Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΝΤΟΛΗ

Το βιβλιαράκι είναι παλιό, αλλά πολύτιμο για τους περισσότερους. Οι δέκα εντολές, είναι σχεδόν απ’όλους μας ξεχασμένες. Αν όχι ξεχασμένες, καταχωνιασμένες σε κάποια άκρη του μυαλού και της καρδιάς μας. Στα πλαίσια της ”δημοκρατίας;” και της ”ελευθερίας;” μας όπως τις αντιλαμβανόμαστε σήμερα, όλες οι εντολές ενοχλούν. Ζητούμε απόλυτη ελευθερία και καταλήγουμε δέσμιοι των παθών μας, των υλικών αγαθών, απόψεων που δέ μας ταιριάζουν και ό τι άλλο.Ψάχνοντας το εικονιζόμενο βιβλίο, βρήκα πολλές σελίδες για 10 εντολές ”άλλου τύπου”. Είναι εκπληκτικό το πόσο μπερδεύουμε τα πράγματα, γιατί άν είχαμε την πρόθεση να τηρήσουμε τις γνωστές εντολές του Θεού, δέ θα μας χρειαζόταν άλλες. Εμείς όμως που βγάλαμε τον Θεό από τη ζωή μας, επειδή μας” ενοχλεί” ( η αγάπη και η φροντίδα του), παιδευόμαστε να βρούμε τρόπους δύσκολους για να λύσουμε τα προβλήματά μας που μπορούν να λυθούν απλά και πιο εύκολα, αν βάλουμε στην άκρη τον εγωισμό μας. Τον εγωισμό μας που κατάντησε ειδωλολατρεία. Έτσι αφού εμείς ” ξέρουμε; καλύτερα”, δεν μας απασχολεί η άποψη κανενός άλλου. Δεν τη λαμβάνουμε καν υπόψη. Η κατ’εξοχήν ξεχασμένη εντολή την οποία παραβαίνουμε σχεδόν κάθε στιγμή, είναι η πέμπτη εντολή. Αυτή που μιλά για τιμή και σεβασμό στους γονείς. Είναι πολύ καλό να μπορούν τα παιδιά να μιλούν ” σαν φίλοι”, με τους γονείς και να λύνουν τα προβλήματά τους.Είναι όμως καλύτερο και ασφαλέστερο και για τις δύο πλευρές, να διατηρούνται οι ρόλοι του καθενός. Να υπάρχει μια νοητή διαχωριστική γραμμή. Αυτό λέει η 5η εντολή:Τίμα ( να σέβεσαι) τον πατέρασου και τη μητέρα σου. Ας ξαναθυμηθούμε όλες τις εντολές. Και ας τις μάθουμε και στα μικρότερα παιδιά μας. Καλύτερα θα περνάμε. Είναι βέβαιο.  

[Tags]Βέροια, Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, Πρόσωπα της Βίβλου, Αγία Γραφή- βιβλία για παιδιά, δέκα εντολές [/Tags]

ΔΙΑΚΟΝΙΣΣΕΣ

Η πιο γνωστή σε όλους μας διακόνισσα, είναι, η οσία Ολυμπιάδα, σύγχρονη του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Η αρχόντισσα του Βυζαντίου, κατά τον τίτλο του βιβλίου, της μοναχής Ολυμπιάδας Ντίτορα, ηγουμένης της ιεράς μονής αγίου Αθανασίου Σφηνίτσης. Στη συλλογή της βιβλιοθήκης, υπάρχει μια ιδιαίτερη κατηγορία (συλλογή τοπικού ενδιαφέροντος), για τους Ημαθιώτες συγγραφείς. Η μοναχή Ολυμπιάδα, χάρισε στη Βιβλιοθήκη μας, όλα τα βιβλία που έγραψε και ως κοσμική και ως μοναχή. Έτσι είναι στη διάθεση του κοινού, αλλά και στο αρχείο, όπως όλα τα βιβλία της τοπικής ιστορίας, για να μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταφύγει σ’αυτά, ο κάθε ενδιαφερόμενος ερευνητής.Τα βιβλία της μοναχής Ολυμπιάδος είναι: 1. Ο απόστολος Παύλος: παγκόσμιο θαύμα, 2. Μέγας Αλέξανδρος και άλλα θεατρικά έργα, 3. Ο Πατήρ της Ρωμιοσύνης ( αφηγηματική βιογραφία του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου), 4. Το θαύμα της χάριτος( αφηγηματική βιογραφία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, του θαυματουργού, 5. Μέγας και Ασκητής: μια προσέγγιση στα ”ασκητικά” του Μεγάλου Αθανασίου, 6. Θεία Στρατειά: β(Β)ασιλικά παραγγέλματα από το Μέγα Βασίλειο, 7. Ο άγιος Αθανάσιος Σφηνίτσης, 8. Η τέχνη της παρθενίας: όπως τη διδάσκει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, 9. Τολμηρή πτήση: μία πρόταση του Ιερού Χρυσοστόμου, 10. Ο Μέγας Εξόριστος ( αφηγηματική βιογραφία του Μεγάλου Αθανασίου), 11. Φως στο σκοτάδι της αθεϊας ( αφηγηματική βιογραφία του Αγίου Λουκά επισκόπου Συμφερουπόλεως του ιατρού,12. Η Αρχόντισσα του Βυζαντίου ( αφηγηματική βιογραφία της οσίας Ολυμπιάδος της διακόνισσας), όλα εκδόσεις της ιεράς μονής του αγίου Αθανασίου Σφηνίτσης και 13.  Θεατρικά έργα (  Μαργαρίτας Ντίτορα, φιλολόγου) έκδοση της Χριστιανικής καταφυγής νέων ”ο Άγιος Δημήτριος”.

