Όταν οι γυναίκες βγαίνουν να χορέψουν

Η αριστουργηματική ιστορία “Όταν οι γυναίκες βγαίνουν να χορέψουν”, από την ομότιτλη συλλογή του Έλμορ Λέοναρντ του 2002, επιλέχτηκε στα καλύτερα αστυνομικά διηγήματα της Αμερικής για το 2003, ενώ το 2010 συμπεριελήφθη στην ανθολογία “The Best American Noir of the Century” που εξέδωσε ο James Ellroy με τον Otto Penzler.Όπως γράφει ο Τζέημς Ελλρόυ, είναι “μια διδακτική ιστορία για το πόσο πρέπει κανείς να προσέχει τι ακριβώς εύχεται να του συμβεί”.Είναι η ιστορία μιας κοκκινομάλλας πρώην στριπτηζέζ που παντρεύτηκε έναν επιτυχημένο Πακιστανό πλαστικό χειρουργό στο Παλμ Μπητς και της Κολομβιανής υπηρέτριάς της, με φόντο μια πολυτελή βίλα με πισίνα.Υπαινικτικός ευφυής διάλογος, μαύρο χιούμορ, ανατρεπτική εξέλιξη: τα χαρακτηριστικά της γραφής του Έλμορ Λέοναρντ.

Όταν οι γυναίκες βγαίνουν να χορέψουν / Elmore Leonard Αθήνα : Άγρα, 2013  30σ. ; 17εκ. 

Πατρική κληρονομιά

Η “Πατρική κληρονομιά”, μια αληθινή ιστορία, αγγίζει αισθήματα με εκείνη την ένταση που ο Φίλιπ Ροθ γνωρίζει καλά. Ο συγγραφέας παρακολουθεί τον ογδονταεξάχρονο πατέρα του -έναν άνθρωπο με παροιμιώδη ρώμη, γοητεία, και μια ανεξάντλητη συλλογή αναμνήσεων από το Νιούαρκ- στη μάχη του με τον όγκο στον εγκέφαλο, που εντέλει θα τον σκοτώσει. Ο γιος παραστέκεται γεμάτος αγάπη, αγωνία και τρόμο στον πατέρα του, σε όλα τα στάδια της τελευταίας του δοκιμασίας, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα εκείνο το πείσμα για επιβίωση που χαρακτήριζε συνολικά τη μακρόχρονη και πεισματική πάλη του με τη ζωή.

Η “Πατρική κληρονομιά” ανακηρύχθηκε από το περιοδικό “Time” Καλύτερο Βιβλίο του 1993 στην κατηγορία της μη μυθοπλαστικής πεζογραφίας.

Ένα μεστό και βαθιά συγκινητικό πορτρέτο πατέρα και γιου… Ο Ροθ παρακάμπτει κάθε διάθεση
παραμυθίας και παρηγοριάς προκειμένου να φτάσει στην αλήθεια – στην αλήθεια για τον εαυτό του και τον πατέρα του, για τον θάνατο και τον φόβο του θανάτου, για εκείνη την απόλυτα ευάλωτη θέση στην οποία μας καταδικάζει όλους η αγάπη.
(Chicago Tribune)

Με αμεσότητα αριστοτεχνική, η “Πατρική κληρονομιά” αφηγείται μία από τις πιο θεμελιώδεις αληθινές ιστορίες που μοιράζονται οι Αμερικανοί σήμερα… Και η αφήγηση αυτή σφύζει από ζωντάνια
και χιούμορ… Πρόκειται για έναν θρίαμβο της λογοτεχνίας… της υπέροχα πραγματιστικής, ιδιοφυώς απρόβλεπτης αφηγηματικής φλέβας του Φίλιπ Ροθ.
(The New York Times Book Review)

Πατρική κληρονομιά : μια αληθινή ιστορία / Φίλιπ Ροθ.,  Αθήνα : Πόλις, 2012.  244σ. ; 21εκ.

