολόγησα πως το έκανα κατά προτροπή κάποιου. Δεν ξέρω τί περίμενε όταν μου το ζήτησε. Δεν ξέρω αν αταποκρίθηκα στις προσδοκίες του. Εκείνο που έχω να δηλώσω είναι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Στην αρχή ένοιωσα άβολα και διαμαρτυρήθηκα. Στη συνέχεια όμως γύρισα πίσω στο χρόνο και προσπάθησα να θυμηθώ . Και σαφώς δεν θυμήθηκα μόνο συνταγές. Με κατέκλυσαν οι αναμνήσεις. Αναμνήσεις γλυκές ,όπως είναι οι παιδικές και νεανικές αναμνήσεις όλων (όταν σαφώς δεν υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα).Οικογενειακές στιγμές ανεπανάληπτες. Στιγμές ανθρώπινες με τη συμμετοχή όλων των χωριανών. Όλο το χωριό μια οικογένεια, ενώ σήμερα δεν ξέρουμε τον συγκάτοικο του διπλανού διαμερίσματος. Είναι καλό να γυρίζουμε πίσω πότε-πότε. Κακό είναι να μένουμε πίσω. Θέλω εδώ να σημειώσω το ρεφραίν ενός τραγουδιού που τραγουδούσαμε ,όταν είμαστε στο Δημοτικό : Χαίρε ω χαίρε Φυτιά μας, χαίρε πατρίδα μας γλυκειά, πάντα θα ζει μεσ’στην καρδιά μας , η χάρη σου και η ομορφιά. Το υπόλοιπο δεν μπορώ να το θυμηθώ και πολύ θα ήθελα άν το θυμάται κάποιος να μ’ενημερώσει. Οι συνταγές που δημοσιεύουμε, έχουν ονόματα περίεργα ( δεν ξέρω την ετυμολογία και την προέλευσή τους) και οι δύο απ’αυτές είναι επίθετα Ελλήνων λογοτεχνών.

Μακλιντάρες: Σε βαθύ τηγάνι βάζουμε νερό+ αλάτι να βράσει. Ρίχνουμε καλαμποκίσιο αλεύρι και ανακατεύουμε.( να μή γίνει πολύ πηχτό). Το σερβίρουμε κουταλιές σε πιάτο για να πήξει όσο θα κρυώνει.( κάτι σαν το σιμιγδαλένιο χαλβά) Σερβίρουμε με πετιμέζι.

Μαμαλίγκα: Όπως οι μακλιντάρες, μόνο που ρίχνουμε και λίγο λάδι στην κατσαρόλα. Σ’ένα τηγάνι τσιγαρίζουμε λίγο πράσο ή κρεμμύδι , μετά μπάτσο ή τυρί και το ανατατεύουμε με τον χυλό. Να μην πήξει εντελώς. Το έτρωγαν με το χέρι από την κατσαρόλα.

Μπουκουβάλα: παλιό (ζυμωτό, ξερό) ψωμί+ τυρί φέτα+ κρύο νερό. Σε μια λεπτή πετσέτα κουζίνας, βάζουμε σε μπουκίτσες το ξερό ψωμί μαζί μετο τυρί και το τυλίγουμε κάνοντας μια μπάλα. Τη βάζουμε κάτω από τη βρύση για να ”μουσκέψει”το ψωμί και στρίβουμε κυκλικά την πετσέτα, ώσπου να φύγει όλο το νερό και η μπάλα να γίνει μία συμπαγής μάζα. Μια πολύ ωραία ”λιχουδιά” για τα παιδιά ,τότε. Μία λιχουδιά που μπορούσαν και μόνα τους να κατασκευάσουν, όταν ήταν μόνα στο σπίτι, επειδή οι γονείς έλειπαν στα χωράφια,για τις αγροτικές τους δουλειές . Τι να πρωτοθυμηθώ για σένα όμορφο χωριό….

[Tags] Βέροια, Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, φυτιώτικες συνταγές, μαγειρική,Φυτιά [/Tags]

• Σχετικά με το άρθρο