Το φαινόμενο Ρέζους

Ποιος είναι άραγε ο Ρέζους; Και γιατί αποτελεί “φαινόμενο”; Είναι χιμπατζής, μπονόμπο ή μακάκους ρέζους; Έχει σχέση με τον παράγοντα ρέζους του αίματος; Με ποιο τρόπο συνδέεται με τον ομηρικό βασιλιά των Θρακών, Ρήσο;

Είναι πολιτικό ζώο ή παραμορφωμένος άνθρωπος; Επαναστάτης ή πειραματόζωο;

Ό,τι κι αν είναι, η ξαφνική εισβολή του σε έναν οίκο ευγηρίας θα ανατρέψει τα δεδομένα εντός και εκτός του ιδρύματος. Οι ηλικιωμένοι, που αποκτούν στενές (έως πολύ στενές) σχέσεις μαζί του, διεκδικούν ξανά το δικαίωμά τους στη ζωή, “γιατί το γέλιο σε κάνει να ξεχνάς το θάνατο”· ξεσπά κοινωνικό σκάνδαλο· ο οίκος ευγηρίας “μεταμορφώνεται σε νέα Τροία”…

Πρόκειται άραγε για την “πραγματική” πραγματικότητα;

Η αποκάλυψη θα είναι απολύτως απροσδόκητη.

Η Ελένα Μαριένσκε, με καυστική πένα, σχολιάζει τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα στη Γαλλία, επιλέγοντας για πρωταγωνιστές της τους “ξεχασμένους” της ζωής.

Το φαινόμενο Ρέζους : μυθιστόρημα / Ελένα Μαριένσκε. Αθήνα : Ελληνικά Γράμματα,2007. 359σ. ; 21εκ.

Πού πάμε μπαμπά;

Το “Πού πάμε μπαμπά ” , χάρισε το βραβείο Femina 2008, στον Ζαν-Λουί  Φουρνιέ, και έχει σημειώσει μεγάλη εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία – διαβάζοντάς το θα καταλάβετε αμέσως το γιατί…Ως τότε ο συγγραφέας και πατέρας αυτών των δύο παιδιών με βαριά αναπηρία ,ποτέ δεν είχε μιλήσει  για τους γιους του, Ματιέ και Τομά , και βέβαια τολμά ν’αναρωτηθεί -δημόσια πια- το γιατί.”μήπως επειδή ντρεπόμουν”λέει “ή φοβόμουν τον οίκτο των άλλων;”Γλυκόπικρα,με απλή και άμεση γραφή, ο πατέρας συγγραφέας,περιγράφει,χωρίς μελοδραματισμούς, στιγμές από την καθημερινή ζωή τους. Μας  συγκινεί, ευαισθητοποιεί και πετυχαίνει τον απώτερο  στόχο  του: να μη ξεχάσουμε ποτέ τους μικρούς Ματιέ, τους μικρούς Τομά…

Πού πάμε μπαμπά / Ζαν-Λουί Φουρνιέ.  Αθήνα : Μελάνι, 2009. 166σ. ; 18εκ.

Ο Ζαν-Λουί Φουρνιέ γεννήθηκε στο Καλαί το 1938. Ο πατέρας του ήταν γιατρός
και η μητέρα του δημοσιογράφος. Χιουμορίστας, παραγωγός για πολλά χρόνια
της τηλεόρασης και πιστός φίλος και συνεργάτης του Πιερ Ντεσπρόζ, εξελίχθηκε
σ’ έναν κωμικό και πολύ γόνιμο συγγραφέα. Το “Πού πάμε, μπαμπά;” του χάρισε
το βραβείο Femina 2008, και έχει σημειώσει μεγάλη εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία.
Στα ελληνικά κυκλοφορούν επίσης το “Θα σου μάθω εγώ καλούς τρόπους” και το “Δε σκότωσε ποτέ κανέναν ο μπαμπάς μου”.

Ο μικρός Εκτορας και τα μυστικά της ζωής

Ο Μικρός Έκτορας είναι ένα τυχερό παιδί. Ο μπαμπάς του είναι ψυχίατρος, που σημαίνει ότι έχει μια καλή δουλειά, ενώ παράληλα βρίσκει πάντα χρόνο να παίζει με τον γιο του ποδόσφαιρο τις Κυριακές. Κι η μαμά του, που επίσης δουλεύει σκληρά, του μαγειρεύει συχνά τα αγαπημένα του φαγητά.Ο Μικρός Έκτορας, όμως, δεν είναι πάντα ευχαριστημένος. Η ζωή δεν είναι τόσο εύκολη. Αντίθετα, συχνά του φαίνεται τόσο μπερδεμένη και πολύπλοκη. Πρέπει να τη μάθεις, όπως λέει συχνά ο μπαμπάς του. Και καλύτερα να αρχίσεις νωρίς.