Εδώ ο χρόνος μετράει αλλιώς

 Ο Χέρμουτ Τάνταμοκ είναι ένας σπουδαίος ρολογάς κι απ’ τα χέρια του βγαίνουν θαύματα. Είναι τύπος ήρεμος και του αρέσουν τα ήσυχα απογεύματα με καφέ και ντόνατς. Ένα πρωί μπαίνει στο μαγαζί του η Λίνκα. Είναι εξαιρετική πιλότος και φέρνει σε πέρας επικίνδυνες αποστολές. Αφήνει στον Χέρμουξ το ρολόι της για επισκευή και, φεύγοντας, κλέβει για πάντα την καρδιά του. Όταν οι μέρες περνούν και η Λίνκα δεν εμφανίζεται, ο Χέρμουξ αναλαμβάνει δράση.Ε, λοιπόν δε θα το πιστέψετε! Αυτός ο ήρεμος, ο απλός ρολογάς κάνει πράγματα αδιανόητα! Μπλέκει σε μια περιπέτεια με τρομερούς αντιπάλους. Η ζωή του μεταβάλλεται σε ανεμοστρόβιλο και κάθε άλλο παρά συνηθισμένη είναι τώρα. Η Λίνκα βρίσκεται σε κίνδυνο και πρέπει να τη σώσει. Δεν ξέρει ακόμη πώς, αυτό που ξέρει όμως είναι πως πρέπει να τολμήσει.

Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Πραγματικά λυπάσαι που τελειώνει αλλά και χαίρεσαι γιατί υπάρχει και συνέχεια. Ένα βιβλίο που προσφέρει ακριβώς ό,τι οι αναγνώστες, μικροί και μεγάλοι, λαχταρούν. Μια χορταστική περιπέτεια με πλούσια δράση και απροσδόκητα γυρίσματα.

 Οι περιπέτειες του Χέρμουξ Τάνταμοκ : εδώ ο χρόνος μετράει αλλιώς / Μάικλ Χόι.  Αθήνα : Ψυχογιός, 2003 . 309σ. ; 21εκ. 309σ. ; 21εκ. αποτελεί το 1ο μέρος της τριλογίας 

Ο Μάικλ Χόι έκανε διάφορες δουλειές προφού αφοσιωθεί στο γράψιμο. Αρχικά ασχολήθηκε με την αγροτική ζωή στο Όρεγκον όπου και έμεινε για πέντε χρόνια. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε ως φωτογράφος μόδας και καθηγητής λυκείου. Σήμερα ζει σε μια πέτρινη αγροικία στο Όρεγκον μαζί με τη Μάρθα, τη γυναίκα του, και το γάτο τους τον Λάιονελ.
Το βιβλίο “Εδώ ο χρόνος μετράει αλλιώς”, είναι το πρώτο της Τριλογίας με τις περιπέτειες του Χέρμουξ Τάνταμοκ. Ήταν υποψήφιο για το βραβείο Book Sense Book of the Year, Lire, Sheffield Sasquatch και Pennsylvania Young Readers’ Choice..

Το φως του Αυγούστου

Αν έπρεπε να διαλέξω τρεις – τέσσερις συγγραφείς που θα κρατούσα μαζί μου για πάντα, που το αίσθημα του εναγκαλισμού μου από τις λέξεις τους μπορεί να συγκριθεί μονάχα με μαγεία, τότε ένας από αυτούς θα ήταν οπωσδήποτε ο William Faulkner. Και μέσα από ένα έργο γεμάτο αριστουργήματα (The Sound and the Fury, As I Lay Dying, The Wild Palms, Absalom Absalom!), το Light in August κατέχει στις προσωπικές μου σκέψεις κι εκτιμήσεις περίοπτη θέση. Εδώ απουσιάζουν οι μακροσκελείς προτάσεις, η φειδώ στα σημεία στίξης και οι παράγραφοι που κρατούν σελίδες. Υπάρχουν όμως τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που καθόρισαν το έργο του συγγραφέα και, σε μεγάλο βαθμό, το μοντερνισμό της γραφής στην αμερικάνικη λογοτεχνία. Μονόλογοι – ξεναγοί στο υποσυνείδητο του κάθε ήρωα, συνειρμική υποκειμενική αφήγηση, ντόπια κι επινοημένη διάλεκτος, ο πλούτος που αναβλύζει από τις σελίδες του μυθιστορήματος θα αρκούσε από μόνος του να γεννήσει μία φορμαλιστική λατρεία για την τέχνη του Faulkner. Όμως, στο Light in August κρύβεται μια ιστορία παθιασμένης αγανάκτησης για τη συλλογική συνήθεια (ανάγκη;) που επιβάλλει ευπροσδιόριστες ταμπέλες (βλ. ταυτότητες) κι έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την ατομική ανάγκη αυτοκαθορισμού, αφόρητα καταπιεσμένη κάτω από τα γενικώς χαραγμένα όρια (λευκός – μαύρος, πιστός – άπιστος, κοκ). Συνέχεια στο Άλλο Δωμάτιο

