ΠΡΟΣΩΠΑ

Η συγγραφέας ξεκινά με την εκρηκτική προσωπικότητα τουΈλληνοαμερικάνου  Τζόρτζ Λόης που όποτε τον ρωτούσαν τι είναι δήλωνε μόνο Έλληνας.Είναι 29  πρόσωπα-ο Σωτήρης Δημητρίου,η Ντόρις Λέσινγκ,ο Τζον Λε  Καρέ,ο Θωμάς Μοσχόπουλος,ο Ντον ΝτεΛίλο,ο Φίλιπ Ροθ,ο Θωμάς Μοσχόπουλος,ο Διονύσης Φωτόπουλος΄,ο Αλέξανδρος Νεχαμάς,ο Τζόναθαν Κόου και πολλές ακόμη προσωπικότητες-πουσ’αυτέςτις 28  πετυχημένες  συνεντεύξεις   μας λένε αρκετά, ποικίλα κι ανόμοια..”Γιατί να σου δώσω συνέντευξη; Όλοι οι δημοσιογράφοι είστε λογοκλόποι. Γιατί να σου δώσω τον χρόνο μου”; Ο διαβόητος σκηνοθέτης Σαμ Πέκινπα είχε αφήσει εμβρόντητο τον δημοσιογράφο που τον είχε επισκεφθεί για μια προκαθορισμένη συνέντευξη το 1982. Δεν είχε όμως απόλυτο άδικο. Ο δημοσιογράφος που είχε χτυπήσει το κουδούνι του είχε όντως πάει για να “κλέψει”. Ο Πέκινπα είτε το γνώριζε είτε το συναισθανόταν ότι δεν στόχευε μόνο στα λόγια του. Εξού και είχε διαλέξει αυτό τον ακραίο τρόπο για να καταστήσει τον εαυτό του απρόσβλητο από την εχθρική “επίθεση”. Και να φανταστεί κανείς ότι συντηρείται ακόμα η παρεξήγηση πως η συνέντευξη είναι ένα εύκολο δημοσιογραφικό είδος…Βρίσκεσαι απέναντι σε έναν άνθρωπο, τον οποίο γνωρίζεις στα χαρτιά. Εκείνος ενδέχεται να μη σε ξέρει καθόλου. Χωρίς να διαθέτεις άπλετο χρόνο καλείσαι να βρεις έναν τρόπο να εισέλθεις στον εσωτερικό του κόσμο. Για να ψάξεις. Να σκαλίσεις. Να παρατηρήσεις. Να κλέψεις, τελικά, εικόνες και ατμόσφαιρες που απαρτίζουν τη ζωή και την καθημερινότητά του με εκείνον παρόντα, να γίνεται μάρτυρας της “διάρρηξης”.Όχι, η συνέντευξη δεν είναι ένα “εύκολο” δημοσιογραφικό είδος. Η μεγαλύτερη δυσκολία της όμως είναι και όλη η γοητεία της: αν και ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις με ακρίβεια τι άνθρωπο θα συναντήσεις, πρέπει κάθε φορά να είσαι σε θέση να τον αντιμετωπίσεις”. Μ.Α.

Πρόσωπα / Μαριλένα Αστραπέλλου  Αθήνα : Πόλις, 2013 403σ. ; 20εκ.

Η Μαριλένα Αστραπέλλου γεννήθηκε το 1973 στην ΑΘήνα. Είναι δημοσιογράφος και εργάζεται ως αρθρογράφος στο περιοδικό “ΒΗmagazino” του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.

