ΤΟΠΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΩΝ

Κάποτε ένας αγιορείτης γέροντας περνώντας έξω από το Θεαγένειο νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, έκανε το σταυρό του. Ο μοναχός που τον συνόδευε απόρησε και ρώτησε. Γέροντα εδώ δεν βλέπω κανένα ναό. Γιατί κάνατε το σταυρό σας; Και ο γέροντας δείχνοντας το Θεαγένειο νοσοκομείο: Τί λες παιδί μου! Εδώ είναι ένας τόπος μαρτυρίου. Πόσοι ασθενείς ταλαιπωρούνται από τη νόσο της εποχής και μαρτυρούν στη κυριολεξία, με τους πόνους τους και τις επώδυνες θεραπείες τους! Μ’εντυπωσίασε η σκέψη του γέροντα κι από τότε όποτε επισκέπτομαι το Θεαγένειο κάνω το σταυρό μου, γιατί πραγματικά είναι ένας τόπος μαρτυρίου, όπως και όλα τα νοσοκομεία. Έχουμε τη συνήθεια να σχολιάζουμε μόνο τα αρνητικά των νοσοκομείων, που χωρίς αμφιβολία δεν είναι λίγα. Χρειάστηκε αυτές τις μέρες να κάνω ”επίσκεψη” στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη και να μείνω μία νύχτα ως συνοδός στην Α’ παιδιατρική κλινική. Δέ θα πω πως είναι όλα άψογα, γιατί δεν είναι, όπως δεν είναι πολλές φορές ούτε τα σπίτια μας. Δεν θα ασχοληθώ με τίποτα αρνητικό γιατί αυτό το κάνουν ”πολύ καλά” τα κανάλια, που στήνονται από το πρωί στην είσοδο διαφόρων νοσοκομείων για να ”ανακαλύψουν και να διορθώσουν”, με ποιο τρόπο δεν κατάλαβα, τα κακώς κείμενα. Θα πω για γιατρούς με ανθρωπιά και καρδιά που εργάζονται σε δύσκολες συνθήκες, που πολλοί δεν θα το κάναμε ακόμα κι αν μας πλήρωναν με χρυσάφι.Θα αρκούμασταν στα λίγα και τα εύκολα. Θα πω για την Α΄παιδιατρική που έχω μια μικρή εικόνα. Υπάρχει στον 3ο όροφο μία αίθουσα που έχει την πινακίδα ” Σχολείο”, όπου μπορούν τα παιδιά που κινούνται, να απασχοληθούν για λίγο. Να διαβάσουν κάτι, να ζωγραφίσουν και ν’ακούσουν μουσική. Το θεωρώ πολύ σημαντικό και τις περισσότερες ώρες τις πέρασα σ’αυτή την αίθουσα. Βρήκα στο διαδίκτυο πως γίνονται μαθήματα και οι μαθητές που νοσηλεύονται για καιρό, μπορούν να μη χάνουν τα μαθήματά τους και να ξεφεύγουν για λίγο από το δωμάτιο και το κρεβάτι τους. Θα πω για τους γιατρούς και τις νοσοκόμες αλλά και για το υπόλοιπο προσωπικό που, παρ’όλες τις ελείψεις, με πολλή αγάπη εργάζονται. Ίσως παίζει ρόλο το ότι πρόκειται για παιδάκια και όλοι μας νιώθουμε αλλιώς γι’αυτά. Χωρίς να αναφέρω ονόματα ( επειδή δεν ξέρω αν το θέλουν) θα πω για τρεις συντοπίτες μας γιατρούς που με συγκίνησαν με τη συμπεριφορά τους και το ενδιαφέρον τους. Και θέλω να ευχαριστήσω όλους: την διευθύντρια της παιδιατρικής κλινικής, τους γιατρούς, τις νοσοκόμες και όλο το προσωπικό για ο ενδιαφέρον τους, την κατανόηση και τη γλυκύτητα των τρόπων τους. Ο Θεός να τους έχει όλους καλά και να συνεχίζουν ακούραστα το λειτούργημά τους. Εδώ θέλω να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο που προσευχήθηκε για να ληξει αισίως μια οικογενειακή μου περιπέτεια και να δηλώσω πως περισσότερο από κάθε άλλη φορά ένιωσα τη δύναμη της προσευχής. Να είναι όλοι καλά. Κι όποιος έχει διαφορετική άποψη για οτιδήποτε, δικαιούται να την έχει και να είναι κι αυτός καλά. Δόξα τω θεώ για όλα.