Καθισμένη πλάι στο δρόμο, η Λένα κοιτάει το κάρο που σκαρφαλώνει στο λόφο και συλλογιέται: “Έρχομ’ από πέρα, απ’ την Αλαμπάμα. Δεν είν’ και λίγο. Από την Αλαμπάμα με τα πόδια – δεν είν’ και λίγο.” Και συλλογιέται, ούτ’ ένα μήνα δεν έχω που ‘φυγα και να ‘μαι κιόλας στο Μισισιπή, μακρύτερα από ποτέ απ’ το σπίτι μου. Από δώδεκα χρονώ παιδί, δεν έχω βρεθεί άλλη φορά τόσο μακριά από το Ντόανς Μιλ.
Και στο Ντόανς Μιλ, μετά που πέθαναν οι γονείς της είχε πρωτοπάει, παρότι κατέβαινε στην πόλη έξι ή οκτώ Σάββατα το χρόνο, με το κάρο, φορώντας τα παραγγελμένα με το ταχυδρομείο φουστανάκια της, τα πόδια ξυπόλητα πάνω στο τραχύ ξύλο και τα παπούτσια της τυλιγμένα σ’ ένα κομμάτι χαρτί, πλάι της στο κάθισμα. Φορούσε τα παπούτσια της μόλις προτού φτάσει το κάρο στην πόλη. Αφότου έγινε μεγάλο κορίτσι, ζητούσε από τον πατέρα της να κάνει μια στάση στα πρώτα σπίτια και να την αφήσει να κατέβει για να περπατήσει λίγο. Δεν του ‘λεγε γιατί προτιμούσε το περπάτημα παρά να συνεχίσει με το κάρο. Εκείνος θαρρούσε πως ήταν εξαιτίας των καλοστρωμένων δρόμων, των πεζοδρομίων. Μα η Λένα το ήθελε επειδή λογάριαζε πως όσοι την έβλεπαν να πηγαίνει με τα πόδια θα νόμιζαν ότι έμενε κι αυτή στην πόλη. [. . .] (Από την έκδοση)

Ο Ουίλιαμ Φόκνερ γεννήθηκε το 1897 στο Όξφορντ του Μισισιπή. Ο πάππους του, ο συνταγματάρχης Ουίλιαμ Φόκνερ, υπήρξε βίαιη προσωπικότητα, χαρακτηριστική του αμερικανικού Νότου. Ο συγγραφέας, χωρίς να δείξει τίποτε αξιόλογο στα χρόνια της εκπαίδευσής του, κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά σχεδόν αμέσως έγινε πιλότος στην καναδική αεροπορία. Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου και παρέμεινε για ένα διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή. Αργότερα και για μερικά χρόνια ασχολήθηκε βιοποριστικά με πολλά ετερόκλητα επαγγέλματα, ενώ παράλληλα άρχισε να γράφει. Στη Νέα Ορλεάνη γνωρίστηκε με το συγγραφέα Σέργουντ Άντερσον, ο οποίος τον ενθάρρυνε στη συγγραφή του πρώτου του έργου Το μεροκάματο τον φαντάρου (1926), ενώ τον ίδιο καιρό έκανε ένα σωρό σκέψεις πάνω στην κατάστασή του και στην παρακμή του Νότου.
Από το 1929 αρχίζει να δημοσιεύει μια σειρά έργα: Σαρτόρις (1929), Η βουή και το πάθος (1929, Εξάντας 1980), Καθώς ψυχορραγώ (1930), Το ιερό (1931), Φως τον Αύγουστο (1932), με τα οποία ολοκληρώνεται και η δημιουργικότερη ίσως περίοδος της συγγραφικής του ζωής. Πολυγραφότατος, δεν σταμάτησε να γράφει ως το θάνατό του το 1962.
Μολονότι τα έργα του διαβάζονταν από το κοινό, η κριτική κρατούσε κάπως εχθρική και επιφυλακτική στάση απέναντί του και μόνο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον αποδέχτηκε ως έναν από τους μεγάλους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς.
Το 1949 τιμήθηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας. Άλλα γνωστά έργα του: Κουνούπια (1927), Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ (1936), Ο ακατάβλητος (1936), Το χωριουδάκι (1940), Πορεύου Μωυσή (1942), Ρέκβιεμ για μια καλογριά (1951), Το αρχοντικό (1959). (Πηγή)

