Πρωταπριλιά 2013 με αστείο της Google στη Βιβλιοθήκη

Έναν ιδιαίτερο τρόπο επέλεξε σήμερα η Google για να γιορτάσει την μέρα της πρωταπριλιάς.  Σήμερα λοιπόν άρχισε η προώθηση της υπηρεσίας Google Nose (Μύτη Google) BETA όπου θα μπορείτε να κάνετε αναζήτηση μυρωδιών το οποίο είναι ένα αστείο που απευθύνεται σε όλους του χρήστες.  Για την υπηρεσία αυτή μάλιστα έχουν ετοιμάσει και ένα Video προώθησης.

Εκτός όμως από το Google Nose η Google είχε και για εμάς ακόμη μια έκπληξη.   Σήμερα το πρωί βλέποντας τα στατιστικά χρήσης της νέας ιστοσελίδας από την υπηρεσία Google Analytics παρατηρήσαμε πως έχουμε ταυτόχρονα 41 επισκέψεις από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.  Το  αστείο επίσης ήταν το ότι κάθε δευτερόλεπτο άλλαζε η τοποθεσία της επίσκεψης στον χάρτη. Αν και σήμερα ξεκινούν οι εγγραφές για τις δραστηριότητες του Απριλίου, σίγουρα δεν ήταν γι’ αυτό τον λόγο.  Άμεσα καταλάβαμε πως πρόκειται για πρωταπριλιάτικο αστείο.

Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγιστοποίηση.

Καλό μήνα σε όλους και φυσικά καλή πρωταπριλιά .
 Προσοχή σε ότι ακούτε και βλέπετε σήμερα!!!

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Άλλη μια παγκόσμια ημέρα, η οποία ξεχωρίζει για τον τρόπο με τον οποίο οργανώνεται ο εορτασμός της. Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.).  Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος του για να γράψει μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει μεταξύ άλλων οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς κ.ά.
Φέτος το μήνυμα έγραψε ο Ιταλός κωμικός, συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης, συνθέτης και βραβευμένος με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας Ντάριο Φο.
Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27^ης Μαρτίου.(διαβάστε το μήνυμα του Ντάριο Φο από την όμορφη σελίδα του Ελληνικού Κέντρου του Δ.Ι.Θ.).

Η παγκόσμια ημέρα θεάτρου εορτάζεται και στην Βέροια με την Εβδομάδα Θεάτρου που “τρέχει” στην Αντωνιάδειο Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 25 εως τις 31 Μαρτίου με πλούσιο και πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα.

Θα σας προτείνουμε από τα ράφια της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Βέροιας τα βιβλία 3 ανθρώπων που αγάπησαν το θέατρο και δημιούργησαν μέσα σε αυτό την δική τους πορεία. Είναι απλώς ενδεικτικοί τίτλοι και για λόγους συντομίας δεν μπορούμε να περιλάβουμε και αντίστοιχα βιβλία των Αλέξη Μινωτή, Άννας Συνοδινού, Καρόλου Κουν, Σωτήρη Σπαθάρη, Κώστα Καζάκου κ.α.

Παραμύθια πέραν της όψεως / Διονύσης Φωτόπουλος, Αθήνα : Καστανιώτης, 1990, 282σ. ; 21εκ.