Τελευταίο έρχεται το κοράκι

Τα διηγήματα της συλλογής “Τελευταίο έρχεται το κοράκι” θεωρούνται από τα σημαντικότερα έργα του Καλβίνο, αφού ήδη εμπεριέχουν μέσα τους όλα τα στοιχεία που έκαναν τον Ιταλό συγγραφέα αγαπητό στον κόσμο, έτσι όπως διαφέρουν μεταξύ τους θεματολογικά αλλά και υφολογικά. Βρίσκει κανείς διηγήματα που μιλούν για την αντίσταση επιμένοντας στην ηρωική της διάσταση, διηγήματα που μιλούν για τον πόλεμο και τον αντιμετωπίζουν σχεδόν ως παραμύθι, διηγήματα που αναφέρονται στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, διηγήματα που θα μπορούσαν να έχουν γραφεί είκοσι χρόνια πριν ή είκοσι χρόνια μετά, διηγήματα που θα μπορούσαν να έχουν τη μορφή μαχητικών πολιτικών άρθρων, διηγήματα που διαδραματίζονται στην πόλη και διηγήματα που αφορούν στη σκληρή ζωή πάνω στα βουνά, διηγήματα που κλείνουν το μάτι σε πικάντικες καταστάσεις. Από τα νεανικά του έργα, η συλλογή αυτή προαναγγέλλει ήδη τον εκφραστικό πλούτο, τη φαντασία, τις λεξικολογικές ακροβασίες, την επιμονή στη λεπτομέρεια, την πυκνή γραφή και το ιδεολογικό υπόβαθρο, ενώ συγχρόνως δείχνει πόσο επίκαιρος και καίριος είναι ο Καλβίνο, ακόμα κι όταν μιλάει για “παρωχημένα” θέματα.

Italo Calvino
Τελευταίο έρχεται το κοράκι Εκδ. Καστανιώτης, 2010

Ο Ίταλο Καλβίνο (1923-1985) γεννήθηκε στην Κούβα, αλλά σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε με τους γονείς του στην Ιταλία. Το 1943 προσχωρεί στους παρτιζάνους της ιταλικής αντίστασης. Πρωτοεμφανίστηκε στα ιταλικά γράμματα το 1947 με το μυθιστόρημα “Το μονοπάτι με τις αραχνοφωλιές” με θέμα την Αντίσταση, θέμα που πραγματεύεται και στο επόμενο βιβλίο του, μια συλλογή από διηγήματα με γενικό τίτλο “Τελευταίο έρχεται το κοράκι”. Ακολουθεί η τριλογία που τον έκανε διάσημο, τρία σύντομα μυθιστορήματα που συνθέτουν τον κύκλο “Οι πρόγονοί μας: Ο διχασμένος υποκόμης”, “Ο αναρριχώμενος βαρόνος” και “Ο ανύπαρκτος ιππότης”. Ακολουθεί, το 1956, μια συλλογή ιταλικών λαϊκών παραμυθιών που μετέγραψε ο συγγραφέας με τον τίτλο “Ιταλικοί μύθοι”, ενώ δυο χρόνια αργότερα εκδίδει τα “Διηγήματα”, συλλογή που περιέχει και την πολύ γνωστή ενότητα διηγημάτων “Οι δύσκολοι έρωτες”. Ακολουθούν δύο σύντομα μυθιστορήματα, το “Μαρκοβάλντο ή οι εποχές στην πόλη” και το “Η μέρα ενός εκλογικού αντιπροσώπου” (1963) που ολοκληρώνουν τη “νεορεαλιστική” του φάση. Το 1965 και το 1967 εκδίδει δύο συλλογές “φανταστικών” διηγημάτων με τίτλους “Τα κοσμοκωμικά” και “Ταυ με μηδέν”, ενώ το 1969 εκπλήσσει όλο τον κόσμο με το “Κάστρο των διασταυρωμένων πεπρωμένων”. Ακολουθούν τα έργα “Οι αόρατες πόλεις” (1972), “Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης” (1979) και “Πάλομαρ” (1983). Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν τα έργα “Κάτω απ’ τον ιαγουάρο ήλιο”, “Σχετικά με το παραμύθι” (δοκίμιο), “Αμερικανικά μαθήματα” (δοκίμιο), “Ο δρόμος του Σαν Τζιοβάνι”, “Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς” (δοκίμιο) και “Πριν να πεις “εμπρός””.

