Από τη συλλογή μας
RSSΆρθρα: 1930
Anticancer : η προληπτική δύναμη των τροφών
Σύγχρονες έρευνες έχουν εντοπίσει μια εκτενή λίστα τροφών, βοτάνων, ελαίων και φυσικών βιοενεργών ουσιών με αποδεδειγμένες αντικαρκινικές ιδιότητες.Συγκεκριμένα, ενεργούν επαναπρογραμματίζοντας τα γονίδιά μας, ώστε να προλάβουν ή ακόμα και να καταπολεμήσουν τον καρκίνο.Η Χριστίνα Οικονομίδου-Πιερίδου μας μαθαίνει πώς να αξιοποιήσουμε αυτές τις τροφές ώστε να ενισχύσουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα, να αυξήσουμε την αντιοξειδωτική προστασίακαι να ελαχιστοποιήσουμε την έκθεσή μας σε τοξίνες, προκειμένου να εμποδίσουμε τον σχηματισμό ή ακόμα και την εξέλιξη του καρκίνου.Αυτό το βιβλίο θα αποδειχτεί πολύτιμο εργαλείο αν:Εσείς ή κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο είστε αντιμέτωποι με τον καρκίνο.Θέλετε να διατηρήσετε την υγεία σας, καθώς και την υγεία της οικογένειάς σας.Είστε επαγγελματίας υγείας και θέλετε να ενημερωθείτε για τις τελευταίες επιστημονικές εξελίξεις στον ρόλο της διατροφής για πρόληψη και θεραπεία του καρκίνου.Προσθέστε άμεσα αυτές τις ωφέλιμες τροφές στην καθημερινή διατροφή σας, μαθαίνοντας ταυτόχρονα πώς να ψωνίζετε, να μαγειρεύετε και να τις συνδυάζετε σωστά, ώστε να θωρακίσετε τον οργανισμό σας κατά του καρκίνου.
Τηρουμένων των αναλογιών : σεμινάριο δημιουργικής γραφής
Αν σου ζητούσα να γράψεις ένα σύντομο κείμενο πάνω σε όποιο θέμα θέλεις, αφήνοντάς σου απεριόριστο χρόνο, μαντεύεις τι θα συνέβαινε: δεν θα έγραφες τίποτε. Αν όμως είχα τη δυνατότητα να σε πιέσω να συνθέσεις μία ιστορία χρησιμοποιώντας αναγκαστικά δέκα λέξεις διαλεγμένες στην τύχη από το λεξικό του Σκαρλάτου Βυζαντίου, έκδοσης του 1851 είμαι βέβαιος ότι κάτι θα μου παρέδιδες.Οι περιορισμοί διευκολύνουν παραδόξως τη γραφή, σε υποχρεώνουν να ξεκινήσεις πριν προλάβεις να σκεφτείς, με αποτέλεσμα να λες πολλές φορές πράγματα που ούτε εσύ δε περίμενες ν’ ακούσεις.Σου ανοίγουν πόρτες, των οποίων δεν υποψιαζόσουν την ύπαρξη, σαν αυτές που βρίσκονται στις ταινίες τρόμου πίσω από μεγάλες βιβλιοθήκες. Σου επιτρέπουν να λησμονήσεις τους μεγάλους συγγραφείς που διδάχτηκες στο σχολείο ή που διάβασες για το κέφι σου, σε παραδίδουν κατά κάποιον τρόπο στον εαυτό σου.Στον τόμο αυτό δημοσιεύονται όλα τα κείμενα του πρώτου σεμιναρίου δημιουργικής γραφής που έκανα στην Αθήνα, τον Ιανουάριο του 2013. Οφείλω να διευκρινίσω αμέσως ότι δεν δίδαξα απολύτως τίποτε: δεν πιστεύω ότι διδάσκεται η λογοτεχνία, μόνο γράφοντας μαθαίνει κανείς να γράφει. Υπενθύμισα στα μέλη αυτής της πρώτης ομάδας ότι η λευκή κόλλα τούς προσφέρει απεριόριστη ελευθερία και τους ζήτησα να κάνουν χρήση της ελευθερίας αυτής, δηλαδή της φαντασίας τους. Ο ρόλος μου ήταν να βρίσκω τα θέματα και να παρακολουθώ την ώρα.Όμως γρήγορα με παρέσυρε κι εμένα το ρεύμα και στρώθηκα κι εγώ στο γράψιμο, γιατί δεν ξέρω καλύτερο τρόπο να περνά κανείς την ώρα του. Στο τέλος του χρόνου διαβάζαμε όλοι τα κείμενά μας, τα σχολιάζαμε, βγαίναμε έξω να καπνίσουμε, και ξεκινούσαμε μια άλλη άσκηση. Δουλεύαμε νύχτα, οκτώ με έντεκα, σαν διαρρήκτες. Έκανα μάλιστα τη σκέψη ότι η δημιουργική γραφή είναι ακριβώς αυτό, μια επιδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, από την πόρτα υπηρεσίας.
