Τελευταίο έρχεται το κοράκι

Τα διηγήματα της συλλογής “Τελευταίο έρχεται το κοράκι” θεωρούνται από τα σημαντικότερα έργα του Καλβίνο, αφού ήδη εμπεριέχουν μέσα τους όλα τα στοιχεία που έκαναν τον Ιταλό συγγραφέα αγαπητό στον κόσμο, έτσι όπως διαφέρουν μεταξύ τους θεματολογικά αλλά και υφολογικά. Βρίσκει κανείς διηγήματα που μιλούν για την αντίσταση επιμένοντας στην ηρωική της διάσταση, διηγήματα που μιλούν για τον πόλεμο και τον αντιμετωπίζουν σχεδόν ως παραμύθι, διηγήματα που αναφέρονται στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, διηγήματα που θα μπορούσαν να έχουν γραφεί είκοσι χρόνια πριν ή είκοσι χρόνια μετά, διηγήματα που θα μπορούσαν να έχουν τη μορφή μαχητικών πολιτικών άρθρων, διηγήματα που διαδραματίζονται στην πόλη και διηγήματα που αφορούν στη σκληρή ζωή πάνω στα βουνά, διηγήματα που κλείνουν το μάτι σε πικάντικες καταστάσεις. Από τα νεανικά του έργα, η συλλογή αυτή προαναγγέλλει ήδη τον εκφραστικό πλούτο, τη φαντασία, τις λεξικολογικές ακροβασίες, την επιμονή στη λεπτομέρεια, την πυκνή γραφή και το ιδεολογικό υπόβαθρο, ενώ συγχρόνως δείχνει πόσο επίκαιρος και καίριος είναι ο Καλβίνο, ακόμα κι όταν μιλάει για “παρωχημένα” θέματα.

Italo Calvino
Τελευταίο έρχεται το κοράκι Εκδ. Καστανιώτης, 2010

Ο Ίταλο Καλβίνο (1923-1985) γεννήθηκε στην Κούβα, αλλά σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε με τους γονείς του στην Ιταλία. Το 1943 προσχωρεί στους παρτιζάνους της ιταλικής αντίστασης. Πρωτοεμφανίστηκε στα ιταλικά γράμματα το 1947 με το μυθιστόρημα “Το μονοπάτι με τις αραχνοφωλιές” με θέμα την Αντίσταση, θέμα που πραγματεύεται και στο επόμενο βιβλίο του, μια συλλογή από διηγήματα με γενικό τίτλο “Τελευταίο έρχεται το κοράκι”. Ακολουθεί η τριλογία που τον έκανε διάσημο, τρία σύντομα μυθιστορήματα που συνθέτουν τον κύκλο “Οι πρόγονοί μας: Ο διχασμένος υποκόμης”, “Ο αναρριχώμενος βαρόνος” και “Ο ανύπαρκτος ιππότης”. Ακολουθεί, το 1956, μια συλλογή ιταλικών λαϊκών παραμυθιών που μετέγραψε ο συγγραφέας με τον τίτλο “Ιταλικοί μύθοι”, ενώ δυο χρόνια αργότερα εκδίδει τα “Διηγήματα”, συλλογή που περιέχει και την πολύ γνωστή ενότητα διηγημάτων “Οι δύσκολοι έρωτες”. Ακολουθούν δύο σύντομα μυθιστορήματα, το “Μαρκοβάλντο ή οι εποχές στην πόλη” και το “Η μέρα ενός εκλογικού αντιπροσώπου” (1963) που ολοκληρώνουν τη “νεορεαλιστική” του φάση. Το 1965 και το 1967 εκδίδει δύο συλλογές “φανταστικών” διηγημάτων με τίτλους “Τα κοσμοκωμικά” και “Ταυ με μηδέν”, ενώ το 1969 εκπλήσσει όλο τον κόσμο με το “Κάστρο των διασταυρωμένων πεπρωμένων”. Ακολουθούν τα έργα “Οι αόρατες πόλεις” (1972), “Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης” (1979) και “Πάλομαρ” (1983). Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν τα έργα “Κάτω απ’ τον ιαγουάρο ήλιο”, “Σχετικά με το παραμύθι” (δοκίμιο), “Αμερικανικά μαθήματα” (δοκίμιο), “Ο δρόμος του Σαν Τζιοβάνι”, “Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς” (δοκίμιο) και “Πριν να πεις “εμπρός””.