Η λεοπάρδαλη

    Στο βιβλίο αυτό ο Χάρι Χόλε βρίσκεται αντιμέτωπος με τους σκοτεινότερους δαίμονές του. Προσπαθώντας να ξεπεράσει τον τραυματισμό που υπέστη κατά την εξιχνίαση της υπόθεσης του Χιονάνθρωπου, καταφεύγει στο Χονγκ Κονγκ και στην παρηγοριά του οπίου.Στο μεταξύ στο Όσλο, δύο γυναίκες βρίσκονται νεκρές, έχουν πνιγεί στο ίδιο τους το αίμα. Τα ΜΜΕ τρελαίνονται. Δεν υπάρχουν στοιχεία, η αστυνομική έρευνα έχει βαλτώσει και ο Χάρι -ο μόνος που θα μπορούσε να βοηθήσει- είναι χαμένος.Όταν ο ιδιόρρυθμος επιθεωρητής επιστρέφει στο Όσλο, καθώς μαθαίνει ότι ο πατέρας του είναι στα τελευταία του, ο δολοφόνος ξαναχτυπά. Τα αντανακλαστικά του Χάρι ενεργοποιούνται και αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην έρευνα, αν και δεν υπάρχουν και πολλά στοιχεία.Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι ο ψυχοπαθής δολοφόνος θα δοκιμάσει τον Χάρι σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο.αυτό ο Χάρι Χόλε βρίσκεται αντιμέτωπος με τους σκοτεινότερους δαίμονές του. Προσπαθώντας να ξεπεράσει τον τραυματισμό που υπέστη κατά την εξιχνίαση της υπόθεσης του Χιονάνθρωπου, καταφεύγει στο Χονγκ Κονγκ και στην παρηγοριά του οπίου.Στο μεταξύ στο Όσλο, δύο γυναίκες βρίσκονται νεκρές, έχουν πνιγεί στο ίδιο τους το αίμα. Τα ΜΜΕ τρελαίνονται. Δεν υπάρχουν στοιχεία, η αστυνομική έρευνα έχει βαλτώσει και ο Χάρι -ο μόνος που θα μπορούσε να βοηθήσει- είναι χαμένος.Όταν ο ιδιόρρυθμος επιθεωρητής επιστρέφει στο Όσλο, καθώς μαθαίνει ότι ο πατέρας του είναι στα τελευταία του, ο δολοφόνος ξαναχτυπά. Τα αντανακλαστικά του Χάρι ενεργοποιούνται και αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην έρευνα, αν και δεν υπάρχουν και πολλά στοιχεία.Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι ο ψυχοπαθής δολοφόνος θα δοκιμάσει τον Χάρι σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο.

 Η λεοπάρδαλη / Jo Nesbo Αθήνα : Μεταίχμιο, 2013 797σ. ; 21εκ.

Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω

Τι θα κάνω άμα δεν μεγαλώσω; Αλλά κι εσείς, γιατί δεν μεγαλώνετε επιτέλους; Γιατί συμπεριφερόμαστε όλοι σαν ανήλικα (λέμε συνεχώς ψέματα, τρώμε βρόμικα στις καντίνες, διαβάζουμε αηδίες, δεν στρωνόμαστε να δουλέψουμε, οδηγάμε ντίρλα, κι άμα τρακάρουμε μουντζώνουμε τη μαύρη τύχη μας); Γιατί δεν αλλάζει τίποτα επιτέλους, αφού όλοι είναι υπέρ της αλλαγής; Πώς θα καταφέρω να μην πνιγώ μες στο “εγώ” μου; Τι εννοούμε όταν λέμε “σ’ αγαπώ” ή “το Πολυτεχνείο ζει”; Αφού δεν ζει, ρε παιδιά, ποιον κοροϊδεύουμε τώρα;
Αυτές και άλλες ερωτήσεις ήθελα να σας κάνω. Να σας πω τι σκέφτομαι, μήπως και μου πείτε τι σκέφτεστε. Κουβέντα να γίνεται. Γιατί η ζωή του καθενός μας κρέμεται κυριολεκτικά από τις ζωές των άλλων -αυτό τουλάχιστον το ‘χω πιάσει… Κι επειδή δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, άρχισα να τα γράφω σε περιοδικά, σε εφημερίδες, στο διαδίκτυο. Τώρα έγιναν και βιβλίο. Υπάρχει εκεί έξω κανείς που να ξέρει την απάντηση; Η ισχύς εν τη ενώσει -ακόμα κι αυτό κοντεύουμε να το ξεχάσουμε. Άντε λοιπόν, περιμένω: divani@otenet.gr.
Τα κείμενα αυτά πρωτοδημοσιεύτηκαν στο “Elle”, στα “Νέα” και στην “Αυγή” από το 1998 ως το 2005.

 Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω και άλλα αναπάντητα ερωτήματα / Λένα Διβάνη.8η έκδ.Αθήνα : Καστανιώτης, 2008.  248σ. ; 21εκ.