Μέσα στα τελευταία 15 χρόνια, συγκεντρώθηκε μια σειρά από μαγνητοφωνημένες συζητήσεις, άλλες που ξεκίναγαν τυχαία και άλλες που προκαλούνταν επί τούτου, για να γίνουν κάποια στιγμή βιβλία χωρίς αρχή και τέλος, έτσι, σαν κατάθεση μιας εποχής που χάνεται. Προσπάθησα να διατηρήσω, μέσα απ’ αυτές τις μικρές ιστορίες, αυτά τα θραύσματα μνήμης, όσο μπορεί κανείς, ένα ελάχιστο κλίμα από την γοητεία της αφήγησης, πράγμα απίθανα δύσκολο, χωρίς την χάρη, την μορφή και την φωνή αυτών των μοναδικών όντων. Προσπάθησα να αφαιρέσω από τις αφηγήσεις τα περιττά, αλλά να μη διορθώσω την σύνταξη και τις ατέλειες του προφορικού λόγου που η ανέμελη συζήτηση προκαλούσε. Δεν άλλαξα ακόμη και τις δύο συζητήσεις στον ενικό, παρ’ όλο που είναι κάτι που απεχθάνομαι. Μερικές φορές, οι ομιλητές επαναλαμβάνουν εικόνες και περιστατικά· ακόμα και αυτές τις επαναλήψεις δεν θέλησα να τις αφαιρέσω, αφού η μία συζήτηση απ’ την άλλη απείχαν σε χρόνο και η ίδια εικόνα στην ροή της κάθε διήγησης, έπαιρνε άλλο χρώμα. Το βιβλίο ανήκει σ’ αυτούς που ξεκίνησαν το όνειρο, σ’ αυτούς που χωρίς συνδικαλισμούς και κοινοτυπίες μας παρέσυραν κατά καιρούς να αφεθούμε στην μαγεία του θεάτρου. Μακάρι να υπάρχουν πάντα…

Δ. Φωτόπουλος

Από σκηνής και από πλατείας / Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αθήνα : Καστανιώτης, 1990, 206σ. ; 21εκ.

Από τη ζωή του Οιδίποδα ο Σοφοκλής παίρνει και φέρνει στη σκηνή την ημέρα κρίσεως του ήρωά του.

Τις ημέρες κρίσεως του Άμλετ μας φανερώνει κι ο Σαίξπηρ και το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα μεγάλα και σημαντικά θεατρικά έργα, αρχαία, παλιά και σύγχρονα.

Αυτές οι ημέρες κρίσεως των θεατρικών προσώπων εμένα μου θυμίζουν το «εν ημέρα κρίσεως» της χριστιανικής θρησκείας μας. Αυτήν την ημέρα που ονομάζεται και «δευτέρα παρουσία». Γιατί όμως «δευτέρα παρουσία»; Αν η πρώτη είναι η εδώ στη γη, στη ζωή, και η «δευτέρα» στον άλλο κόσμο, η μετά θάνατον, τότε αυτή η δεύτερη είναι μια αναπαραγωγή, μια αναπαράσταση για να κριθεί ο παρουσιαζόμενος και να πάει στην κόλαση ή στον παράδεισο.

Μπορεί να μοιάζει παιδικά αφελής αυτή η σκέψη, αλλά τη βρίσκω ερεθιστική. Και μου αρέσει να πιστεύω ότι αυτό το πανάρχαιο επινόημα για μετά θάνατον ζωή διαχωρισμένη σε κόλαση και σε παράδεισο, συνέπεια τραγικής ανάγκης του ανθρώπου να θέλει μια μεταφυσική συνέχειά του, είναι και η πρώτη μορφή θεάτρου και ίσως και η μήτρα του. Και η σκηνή του θεάτρου, με όσα αναπαρασταίνονται εκεί, δεν είναι «άλλος κόσμος» και «άλλη ζωή»; Δεν είναι μια μεταπραγματική παρουσία και κρίση; Δεν είναι μια μορφή κόλασης και παραδείσου επί γης, μεταφερμένων απ’ τα θεολογικά στα κοινωνικά μας μέτρα; Δηλώνω αδυναμία να πάω αυτόν τον συλλογισμό πιο πέρα. Αλλά έστω κι ως εδώ, μου φτάνει για να νιώθω τι υπέροχο και τρομερό παιχνίδι δόθηκε σε μας τους ανθρώπους του θεάτρου για να παίζουμε.

Θέατρο . μοναξιά, δεξιοτεχνία, εξέγερση / Eugenio Barba, Αθήνα : KOAN, 2001, 397σ. : εικ. ; 21εκ.

