Ταξιδεύοντας με τον έρωτα

Ο Φιλοκτήτης συναντά τυχαία την Κλάρα σε μια γιορτή στο Παρίσι. Στην αρχή, η Κλάρα εντυπωσιάζεται και γοητεύεται από τις γνώσεις και την ετοιμότητα του νεαρού άντρα, στη συνέχεια όμως αντιδρά στις εμμονές του. Τι σχέση μπορεί να έχει ένα κορίτσι -το οποίο ζει ακόμα και τις πιο ακραίες εμπειρίες- μ’ έναν τριαντάχρονο που αντιστέκεται στον “καταναλωτισμό” και την “παραγωγικότητα” της εποχής του έχοντας ως μοναδικά εφόδια την κλασική παιδεία και τις ανατρεπτικές ιδέες του; Ίσως τίποτε. Ωστόσο, ο έρωτας όλα τα μεταμορφώνει… Και ο Φιλοκτήτης με την Κλάρα θα αναζητήσουν μαζί πια την ουσία της ζωής τους μακριά από το Παρίσι.
Μια ποιητική ερωτική ιστορία. Ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, ένα μανιφέστο όσων αρνούνται τον εφησυχασμό.

Ταξιδεύοντας με τον έρωτα / Σεμπάστιεν Λάπακ. Αθήνα : Μεταίχμιο, 1999. 174σ. ; 21εκ..

Ο Σεμπαστιέν Λαπάκ γεννήθηκε στο Tubingen της Γερμανίας το 1971. Έχει γράψει ένα δοκίμιο, “Georges Bernanos encore une fois” (1998), ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, “Les barricades mysterieuses” (1998) και μια ανθολογία, “Τriomphe de Dionysos” (1999).

Πώς να βρεις το θάρρος να αγαπήσεις

Τίποτα δε μας λείπει περισσότερο από μια ειλικρινή και σταθερή σχέση με κάποιο άτομο που θα αγαπάμε και θα μας αγαπάει. Όμως, ακόμα κι όταν το βρίσκουμε, ο σοβαρός ερωτικός δεσμός συνεχίζει να είναι ένα άπιαστο όνειρο και η έλλειψή του συχνά μας στεναχωρεί. Δεν ξέρουμε πώς να κάνουμε σχέσεις και πώς να κρατήσουμε τις σημαντικότερες από αυτές. Επιλέγουμε λάθος συντρόφους, προσπερνούμε τα άτομα που αξίζουν και ύστερα δυσκολευόμαστε να μείνουμε πιστοί, ειλικρινείς, να δείξουμε εμπιστοσύνη και την ευαίσθητη πλευρά μας. Συχνά μένουμε προσκολλημένοι σε παρωχημένες επιλογές, συνήθειες, φαντασιώσεις, αποτυχημένα σχέδια, αδέξιο τρόπο έκφρασης, αμφιβολίες και φόβους του παρελθόντος. Έτσι, γινόμαστε οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού μας και υπονομεύουμε την πραγματοποίηση των επιθυμιών μας.

Το βιβλίο αυτό προχωρεί ένα βήμα παραπέρα και προτείνει συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει μια σχέση αγάπης με διάρκεια.

Πως να βρεις το θάρρος να αγαπήσεις / Στήβεν Κάρτερ, Τζούλια Σοκόλ. Αθήνα : Καστανιώτης, 2005 298σ. ; 20εκ.

Ο άντρας που ήξερε ν΄αγαπάει

“Θα αιφνιδιάσω προσεκτικά το στόμα σου. Θα καλύψω τα στήθη σου με ευλαβικά χέρια. Η αλαφράδα σου κατάγει θριάμβους. Όταν, προτού αρχίσουμε να τρώμε, μου απλώσεις τα δυο σου χέρια πάνω στο τραπέζι, τα δικά μου χέρια θα σε υποδεχτούν, η επιτραπέζια προσευχή μιας νέας θρησκείας. Δεν θα υπάρχει τίποτε που ο ένας να μην θέλει να μάθει για τον άλλον. Αφού μου επιτρέπεται να σ’ αγαπώ, είμαι αθάνατος. Μόνο τότε. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ποτέ μου δεν μπόρεσα να μισήσω κάποιον. Στην ψυχή μου, μια ζωή ολάκερη, φώλιαζε αγάπη, αγάπη που κοιμόταν, που ονειρευόταν, που παρεκτρεπόταν μερικές φορές, ονομαζόταν έτσι, ονομαζόταν αλλιώς, επανέκαμπτε, ουσιαστικά καρτερούσε. Αυτή μου έδωσε τη δύναμη για όλα. Τώρα το καταλαβαίνω: Η αγάπη μου καρτερούσε εσένα. Αν δεν τη θέλεις, θα με αφανίσει. Και δεν θα αντισταθώ. Η αγάπη μου αγνοεί ότι έχω περάσει τα εβδομήντα. Και εγώ το αγνοώ επίσης.” 

