Δυσλεξία στην πράξη

Το παρόν βιβλίο προτείνει μια πρωτότυπη διδακτική μέθοδο εκμάθησης των διψήφων και καταχρηστικών συμφώνων, μέσα από εξειδικευμένες ασκήσεις, που αξιοποιούν αποτελεσματικά τη διαφορετικότητα της γραφο-φωνολογικής ενημερότητας των μαθητών με δυσλεξία.
Απευθύνεται σε όλους τους μαθητές του δημοτικού σχολείου με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και προβλήματα λόγου.
Στόχος του βιβλίου είναι η ανάγνωση και η γραφή με ευχέρεια όλων των δίψηφων και καταχρηστικών συμφώνων από τους μαθητές και η βελτίωση της ικανότητας της νοηματικής επεξεργασίας των κειμένων που διαβάζουν.
Το βιβλίο αποτελεί βασικό εκπαιδευτικό εγχειρίδιο για κάθε δάσκαλο, υποστηρικτικό βοήθημα για τους γονείς παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες, αναπόσπαστο μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος των τμημάτων ένταξης και πρωτίστως βασικό βοήθημα για κάθε μαθητή με δυσκολίες αυτού του φάσματος.

Δυσλεξία στην πράξη : εξειδικευμένες ασκήσεις εκμάθησης δίψηφων συμφώνων για παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες / Μαρία Σκουντή, Ελένη Αϋφαντή. Ηράκλειο : Δοκιμάκης, 2010. 186σ. : εικ. ; 29εκ.

Εδώ ο χρόνος μετράει αλλιώς

 Ο Χέρμουτ Τάνταμοκ είναι ένας σπουδαίος ρολογάς κι απ’ τα χέρια του βγαίνουν θαύματα. Είναι τύπος ήρεμος και του αρέσουν τα ήσυχα απογεύματα με καφέ και ντόνατς. Ένα πρωί μπαίνει στο μαγαζί του η Λίνκα. Είναι εξαιρετική πιλότος και φέρνει σε πέρας επικίνδυνες αποστολές. Αφήνει στον Χέρμουξ το ρολόι της για επισκευή και, φεύγοντας, κλέβει για πάντα την καρδιά του. Όταν οι μέρες περνούν και η Λίνκα δεν εμφανίζεται, ο Χέρμουξ αναλαμβάνει δράση.Ε, λοιπόν δε θα το πιστέψετε! Αυτός ο ήρεμος, ο απλός ρολογάς κάνει πράγματα αδιανόητα! Μπλέκει σε μια περιπέτεια με τρομερούς αντιπάλους. Η ζωή του μεταβάλλεται σε ανεμοστρόβιλο και κάθε άλλο παρά συνηθισμένη είναι τώρα. Η Λίνκα βρίσκεται σε κίνδυνο και πρέπει να τη σώσει. Δεν ξέρει ακόμη πώς, αυτό που ξέρει όμως είναι πως πρέπει να τολμήσει.

Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί. Πραγματικά λυπάσαι που τελειώνει αλλά και χαίρεσαι γιατί υπάρχει και συνέχεια. Ένα βιβλίο που προσφέρει ακριβώς ό,τι οι αναγνώστες, μικροί και μεγάλοι, λαχταρούν. Μια χορταστική περιπέτεια με πλούσια δράση και απροσδόκητα γυρίσματα.

 Οι περιπέτειες του Χέρμουξ Τάνταμοκ : εδώ ο χρόνος μετράει αλλιώς / Μάικλ Χόι.  Αθήνα : Ψυχογιός, 2003 . 309σ. ; 21εκ. 309σ. ; 21εκ. αποτελεί το 1ο μέρος της τριλογίας 

Ο Μάικλ Χόι έκανε διάφορες δουλειές προφού αφοσιωθεί στο γράψιμο. Αρχικά ασχολήθηκε με την αγροτική ζωή στο Όρεγκον όπου και έμεινε για πέντε χρόνια. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε ως φωτογράφος μόδας και καθηγητής λυκείου. Σήμερα ζει σε μια πέτρινη αγροικία στο Όρεγκον μαζί με τη Μάρθα, τη γυναίκα του, και το γάτο τους τον Λάιονελ.
Το βιβλίο “Εδώ ο χρόνος μετράει αλλιώς”, είναι το πρώτο της Τριλογίας με τις περιπέτειες του Χέρμουξ Τάνταμοκ. Ήταν υποψήφιο για το βραβείο Book Sense Book of the Year, Lire, Sheffield Sasquatch και Pennsylvania Young Readers’ Choice..

