Να λες όχι δεν είναι αρκετό

Αυτό το βιβλίο είναι ένα κόσμημα… πρέπει να διαβαστεί από όλους τους γονείς και τους ειδικούς που δουλεύουν σε οποιαδήποτε ειδικότητα έχει σχέση με τους νέους.

Η   πρόκληση:Πώς να μεγαλώνεις παιδιά σε μια κοινωνία γεμάτη ναρκωτικά και να εμποδίζεις την κατάχρηση ουσιών.

Ο Dr. Schwebel προτείνει:
Αρχίζετε όταν τα παιδιά είναι μικρά
Δημιουργείτε ένα οικογενειακό κλίμα επικοινωνίας
Δείξτε στα παιδιά σας πως να αντιμετωπίζουν τις ανάγκες τους χωρίς ναρκωτικά
Βοηθήστε τα παιδιά να καταλάβουν τους κινδύνους των ναρκωτικών
Βοηθήστε να μάθουν να αντιστέκονται στην πίεση των συνομηλίκων τους
Διδάξτε τα παιδιά σας πως να παίρνουν σωστές αποφάσεις
Να είστε σε ετοιμότητα σε ενδεχόμενα προβλήματα ναρκωτικών και να ξέρετε τι να κάνετε.
Να λες όχι δεν είναι αρκετό / Robert Schwebel.  Αθήνα : Δωρικός, 2003.  411σ. ; 21εκ.

Ο Ρόμπερτ Σβέμπελ, δόκτωρ ψυχολογίας, έχει εργαστεί για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια στην πρόληψη και θεραπεία προβλημάτων με αλκοόλ, καπνό και άλλες ναρκωτικές ουσίες.Η εμπειρία του περιλαμβάνει την ανάπτυξη προγραμμάτων σε σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες, ιδιωτική θεραπεία, με νέους και με οικογένειες και παρουσίαση διαλέξεων και εγχειριδίων σε επαγγελματικό κοινοτικό κοινό.Μετά το διδακτορικό του στην κλινική ψυχολογία από το πανεπιστήμιο στο Μπάρκλεϊ, μετέβη στο Τάσκον της Αριζόνας, όπου ζει με τη γυναίκα του και τους δύο γιους του. Επί τρία χρόνια διηύθυνε το μεγαλύτερο πρόγραμμα πρόληψης στην Αριζόνα και επί πέντε χρόνια υπηρέτησε ως κλινικό διευθυντής σε θεραπείες κατά των ναρκωτικών και σε πολλές άλλες υπηρεσίες.Έγραψε το “Εφτά προκλήσεις” και τα εννέα “Seven challenges workbooks”. Έχει σημειώσει ακόμη, ενεργή δράση στα μέσα ενημέρωσης.

Πού πάμε μπαμπά;

Το “Πού πάμε μπαμπά ” , χάρισε το βραβείο Femina 2008, στον Ζαν-Λουί  Φουρνιέ, και έχει σημειώσει μεγάλη εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία – διαβάζοντάς το θα καταλάβετε αμέσως το γιατί…Ως τότε ο συγγραφέας και πατέρας αυτών των δύο παιδιών με βαριά αναπηρία ,ποτέ δεν είχε μιλήσει  για τους γιους του, Ματιέ και Τομά , και βέβαια τολμά ν’αναρωτηθεί -δημόσια πια- το γιατί.”μήπως επειδή ντρεπόμουν”λέει “ή φοβόμουν τον οίκτο των άλλων;”Γλυκόπικρα,με απλή και άμεση γραφή, ο πατέρας συγγραφέας,περιγράφει,χωρίς μελοδραματισμούς, στιγμές από την καθημερινή ζωή τους. Μας  συγκινεί, ευαισθητοποιεί και πετυχαίνει τον απώτερο  στόχο  του: να μη ξεχάσουμε ποτέ τους μικρούς Ματιέ, τους μικρούς Τομά…

Πού πάμε μπαμπά / Ζαν-Λουί Φουρνιέ.  Αθήνα : Μελάνι, 2009. 166σ. ; 18εκ.