Αποτελεσματική ηγεσία και διοίκηση στις υπηρεσίες υγείας
Η 8η έκδοση του “Αποτελεσματική Ηγεσία και Διοίκηση στις Υπηρεσίες Υγείας”, φιλοδοξεί να προετοιμάσει νοσηλευτές, γιατρούς και άλλους επαγγελματίες υγείας, αναλύοντας όλα εκείνα τα θέματα που σχετίζονται με την διοίκηση και την ηγεσία, καθώς και με τους σημαντικότερους παράγοντες που επιδρούν στην αποτελεσματική εφαρμογή τους. Βασίζεται στην τεκμηριωμένη γνώση και στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Δομημένο με τις αρχές της πρακτικής η οποία βασίζεται σε ενδείξεις και χρησιμοποιώντας πολλά πρακτικά παραδείγματα και αναφορές από τον εργασιακό χώρο, φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια θετική στάση στους φοιτητές σχετικά με τη διαχείριση των πολύπλοκων θεμάτων που προκύπτουν στην καθημερινή φροντίδα υγείας των ασθενών.
Αντιμέτωπη με το Ολοκαύτωμα
Ήταν 27 ετών, παντρεμένη και διηύθυνε ένα κατάστημα με γούνες στη Θεσσαλονίκη, όταν εκτοπίστηκε στο Άουσβιτς, τον Απρίλιο του 1943. Η Λίζα Πίνχας (1916-1980) έχασε πάνω από 100 συγγενείς στο Ολοκαύτωμα. Η ολόψυχη δέσμευσή της να σώσει τη νεότερη αδελφή της Μαρί και να δράσει ως αυτόπτης μάρτυρας της Γενοκτονίας -αν κατάφερνε να επιβιώσει από την κόλαση- έδωσαν στη Λίζα τη δύναμη να επιζήσει. Άουσβιτς, Ρέχλιν, Ράβενσμπουρκ, πορείες θανάτου, Μάλχωβ, απελευθέρωση το 1945 και ύστερα από όλα αυτά επιστροφή σε μία πόλη που δεν θρηνούσε τον αφανισμό της κοινότητας των Εβραίων. Στη μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, η Λίζα ζει με τις τραυματικές εμπειρίες των στρατοπέδων, με θυμό, ενοχές και απόγνωση, συναισθήματα που επεξεργάζεται με αξιοπρέπεια και σοφία, καθώς αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο σε θέματα αποζημιώσεων, μνήμης και εκπαίδευσης. Για να γνωρίζεις πρέπει να θυμάσαι, ήταν ένα από τα πιστεύω της Λίζας. Τριάντα χρόνια έγραφε και ξανά γραφε τις αναμνήσεις της -μία συγκλονιστική μαρτυρία της κόλασης των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου η ανθρωπιά είχε σχεδόν χαθεί. Η Λίζα αφηγείται ευσυνείδητα, με μεθοδικότητα και θάρρος, την αργή εξόντωση των κρατουμένων μέσω της σκληρής εργασίας, τα ιατρικά πειράματα, τις πράξεις σαδισμού, τη σεξουαλική κακοποίηση, την αρρώστια και την πείνα, όσο τα πτώματα των δηλητηριασμένων από τα αέρια θυμάτων καιγόντουσαν στα κρεματόρια. Η αφήγησή της έχει μία σπάνια ποιότητα ηθικής ειλικρίνειας. Eκατομμύρια κρατούμενοι πάλεψαν να διατηρήσουν την ανθρωπιά τους, ενώ έκαναν επώδυνους συμβιβασμούς για