Στο απόγειο της δόξας του και στη δύση της ζωής του, ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε θα γνωρίσει τη δεσποινίδα Ουλρίκε φον Λέβετσβω. Στην ειδυλλιακή λουτρόπολη του Μαρίενμπαντ ο έρωτας γεννιέται κεραυνοβόλα. Ο σοφός ποιητής γοητεύεται από την ευστροφία και την ετοιμολογία της καλλιεργημένης και τολμηρής κοπέλας· ο εβδομηντατριάχρονος άντρας έλκεται από το σφρίγος και τη νεανική ομορφιά της δεκαεννιάχρονης. Δεν έχει όμως να αντιπαλέψει μόνο την αίσθηση της γεροντικής αδυναμίας αλλά και τη φαρμακερή κακεντρέχεια του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντός του. Τούτο το ύστατο ερωτικό σκίρτημα του σπουδαίου ποιητή περιγράφει ο Μάρτιν Βάλζερ, ανασυνθέτοντας στο μυθιστόρημά του την προσωπικότητα του ανδρός, το ιστορικό πλαίσιο αλλά και τα αναλλοίωτα ανθρώπινα συναισθήματα του έρωτα και του πόνου.

Ο άντρας που ήξερε ν΄ αγαπάει / Μάρτιν Βάλζερ. Αθήνα : Εστία, 2012.  289σ. ; 21εκ..

O Mάρτιν Bάλσερ γεννήθηκε το 1927 στο Bάσερμπουργκ και ζει στις όχθες της λίμνης Mπόντενζε. Σπούδασε στη Θεολογική-Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Pέγκενσμπουργκ. Στη συνέχεια σπούδασε λογοτεχνία, ιστορία και φιλοσοφία. Eργάστηκε για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, κέρδισε πολυάριθμα λογοτεχνικά βραβεία και είναι επίτιμος διδάκτορας σε τρία γερμανικά πανεπιστήμια. Θεωρείται από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γερμανούς συγγραφείς. Mεταξύ άλλων έχει γράψει τα βιβλία “Die Verteidigung der Kindheit” (“H υπεράσπιση της παιδικής ηλικίας”, 1991), “Ohne einander” (“O ένας χωρίς τον άλλο”, 1993), “Finks Krieg” (“O πόλεμος του Φινκ”, 1996), “Gesammelte Werke in zwoelf Baenden” (“Tα άπαντα των έργων του σε δώδεκα τόμους”, 1997). Tο μυθιστόρημά του “H πηγή” κυκλοφόρησε στη Γερμανία το 1998.

Ρωσική κουζίνα

Στο  βιβλίο  αυτό  θα  βρείτε  περισσότερες  από  σαράντα  κλασικές  ρωσικές  συνταγές…

Η  Ρωσσία  είναι   ένα  συνονθύλευμα  από  εθνότητες, γι’ αυτό  και  η  ρωσική  κουζίνα  είναι  ένα  απολαυστικό  μείγμα  φαγητών  που  αντιπροσωπεύουν  διαφορετικές  παραδόσεις.

Ρώσικη κουζίνα : γεύσεις και αρώματα της Ρωσίας, με συνταγές από τη δημιουργική κουζίνα. Θεσσαλονίκη : Μαλλιάρης – Παιδεία , 2005  .96σ. : εικ. ; 28εκ.