Η Λένα Διβάνη γεννήθηκε το 1955 στον Βόλο και είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας της Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών. Εκτός από τις ιστορικές μελέτες της, έχει δημοσιεύσει μία συλλογή διηγημάτων (“Γιατί δεν μιλάς για μένα;” Νεφέλη, 1995, Βραβείο Μαρία Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς) και τέσσερα μυθιστορήματα (“Οι γυναίκες της ζωής της”, Καστανιώτης, 1997, που έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση από την ΕΤ1, “Εργαζόμενο αγόρι”, Καστανιώτης, 2000, “Ενικός αριθμός”, Καστανιώτης, 2002, “Ψέματα. Η αλήθεια είναι…”, Καστανιώτης, 2005). Το πρώτο της μυθιστόρημα έχει μεταφραστεί στα ισπανικά και κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο “Alfaguara Global” και στα ιταλικά από τον εκδοτικό οίκο “Crocetti”. Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά και τα πολωνικά. Επίσης, έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία για παιδιά και έναν τόμο με τα θεατρικά της έργα που παίχτηκαν στο “Τρένο στο Ρουφ” και στην “Πειραματική Σκηνή Τέχνης”, στη Θεσσαλονίκη. Συνεργάστηκε με το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού σε θέματα ομογένειας. Θήτευσε ως αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Έργων Λόγου. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και μέλος του ΔΣ της ΕΡΤ

.

Ιστορίες από το περιβόλι των τεσσάρων εποχών

Σε μια γωνιά της γης, καλά κρυμμένο από τους εξερευνητές, τουρίστες και ταξιδευτές, βρίσκεται το περιβόλι των τεσσάρων εποχών.
Εκεί ζουν τα παιδιά του Χρόνου: Η όμορφη Άνοιξη, το γελαστό Καλοκαιράκι, το μελαγχολικό Φθινόπωρο και ο απρόβλεπτος Χειμώνας με τα καλά τους φιλαράκια, τους μήνες, αλλά και τα αγαπημένα τους ζωάκια.
Η Άνοιξη, ας πούμε, που είναι όμορφη, ζωηρή και πεταχτούλα, αγαπάει τις πασχαλίτσες.
Το Καλοκαιράκι, που του αρέσει όσο τίποτα στον κόσμο η ζέστη, αγαπάει τα τζιτζίκια… Ή μήπως τα τριζόνια; Ή μήπως και τα τζιτζίκια και τα τριζόνια; Καλύτερα να διαβάσετε την ιστορία του και θα μάθετε!
Το Φθινόπωρο, που είναι πιο σοβαρό και συγκρατημένο από τα αδέλφια του, αγαπάει τα αργά κι επίμονα σαλιγκάρια.
Όσο για το Χειμώνα, αυτός έχει μια κρυφή αγάπη που τη μοιράζεται με τον τυφλοπόντικα. Δεν θα σας τη μαρτυρήσω, όμως. Θα σας αφήσω να την ανακαλύψετε μόνοι σας!
Τέσσερις ιστορίες από το περιβόλι των τεσσάρων εποχών (μία για κάθε εποχή), γραμμένες με κέφι και ζωντάνια από τον Φίλιππο Μανδηλαρά και εικονογραφημένες με μοναδική φρεσκάδα κι ευαισθησία από τον Ντέιβιντ Χιτς.

Το τέλειο βιβλίο για παιδιά προσχολικής ηλικίας και πολύ μεγαλύτερα βέβαια …για να το  διαβάζουν όλες τις εποχές χρόνου!

Ιστορίες από το περιβόλι των τεσσάρων εποχών / Φίλιππος Μανδηλαράς.Αθήνα : Πατάκη, 2012Αθήνα :526σ. : εικ. ; 23εκ.

Ο Φίλιππος Μανδηλαράς γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και ασχολήθηκε με την κοινωνική ανθρωπολογία την εθνογραφία και τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Έχει δημιουργήσει μια μέθοδο δημιουργικής γραφής για τα παιδιά. (“Εργαστήριο δημιουργικής γραφής για τα παιδιά” cd-rom και εκπαιδευτική μέθοδος, Εκδόσεις “Πατάκη’ 1998 και 2000 αντίστοιχα) και έχει γράψει και εκδώσει πολλά βιβλία για παιδιά όλων των ηλικιών στις Εκδόσεις “Πατάκη” και “Φυτράκη”.