Η λεοπάρδαλη

    Στο βιβλίο αυτό ο Χάρι Χόλε βρίσκεται αντιμέτωπος με τους σκοτεινότερους δαίμονές του. Προσπαθώντας να ξεπεράσει τον τραυματισμό που υπέστη κατά την εξιχνίαση της υπόθεσης του Χιονάνθρωπου, καταφεύγει στο Χονγκ Κονγκ και στην παρηγοριά του οπίου.Στο μεταξύ στο Όσλο, δύο γυναίκες βρίσκονται νεκρές, έχουν πνιγεί στο ίδιο τους το αίμα. Τα ΜΜΕ τρελαίνονται. Δεν υπάρχουν στοιχεία, η αστυνομική έρευνα έχει βαλτώσει και ο Χάρι -ο μόνος που θα μπορούσε να βοηθήσει- είναι χαμένος.Όταν ο ιδιόρρυθμος επιθεωρητής επιστρέφει στο Όσλο, καθώς μαθαίνει ότι ο πατέρας του είναι στα τελευταία του, ο δολοφόνος ξαναχτυπά. Τα αντανακλαστικά του Χάρι ενεργοποιούνται και αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην έρευνα, αν και δεν υπάρχουν και πολλά στοιχεία.Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι ο ψυχοπαθής δολοφόνος θα δοκιμάσει τον Χάρι σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο.αυτό ο Χάρι Χόλε βρίσκεται αντιμέτωπος με τους σκοτεινότερους δαίμονές του. Προσπαθώντας να ξεπεράσει τον τραυματισμό που υπέστη κατά την εξιχνίαση της υπόθεσης του Χιονάνθρωπου, καταφεύγει στο Χονγκ Κονγκ και στην παρηγοριά του οπίου.Στο μεταξύ στο Όσλο, δύο γυναίκες βρίσκονται νεκρές, έχουν πνιγεί στο ίδιο τους το αίμα. Τα ΜΜΕ τρελαίνονται. Δεν υπάρχουν στοιχεία, η αστυνομική έρευνα έχει βαλτώσει και ο Χάρι -ο μόνος που θα μπορούσε να βοηθήσει- είναι χαμένος.Όταν ο ιδιόρρυθμος επιθεωρητής επιστρέφει στο Όσλο, καθώς μαθαίνει ότι ο πατέρας του είναι στα τελευταία του, ο δολοφόνος ξαναχτυπά. Τα αντανακλαστικά του Χάρι ενεργοποιούνται και αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην έρευνα, αν και δεν υπάρχουν και πολλά στοιχεία.Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι ο ψυχοπαθής δολοφόνος θα δοκιμάσει τον Χάρι σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο.

 Η λεοπάρδαλη / Jo Nesbo Αθήνα : Μεταίχμιο, 2013 797σ. ; 21εκ.

Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω

Τι θα κάνω άμα δεν μεγαλώσω; Αλλά κι εσείς, γιατί δεν μεγαλώνετε επιτέλους; Γιατί συμπεριφερόμαστε όλοι σαν ανήλικα (λέμε συνεχώς ψέματα, τρώμε βρόμικα στις καντίνες, διαβάζουμε αηδίες, δεν στρωνόμαστε να δουλέψουμε, οδηγάμε ντίρλα, κι άμα τρακάρουμε μουντζώνουμε τη μαύρη τύχη μας); Γιατί δεν αλλάζει τίποτα επιτέλους, αφού όλοι είναι υπέρ της αλλαγής; Πώς θα καταφέρω να μην πνιγώ μες στο “εγώ” μου; Τι εννοούμε όταν λέμε “σ’ αγαπώ” ή “το Πολυτεχνείο ζει”; Αφού δεν ζει, ρε παιδιά, ποιον κοροϊδεύουμε τώρα;
Αυτές και άλλες ερωτήσεις ήθελα να σας κάνω. Να σας πω τι σκέφτομαι, μήπως και μου πείτε τι σκέφτεστε. Κουβέντα να γίνεται. Γιατί η ζωή του καθενός μας κρέμεται κυριολεκτικά από τις ζωές των άλλων -αυτό τουλάχιστον το ‘χω πιάσει… Κι επειδή δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, άρχισα να τα γράφω σε περιοδικά, σε εφημερίδες, στο διαδίκτυο. Τώρα έγιναν και βιβλίο. Υπάρχει εκεί έξω κανείς που να ξέρει την απάντηση; Η ισχύς εν τη ενώσει -ακόμα κι αυτό κοντεύουμε να το ξεχάσουμε. Άντε λοιπόν, περιμένω: divani@otenet.gr.
Τα κείμενα αυτά πρωτοδημοσιεύτηκαν στο “Elle”, στα “Νέα” και στην “Αυγή” από το 1998 ως το 2005.

 Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω και άλλα αναπάντητα ερωτήματα / Λένα Διβάνη.8η έκδ.Αθήνα : Καστανιώτης, 2008.  248σ. ; 21εκ.

Η Λένα Διβάνη γεννήθηκε το 1955 στον Βόλο και είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας της Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών. Εκτός από τις ιστορικές μελέτες της, έχει δημοσιεύσει μία συλλογή διηγημάτων (“Γιατί δεν μιλάς για μένα;” Νεφέλη, 1995, Βραβείο Μαρία Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς) και τέσσερα μυθιστορήματα (“Οι γυναίκες της ζωής της”, Καστανιώτης, 1997, που έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση από την ΕΤ1, “Εργαζόμενο αγόρι”, Καστανιώτης, 2000, “Ενικός αριθμός”, Καστανιώτης, 2002, “Ψέματα. Η αλήθεια είναι…”, Καστανιώτης, 2005). Το πρώτο της μυθιστόρημα έχει μεταφραστεί στα ισπανικά και κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο “Alfaguara Global” και στα ιταλικά από τον εκδοτικό οίκο “Crocetti”. Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά και τα πολωνικά. Επίσης, έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία για παιδιά και έναν τόμο με τα θεατρικά της έργα που παίχτηκαν στο “Τρένο στο Ρουφ” και στην “Πειραματική Σκηνή Τέχνης”, στη Θεσσαλονίκη. Συνεργάστηκε με το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού σε θέματα ομογένειας. Θήτευσε ως αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Έργων Λόγου. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και μέλος του ΔΣ της ΕΡΤ

.

Ιστορίες από το περιβόλι των τεσσάρων εποχών

Σε μια γωνιά της γης, καλά κρυμμένο από τους εξερευνητές, τουρίστες και ταξιδευτές, βρίσκεται το περιβόλι των τεσσάρων εποχών.
Εκεί ζουν τα παιδιά του Χρόνου: Η όμορφη Άνοιξη, το γελαστό Καλοκαιράκι, το μελαγχολικό Φθινόπωρο και ο απρόβλεπτος Χειμώνας με τα καλά τους φιλαράκια, τους μήνες, αλλά και τα αγαπημένα τους ζωάκια.
Η Άνοιξη, ας πούμε, που είναι όμορφη, ζωηρή και πεταχτούλα, αγαπάει τις πασχαλίτσες.
Το Καλοκαιράκι, που του αρέσει όσο τίποτα στον κόσμο η ζέστη, αγαπάει τα τζιτζίκια… Ή μήπως τα τριζόνια; Ή μήπως και τα τζιτζίκια και τα τριζόνια; Καλύτερα να διαβάσετε την ιστορία του και θα μάθετε!
Το Φθινόπωρο, που είναι πιο σοβαρό και συγκρατημένο από τα αδέλφια του, αγαπάει τα αργά κι επίμονα σαλιγκάρια.
Όσο για το Χειμώνα, αυτός έχει μια κρυφή αγάπη που τη μοιράζεται με τον τυφλοπόντικα. Δεν θα σας τη μαρτυρήσω, όμως. Θα σας αφήσω να την ανακαλύψετε μόνοι σας!
Τέσσερις ιστορίες από το περιβόλι των τεσσάρων εποχών (μία για κάθε εποχή), γραμμένες με κέφι και ζωντάνια από τον Φίλιππο Μανδηλαρά και εικονογραφημένες με μοναδική φρεσκάδα κι ευαισθησία από τον Ντέιβιντ Χιτς.