Το παλιοκόριτσο

 Σε πολύ νεαρή ηλικία, ο Ρικάρντο βλέπει να πραγματοποιείται το όνειρο που έτρεφε ενδόμυχα στη Λίμα από τότε που θυμόταν τον εαυτό του: να ζήσει στο Παρίσι. Αλλά η συνάντηση με έναν εφηβικό του έρωτα θα αλλάξει τα πάντα. Η κοπέλα, αντισυμβατική, τυχοδιώκτρια, πραγματίστρια και ανήσυχη, θα τον τραβήξει έξω από τον μικρόκοσμο των φιλοδοξιών του. Μάρτυρες ταραγμένων εποχών σε πόλεις όπως το Λονδίνο, το Παρίσι, το Τόκυο ή η Μαδρίτη, που εδώ δεν λειτουργούν ως απλά σκηνικά, οι δύο ήρωες θα δουν τις ζωές τους να σμίγουν χωρίς να συμπίπτουν απόλυτα. Ωστόσο, αυτός ο χορός συναντήσεων και απομακρύνσεων αυξάνει την ένταση της αφήγησης σελίδα τη σελίδα, ώσπου ο αναγνώστης να γίνει ένα με τον συναισθηματικό κόσμο των πρωταγωνιστών.Δημιουργώντας μια αξιοθαύμαστη ένταση μεταξύ του κωμικού και του τραγικού, ο Μάριο Βάργκας Λιόσα γράφει μια ιστορία στην οποία ο έρωτας αποδεικνύεται απροσδιόριστος, ρευστός, με χίλια πρόσωπα, όπως η ηρωίδα του, το παλιοκόριτσο. Πάθος και απόσταση, τύχη και πεπρωμένο, πόνος και ευχαρίστηση… Ποιο αλήθεια είναι το αληθινό πρόσωπο του έρωτα;

Το παλιοκόριτσο : μυθιστόρημα / Μάριο Βάργκας Λιόσα.  Αθήνα : Καστανιώτης, 2007.  389σ. ; 21εκ.

 Ο Μάριο Βάργκας Λιόσα γεννήθηκε το 1936 στην Arequipa του Περού και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Βολιβία, όπου ο πατέρας του ήταν πρόξενος. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1959 με τη συλλογή διηγημάτων “Οι αρχηγοί”, αλλά έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο με το πρώτο του μυθιστόρημα “Η πόλη και τα σκυλιά” (1963), που μεταφράστηκε σε δώδεκα γλώσσες και εξακολουθεί να θεωρείται σημείο αναφοράς στη λατινοαμερικανική λογοτεχνία. Ο Γιόσα συνέδεσε το όνομα και την τέχνη του με τις τύχες της Λατινικής Αμερικής, αλλά και με την παγκόσμια λογοτεχνία: μεταξύ άλλων, έγραψε κριτικά δοκίμια για τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, τον Φλωμπέρ, τον Σαρτρ, τον Καμύ, κ.ά., θεατρικά έργα, μυθιστορήματα και πολιτικά κείμενα. Το 1990 ήταν υποψήφιος πρόεδρος του Περού, με αντίπαλο τον συντηρητικό Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, αλλά ηττήθηκε. Μετά την ήττα του εγκατέλειψε το Περού και εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη, όπου το 1993 απέκτησε την ισπανική υπηκοότητα. Ταυτόχρονα σχεδόν, εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο “Το ψάρι στο νερό” (1993). Ο Μάριο Βάργκας Γιόσα έχει τιμηθεί με τα σημαντικότερα βραβεία της ισπανόφωνης λογοτεχνίας, όπως είναι τα βραβεία Planeta και Cervantes. Παραμένοντας εξαιρετικά ενεργός, λογοτεχνικά, είναι σήμερα μέλος της Ισπανικής Ακαδημίας, επίτιμος διδάκτορας πανεπιστημίων όπως το Yale, το Harvard, η Οξφόρδη, η Σορβόνη, το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, κ.ά., και Ιππότης του Τάγματος της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας. Τον Οκτώβριο του 2010 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας “για τη χαρτογράφηση των δομών της εξουσίας και τις διεισδυτικές εικόνες της αντίστασης του ατόμου, της εξέγερσης και της ήττας του”, σύμφωνα με το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας.