Οικονομική Ιστορία του Ευρωπαϊκού 20ού Αιώνα

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα κατανοούσα τα σύγχρονα οικονομικά προβλήματα και τις αστάθειες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, χωρίς να έχω διαβάσει τον Ivan T. Berend, τον καλύτερο συγκριτικό ιστορικό της οικονομικής ανάπτυξης της Ευρώπης” είχε πει ο Έρικ Χομπσμπαουμ.

Στην “Οικονομική Ιστορία του Ευρωπαϊκού 20ού Αιώνα”, ο καθηγητής Ivan T. Berend εξετάζει από κοινού και τις αποτυχίες και τις επιτυχίες μιας Ευρώπης που αντιδρούσε στις προκλήσεις των κρίσεων και τια ανώμαλες καταστάσεις μιας – κατά τα άλλα – ιδιαιτέρως επιτυχούς εποχής. Στο έργο του ερευνά την άνοδο και την πτώση των διαφόρων οικονομικών καθεστώτων που επινοήθηκαν και εφαρμόστηκαν στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ο Ivan T. Berend παρουσιάζει τις ρίζες και τα χαρακτηριστικά αυτών των καθεστώτων, τις προκλήσεις της ελεύθερης οικονομίας πριν τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, το σύστημα της ελεγχόμενης αγοράς, τον αυταρχικό οικονομικό διευθυντισμό των φασιστικών καθεστώτων, το μη εμπορευματικό σύστημα της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, την άνοδο της μικτής οικονομίας και του κράτους κοινωνικής πρόνοιας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και, στο τέλος του αιώνα, την παγκοσμιοποίηση και τις επιδράσεις της.

Το tour de force του Ivan T. Berend αποτελεί συνάμα ιστορία της ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο βαθμό που παρουσιάζει αφενός τον τρόπο με τον οποίο άρχισαν βαθμιαία να εξαλείφονται οι μεγάλες οικονομικές διαφορές των προηγούμενων περιόδων μεταξύ των ευρωπαϊκών περιφερειών καθώς, όλο και περισσότερο, οι ευρωπαϊκές χώρες οδηγήθηκαν σε ένα παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης και, αφετέρου, τη συμμετοχή της Ευρώπης στην εξάπλωση της παγκοσμιοποίησης στο τέλος του 20ού αιώνα.

Οικονομική ιστορία του ευρωπαϊκού 20ου αιώνα : τα οικονομικά καθεστώτα από το Laissez-Faire στην Παγκοσμιοποίηση / Ivan T. BerendΑθήνα : Gutenberg, 2009

Ο Ivan Τ. Berend γεννήθηκε το 1930 στην Ουγγαρία. Είναι Distinguished Professor της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Λος Άντζελες (UCLA) και Διευθυντής του Προγράμματος των Ευρωπαϊκών Σπουδών. Υπήρξε ένας από τους συντελεστές της αλλαγής του καθεστώτος στην Ουγγαρία, όπου διετέλεσε καθηγητής, Πρύτανης του Πανεπιστημίου Οικονομικών της Βουδαπέστης (1973-79), και Πρόεδρος της Ουγγρικής Ακαδημίας Επιστημών (1985-90). Ήταν Πρόεδρος της International Committee of Historical Sciences (1995-2000), και Αντιπρόεδρος της International Economic History Association (1986-1994). Η έρευνές του στρέφονται στα οικονομικά συστήματα, στην κοινωνική, ιδεολογική και πολιτιστική ιστορία της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης κατά τον 19ο και 20ό αιώνα, στον οικονομικό εκσυγχρονισμό και στα προβλήματα της ευρωπαϊκής καθυστέρησης κατά τη μετάβαση από τον κρατικό σοσιαλισμό στον καπιταλισμό. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και διεθνείς διακρίσεις και έχει δημοσιεύσει πάνω από 26 βιβλία και περισσότερες από 150 μελέτες. Στα έργα του περιλαμβάνονται: “The European Periphery and Industrialization 1780-1914” (με τον Gyorgy Ranki, 1982), “Decades of Crisis: Central and Eastern Europe Before World War ΙΙ” (1998), “History Derailed: Central and Eastern Europe in the “Long” 19th Century” (2003), και “Central and Eastern Europe, 1944-1993: Detour from the Periphery to the Periphery” (1996) κ.ά.