… Δεν πρέπει κανείς να ρωτά τι σημαίνει θέατρο… Πρέπει να ρωτά τι σημαίνει θέατρο για μένα…
… Μεγάλωσα στη Νότια Ιταλία. Ενηλικιώθηκα στη Νορβηγία ως μετανάστης. Η θεατρική μου διαμόρφωση έλαβε χώρα στην Πολωνία. Το θέατρο που έχω ιδρύσει είναι δανέζικο. Αλλά μέσα στις ομάδες της Λατινικής Αμερικής αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου…
…Πιστεύω ότι συνεχίζω να κάνω θέατρο μετά τριάντα χρόνια επειδή τα πόδια μου και τα πόδια των ηθοποιών μου δεν είναι κουρασμένα. Μας ωθούν προς το σημείο εκείνο που δεν μπορούμε να φθάσουμε…
…Συνεχίζω να κάνω θέατρο επειδή μπορώ να απευθύνομαι σε θεατές που θέλουν να βρίσκονται αντιμέτωποι με κάτι το οποίο αφήνει, μυστικά, ίχνη σ’ εκείνο το μέρος του εαυτού τους που ζει σε εξορία…

(Εουτζένιο Μπάρμπα)

Ο Κ. Μπακιρτζής σε ανοιχτή συζήτηση στις 13/2: “Έρωτας στην εφηβεία”

Διαβάζουμε από το πρόγραμμα Φεβρουαρίου της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Βέροιας:

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου, 5.00 – 8.00 το απόγευμα
“Έρωτας στην εφηβεία”. Ανοιχτή συζήτηση για το κοινό και βιωματικές ομάδες…. Με τον Ψυχοπαιδαγωγό και Κλινικό Ψυχολόγο Κώστα Μπακιρζτή και την Κατερίνα Κωνσταντίνου, Εξελικτική-Σχολική Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια NDI “γίγνεσθαι” Κέντρου Στήριξης Οικογένειας & Παιδιού. Για εφήβους και γονείς. Για τις βιωματικές ομάδες απαιτείται Προεγγραφή. Στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Βιβλιοθήκης.

Ποιός είναι λοιπόν ο κ. Μπακιρτζής και η μέθοδος NDI; Αλιεύουμε από την προσωπική του ιστοσελίδα https://www.kbakirtzis.gr/ :

O Kώστας Μπακιρτζής γεννήθηκε το 1944 στη Θεσσαλονίκη. Αρχικά Φυσικός (Α.Π.Θ.), έρχεται σε επαφή στη Γαλλία με το πνεύμα του Μάη του ΄68 και αλλάζει προσανατολισμό. Φοιτά στο παιδαγωγικό τμήμα του πειραματικού πανεπιστημίου της Vincennes (Sciences de l`Education, Paris VIII, 1974-1978) και γνωρίζει εκεί το κίνημα του Ανθρώπινου Δυναμικού (W.Reich, J.Moreno, K.Lewin, C. Rogers, F.Perls κ.ά.). Μετά τα βασικά πτυχία (DEUG,Licence) εκπονεί μελέτη για την Maitrise (1977) και προδιδακτορική μελέτη (DEA, 1978) με εποπτεία του M.Lobrot. Παράλληλα αρχίζει ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία σε ραϊχικό κέντρο.

Το 1978 διορίζεται στη Μέση Εκπαίδευση (Λύκειο Αιγινίου Πιερίας), όπου διδάσκει Φυσική-Χημεία μέχρι το Σεπτέμβρη του 1980, ανακαλύπτοντας και εφαρμόζοντας τη βιωματική παιδαγωγική στην πράξη ( Η χαρά της μάθησης, 2008).
Το 1980 παραιτείται από τη Μέση Εκπαίδευση και επιστρέφει στη Γαλλία για να αρχίσει εκπαίδευση εμψυχωτών με τον M.Lobrot και τη N.Simon (διετής) και εκπαίδευση ψυχοθεραπευτών ραϊχικού προσανατολισμού (τετραετής). Την ίδια περίοδο εγγράφεται σε τμήμα ψυχολογίας (Paris VII, 1980-1984) και ειδικεύεται στην κλινική ψυχολογία. Μετά τα βασικά πτυχία (DEUG, Licence) και την Maitrise, παρακολουθεί μεταπτυχιακό τμήμα επαγγελματικής εξειδίκευσης στην κλινική κοινωνική ψυχολογία και ψυχοπαθολογία και εκπονεί μελέτη με εποπτεία του Max Pagès (DESS, 1984). Eργάζεται παράλληλα σε οργανισμό κοινωνικής ενσωμάτωσης νέων παραπτωματικών κέντρου Παρισίων.
Το 1987 υποστηρίζει διδακτορική διατριβή en Sciences de l`Education, στο πανεπιστήμιο της Vincennes-Paris VIII, με εποπτεία του M.Lobrot και με θέμα Le Sentiment de Liberté.