[Tags] Βέροια, Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, Ημαθιώτες συγγραφείς, μοναχή Ολυμπιάς Ντίτορα, ιερά μονή αγίου Αθανασίου Σφηνίτσης, πατέρες της εκκλησίας, διακόνισσες  [/Tags]

Χρειαζόμαστε τις Βιβλιοθήκες σήμερα?

Αυτός είναι ο τίτλος του άρθρου που είχα δημοσιεύσει πριν τρία χρόνια (περνάει ο καιρός) τον Νοέμβριο του 2007 στο Βήμα Ιδεών (τώρα έχει ενσωματωθεί και διανέμεται δωρεάν με την εφημ. Το Βήμα). Τον ίδιο τίτλο χρησιμοποιώ και στην ομιλία που θα κάνω στη συνάντηση των Διευθυντών των Ευρωπαϊκών Δημοσίων Βιβλιοθηκών. Η εκδήλωση διοργανώνεται στο πλαίσιο της Ισπανικής Προεδρίας της Ε.Ε. από το αντίστοιχο Υπουργείο Πολιτισμού. Υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων στη χώρα μας, εξελίξεων που θα επηρεάσουν πιστεύω βαθύτατα ειδικά τους Δημόσιους οργανισμούς φαίνεται ότι ο τίτλος της ομιλίας μου είναι αρκετά επίκαιρος και προσφέρεται για συζήτηση. Για όσους ανυπομονούν και ενδιαφέρονται να μάθουν τις απόψεις μου, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες πρέπει να ομολογήσω, παραθέτω όλη μου την ομιλία.

Αντιγράφω παρακάτω το τελικό μου σχόλιο για να πάρετε μία ιδέα. Το παραθέτω στην αγγλική όπως είναι και όλη η ομιλία μου. Κάποια στιγμή αργότερα θα ετοιμάσω και την ελληνική έκδοση και θα τη δημοσιεύσω. Καλή συνέχεια.

«I am not so sure if we really need public libraries today, I am sorry to say that of course. What I am certain is that we do need libraries or better cultural institutions in general which, among other services relevant to the particular local community, will facilitate expression by enabling all of us to participate in shaping and personalizing the culture of which we are part. The challenges are in front of us for an adventurous journey».

[tags]Βέροια, Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, Ισπανία, Συνάντηση[/tags]

Το Δημόσιο Θαύμα της Βέροιας

Ο δημοσιογράφος Άθως Δημουλάς , μιλάει με τους κατοίκους της πόλης, επισκέπτεται και γράφει για την Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέροιας.«Μια ημέρα στην υπερσύγχρονη βιβλιοθήκη-πρότυπο, που έχει μυήσει τους μισούς κατοίκους της πόλης στη χαρά της ανάγνωσης .»

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό “Κ” της καθημερινής στις 14 Μαρτίου 2010,  σε μορφή pdf 4,81mb

[tags]Βέροια, Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, Καθημερινή, Άθως Δημουλάς[/tags]

Η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βέροιας στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ρομποτικής.