να μείνουν ζωντανοί άλλη μια μέρα. Η τοποθέτησή της στο Κομάντο Κάναντα, μια αποθήκη όπου ξεδιαλέγονταν και ταξινομούνταν τα υπάρχοντα των Εβραίων που είχαν πεθάνει στους θαλάμους αερίων για να αποσταλούν στη Γερμανία, ήταν κατά κάποιο τρόπο ευλογία. Διακινδυνεύοντας τη ζωή της, η Λίζα έκλεβε και αντάλλασσε πολύτιμα αντικείμενα με τρόφιμα και φάρμακα. Μετά τον θάνατο της Λίζας, η ανιψιά της, Νανά-Μαζαλτώβ Μωυσή, κατέθεσε το αδημοσίευτο χειρόγραφο στο αρχείο του Μουσείου. Η μαρτυρία της Λίζας εκδίδεται σε τρεις γλώσσες. Σε μία εποχή αυξανόμενου αντισημιτισμού και ρατσισμού, η δραματική εξιστόρηση των φρικαλεοτήτων που διαπράττονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς επίσης και η μεταπολεμική ιστορία της Λίζας Πίνχας αποτελούν απαραίτητη και επίκαιρη συμβολή, στο να κατανοήσουμε την θυματοποίηση και τη μεταπολεμική πραγματικότητα, όπως τη βίωσαν οι Εβραίοι -άνδρες και γυναίκες. Καθώς οι ελάχιστοι εναπομείναντες αυτόπτες μάρτυρες εκλείπουν, και ταυτόχρονα, το βαθιά ανησυχητικό μίσος εναντίον των Εβραίων θεριεύει, τα λόγια της Λίζας: “Μην ξεχνάτε… μην ανοίγετε δρόμος στη λήθη” αποκτούν νέο νόημα και σπουδαιότητα.
Γονείς και έφηβοι : μια διαρκής σύγκρουση
Γιατί είναι τόσο δύσκολη η εφηβεία; Αυτή είναι η ερώτηση που μου κάνουν πολλοί γονείς όταν έρχονται στο ιατρείο μου, ανήσυχοι που το παιδί τους δεν τρώει, είναι πολύ επιθετικό ή περνάει όλη τη μέρα κλεισμένο στο δωμάτιό του, μπροστά στο Ίντερνετ. Η απάντηση θα εκπλήξει ίσως πολλούς γονείς. Λοιπόν, η συγκεκριμένη περίοδος της ζωής είναι δύσκολη επειδή ο έφηβος αναγκάζεται να αντιμετωπίσει το πένθος της απώλειας της παιδικής ηλικίας. Σας παραξενεύει η απάντηση; Τότε, ας σκεφτούμε λίγο τι σημαίνει ν’ αφήνει κανείς πίσω του την παιδική ηλικία και να βαδίζει προς την ενηλικίωση. Γιατί σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται η εφηβεία”.Στο βιβλίο “Γονείς: μια διαρκής πρόκληση”, ο ψυχαναλυτής Joseph Knobel Freud μοιράστηκε με τους αναγνώστες τη συμπυκνωμένη εμπειρία που αποκόμισε βοηθώντας επί τριάντα και πλέον χρόνια γονείς και παιδιά να ξεπεράσουν τα πιο συχνά προβλήματα που εμφανίζονται από τη βρεφική ηλικία μέχρι την προεφηβεία. Αυτή τη φορά, με τη διεισδυτική ματιά του, ο Knobel Freud εστιάζει στην εφηβεία και δίνει απαντήσεις, πάντα από ψυχαναλυτική σκοπιά, σε τόσο σημαντικά ζητήματα όπως η ελευθερία, η έλλειψη διαλόγου, η εφηβική εξέγερση, τα ναρκωτικά, οι “κακές” παρέες, ο σχολικός εκφοβισμός, το χαρτζιλίκι, η σεξουαλικότητα και πολλά άλλα.