Το τέλειο βιβλίο για παιδιά προσχολικής ηλικίας και πολύ μεγαλύτερα βέβαια …για να το  διαβάζουν όλες τις εποχές χρόνου!

Ιστορίες από το περιβόλι των τεσσάρων εποχών / Φίλιππος Μανδηλαράς.Αθήνα : Πατάκη, 2012Αθήνα :526σ. : εικ. ; 23εκ.

Ο Φίλιππος Μανδηλαράς γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και ασχολήθηκε με την κοινωνική ανθρωπολογία την εθνογραφία και τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Έχει δημιουργήσει μια μέθοδο δημιουργικής γραφής για τα παιδιά. (“Εργαστήριο δημιουργικής γραφής για τα παιδιά” cd-rom και εκπαιδευτική μέθοδος, Εκδόσεις “Πατάκη’ 1998 και 2000 αντίστοιχα) και έχει γράψει και εκδώσει πολλά βιβλία για παιδιά όλων των ηλικιών στις Εκδόσεις “Πατάκη” και “Φυτράκη”.

Η απολογία του Λούσιο

Κι ωστόσο θα άξιζε περισσότερο αν ήμασταν σαν το μέσο άνθρωπο που βλέπουμε γύρω μας. Θα είχαμε, τουλάχιστον στο πνεύμα, ηρεμία και ειρήνη. Τώρα έχουμε μόνο το φως. Όμως το φως τυφλώνει τα μάτια… Είμαστε ολάκεροι αλκοόλ, σκέτο αλκοόλ! – είμαστε οινόπνευμα και εξατμιζόμαστε σ’ ένα φως που μας καίει!
» Γι’ αυτό εγώ αγαπώ το Παρίσι μου με τρελή αγάπη, για τη ζωντάνια αυτής της απέραντης πόλης, γι’ αυτή τη σημερινή ζωή, την καθημερινότητα. Ναι! Ναι! Σωστά το είπα, αγάπη τρελή – αγάπη απεριόριστη. Εγώ δεν ξέρω να νιώθω απλή στοργή. Οι αγάπες μου είναι πάντα βαθιά ερωτικές… Ποτέ δεν θα μπορούσα ν’ αγαπήσω μια γυναίκα για την ψυχή της – δηλαδή: για την ίδια. Θα τη λάτρευα για τον έρωτα που θα μου ξυπνούσε με τη μεγαλοδωρία της: για τα σταρένια δάχτυλα που θα έσφιγγαν τα δικά μου ένα ηλιόλουστο απόγευμα, για τη λεπτή χροιά της φωνής της, για το κοκκίνισμα στα μάγουλά της – τα γέλια της- το τρέξιμό της…
» Όχι, δεν μ’ εντυπωσιάζει ούτε η ομορφιά. Όχι, είναι κάτι άλλο πιο αόριστο – κάτι ανείπωτο, κάτι διάφανο: η ευγένεια. Μπορώ ν’ ανακαλύψω παντού την ευγένεια… Με πιάνει μια ανόητη λαχτάρα, μια σεξουαλική λαχτάρα να κατακτήσω φωνές, εκφράσεις, χαμόγελα, αρώματα και χρώματα!…

Maria de Sa-Carneiro  /  Η απολογία του Λούσιο
Αθήνα : Νήσος, 2012
167σ. ; 21εκ.