Η νοημοσύνη του παιδιού σε 40 ερωτήσεις

– Τι είναι η νοημοσύνη;- Το να τρώει κανείς τα νύχια του είναι ένδειξη νοητικής ανεπάρκειας;- Οι δοκιμασίες νοημοσύνης είναι καλές ή κακές; Τι σημαίνει δείκτης νοημοσύνης; Τι σημαίνει να είναι ένα παιδί χαρισματικό;- Οι άνθρωποι είναι λογικοί;- Υπάρχει μια ηλικία κατά την οποία είναι κανείς περισσότερο έξυπνος;- Η ευφυΐα είναι κληρονομική; Πού βρίσκεται το γονίδιο της ευφυΐας;- Ο εγκέφαλος πρέπει να ασκείται;Η νοημοσύνη και ο περίφημος δείκτης νοημοσύνης (I.Q.) , έχουν γίνει αιτία να γραφτούν πολλά βιβλία. Είναι ένα θέμα που συναρπάζει τους ανθρώπους σε βαθμό που ορισμένοι ονειρεύονται να γίνουν μέλη της λέσχης των ατόμων με υψηλό δείκτη νοημοσύνης.Καθώς οι μελέτες στον τομέα αυτό συχνά είναι πολύ σύνθετες, ο Α. Λιερύ συνοψίζει τις γνώσεις πάνω στο θέμα αυτό σε σαράντα ερωτήσεις-απαντήσεις, εξηγώντας με απλό τρόπο πώς διαμορφώνονται οι δοκιμασίες νοημοσύνης.Γραμμένο με επιστημονικό ύφος, εμπλουτισμένο με χιούμορ, το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα χρήσιμο βοήθημα τόσο για τους γονείς όσο και για τους μη ειδικούς.

Η νοημοσύνη του παιδιού : σε 40 ερωτήσεις / Αλεν Λιερύ.  Αθήνα : Καστανιώτης, 2003 .174σ. ; 21εκ.                                  

 Ο Αλέν Λιερύ, καθηγητής Γενικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Rennes 2, είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, όπως, παραδείγματος χάρη, του Εγχειριδίου γενικής ψυχολογίας (Manuel de psychologie generale) από τις Εκδόσεις Dunod.

Τελευταίος γύρος

Πάντα πιωμένος, ποτέ στην ώρα του. Βγήκα μπροστά και σκέφτηκα, Δεν έχεις πάει μακριά, πουλάκι μου, κι ούτε θα πας. Ξαναβγήκα μπροστά για το οριστικό ξεκαθάρισμα κι είδα τη φάτσα του, ψύχραιμη, γωνιώδης και σταθερή σαν μηχανή παλικάρι μου, μετράνε και για σένα . Μετά είδα το γάντι εκεί που την προηγούμενη στιγμή ήταν η φάτσα του. Και μετά δεν είδα τίποτα, απολύτως. Ή μάλλον είδα. Αν έχετε ακουστά που λένε ότι βλέπεις αστέρια. Ε, εγώ τα ‘δα.Ο Τζακ Ντοτζ, σύζυγος της Έιμυ, είναι χασάπης. Μετρημένος άνθρωπος, της δουλειάς. Με χερούκλες. Και με όνειρο να εγκαταλείψει το Λονδίνο της βροχής και του τσουχτερού παρελθόντος. Τέλη της δεκαετίας του ’80, κι ενώ ο κόσμος γίνεται αγνώριστος, ο Τζακ τα καταφέρνει. Κι εμείς τον ακολουθούμε στην τελευταία του διαδρομή. Μια χιουμοριστική, θλιμμένη και σίγουρα συνταρακτική αφήγηση για τον ηρωισμό που απαιτεί η καθημερινή ζωή.

Τελευταίος γύρος / Γκράχαμ Σουίφτ.  Αθήνα : Εστία, 2013.  360σ. ; 21εκ.