Το τραγούδι του χιλμπίλη : αναμνήσεις μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας σε κρίση
“Ήμουν ένα απ’ αυτά τα παιδιά με το δυσοίωνο μέλλον. Παραλίγο να παρατήσω το λύκειο. Παραλίγο να παραδοθώ κι εγώ σ’ εκείνη τη βαθιά οργή και πίκρα που έχει καταλάβει τους πάντες γύρω μου. Σήμερα οι άνθρωποι με βλέπουν, με την ωραία μου δουλειά και τα λαμπερά μου πτυχία, και φαντάζονται πως είμαι κάποιου είδους ιδιοφυΐα – ότι μονάχα ένας εξαιρετικά προικισμένος άνθρωπος θα μπορούσε να φτάσει εδώ που έφτασα εγώ. Με κάθε σεβασμό προς τους ανθρώπους αυτούς, πιστεύω ότι η θεωρία αυτή είναι μια βλακεία και μισή. Όποια ταλέντα και να έχω, βρέθηκα ένα μόλις βήμα πριν απ’ το γκρεμό, έως ότου μερικοί άνθρωποι μ’ έσωσαν χάρη στην αγάπη τους”.Αφοπλιστικά ειλικρινές, σχεδόν ξεγυμνωτικό, το “Τραγούδι του χιλμπίλη” είναι ένα αφήγημα αμείλικτα σκληρό και ταυτόχρονα μια ωδή στην πίστη και την αγάπη. Δεν είναι απλώς η δραματική προσωπική ιστορία ενός παιδιού που γίνεται άντρας. Δεν είναι απλώς το χρονικό μιας διαλυμένης οικογένειας. Είναι κι η αδυσώπητη ψυχογραφία μιας παραγνωρισμένης κοινωνικής τάξης, που με διαφορετική μορφή μπορούμε να την εντοπίσουμε σχεδόν σε κάθε χώρα. Στην Αμερική τους λένε χιλμπίληδες, λευκά σκουπίδια. Αλλού τους λένε αλλιώς. Το σίγουρο είναι πως η τάξη αυτή έχει επανέλθει βροντερά στο προσκήνιο προκαλώντας ξάφνιασμα, ακατανοησία και τρόμο.Το “Τραγούδι του χιλμπίλη” μιλά για το θυμό, την παραίτηση, την αυτο-εγκατάλειψη. Μιλά για πάθη παράφορα που καταστρέφουν ζωές. Μιλά για το πόσο βαθιά μας σημαδεύουν οι εξωτερικές συνθήκες της ζωής μας – η οικογένεια, ο περίγυρος, η εποχή. Μιλά όμως και γι’ ανθρώπους που, κόντρα στα προγνωστικά, κατάφεραν να μείνουν όρθιοι και βρήκαν το κουράγιο να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους.
142 Χρόνια / Με προβολές σε Κοζάνη και Βέροια ο Στέλιος Κούλογλου- Ημερίδα Επαγγελματικού Προσανατολισμού
- Προτάσεις Ανάγνωσης από τη συλλογή της βιβλιοθήκης – Απρίλιος 2024 – Ιαπωνική Λογοτεχνία
- Fantasie, chaconne, και άλλοι χοροί για σόλο βιολί ΡΕΣΙΤΑΛ ΒΙΟΛΙΟΥ ΜΕ ΤΗ DOMINIQUE CHIARAPPA ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ
- Σάββατο, 27 Απριλίου: Περίπατος Βιβλίου σε όλη την Ελλάδα και στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας
- “Το βάζο με τα μοναχικά μπισκοτάκια …” παρουσίαση παραμυθιού