Φως αυγούστου / William Faulkner, Αθήνα : Ανοιχτή Γωνία, 1982, 428σ. ; 20εκ

ΤΟ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΤΑΚΟΥΝΙ – ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ

Το “Σιδερένιο τακούνι” είναι το σκληρό όνομα που δίνει ο Τζακ Λόντον στην Πλουτοκρατία. Το βιβλίο του με αυτόν τον τίτλο κυκλοφόρησε το 1907 και μας περιγράφει τον πόλεμο που θα ξεσπάσει μια μέρα -αν οι κακές μοίρες το επιτρέψουν- ανάμεσα στην Πλουτοκρατία και το Λαό. Αλίμονο! Ο Τζακ Λόντον είχε εκείνη την ιδιαίτερη μεγαλοφυΐα που προβλέπει όσα ο όχλος δεν μπορεί να διακρίνει και κατείχε μια ειδική γνώση που του επέτρεπε να προαισθάνεται το μέλλον. Προέβλεψε τα γεγονότα εκείνα που εκτυλίσσονται τώρα μπροστά στα μάτια μας. Το τρομερό δράμα που μας παρουσιάζει τόσο ζωντανά το “Σιδερένιο Τακούνι” δεν ξέσπασε ακόμα και δεν ξέρουμε πότε θα εκπληρωθεί η φοβερή προφητεία του Αμερικανού μαρξιστή.
(Ανατόλ Φρανς)

Τίποτα δεν είναι πιο εκπληκτικό στο έργο του Τζακ Λόντον από την αληθινά προφητική πρόβλεψη για τις μεθόδους που το Σιδερένιο Τακούνι θα χρησιμοποιήσει για να διατηρήσει την κυριαρχία του πάνω στην συντετριμμένη ανθρωπότητα. Ο Λόντον είναι τελείως απελευθερωμένος από ρεφορμιστικές και πασιφιστικές αυταπάτες. Από τον καμβά του για το μέλλον απουσιάζουν εντελώς η δημοκρατία και η ειρηνική πρόοδος. Πάνω από τη μάζα των αποκλήρων υψώνονται οι κάστες της εργατικής αριστοκρατίας, του πραιτωριανού στρατού, της παντοδύναμης αστυνομοκρατίας και, το επιστέγασμα όλων αυτών, η ολιγαρχία του πλούτου. Όταν διαβάζει κάνεις αυτές τις γραμμές, δεν πιστεύει στα μάτια του: είναι ένας πίνακας του φασισμού, της οικονομίας του, της κυβερνητικής πρακτικής του και της πολιτικής ψυχολογίας του.