Για 2η φορά στην Ελλάδα στις 16 Μαΐου 2010, διοργανώνεται ο Πανελλήνιος Διαγωνισμός Εκπαιδευτικής Ρομποτικής , o οποίος είναι και προκριματικός για την Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής,  η οποία θα γίνει στις Φιλιππίνες (Μανίλα) τον Νοέμβριο του 2010.Η Βιβλιοθήκη μας θα είναι ίσως η μόνη η οποία θα συμμετέχει στον διαγωνισμό με την δημιουργία μιας ομάδας αποτελούμενης από 3 παιδιά.

Σε όλη τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα οι : Θωμάς Αντωνίου, Βενέδικτος Ανδρεάδης και Μεϊμαρίδης Μπάμπης σε συνεργασία με τον Μπίκα Γιώργο εργάστηκαν στο να καταφέρουν να δημιουργήσουν ένα Ρομπότ το οποίο θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις συνθήκες της πίστας. Οι συναντήσεις της ομάδας θα συνεχιστούν και το επόμενο διάστημα με σκοπό να επιτευχθεί ο στόχος της παρουσίας μας στον διαγωνισμό.Από την έναρξη λειτουργίας των μαγικών κουτιών, έως και σήμερα, περισσότερα από 120 παιδιά έχουν παρακολουθήσει Club ή εργαστήρια ρομποτικής στην Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βέροιας.

Καλό κουράγιο λοιπόν σε όλους και καλή επιτυχία.

[tags] Βέροια, Δημόσια βιβλιοθήκη Βέροιας, Ρομποτική, Διαγωνισμός, Ολυμπιάδα[/tags]

ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΑΥΓΟ

[Ο Φίλιππος γεννήθηκε πριν μερικά χρόνια, ένα γλυκύτατο, μελαχρινό αγοράκι με πλακουτσωτή μυτούλα, δύο εκφραστικά καστανά μάτια και μια τούφα μαύρα μαλλιά στο στρογγυλό κεφαλάκι του.Τον αγαπούσε το Φίλιππο η μαμά του. Τον αγαπούσε πολύ.Πριν ακόμα τη μέρα των γενεθλίων του. Από τότε που ο γιατρός για πρώτη φορά είπε πως ο μεγάλος τους γιος θα αποκτούσε αδελφάκι.
Από τότε που για πρώτη φορά έμαθε πως το παιδάκι αυτό θα είναι αγόρι και θα είναι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
Ο Φίλιππος γεννήθηκε με το σύνδρομο Down, καθώς στα κύτταρά του βρέθηκε από λάθος, ούτε δικό του, ούτε της μαμάς του, ούτε του μπαμπά του, ένα χρωμόσωμα, έτσι το λένε οι γιατροί, περίσσιο.Ένα τσιμπιδάκι σπασμένο στη μέση και μπλεγμένο σαν γαλλική κοτσίδα. Άμα το δεις, έτσι μοιάζει.Το ξέρετε αυτό το σύνδρομο. Είναι αυτό που κάνει τα παιδάκια χαριτωμένα, γλυκά και χαμογελαστά,όπως,όλοι οι γονείς θα ήθελαν τα παιδιά τους.Υπάκουα και καλοσυνάτα. Τέτοιο παιδί ήταν και ο Φίλιππος.Είχε όμως και μερικά προβλήματα στο μικρό κορμάκι του. Η καρδούλα του, τα ματάκια του, το στομαχάκι του, το μυαλουδάκι του. Όμως τα έβγαζε πέρα.Ήταν, βλέπετε, και η μαμά του που τον αγαπούσε.Ήταν και ο μπαμπάς που φρόντιζε για ό,τι χρειαζόταν.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, πολλές ήταν οι φορές που συναντούσε ο Φίλιππος τα μάτια των γύρω του ερευνητικά και περίεργα, με μια μελαγχολική έκφραση.Δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία, χαμογελούσε και αμέσως έτρεχε να συναντήσει δυο άλλα μάτια, που μόνο αγάπη του πρόσφεραν.Στο Φίλιππο άρεσε το παιχνίδι, του άρεσε και το σχολείο, μα πιο πολύ χαιρόταν το Κυριακό, στην Εκκλησία.
Πρωτοπήγε πριν ακόμα ξεκινήσει το σχολείο, το κανονικό, και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, συνέχιζε να πηγαίνει με χαρά και συνέπεια κάθε Κυριακή.Όμως στην τάξη δεν ήταν μόνος του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;Μαζί του ήταν άλλα οκτώ εννιάχρονα παιδάκια, αγόρια και κορίτσια.Και ξέρετε πώς είναι μερικές φορές τα εννιάχρονα παιδάκια και πόσο επιθετικά και σκληρά μπορούν να γίνουν με κάποιον αλλιώτικο, κάποιον διαφορετικό, κάποιον ξεχωριστό.Η δασκάλα τους ήταν ευαίσθητη και στοργική.Αγαπούσε όλα τα παιδιά, μα είχε φυλαγμένη λίγη συμπάθεια περισσότερη για το Φίλιππο. Προσπαθούσε και είχε βοηθήσει πολύ ώστε μέσα στο ατίθασο αυτό μελίσσι να υπάρχει αγάπη και κατανόηση.Μάθαιναν μαζί, γελούσαν μαζί, έπαιζαν μαζί και στ’ αλήθεια νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο, αν και δεν το ‘λεγαν φωναχτά.Τα εννιάχρονα παιδιά σπάνια κάνουν κάτι τέτοιο.Πάντα όμως υπήρχε μία εξαίρεση σε όλα αυτά.Ο Φίλιππος δεν ήταν ή δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει αληθινό μέλος της ομάδας.Δεν το είχε διαλέξει, ούτε το ήθελε να είναι διαφορετικός. Απλά ήταν.Και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το αλλάξει.
Την πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα, η δασκάλα είχε μια θαυμάσια ιδέα.
Αφού πρώτα βρήκε εννέα ξύλινα αβγά, από αυτά που μπορεί κανείς εύκολα να ανοίξει και έπειτα να ξανακλείσει, τα έβαψε με ωραία χρώματα και τα έφερε στα παιδιά. Εκείνα κατενθουσιάστηκαν και η χαρά τους έγινε μεγαλύτερη, όταν αυτό που από την αρχή περίμεναν έγινε πραγματικότητα, όταν η δασκάλα μοίρασε τα αυγά, ένα για τον καθένα και την καθεμιά.
Ήταν μια υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα, ξέχασα να σας πω πως ο Φίλιππος έμενε σε μια μικρή πόλη και η εκκλησία είχε προαύλιο με ένα μεγάλο, όμορφο και ανθοστόλιστο κήπο. Η συμφωνία ήταν να έβγαιναν όλοι έξω και να επέστρεφαν αφού είχαν βρει και βάλει μέσα στο αυγό τους το δικό τους σύμβολο για τη νέα ζωή.Η δασκάλα δεν πρόλαβε να τελειώσει και τα παιδιά με φωνές και ποδοβολητό όρμησαν βιαστικά προς την αυλή, καθώς σε δέκα λεπτά θα έπρεπε να είχαν γυρίσει.Μετά από λίγο ήταν πάλι όλοι μαζί στην τάξη.
