Γ. ΡΙΤΣΟΣ-“ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ”

Γιάννης Ρίτσος – H σονάτα του σεληνόφωτος

(Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ’ έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ’ τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.)

“Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, – δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια – δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ’ η φθορά του.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ’ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου – η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ’ η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.” …..

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό έργο του Γ. Ρίτσου “Η σονάτα του σεληνόφωτος” που πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μετά από αρκετά χρόνια και ξαναθυμήθηκα τους μοναδικούς στίχους που δημιουργούν αυτόματα στο μυαλό μας τις εικόνες που τόσο ζωντάνα ο μεγάλος ποιητής μας περιγράφει. Πάντα επίκαιρος, μοναδικά γλαφυρός και έντονα συναισθηματικός, δεν θεωρείται τυχαία ένας από τους μεγαλύτερους (αν όχι ο μεγαλύτερος) Έλληνες ποιητές που σημάδεψαν αλλά και ανέδειξαν τη χώρα μας με τα έργα τους.

Στη συλλογή της Βιβλιοθήκης υπάρχει βεβαίως το έργο αυτό του μεγάλου μας ποιητή, καθώς και όλα τα έργα του. Υπάρχει όμως και η δυνατότητα στα μέλη της Βιβλιοθήκης να ακούσουν τον ίδιο το Γιάννη Ρίτσο να απαγγέλει τα ποιήματά του σε μια σειρά από ψηφιακούς δίσκους (cd) τους οποίους μπορεί ο κάθε αναγνώστης να δανειστεί. Είναι ξεχωριστός τρόπος να ακούσουμε τον ίδιο τον ποιητή να δίνει φωνή στα έργα του και να μας φέρει πιο κοντά στο πνεύμα και τη διάθεση των δημιουργημάτων του. Από την πρακτική πλευρά του θέματος, είναι ιδανικό για άτομα που δεν έχουν την δυνατότητα να διαβάσουν από μόνα τους είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω διαφόρων προβλημάτων υγείας και όρασης.

Καλή ανάγνωση και καλή ακρόαση!

 [tags]Βέροια, Δημόσια βιβλιοθήκη Βέροιας, Ρίτσος, ποίηση, ηχογραφήσεις [/tags]