O Γκράχαμ Σουίφτ γεννήθηκε το 1949 στο Νότιο Λονδίνο, εκεί όπου διαδραματίζονται και τα περισσότερα μυθιστορήματά του. Σπούδασε λογοτεχνία στα Pανεπιστήμια Καίμπριτζ και Γυόρκ. Πρωτοεμφανίστηκε στα βρετανικά γράμματα το 1980 και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς συγγραφείς της νεότερης γενιάς. Το 1996 πήρε το λογοτεχνικό βραβείο Μπούκερ για το μυθιστόρημά του “Οι τελευταίες εντολές” (Νεφέλη, 1997)Για το μυθιστόρημα “Τελευταίος γύρος” ο Γκράχαμ Σουίφτ βραβεύτηκε με το Booker Prize. Πρωτοκυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1997 σε μετάφραση της Μαρίας Τσάτσου (εκδ. Νεφέλη). Η ανά χείρας μετάφραση είναι της Άντζελας Δημητρακάκη, για την εφεξής κυκλοφορία του μυθιστορήματος από τις Εκδόσεις της Εστίας.

Τα χαμένα παιδιά μας

Στο τολμηρό δοκίμιό της, η Γαλλίδα εκπαιδευτικός και δημοσιογράφος Νατάσα Πολονύ ξεκινά από μια διαπίστωση. Στις μέρες μας πολλοί προοδευτικοί αριστεροί και φιλελεύθεροι δεξιοί έχουν ταυτόσημες απόψεις για την εκπαίδευση, οι οποίες συνιστούν πλέον τη βάση της εκπαιδευτικής πολιτικής των περισσοτέρων κυβερνήσεων τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Οι απόψεις αυτές, θαυμάζοντας τους νέους, διακηρύσσοντας την πίστη τους στο καινούργιο και το μοντέρνο, προπαγανδίζοντας την κινητικότητα και λατρεύοντας το εφήμερο, υπηρετούν μια χρησιμοθηρική και οικονομικίστικη ιδεολογία.Η ιδεολογία αυτή στερεί τους νέους από την πολύτιμη κληρονομιά που συγκροτούσαν τα κλασικά γράμματα, η μέριμνα για τη λογική και τη γλώσσα, η επαφή με τα σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα, αλλά και οι αφηγήσεις, οι αξίες, οι κώδικες που δημιούργησαν τον πολιτισμό μας και που μεταδίδονταν από τις παλιότερες γενιές.Το  αποτέλεσμα είναι, ότι ενώ δεν θίγονται οι ελίτ, τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα καταδικάζονται σε πολιτιστική υστέρηση η οποία αποδυναμώνει τη δημοκρατία, παραβιάζει την αρχή της ισότητας, απειλεί την κοινωνική και οικονομική συνοχή και περιορίζει την ανέλιξή τους.

Τα χαμένα παιδιά μας : μικρή μελέτη για το χάσμα των γενεών / Natacha Polony.  Αθήνα : Πόλις, 2006.  249σ. ; 21εκ.

Η Νατάσα Πολονύ γεννήθηκε το 1975. Απόφοιτος του Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών (IEP) του Παρισιού, είναι agregee της φιλολογίας. Εργάζεται ως δημοσιογράφος στο εβδομαδιαίο περιοδικό Marianne.Το βιβλίο της “Τα χαμένα παιδιά μας” τιμήθηκε με το βραβείο δοκιμίου Lauriers Verts de la Foret des Livres.

Δημιουργία και διακοπή των συναισθηματικών δεσμών

Tι είναι αυτό που συμβάλλει στην ανθρώπινη ευτυχία ή δυστυχία; Πόσο σημαντική είναι η δημιουργία και η διακοπή των συναισθηματικών σχέσεων ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί στα πρώτα χρόνια της ζωής του; Mε ζητούμενο την εξέλιξη του παιδιού σε ένα ισορροπημένο κι ευτυχισμένο άτομο, το βιβλίο κινείται στους άξονες αφενός της δημιουργίας υγιών και πλούσια συναισθηματικά δεσμών με τα άτομα που είναι σημαντικά στα πρώτα χρόνια της ζωής του, καθώς και τους παράγοντες που συντείνουν σ’ έναν τέτοιο σκοπό, και αφετέρου της διακοπής, προσωρινής ή μόνιμης, αυτών των δεσμών που οδηγούν στην ψυχοπαθολογία. Σημαντική θέση στις έρευνες στις οποίες στηρίζεται το βιβλίο κατέχει το θέμα του πένθους και ο τρόπος με τον οποίο βιώνεται από το παιδί ή τον ενήλικα η καθολική στέρηση ενός αγαπημένου προσώπου. H αποδοχή του πόνου, η εκδήλωση των έντονων συναισθημάτων του θρήνου ή, αντίθετα, η απώθηση του γεγονότος συντελούν είτε στο υγιές ξεπέρασμα του πένθους είτε στην καθήλωση του ατόμου σε καταστάσεις θυμού, μνησικακίας και αυτομομφής. Tα θέματα αυτά, τα οποία στηρίζονται σ’ εμπεριστατωμένες έρευνες της Kλινικής Tάβιστοκ, απασχολούν σήμερα γονείς, εκπαιδευτικούς και επαγγελματίες που ασχολούνται με την ψυχική υγεία.
O Tζων Mπόλμπυ δίνει διαυγείς, συστηματικές και τεκμηριωμένες απαντήσεις στα ζωτικά αυτά ερωτήματα. Tο βιβλίο αυτο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εγχειρίδιο και οδηγός από τους γονείς και όσους επαγγελματίες ασχολούνται με παιδιά.