Το κοιμητήριο της Πράγας

Στη διάρκεια του 19ου αιώνα, ανάμεσα στο Τορίνο, το Παλέρμο και το Παρίσι, συναντάμε μεταξύ άλλων μια υστερική σατανίστρια, έναν αβά που πεθαίνει δύο φορές, μερικά πτώματα μέσα σ’ έναν υπόνομο του Παρισιού, τη σταδιακή μεγέθυνση του πλαστογραφήματος που έγινε γνωστό ως “Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών”, το οποίο θα εμπνεύσει στον Χίτλερ τα στρατόπεδα εξόντωσης, Ιησουίτες που δολοπλοκούν εναντίον των Μασόνων, Μασόνους, έναν Γαριβάλδη αρθριτικό και στραβοκάνη, τα σχέδια των Μυστικών Υπηρεσιών του Πιεμόντε, της Γαλλίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας, τις σφαγές στο Παρίσι της Κομούνας, όπου ο κόσμος τρώει τα ποντίκια, αηδιαστικά και ρυπαρά στέκια εγκληματιών που ανάμεσα στους ατμούς απ’ το αψέντι καταστρώνουν εξεγέρσεις στις πλατείες, ψεύτικους συμβολαιογράφους, ψεύτικες διαθήκες, διαβολικές αδελφότητες και μαύρες λειτουργίες.Εξαιρετικό υλικό για ένα μυθιστόρημα των επιφυλλίδων στο στυλ του 19ου αιώνα που, μεταξύ άλλων, εικονογραφείται όπως τα feuilletons εκείνης της εποχής. Να τι θα ικανοποιήσει ακόμα και τον χειρότερο μεταξύ των αναγνωστών. Εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια. Με την εξαίρεση του κεντρικού ήρωα, όλα τα άλλα πρόσωπα αυτού του μυθιστορήματος υπήρξαν στ’ αλήθεια και έκαναν αυτό που κάνουν. Κι ακόμα και ο κεντρικός ήρωας κάνει πράγματα που έχουν γίνει, μόνο που κάνει πολλά, τα οποία είχαν ίσως διαφορετικούς αυτουργούς. Αλλά πού να ξέρει κανείς, όταν κινείσαι μεταξύ μυστικών υπηρεσιών, διπλών πρακτόρων, απατεώνων αξιωματικών και αμαρτωλών ιερωμένων, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Έστω κι αν ο μόνος φανταστικός ήρωας αυτής της ιστορίας είναι ο πιο αληθινός απ’ όλους και μοιάζει πολύ με άλλους που κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας.Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά “Το όνομα του ρόδου”, το οποίο καθιέρωσε τον Ουμπέρτο Έκο ως έναν από τους σημαντικότερους λογοτέχνες του εικοστού αιώνα, το πολυαναμενόμενο “Κοιμητήριο της Πράγας” αποδεικνύει ότι το ταλέντο του ιδιοφυούς Ιταλού διανούμενου παραμένει αστείρευτο.

Το κοιμητήριο της Πράγας : μυθιστόρημα / Ουμπέρτο Έκο. Αθήνα : Ψυχογιός, 2011. 567σ. ; 21εκ.

Ο Ουμπέρτο Έκο γεννήθηκε στην Αλεσάντρια του Πιεμόντε στις 5 Ιανουαρίου του 1932. Φημολογείται ότι το επώνυμο “Έκο” είναι το αρκτικόλεξο των λέξεων “Ex Caelis Oblatus”, που σημαίνει “θεϊκό δώρο”. Ακολούθησε σπουδές μεσαιωνικής φιλοσοφίας και λογοτεχνίας και έκανε το διδακτορικό του στη φιλοσοφία το 1954, ολοκληρώνοντας τη διατριβή του για τον Θωμά Ακινάτη. Από το 1988 είναι πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 καθηγητής της Σημειολογίας στο Μιλάνο. Το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του προσέφερε τη θέση του τακτικού καθηγητή της Σημειολογίας και το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Μελετών. Επίσης, είναι διευθυντής του περιοδικού “VS”. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 70, άρχισε να γράφει τα μυθιστορήματα του, κάνοντας την αρχή με “Το όνομα του Ρόδου”, που τιμήθηκε με το βραβείο Strega το 1981 και το Medicis Etranger το 1982, ενώ πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Ο Έκο περνάει τον καιρό του με τη γυναίκα του και δύο παιδιά τους ανάμεσα στο σπίτι του στο Μιλάνο (ένα διαμέρισμα-λαβύρινθο με μια βιβλιοθήκη 30.000 βιβλίων) και στο εξοχικό του στο Ρίμινι. Γνωρίζει άπταιστα πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και λατινικά, που χρησιμοποιεί πολύ συχνά στα βιβλία του, επιστημονικά και λογοτεχνικά. Από την αρχή της καριέρας του έως σήμερα έχει κερδίσει πολλές τιμητικές διακρίσεις και έχει κάνει δεκάδες εκδοτικές επιτυχίες. Στις πραγματείες του συγκαταλέγονται: “Opera aperta” (1962), “La struttura assente” (1968), “Θεωρία σημειωτικής” (1975), “Lector in fabula” (1979). To 1980 εμφανίστηκε ως μυθιστοριογράφος με το “Όνομα του Ρόδου”, το 1988 ακολούθησε το “Εκκρεμές του Φουκώ”.