Τα αυγά, κλειστά επάνω στην έδρα και τα παιδιά με ιδρωμένα τα μετωπάκια τους και τα μάγουλα κατακόκκινα, κατάκοπα αλλά χαρούμενα, στις θέσεις τους.Η δασκάλα άνοιξε το πρώτο αυγό. Ένα λουλούδι!Το μικρό ακροατήριο ζητωκραύγασε.
Μετά άνοιξε ένα άλλο. Μια πολύχρωμη μικρή πεταλούδα φάνηκε και αμέσως άρχισε να πετά ανάμεσα στα χαμογελαστά μουτράκια΄τους.«Θαυμάσια. Υπέροχα»φώναξαν τα κορίτσια, καθώς για τα αγόρια ξέρετε, είναι κάπως δύσκολο να πουν, πόσο μάλλον να φωνάξουν κάτι τέτοιο για πράγματα σαν κι αυτό.Έπειτα άνοιξε ένα τρίτο.Μέσα ήταν μια πέτρα. Κάποιοι γέλασαν με νόημα, άλλοι είπαν:«Πώς μπορεί μια πέτρα να συμβολίζει τη νέα ζωή; Κάποιο λάθος θα έγινε».Τότε, ένα γεροδεμένο παιδί σηκώθηκε χωρίς δισταγμό και είπε:«Αυτό είναι το δικό μου αυγό. Ήξερα πως όλοι θα βάζατε μέσα λουλούδια, φύλλα, ζουζούνια, πεταλούδες και πράγματα σαν κι αυτά.
Γι’ αυτό κι εγώ διάλεξα και έβαλα μία πέτρα. Άλλωστε για μένα, αυτό είναι νέα ζωή». Όλοι γέλασαν και χάρισαν στο συμμαθητή τους ένα ζεστό χειροκρότημα.Έπειτα η δασκάλα, αφού είπε μερικά για τη σοφία των παιδιών αλλά και για το τι συμβολίζει η πέτρα, άνοιξε το επόμενο. Ησυχία απλώθηκε στην τάξη.Το αυγό ήταν άδειο.Κάποιος μάλλον δεν είχε καταλάβει καλά τις οδηγίες.«Είναι άδικο! Είναι ανόητο! Το αυγό είναι άδειο! Κάποιος τα έκανε θάλασσα!» άρχισαν όλοι να διαμαρτύρονται μετά από λίγες στιγμές αμηχανίας.
Εκείνη την ώρα η δασκάλα ένιωσε κάποιον να τραβά τη ζακέτα της και κοίταξε κάτω. «Είναι δικό μου» είπε ο Φίλιππος. «Είναι δικό μου».
Τα παιδιά αμέσως αντέδρασαν: «Ποτέ δεν κάνεις τίποτα σωστό Φίλιππε. Το αυγό είναι άδειο».«Το έκανα σωστά» απάντησε ο Φίλιππος με τη γλυκιά φωνούλα του πιο σταθερή από ποτέ.«Τοέκανα σωστά. Ο τάφος είναι άδειος. Ο Χριστός αναστήθηκε. Ο τάφος είναι άδειος».
Επικράτησε απόλυτη ησυχία, μια ησυχία όμορφη, γλυκιά και ζεστή.Η δασκάλα με χαμηλωμένη τη φωνή, που λίγο έτρεμε, και μάτια γυαλιστερά ευχαρίστησε το Φίλιππο και ζήτησε από τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.Από εκείνη τη στιγμή τα πάντα ήταν διαφορετικά.
Δεν ξέρω αν πιστεύετε στα θαύματα, αλλά ένα τέτοιο συνέβη εκείνη την ημέρα. Από εκείνη τη στιγμή ο Φίλιππος έγινε ένα αληθινό μέλος της χαρούμενης και ατίθασης αυτής ομάδας.Ο Φίλιππος πέθανε πέρυσι το καλοκαίρι.Οι γονείς ήξεραν πως το κορμάκι του ήταν πιο ευαίσθητο και εύθραυστο από των άλλων παιδιών.Κι έτσι τον Ιούλιο, όταν όλα ή μάλλον τα περισσότερα παιδάκια ξένοιαστα έπαιζαν και πλατσούριζαν στις ακρογιαλιές, μια απλή λοίμωξη, ένα κρυολόγημα που συνήθως χρειάζεται μονάχα ένα σιρόπι σε γεύση μπανάνας και μερικές μέρες στο κρεβάτι με τσάι, φρυγανιές και πορτοκαλάδα, η καρδούλα του Φίλιππου δεν άντεξε.Στην τελετή του αποχωρισμού ήταν όλοι εκεί.Οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς.Οι συμμαθητές του από το Κυριακό σχολείο μαζεύτηκαν στον προθάλαμο της εκκλησίας και μαζί με τη δασκάλα τους προχώρησαν χωρίς δισταγμό προς το μέρος που ήταν ακουμπισμένο και σκεπασμένο το άψυχο κορμάκι του φίλου τους.
Δεν κρατούσαν λουλούδια για να καλύψουν την τραγική και θλιβερή πραγματικότητα του θανάτου, ούτε πεταλούδες.Κρατούσαν μόνο ένα μεγάλο, ξύλινο, άδειο αυγό.Το άφησαν δίπλα του και σκουπίζοντας τα δακρυσμένα ματάκια τους παρηγορημένοι γύρισαν και κάθισαν στις θέσεις τους.«Ο τάφος είναι άδειος. Ο Χριστός αναστήθηκε. Ο τάφος είναι άδειος» θυμήθηκαν και χαμογέλασαν. ]           ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!     ΧΡΟΝΙΑ   ΚΑΛΑ   ΣΕ ΟΛΟΥΣ! 

Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από: https://otheosagapiesti.blogspot.com/2010/04/blog-post.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FXGRv+%28%27%27%CE%9F+%CE%98%CE%95%CE%9F%CE%A3+%CE%91%CE%93%CE%91%CE%A0%CE%97+%CE%95%CE%A3%CE%A4%CE%99%27%27%29

[Tags] Βέροια,Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας, Χριστός, Ανάσταση, κόκκινα αυγά, άνοιξη, παιδιά [/Tags]