Ο Ζαν-Λουί Φουρνιέ γεννήθηκε στο Καλαί το 1938. Ο πατέρας του ήταν γιατρός
και η μητέρα του δημοσιογράφος. Χιουμορίστας, παραγωγός για πολλά χρόνια
της τηλεόρασης και πιστός φίλος και συνεργάτης του Πιερ Ντεσπρόζ, εξελίχθηκε
σ’ έναν κωμικό και πολύ γόνιμο συγγραφέα. Το “Πού πάμε, μπαμπά;” του χάρισε
το βραβείο Femina 2008, και έχει σημειώσει μεγάλη εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία.
Στα ελληνικά κυκλοφορούν επίσης το “Θα σου μάθω εγώ καλούς τρόπους” και το “Δε σκότωσε ποτέ κανέναν ο μπαμπάς μου”.

Μαμά, μπαμπά, πότε θα παίξετε μαζί μου;

“Αργότερα, παιδί μου, ν’ απλώσω πρώτα τα ρούχα”, λέει η μαμά Ή “να συναρμολογήσω τη συσκευή”, λέει ο μπαμπάς. Προηγείται, βλέπετε η δουλειά… – η οποία, όμως, δεν τελειώνει ποτέ!… Κι από πάνω έρχεται η σκέψη: “Τι παιχνίδι να παίξω τώρα με το παιδί;…”

Σ’ αυτό το βιβλίο η Γκίζελα Βάλτερ μάς δείχνει πόσο άνετα μπορούν, γονείς και παιδιά, να κάνουν τη δουλειά παιχνίδι. Πόσο διασκεδαστικό μπορεί να είναι αυτό για όλους και πόση ικανοποίηση θα παίρνουν απ’ αυτή τη συμμετοχή τους τα παιδιά! Θα νιώθουν πως τα υπολογίζουμε, τα εμπιστευόμαστε, τα θεωρούμε ικανά να κάνουν δουλειές, κι αυτό θα τονώσει την αυτοπεποίθησή τους.

Μαμά, μπαμπά, πότε θα παίξετε μαζί μου; : να δουλεύουμε παίζοντας στην κουζίνα, στο καθιστικό, στα υπνοδωμάτια, στον κήπο, στα ψώνια και όπου αλλού / Γκίζελα Βάλτερ. – Αθήνα : Θυμάρι, 2009. – 127σ. : εικ. ; 25εκ.

Η Γκίζελα Βάλτερ είναι λέκτορας Κοινωνικής Παιδαγωγικής και επιμελήτρια παιδικών βιβλίων σε μεγάλο εκδοτικό οίκο της Γερμανίας. Διοργανώνει μετεκπαιδευτικά σεμινάρια και συγγράφει επιστημονικά βιβλία στον τομέα της Παιδαγωγικής. Στα νεανικά της χρόνια εργάστηκε ως κλόουν -γι’ αυτό γνωρίζει να μεταμορφώνει οποιαδήποτε κατάσταση σε παιχνίδι.
Μεγάλωσε σε οικογενειακό περιβάλλον με αγάπη για τις τέχνες και πέρασε την παιδική της ηλικία γεμάτη παιχνίδι. Ήταν η ονειροπόλα της οικογένειας. Έβρισκε συχνά το σχολείο βαρετό, γιατί δεν διέθετε ελεύθερο χώρο, ώστε να αναπτύξει τη δημιουργικότητα της. Αποφάσισε να γίνει εκπαιδευτικός, για να εφαρμόσει στην πράξη την πεποίθηση της, ότι: Μάθηση, Παιχνίδι και Φαντασία πάνε μαζί.
Κι αυτό συνεχίζει να κάνει. Μετατρέπει το καθήκον της καθημερινής δουλειάς σ’ ένα διασκεδαστικό παιχνίδι – τόσο στην προσωπική της ζωή, όσο και όταν συνεργάζεται με γονείς, παιδαγωγούς και παιδιά.