Ο Mario De Sa-Carneiro γεννήθηκε στη Λισαβόνα το 1890 και πέθανε στο Παρίσι το 1916.
Ποιητής και μυθιστοριογράφος, ήταν ένας από τους πλέον γνωστούς της “Geracao d’ Orpheu” (“Γενιάς του Ορφέα”). Γόνος πλούσιας οικογένειας με δυνατή στρατιωτική παράδοση. Η μητέρα του πέθανε όταν ο Mario ήταν δύο ετών, κι έτσι τον μεγάλωσαν οι παππούδες του. Ζούσε σε μια φάρμα κοντά στη Λισαβόνα. Άρχισε να γράφει ποιήματα σε ηλικία 12 ετών. Στα 16 του είχε ήδη μεταφράσει Hugo, Goethe και Schiller. Μαθητής ακόμη, στο Λύκειο, άρχισε να γράφει ένα φανταστικό μυθιστόρημα. Το 1911 πήγε στην Coimbra να σπουδάσει Δίκαιο, αλλά δεν συνέχισε πέραν του πρώτου έτους. Εκεί συνάντησε τον Pessoa, που έγινε ο πιο στενός του φίλος και τον γνώρισε στην ομάδα των Μοντέρνων της Λισαβόνας. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι για σπουδές στη Σορβόννη, τις οποίες γρήγορα εγκατέλειψε. Έζησε ζωή μποέμ, περνώντας το χρόνο του μεταξύ θεάτρων και μπαρ. Ερωτεύτηκε μια πόρνη, γεγονός που τον δυσκόλεψε κοινωνικά. Μαζί με τους Pessoa και Negreiros, έγραψε για την περίφημη επιθεώρηση Orpheu, η οποία εισήγαγε το μοντερνισμό στην Πορτογαλία, αποτελώντας σταθμό στην πορτογαλική λογοτεχνία.
Υποφέροντας από κατάθλιψη, αντιμετωπίζοντας οικονομική κρίση και νιώθοντας απογοητευμένος από τη ζωή του, αυτοκτόνησε σε ηλικία 26 ετών, σ’ ένα ξενοδοχείο της Μονμάρτρης.
Λίγο πριν πεθάνει, έστειλε στον Pessoa τα αδημοσίευτα ποιήματα του, που δημοσιεύθηκαν το 1937, με τον τίτλο “Indicios de Oiro” (“Ενδείξεις Χρυσού”).

Βουβή κραυγή

Βουβή κραυγή / Karin Fossum
Εκδ. Μεταίχμιο
Διεθνές Μπεστ Σέλλερ

Ο Γκίντερ Γιόρμαν, ένας ντροπαλός μεσήλικας που ζει σε μια φιλήσυχη νορβηγική κοινότητα, το Έλβεσταντ, πιστεύει ότι πλέον η ζωή του ολοκληρώθηκε όταν επιστρέφει παντρεμένος από το ταξίδι του στην Ινδία. Η σύζυγός του, η λεπτοκαμωμένη κι ευγενική Πούνα, θα φτάσει στη Νορβηγία μία βδομάδα μετά απ’ αυτόν. Την ήμερο της άφιξής της, όμως, η αδελφή του Γκίντερ πέφτει θύμα σοβαρού τροχαίου ατυχήματος, και ο Γκίντερ δεν προλαβαίνει να πάει στο αεροδρόμιο να παραλάβει την Πούνα. Στέλνει τον μοναδικό ταξιτζή του χωριού, αλλά αυτός γυρίζει άπρακτος. Την επομένη, οι ντόπιοι θα συγκλονιστούν από μια αναπάντεχη είδηση: μια γυναίκα βρίσκεται άγρια δολοφονημένη σ’ ένα χωράφι. Είναι η Πούνα, αγνώριστη από τα βίαια χτυπήματα.

Την υπόθεση αναλαμβάνει η ομάδα του επιθεωρητή Κύνραντ Σέγερ, και η έρευνα δυναμιτίζει την εξιδανικευμένη εικόνα που οι καλοί άνθρωποι του Έλβεσταντ είχαν για την κοινότητά τους. Μυστικοπάθεια, ξενοφοβία και προκαταλήψεις έρχονται στην επιφάνεια, ενώ όλοι κάτι προσπαθούν να κρύψουν…

Το βιβλίο «Βουβή κραυγή» είναι ένα πολύ καλό νορβηγικό αστυνομικό μυθιστόρημα που σου κόβει την ανάσα και δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου και για λίγο νιώθεις πολίτης της κοινωνίας αλλά και αυτόπτης παρατηρητής της ιστορίας που η Κάριν Φόσουμ αφηγείται.
Κριτικές για το βιβλίο