Δημιουργία και διακοπή των συναισθηματικών δεσμών / Τζών Μπόλμπυ. Αθήνα : Καστανιώτης, 1995. 239σ. ; 21εκ.

O Tζων Mπόλμπυ, παιδί μεγαλοαστικής συντηρητικής οικογένειας, φοίτησε στο Nαυτικό Kολέγιο και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Kαίμπριτζ, όπου σπούδασε Φυσικές Eπιστήμες και Ψυχολογία για να καταλήξει οριστικά στην Iατρική. H πρακτική του εκπαίδευση στην Ψυχολογία έγινε στο Iνστιτούτο Ψυχανάλυσης κάτω από την επίβλεψη της Joan Riviera, οπαδού της Melanie Klein. Ως ειδικευμένος ψυχίατρος, ο Mπόλμπυ άρχισε να εργάζεται στο Eκπαιδευτικό Kέντρο Kαθοδήγησης Παιδιών, όπου ήρθε σε στενή επαφή με προβληματικά παιδιά από διαλυμένες οικογένειες. Διαφώνησε με τη Melanie Klein και τους ψυχαναλυτές της Bρετανικής Eταιρείας, οι οποίοι επικέντρωναν το ενδιαφέρον αποκλειστικά στον εσωτερικό κόσμο του ασθενούς. H εμπειρία του Mπόλμπυ στην Παιδική Kλινική τον οδήγησε στην πεποίθηση ότι η κατανόηση του εσωτερικού κόσμου εξαρτάται από τη γνώση των γεγονότων και των καταστάσεων που έχει βιώσει ο ασθενής. Tο 1944 η μονογραφία του “Σαράντα τέσσερις νεαροί κλέφτες” κατέληξε σε συμπεράσματα παρόμοια με εκείνα που υποστήριζαν η Anna Freud και ο Donald Winnicott. Mετά τον πόλεμο, ο Mπόλμπυ διορίστηκε επικεφαλής του Tμήματος Παιδιών και Oικογενειών στην Kλινική Tάβιστοκ, όπου και παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Tο 1951 εξέδωσε τη μονογραφία “Mητρική φροντίδα και ψυχική υγιεινή”, όπου αναπτύσσει τη θεωρία του: η καλή ψυχική υγεία του παιδιού απαιτεί μια στενή, θερμή και σταθερή σχέση με τη μητέρα του.
Στη συνέχεια το ενδιαφέρον του στράφηκε σε βιολογικούς προσανατολισμούς, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τη ρήξη του με τους ψυχαναλυτές και την αποχώρησή του από τη Bρετανική Ψυχαναλυτική Eταιρεία. H φήμη του κρίνεται κυρίως από τον τρόπο που αντιμετωπίζει ως βιολόγος τη σχέση γονέα-παιδιού. H διαφορά του με την ψυχαναλυτική άποψη είναι ότι ο ίδιος έδωσε μεγάλη έμφαση στην άμεση παρατήρηση μητέρων και παιδιών. Xρειάστηκαν περίπου τριάντα χρόνια πρωτοποριακής εργασίας από τον Mπόλμπυ για να αρχίσει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τους ψυχαναλυτές η συστηματική έρευνα μέσα από άμεση παρατήρηση. H τριλογία του -πάντα πάνω στη σχέση μητέρας-παιδιού- “Σχέση Δεσμού, Xωρισμός, Aπώλεια”, συμπληρώθηκε το 1980 με τις εργασίες “Θρήνος και Πένθος”.