Μιλώντας για το sex στην έφηβη κόρη μου

Πώς θα μάθουν τα παιδιά μας για το σεξ; Πώς θα αποφύγουν τα ψέματα, τις υπερβολές, τα σφάλματα; Πώς θα τα βοηθήσουμε να γίνουν υπεύθυνα σ’ έναν τόσο ουσιώδη τομέα της ζωής: Ίσως να προκαλεί έκπληξη ή και να φαντάζει ανάρμοστο ένας πατέρας να μιλά στην κόρη του για το σεξ. Παλιότερα, σίγουρα θα αποτελούσε σκάνδαλο: σήμερα όμως μια τέτοια συζήτηση είναι απαραίτητο μέρος της ενηλικίωσης. Ο ρόλος των γονιών έγκειται στο να φωτίσουν τον δρόμο που θα ακολουθήσουν τα παιδιά και να προσφέρουν τα περισσότερα και τα καλύτερα δυνατά εφόδια για την ευτυχία τους. Το σεξ παραμένει από πολλές πλευρές ένα μυστήριο και είμαστε όλοι γεμάτοι ερωτήματα: οι αλήθειες συσκοτίζονται από τις πολιτισμικές συνήθειες και τα κοινωνικά ήθη, ενώ δεν είναι λίγες οι προκαταλήψεις. Εδώ έχουμε μια ελεύθερη συζήτηση, έναν διάλογο σωκρατικής ατμόσφαιρας, ανάμεσα σ’ έναν πατέρα-επιστήμονα και σε ένα δεκατριάχρονο κορίτσι: μιλάνε για το σεξ, για τον έρωτα, για τη σωματική απόλαυση, για τους κινδύνους και για τα όρια της ελευθερίας.Σε έναν πολιτισμό όπου το σεξ βρίσκεται παντού, ο νέος άνθρωπος νιώθει συχνά χαμένος και, καθώς δεν είναι εύκολο να βρει απαντήσεις στα ερωτήματά του, αυτοσχεδιάζει. Στη φάση αυτή, καλούμαστε να εξηγήσουμε στα παιδιά μας πώς λειτουργούν τα πράγματα που κάποτε αποτελούσαν κοινωνικό ταμπού και καλύπτονταν από σιωπή και μισόλογα.

Μιλώντας για το σεξ στην κόρη μου / Jean – Didier Vincent, Αθήνα : Πατάκη, 2012, 109σ. ; 21εκ.

O Jean-Didier Vincent είναι καθηγητής φυσιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Paris XI. Είναι μέλος του Ιατρικού Ινστιτούτου (Ακαδημία Επιστημών) και της Ιατρικής Ακαδημίας. Είναι συγγραφέας των βιβλίων “Biologie des passions”, “La chair et le diable” και “Faust: une histoire naturelle” μαζί με τον Jean-Francois Peyret.

Αν αγαπάτε τα παιδιά σας, αγαπήστε πρώτα τον εαυτό σας

Η ανατροπή των εδώ και αιώνες καθιερωμένων ρόλων και η αποσταθεροποίηση της οικογένειας, οδηγούν τα παιδιά σε σύγχυση που δεν τους επιτρέπει να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να φτιάξουν τη δική τους ταυτότητα. Συχνά βαδίζουν στα τυφλά, χωρίς καθοδήγηση, πρότυπα ζωής και κυρίως χωρίς αξίες.
Το να είναι κανείς γονέας είναι τέχνη. Διδάσκεται. Καλός γονέας δεν είναι πλέον ο θυσιασμένος γονέας, αλλά ο ευτυχισμένος γονέας! Καλός γονέας είναι αυτός που προσπαθεί να γίνεται καλύτερος. Κι ας κάνει και λάθη. Οι τύψεις, οι ενοχές, ο θυμός γίνονται ενέργεια, ενδυνάμωση, δύναμη αλλαγής.
Δε “μεγαλώνουμε” πλέον τα παιδιά μας, αλλά τον εαυτό μας: τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, το όραμά μας. Βοηθήστε τα παιδιά σας, βοηθώντας τον εαυτό σας. Το φροντισμένο “δέντρο” είναι αυτό που δίνει καλό “καρπό”.
Συνήθως, κάτω από το μαθησιακό πρόβλημα ή την παραβατική συμπεριφορά του παιδιού κρύβεται κάποιο ψυχολογικό αίτιο ή/και κάποια δυσλειτουργία της οικογένειας. Εξάλλου, οι ίδιοι οι γονείς, από άγνοια ή ακόμα και με την πολλή τους αγάπη δημιουργούν κάποιες φορές την ενοχλητική αυτή συμπεριφορά. Η λύση (που δίνουν) είναι το πρόβλημα. Η “αγάπη” τους πολλές φορές ευνουχίζει, παραλύει τα παιδιά. Η αυθεντική αγάπη προπονεί, βοηθά το παιδί να γίνει ο εαυτός του, να αυτοποιηθεί.
“Ας αναγνωρίσουμε τ’ αυτονόητο: δεν υπάρχουν προβληματικά παιδιά. Υπάρχουν “κόμποι” που θέλουν λύσιμο ή κόψιμο… Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει φως! Τα ίδια τα παιδιά μάς δείχνουν το δρόμο. Ας τον ακολουθήσουμε…”