Το κεφάλαιο “Το θεριό της αβύσσου ουρλιάζει” είναι αναμφισβήτητα ο πυρήνας του βιβλίου. Όταν εκδόθηκε το μυθιστόρημα, το αποκαλυπτικό αυτό κεφάλαιο πρέπει να θεωρήθηκε το άκρον άωτον της υπερβολής. Όμως, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία. Κι όμως η τελευταία λέξη της πάλης των τάξεων δεν είχε ειπωθεί ακόμη: “To θεριό της αβύσσου” είναι ο λαός που έχει φτάσει στο έσχατο όριο της ταπείνωσης, του εξευτελισμού και της εξαθλίωσης. Και δε θα ήταν συνετό να κατηγορήσουμε τον γράφοντα για πεσιμισμό! Όχι, ο Λόντον είναι αισιόδοξος, αλλά η αισιοδοξία του χαρακτηρίζεται από οξυδέρκεια και διορατικότητα. “Να σε ποια άβυσσο θα μας γκρεμίσει η μπουρζουαζία αν δεν τη συνεφέρετε” – έτσι σκεφτόταν, κι αυτή η σκέψη σήμερα ηχεί ασύγκριτα πιο επίκαιρη και πιο ζωντανή απ’ ό,τι πριν από τριάντα τόσα χρόνια.

(Απόσπασμα από επιστολή του  Τρότσκι προς την Τζόαν Λόντον).

[tags]Βέροια, Βιβλιοθήκη Βέροιας, Αμερικάνικη Λογοτεχνία,  Πλουτοκρατία, Jack London [/tags]

ΜΠΑΡΤΛΜΠΥ, Ο ΓΡΑΦΕΑΣ

 Για το βιβλίο του Μέλβιλ με τίτλο Μπάρτλμπυ , ο γραφέας  πολύ γνωστοί συγγραφείς έχουν γράψει γι’ αυτό

“Ο Μπάρτλμπυ είναι ένας γραφέας της Ουώλλ Στρητ που δουλεύει σε ένα δικηγορικό γραφείο και αρνείται, με ταπεινό πείσμα, να εκτελέσει οποιαδήποτε δουλειά του αναθέτουν.
Ο Μπάρτλμπυ είναι κάτι παραπάνω από τέχνασμα ή αποκύημα της ονειρικής φαντασίας είναι κυρίως ένα βιβλίο θλιβερό και αληθινό που μας δείχνει την ουσιώδη αλυσιτέλεια η οποία αποτελεί μία από τις καθημερινές ειρωνείες του σύμπαντος”.
– JORGE LUIS BORGES

Ως γραφέας, ο Μπάρτλμπυ ανήκει σ’ έναν λογοτεχνικό αστερισμό. Ο πολικός του αστέρας είναι ο Ακάκι Ακακίεβιτς [Ντοστογιέφσκι]. Το επίκεντρό του διαμορφώνεται από τους δίδυμους αστέρες Μπουβάρ και Πεκυσέ [Φλωμπέρ]. Και το άλλο του άκρο φωτίζεται από τα λευκά φώτα του Ζίμον Τάννερ [Ρόμπερτ Βάλζερ] και του πρίγκιπα Μίσκιν. Λίγο πιο κάτω βρίσκεται η ζώνη των αστεροειδών των δικαστικών υπαλλήλων του Κάφκα.
-GIORGIO AGAMBEN

O Μπάρτλμπυ δεν είναι μια μεταφορά για τον συγγραφέα ούτε το σύμβολο κάποιου. Είναι ένα βίαια κωμικό κείμενο, και το κωμικό είναι πάντοτε κυριολεκτικό. Είναι σαν μια νουβέλα του Κλάιστ, του Ντοστογιέφσκι, του Κάφκα ή του Μπέκετ, μαζί με τους οποίους σχηματίζει μια υπόγεια γενεαλογική γραμμή αίγλης. […] Ένας λιγνός χλομός άντρας είπε τη συνταγή για να τρελάνεις τους πάντες. […] Αυτό που μετράει για έναν μεγάλο μυθιστοριογράφο, τον Μέλβιλ, τον Ντοστογιέφσκι, τον Κάφκα ή τον Μούζιλ, είναι τα πράγματα να παραμένουν αινιγματικά, όχι όμως και αυθαίρετα: με λίγα λόγια, μια νέα λογική, μια άρτια λογική, που δεν μας επαναφέρει όμως στον ορθό λόγο και που συλλαμβάνει την οικειότητα ζωής και θανάτου. Ο μυθιστοριογράφος έχει το μάτι του προφήτη, όχι το βλέμμα του ψυχολόγου.
-GILLES DELEUZE

[tags]Βέροια, Αμερικάνικη Λογοτεχνία, βιβλιοθήκη βέροιας, Herman Melville [/tags]