Ο Μικρός Έκτορας είχε προσέξει ότι ο μπαμπάς του έγραφε τις σκέψεις του σ’ ένα μπλοκάκι που είχε πάντα μαζί του. Έτσι σκέφτηκε να γράψει κι αυτός σ’ ένα μπλοκάκι όλα τα μαθήματα της ζωής. Μια μέρα θα το έδειχνε στον μπαμπά και στη μαμά του και εκείνοι θα ήταν περήφανοι γι’ αυτόν.

Εξαιρετικό βιβλίο, τόσο για παιδιά, όσο και για γονείς, εύστοχο, έξυπνο, τρυφερό, γραμμένο με χιούμορ και ευαισθησία, μας διδάσκει ότι “οι στεναχώριες είναι χρήσιμες γιατί μαθαίνεις πώς να στεναχωριέσαι σ’ όλη σου τη ζωή”, ότι “όταν είσαι αθώος, δε σε τιμωρούν αν έχεις δικηγόρο” και ακόμη “τα πολύ θλιβερά πράγματα, αν δεν τα σκέφτεσαι πολύ, αντέχεις καλύτερα”. Διαβάστε το, και δώστε το και στα παιδιά σας. Θα σας δώσει αφορμές για συζήτηση μαζί τους και όχι μόνο… Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Πουλήθηκαν περισσότερα από 3.000.000 αντίτυπα στη Γερμανία.

Ο ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΛΕΛΟΡ γεννήθηκε το 1953. Σπούδασε ιατρική και ψυχολογία και εργάστηκε ως ψυχίατρος και ψυχαναλυτής μέχρι το 1996. Εκείνη την περίοδο του προέκυψαν ερωτήματα ανάλογα με αυτά που απασχολούν τον ήρωα του βιβλίου του, τον Έκτορα. Εγκατέλειψε λοιπόν το επάγγελμά του και άρχισε να αναζητεί τις απαντήσεις ταξιδεύοντας και γράφοντας. Έπειτα από χρόνια διαμονής στην Καλιφόρνια επέλεξε ως τόπο κατοικίας το Παρίσι.

Βιβλία του Φρανσουά Λελόρ μπορείτε να βρείτε στη Βιβλιοθήκη.

Joël Egloff

Τις αργίες πρέπει οπωσδήποτε ν’ αλλάζουμε παραστάσεις. Γνωρίζω κάποιους που πηγαίνουνε για ψάρεμα, την Κυριακή με το χάραμα, προς τη μεριά του ποταμού που αφρίζει. Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι και ο Μπορτς. Εκεί πέρα τσιμπάει γερά, λένε.  Το ψάρεμα, εμένα, δεν μου λέει τίποτα. Ο Μπορτς προτείνει συχνά να με πάρει μαζί του, όμως εγώ δεν μπορώ. Όχι τόσο για την όψη των ψαριών, αυτό από μόνο του δεν είναι σοβαρό, πάντα θα έβρισκα κάποιον στον οποίο θα τα έδινα και που από πάνω θα ήτανε πολύ ευχαριστημένος, όχι, δεν φταίει αυτό, η αιτία είναι μάλλον το ουρλιαχτό των σκουληκιών όταν τα καρφώνουν στο αγκίστρι, αυτό μου παγώνει το αίμα. Η ακοή μου είναι πολύ ευαίσθητη για τέτοια πράγματα.

H εκπληκτική πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενός νέου και  η μείξη του πιο ωμού ρεαλισμού με τον πιο ακραίο παραλογισμό έχει ως αποτέλεσμα μια γραφή μοναδική δημιουργικότητας και ποιητικής πυκνότητας. O αναγνώστης διασκεδάζει διαβάζοντας τα πιο μακάβρια πράγματα, καθώς εδώ το χιούμορ είναι εξαιρετικής αποτελεσματικότητας, μακριά από οποιονδήποτε κυνισμό ή αφασία. H “Σκοτοδίνη” σκιαγραφεί τον κόσμο μας, έναν κόσμο φρικτό, συνάμα όμως ποιητικό και αστείο.
Ένα δυνατό μυθιστόρημα που δεν θα ξεχάσετε ποτέ, από τις εκδόσεις ΕΣΤΙΑ.

Ο Ζοέλ Εγκλόφ γεννήθηκε το 1970 στη Μοζέλ. Μετά από σπουδές στον κινηματογράφο, εργάστηκε σε διάφορες θέσεις στον τομέα των οπτικοακουστικών μέσων. Σήμερα ασχολείται αποκλειστικά με το γράψιμο.
Το πρώτο του μυθιστόρημα είλκυσε ήδη την προσοχή του Tύπου, τιμήθηκε με το βραβείο Alain Fournier το 1999 και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες.