Το 1987 εγκαθίσταται μόνιμα στην Ελλάδα και εκλέγεται λέκτορας στο τμήμα Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης, της Παιδαγωγικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Οργανώνει μαθήματα, εργαστήρια, επιμορφώσεις και σεμινάρια, με βάση τις αρχές της Παρεμβαίνουσας Μη-Κατευθυντικής Εμψύχωσης Ομάδων και της Bιωματικής Παιδαγωγικής (Επικοινωνία και Αγωγή, 2002). Διδάσκει παράλληλα και οργανώνει βιωματικά σεμινάρια στο τμήμα Θεάτρου, στο μεταπτυχιακό τμήμα της Κλινικής Κοινωνικής Ψυχολογίας των Εξαρτήσεων του Α.Π.Θ. και στο τμήμα Εκπαιδευτικής Πολιτικής του πανεπιστημίου Μακεδονίας. Εμψυχώνει βιωματικά επιμορφωτικά σεμινάρια για εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης (ψυχοπαιδαγωγικής, συμβουλευτικής, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, αγωγής υγείας κ.ά.) σε όλη την Ελλάδα. Η συγγραφική του δραστηριότητα είναι συνεχής. Δημοσίευσε δύο βιβλία και σειρά άρθρων και ανακοινώσεων σε επιστημονικά συνέδρια, σχετικών με την εμψύχωση, τη δυναμική των ομάδων και την ψυχοπαιδαγωγική (βλ. βιβλιογραφία). Συνταξιοδοτήθηκε το 2011, στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή.

Aσχολείται με την έρευνα και τις εφαρμογές της Εμψύχωσης στην εκπαίδευση, στην ψυχοθεραπεία, στις προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις. Συνεργάζεται συστηματικά, από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80, με τον Michel Lobrot, όπως και με συναδέλφους και μαθητές του στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Εχει συμβάλλει αποφασιστικά στην εδραίωση και στην αναγνώριση από τον επιστημονικό κόσμο της Ελλάδας της N.D.I., της Νon-Directivité Intervenante, ή, στα ελληνικά, της Παρεμβαίνουσας Μη-Κατευθυντικότητας.

Η NDI είναι θεωρία κατανόησης των ανθρωπίνων λειτουργιών σε ψυχολογικό, θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο και συγχρόνως μέθοδος διευκόλυνσης της πορείας μάθησης και ανάπτυξης. Πρόκειται για θεωρία που επεξεργάζεται ο Γάλλος καθηγητής ΜichelLobrot από τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 και την ολοκληρώνει, στις βασικές της αρχές, περί τα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Αναφέρεται τόσο σε διεργασίες ζωής, αγωγής και εκπαίδευσης, όσο και σε διεργασίες αντιμετώπισης δυσκολιών και ψυχοθεραπείας. Ουσιαστικά, πρόκειται για φιλοσοφία του ανθρώπου και των σχέσεών του, για αντίληψη και στάση ζωής που βασίζεται στο σεβασμό της αυτονομίας και της ελευθερίας του εαυτού και του άλλου, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, προσωπικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών και ιδιαιτεροτήτων.

O Κώστας Μπακιρτζής είναι ιδρυτικό μέλος των:

• Fédération Internationale de la Non-Directivité Intervenante (F.I.N.D.I.)
• Πανελλήνιος Σύλλογος Παρεμβαίνουσας Μη-Κατευθυντικότητας
• Ινστιτούτο Ερευνας, Εκπαίδευσης και Εφαρμογών της Εμψύχωσης
• Η NDI στην Ελλάδα