Αν αγαπάτε τα παιδιά σας, αγαπήστε πρώτα τον εαυτό σας : ένας δάσκαλος – ψυχολόγος συζητά με γονείς και συναδέλφους, σε σχολές γονέων… και όχι μόνο / Νίκος Μαρκάκης, Αθήνα : Αγκυρα, 2008. 498σ. : εικ. ; 24εκ.

Νίκος Μαρκάκης, Ψυχολόγος

Γεννήθηκε (11/11/1964) και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε παιδαγωγικά στη Θεσσαλονίκη και από το 1987 δουλεύει ως δάσκαλος. Αποσπάστηκε για 5 χρόνια σε ελληνικά μονοθέσια δημοτικά σχολεία της Γερμανίας. Πήρε προδίπλωμα ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου και πτυχίο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αποσπάστηκε για ένα χρόνο στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών στον τομέα της παιδαγωγικής ψυχολογίας, όπου συμμετείχε σε διδακτικό και ερευνητικό έργο. Για μια σχολική χρονιά υπήρξε διευθυντής δημοτικού σχολείου, αλλά παραιτήθηκε και ξαναγύρισε στην τάξη, γιατί “εκεί ένιωθε την ψυχή του γεμάτη, εκεί ένιωθε πληρότητα και χαρά”. Για 4 χρόνια ηπήρξε μέλος θεραπευτικής ομάδας αντρών (group therapy) στο Αθηναϊκό Κέντρο Μελέτης του Ανθρώπου, όπου συνεχίζει να εκπαιδεύεται για θεραπευτής, αλλά και να συνεργάζεται στο ρόλο του συντονιστή μικρών ομάδων. Εκπαιδεύτηκε στα ψυχομετρικά τεστ W.I.S.C. και Τ.Α.Τ. Τον καιρό αυτό συμμετέχει σε γενεόγραμμα και εκπαιδεύεται και στη διεργασία ομάδας. Από το 1999 διοργανώνει και συντονίζει ομάδες και σχολές γονέων σε παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, ιδιωτικούς φορείς, παρέχοντας έτσι εκπαίδευση, συμβουλευτική, πρόληψη και θεραπεία. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε παιδαγωγικά περιοδικά και εφημερίδες. Τώρα ζει και εργάζεται στον Πειραιά.

Εκπαιδεύοντας τα παιδιά : Όρια στην παιδική αυτοδυναμία

Naouri, Aldo

Εκπαιδεύοντας τα παιδιά   Εκδ. ΚΕΛΕΥΘΟΣ, 2012

Για πολλούς οι θέσεις του γάλλου παιδιάτρου Aldo Naouri  είναι αιρετικές: προτρέπει τις μαμάδες να πάψουν να “ασκούν γοητεία” στα παιδιά τους, τους μπαμπάδες να μην αρκούνται στο ρόλο του παρατηρητή, και τους δύο γονείς να δώσουν έμφαση στη μεταξύ τους σχέση.

Στηλιτεύει τη “γλυκερή ψευδοστοργή” των σημερινών γονιών, που δεν διαπαιδαγωγεί αλλά συντηρεί την αίσθηση της παιδικής παντοδυναμίας υπονομεύοντας το μέλλον.

Στη σύγχρονη επιταγή “Μπορείς και δικαιούσαι να τα έχεις όλα” ο Αλντό Ναουρί αντιτάσσει: “Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να παλέψεις για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα”.

Στα συνεχή “ναι” των γονιών που διαλύουν τον ατομικό ψυχισμό και τον κοινωνικό ιστό αντιπαραβάλλει ένα “όχι” που καταφάσκει στη ζωή!