Άλλα έργα του συγγραφέα είναι το μυθιστόρημα

Και η ζωή συνεχίζεται , εκδ. ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ

[tags] Βέροια, Βιβλιοθήκη Βέροιας, Γαλλική λογοτεχνία, Joel Efloff [tags]

ΦΕΥΓΩ…

Ο  Jean Echenoz γεννήθηκε στην Orange το Δεκέμβριο του 1947 και πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Προβηγκία. Πήρε πτυχίο πολιτικού μηχανικού και αργότερα σπούδασε Κοινωνιολογία στο Παρίσι και εργάστηκε στον ιατρικο-κοινωνικό τομέα. Το πρώτο του βιβλίο (Le meridian de Greenwich) εκδόθηκε το 1979. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει 12 μυθιστορήματα και έχει λάβει πολλά λογοτεχνικά βραβεία, μεταξύ των οποίων το Medicis 1983  και το Goncourt 1999.
Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του «Φεύγω», «Οι ψηλές ξανθιές», «Δρόμος αντοχής», «Προπαντός όχι Σοπέν», «Ραβέλ», τα οποία μπορείτε να τα βρείτε στη συλλογή μας, στο τμήμα της Ξένης Λογοτεχνίας .

.
….φεύγω, σ’ αφήνω, είπε ο Φερέρ. Κράτησέ τα όλα, εγώ φεύγω. Ο  Φελίξ άφησε τα κλειδιά του στην κοσνόλα της εισόδου, κούμπωσε το παλτό του και βγήκε κλείνοντας απαλά την πόρτα του σπιτιού του …

“Το Φεύγω” του  Jean Echenoz  είναι ο καθρέφτης του κόσμου μας, ένα ρεαλιστικό
μυθιστόρημα που αφηγείται το πώς χάνουμε την αίσθηση της πραγματικότητας και πώς
μας  ξεφεύγει η ζωή. Ο Εσενόζ, από διαφορετικές οπτικές γωνίες, εναλλάσσει τους
αφηγηματικούς τρόπους και τους ρυθμούς, τις εικόνες και τις μεταφορές. Είναι
συγχρόνως γλυκύς και ανησυχητικός, ακριβολόγος και μαιανδρικός, με τρόπο που να
κάνει τον αναγνώστη να βγει έξω από τις συνήθειές του. Έτσι, η περιπέτεια του
βιβλίου συμπορεύεται με την περιπέτεια της ανάγνωσής του.

ΒΡΑΒΕΙΟ
GONCOURT 1999

[tags]Βέροια, Βιβλιοθήκη Βέροιας, Γαλλική λογοτεχνία, Jean Echenoz [/tags]

ΑΜΑΖΟΝΙΟΣ

Πρώτα, η μουσική. Μια θεσπέσια μουσική που κατέβαινε μαζί με το ρεύμα και σκορπιζόταν στο πιο πράσινο και το πιο γιγάντιο δάσος του κόσμου. Μετά, ο μεγάλος ποταμός. Κόκκινος. Πάνω στο ποτάμι, μια σχεδία. Πάνω στη σχεδία, ένα πιάνο. Λευκό. Και, μπροστά στο πιάνο, καθισμένος σε σκαμνί, ένας μουσικός. Μαύρος.
Όταν οι σκληροτράχηλοι τυχοδιώχτες ενός απομονωμένου οικισμού στα βάθη της Αμαζονίας βλέπουν να υλοποιείται μπροστά στα μάτια τους η παραπάνω οπτασία, καταλαβαίνουν ασυνείδητα ότι ένα ρήγμα άνοιξε στον κόσμο τους. Στην ωμή πραγματικότητα της ανελέητης πάλης με τη φύση και της λαχτάρας για μυθικά και απραγματοποίητα κέρδη, θα εισβάλλει η απίστευτη οδύσσεια ενός λευκού πιάνου, αποφασισμένου να εκπληρώσει μια ποιητική αποστολή. Που σημαίνει επίσης ότι η ρεαλιστική αφήγηση μιας εξωτικής περιπέτειας μπορεί να συνδυάζεται με την ονειρική αλληγορία.
Σε εφτά κεφάλαια που ακολουθούν τους εφτά σταθμούς μιας προφητείας, η γραφή του Φερμίν συνδυάζει την ομορφιά με την απλότητα. Αφήνει ωστόσο πάντα χώρο στη φαντασία για να μας οδηγήσει σε μια μακρινή χώρα, ανοιχτή στο αίνιγμα και το μυστήριο.
Γιατί ο Αμαζόνιος παραμένει το πιο εκλεκτό όνειρο των τυχοδιωκτών…

O Μαξάνς Φερμίν γεννήθηκε το 1968 στην Αλμπερτβίλ της Άνω Σαβόιας. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Γκρενόμπλ και τη νιότη του στο Παρίσι, αργότερα ταξίδεψε κι εργάστηκε στη μαύρη Αφρική και την Τυνησία, ενώ σήμερα ζει στην περιοχή της γενέτειράς του. Τα έργα του, που σημαδεύονται από μια προσωπική, ποιητική θεώρηση του κόσμου, έχουν μεταφραστεί και έχουν γνωρίσει επιτυχία σε πολλές γλώσσες: “Neige” (1999), “Le violon noir” (1999), “L’ apiculteur” (2000), “Opium” (2002) και “Amazone” (2004).

— 

[tags]Βέροια,  Βιβλιοθήκη Βέροιας, Γαλλική λογοτεχνία, Αμαζόνιος [/tags]