Έχοντας ολοκληρώσει στη Γαλλία την εκπαίδευση στην Παρεμβαίνουσα Μη-Κατευθυντική Εμψύχωση Ομάδων με τον M.Lobrot και τη Ν.Simon, ο Κώστας Μπακιρτζής πρότεινε, το καλοκαίρι του 1983, δύο πενθήμερα σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης στο Μεγάλο Καζαβίτι της Θάσου, με συμμετέχοντες από Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να συνεχισθούν οι συναντήσεις και έτσι δημιουργήθηκαν δύο ομάδες, μία στην Αθήνα και μία στη Θεσσαλονίκη που λειτούργησαν για 20 περίπου χρόνια και δημιούργησαν μία σημαντική παράδοση και εμπειρία εφαρμογής της NDI στην Ελλάδα.
Παράλληλα στην Αθήνα δραστηριοποιούνταν η ψυχολόγος Καίτη Κανακάκη που είχε σπουδάσει στο Παρίσι και είχε εκπαιδευθεί από τον M.Lobrot και τη N.Simon. Έτσι, μετά από μερικά χρόνια εφαρμογής στην Ελλάδα, το χειμώνα του 1986, οι Κ.Κανακάκη, Κ.Μπακιρτζής και ο ψυχίατρος Γιώργος Αστρινάκης, διοργανώνουν μια εβδομάδα παρουσίασης του Lobrot στην Αθήνα, με διαλέξεις και εργαστήρια. Στη συνέχεια, διοργανώθηκε σειρά διετών εκπαιδευτικών προγραμμάτων με τους M.Lobrot, N.Simon, K.Kανακάκη και Κ.Μπακιρτζή. Σειρά εκδηλώσεων και παρεμβάσεων διοργανώνονται (ομιλίες, δημοσιεύσεις, ανακοινώσεις σε επιστημονικά συνέδρια, εκπαιδεύσεις, επιμορφώσεις, σεμινάρια, εργαστήρια, ομάδες ψυχοθεραπείας και προσωπικής ανάπτυξης) σε σχολεία, πανεπιστήμια, ψυχιατρικά νοσοκομεία, κέντρα ψυχικής υγείας, κ.ά. σε όλη την Ελλάδα.
Η NDI γίνεται προοδευτικά γνωστή. Μεταφράζονται βιβλία και κείμενα του Lobrot, όπως κυκλοφορούν και κείμενα Ελλήνων συνεργατών του. Πληθώρα εκπαιδευτικών και κλινικών διαφόρων ειδικοτήτων, καλλιτεχνών, εργαζομένων σε διάφορους τομείς σε όλη την Ελλάδα, συνεχίζουν να εκπαιδεύονται και να συνεργάζονται στα πλαίσια της NDI και να τη χρησιμοποιούν στη δουλειά και στη ζωή τους γενικότερα, με πολύ θετικά αποτελέσματα όπως φαίνεται και από σειρά επιστημονικών ερευνών και αξιολογήσεων που πραγματοποιούνται (βλ. βιβλιογραφία). Κέντρα και ομάδες συνεργατών δημιουργούνται ιδιαίτερα στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και στα Χανιά, προτείνουν δραστηριότητες και διοργανώνουν ομάδες εκπαιδευτικές και θεραπευτικές.
Το 2006 ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το Ινστιτούτο Ερευνας, Εκπαίδευσης και Εφαρμογών της Εμψύχωσης, επιχειρώντας μια καινοτόμο προσπάθεια θεσμικής οργάνωσης, συνεχιζόμενης αυτοεκπαίδευσης, επικοινωνίας βιωματικού χαρακτήρα και προοδευτικά επαγγελματικής δραστηριοποίησης των μελών του.
Το 2008, με πρωτοβουλία της ψυχολόγου Eυδοκίας Στάμου από την Πάτρα, οργανώθηκε στις Σπέτσες διεθνής συνάντηση NDI, συγκεντρώνοντας μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων. Η συνάντηση από τότε πραγματοποιείται κάθε χρόνο συγκεντρώνοντας γνώριμους της NDI, αλλά και όσων επιθυμούν να την γνωρίσουν.
Στις αρχές του 2011 Ιδρύθηκε Πανελλήνιος Σύλλογος Παρεμβαίνουσας Μη-Κατευθυντικότητας (NDI) με έδρα την Αθήνα.

