Andreij Tarkovskij

” Στο Μαρτυρολόγιο αποτυπώνεται έξοχα ο καθημερινός, λαχανιαστός ρυθμός της ζωής ενός προικισμένου ατόμου που συναντά ανυπέρβλητες δυσκολίες και στα πιο απλά περιστατικά της ημέρας του, που ζει μια ζωή στερημένη και τραγική.”     Όταν ζούσε (αυτοεξόριστος;!) στο Παρίσι, νοσταλγώντας την αγαπημένη του Ρωσία , τον χαρακτήριζαν τρελό, βλαμμένο και εντελώς άχρηστο για τον σοβιετικό λαό.(Χουτζίεφ). Μόλις πέθανε 29-12-1986 το σπίτι του μετατράπηκε σε μουσείο. Το ξενοδοχείο που έμενε όταν γυριζόταν η Νοσταλγία, έγινε τόπος προσκυνήματος και το δωμάτιο της κλινικής όπου νοσηλεύτηκε για λίγο, διατηρείται ακόμα με όλα τα αντικείμενα που άφησε  φεύγοντας… Στη Ρωσία έγινα πολύωρα αφιερώματα στα κανάλια και διοργανώθηκε διεθνές συνέδριο για τη ζωή και το έργο του. Οι ταινίες του άρχισαν να παίζονται σ’όλους τους κινηματογράφους και του δόθηκε το βραβείο Λένιν! ” για την εξαιρετική συμβολή του στην ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης και για το ανανεωτικό του έργο, που στόχευε στην κατάφαση των ανθρωπίνων αξιών και του ουμανισμού!”. Έτσι η  σύζυγός του, Λαρίσα Ταρκόφσκαγια, θεωρώντας πως εχθροί και φίλοι αλλοίωναν την αλήθεια και πιστεύoντας πως ο Aντρέι μπορεί να είναι Ρώσος καλλιτέχνης , ανήκει  όμως σ’ολόκληρο τον κόσμο, τον αφήνει  να μιλήσει στους αναγνώστες με την ίδια του τη φωνή και με τα ίδια του τα λόγια δημοσιεύοντας το ημερολόγιό του.

[Tags] Βέροια, Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, Αντρέι Ταρκόφσκι, Antreij Tarkovskij, Ρωσικός κινηματογράφος, σκηνοθέτες [/Tags]

• Σχετικά με το άρθρο