Τέλος, να προτείνουμε το βιβλίο του Κ. Μπακιρτζή που βρίσκεται στα ράφια της βιβλιοθήκης μας,

Επικοινωνία και αγωγή / Κωνσταντίνος Ν. Μπακιρτζής, Αθήνα : Gutenberg, 2006,

Στο παρόν βιβλίο επιχειρείται η ολιστικού προσανατολισμού σύνθεση δεδομένων και αναλύσεων που προέρχονται από την ιστορία της γενικότερης παιδείας-αγωγής (παλαιά, νέα και σύγχρονη), καθώς και από θεωρίες, έρευνες και παιδαγωγικές εμπειρίες που συνδέονται με το έργο του κάθε παιδαγωγού και εκπαιδευτικού. Σε συνδυασμό με την εκπαιδευτική εμπειρία και πρακτική του συγγραφέα, προέκυψε ο θεωρητικός και μεθοδολογικός άξονας της προβληματικής που αναπτύσσεται συσχετίζοντας το φαινόμενο της επικοινωνίας με τις διεργασίες της αγωγής. Πρόκειται για τη διαμόρφωση του ψυχικού κόσμου μέσω της εμπειρίας επικοινωνίας με το περιβάλλον. Ως βασικά στοιχεία της διεργασίας συνάντησης και συνάρθρωσης του περιβάλλοντος, ανθρώπινου και φυσικού, με τον εσωτερικό-ψυχικό κόσμο αναγνωρίζονται το συγκινησιακό φαινόμενο και η βιωματική εμπειρία. Μέσω αυτής της συνάντησης γεννιούνται και αναπτύσσονται ο ψυχικός κόσμος, η προσωπικότητα και οι επιθυμίες, τα κίνητρα και τα ενδιαφέροντα, όπως και αποκτώνται οι γνώσεις, οι ικανότητες και οι δεξιότητες σε όλους τούς τομείς των ψυχικών λειτουργιών. Υποστηρίζεται ότι η βίωση των συγκινήσεων βρίσκεται στη βάση των ψυχοσωματικών και ψυχο-κοινωνικών λειτουργιών, καθιστώντας δυνατή τη συνάντηση με το περιβάλλον και την ιδιοποίηση στοιχείων του. Μ’ αυτή την έννοια, το συγκινησιακό βίωμα αναγνωρίζεται ως η κεντρική κοινωνιο-ψυχο-σωματική λειτουργία για την κατανόηση της δημιουργίας και της δυναμικής τόσο του ψυχικού όσο και του κοινωνικού, του ενδοψυχικού και του διαψυχικού, μέσα από τη θεσμίζουσα και συγχρόνως θεσμιζόμενη διαλεκτική τους σχέση ως επι-κοινωνία, δυαδική ενότητα και κοινωνία των ψυχών, ως συνάντηση και, βασικά, ως συν-κίνηση.

Οι τρεις ιεράρχες

Υπάρχει μια αίσθηση ότι οι θεσμικές γιορτές εξασθενίζουν το ακριβές περιεχόμενο της τιμής την οποία περιποιούμε στο έργο των τιμωμένων προσώπων. Αυτή η αίσθηση στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία επιβεβαιώνεται πολλές φορές, καθώς πολλές θεσμικές εορτές έχουν χάσει τελείως το νόημα τους και έχουν εκπέσει στο επίπεδο της αργίας.

Μια τέτοια είναι και η περίπτωση των τριών ιεραρχών, η μνήμη των οποίων εορτάζεται στις 30 Ιανουαρίου εκάστου έτους, αλλά τα έργα τους θεωρείται ότι αφορούν μόνο κάποιο εξειδικευμένο κοινό. Στην βιβλιοθήκη μας θα βρείτε έργα του Μ. Βασιλείου, του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού και του Ιωάννη του Χρυσοστόμου τα άπαντα(26 τόμοι)

Θα σας προτείνουμε και 2 βιβλία που τοποθετούν το έργο των τριών ιεραρχών μέσα στο ιστορικό του πλαίσιο και το φωτίζουν υπό το πρίσμα της εποχής του.

Η συμβολή της Καππαδοκίας στη χριστιανική σκέψη / Βασιλείου Ν. Τατάκη, Αθήνα : Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, 1989

Πίνακας περιεχομένων και εκτενή αποσπάσματα από την Μυριόβιβλο
Ιωάννης ο Χρυσόστομος για το Imperium Romanum : μελέτη πάνω στην πολιτική σκέψη της Αρχαίας Εκκλησίας / Κωνσταντίνος Α. Μποζίνης, Αθήνα : Καρδαμίτσα, 2003

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ζει σε μια εποχή (4ος/5ος αι. μ.Χ.), στην οποία ο Χριστιανισμός εξέρχεται από την κοινωνική του απομόνωση και μεταμορφώνεται σε μια κρατική θρησκεία που κυριαρχεί παντού στη δημόσια ζωή. Τα γραφτά του αντανακλούν τη μεταβατική αυτή περίοδο, όπου το ευαγγελικό ήθος υπερβαίνει τα όρια της Εκκλησίας και συγκρούεται με τις αρτηριοσκληρωτικές δομές του συστήματος, προσπαθώντας να επιβάλλει νέες εναλλακτικές μορφές ζωής σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή ο διάλογος ανάμεσα στο Χριστιανισμό και τον Ελληνισμό, στο επίπεδο της πολιτικής φιλοσοφίας, δεν είναι λιγότερο έντονος απ’ ό,τι στο χώρο του δόγματος, δηλαδή την κοσμολογία ή τη γνωσιολογία. Η διπλή προσωπικότητα ενός Ευσέβιου ή ενός Ιουλιανού Παραβάτη μαρτυρεί ήδη τη δυναμική προσέγγιση από τους δύο κόσμους, που ζητούν, θαρρείς, να πλαστούν μαζί μέσα στην ψυχή του ενός ανθρώπου.
Ανατρέχοντας στις ομιλίες και σε άλλα έργα του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ο Κ. Μποζίνης εξετάζει τη στάση του μεγάλου πατέρα της Εκκλησίας απέναντι στο Imperium Romannum, την κρατική εξουσία της εποχής του. Ακόμη, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται τις επιρροές που δέχθηκε ο Χρυσόστομος από την αρχαία ελληνική γραμματεία, οι οποίες συνέβαλαν, μαζί με το Ευαγγέλιο και την προγενέστερη πατερική παράδοση, στη διαμόρφωση της πολιτικής του σκέψης.

Πίσω στο χωριό

Συζητιέται εδώ και καιρό το ζήτημα της αγροτικής παραγωγής στην χώρα μας και κατά πόσο μπορεί να δώσει ώθηση στην τελματωμένη ελληνική οικονομία. Αυτές οι συζητήσεις αντανακλώνται στην έκδοση νέων τίτλων με το ίδιο θέμα. Προτείνουμε σήμερα 2 σχετικά βιβλία, ένα του 2012 και ένα παλαιότερο του 2002.

Πίσω στο χωριό… : η απάντηση στην κρίση είναι η αγροτική παραγωγή / Αθάνασιος Δ. Θεοδωράκης, Αθήνα : Λιβάνης, 2012

Η νέου τύπου, βιώσιµη οικονοµική ανάπτυξη πρέπει να στηρίζεται στην πραγµατική οικονοµία µας. Η στροφή στην πραγµατική οικονοµία είναι αδήριτη ανάγκη και προϋπόθεση για τη δηµιουργία θέσεων εργασίας, τη διασφάλιση της βιωσιµότητας του ασφαλιστικού συστήµατος και την τόνωση της δραστηριότητας των µικρών και µεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν την κύρια συνιστώσα της ελληνικής οικονοµίας.Σε αυτή τη λογική, ο ρόλος του αγροτικού τοµέα είναι καθοριστικός. Ο πρωτογενής τοµέας περιλαµβάνει τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη δασοπονία και την αλιεία. Πρόκειται για κλάδους δυναµικούς, που έχουν σηµαντική παραγωγική ικανότητα, συντηρούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόµενους και αυτοαπασχολούµενους, διαθέτουν ευέλικτες µικροµεσαίες επιχειρήσεις και προσφέρουν σηµαντικές υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο. Ο τοµέας αυτός είναι η ραχοκοκαλιά της πραγµατικής οικονοµίας µας, η μεγάλη δύναµή της.

Αγροφιλία : αγροτική αναγέννηση, νέα αγροτικότητα/ Χαραλαμπίδης Μιχάλης, Αθήνα : Στράβων, 2007, 4η εκδ.   

ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ*

Γεωπολιτισμός και γεωγαστρονομία της πίττας

του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Ιδρυτή της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης (Δ.Π.Ε.) (Πηγή)

Ο στρατηγός Ντε Γκωλ θεωρούσε δύσκολο να κυβερνήσει μια χώρα όπου κάθε κοιλάδα παρήγαγε ένα δικό της τύπο τυριού. Όπου υπήρχαν τριακόσια εξήντα πέντε , όσες οι ημέρες του χρόνου , ή πεντακόσια , όσες οι κοιλάδες , είδη τυριών . Ο στρατηγός Ντε Γκωλ κατάφερε τελικά να κυβερνήσει αυτά τα στοιχεία της πολυμορφίας . Να κυβερνήσει τη χώρα του με επιτυχία και να αποχωρήσει δοξασμένος από αυτό τον μάταιο κόσμο . Αυτό σήμαινε , ότι κατά τη διακυβέρνησή του , αλλά και αυτήν των διαδόχων του καθώς επίσης και των αντιπάλων του , οι κοιλάδες σώθηκαν , οι άνθρωποί τους έμειναν εκεί και τα τυριά όχι μόνο σώθηκαν αλλά αυξήθηκαν και πλήθυναν . Πρέπει να σημειώσουμε , ότι οι πλέον σκληροί αντίπαλοί του , αυτά τα θηριώδη παιδιά του ’68, αγάπησαν πολύ και τις κοιλάδες και τα τυριά .

Στη δική μας χώρα ο συμβολισμός , η τύχη των τυριών και η σχέση τους με την ακυβερνησία ήταν πολύ διαφορετική . Εδώ η ακυβερνησία (1) δεν έγινε ποτέ κυβέρνηση . Έμεινε χρόνια ακυβερνησία και από τα πολλά είδη τυριών οδηγηθήκαμε σταδιακά στη μονοκαλλιέργεια της φέτας .
Η φέτα είναι μία από τις βασίλισσες των ελληνικών τυριών . Για να διατηρήσει όμως αυτή τη λάμψη της και να αντιμετωπίσει τις εξωτερικές και εσωτερικές νοθεύσεις της πρέπει να συμβιώνει με τα άλλα βασίλεια των ελληνικών τυριών . Στην Ελλάδα όμως δεν είχαμε έναν Ντε Γκωλ ούτε τους διαδόχους και τους αντιπάλους του . Μαζί με τη συρρίκνωση των τυριών εγκαταλείφθηκαν και οι κοιλάδες . Για τα παιδιά του Πολυτεχνείου , τους εκπροσώπους τους ας μην κάνουμε κρίσεις .

Η ακυβερνησία , δηλαδή η άγνοια και απουσία οποιασδήποτε έννοιας αγροτικής , διατροφικής και γαστρονομικής πολιτικής , ως γνωστόν έφθασε σε πλέον ακραίες μορφές με την εξαφάνιση του ελληνικού αμπελώνα και τη ” μεγάλη ιδέα ” του ξεριζώματος του ελληνικού ελαιώνα .

Στη Γαλλία διακυβέρνηση σημαίνει διατήρηση και αύξηση του πληθυντικού αριθμού των γαλλικών τυριών , κρασιών , αλλαντικών και των ονομάτων τους . Στην Ελλάδα συρρικνώθηκαν στον ενικό αριθμό . Πολλών δεν ακούμε πλέον ούτε το όνομά τους ούτε τον τόπο προέλευσής τους . Τελικά μια χώρα του πληθυντικού έγινε του ενικού και όχι μόνο στη διατροφική παραγωγή και τη γαστρονομία της .

Από την αρχαιότητα τα προϊόντα διατροφής είχαν ειδικά τοπικά χαρακτηριστικά . Προσδιορίζονταν από τον τόπο προέλευσης . Ο Νέστορας έλεγε στον Αγαμέμνονα να μην ανησυχεί για την προμήθεια κρασιού , γιατί κάθε ημέρα τα πλοία των Αχαιών το μετέφεραν από τις θρακικές ακτές . Επρόκειτο για τον Μαρώνειο – Ισμαρικό , για τον Μαρωνίτη οίνο , όπως διηγείται ο Όμηρος . Αυτού όμως του κρασιού , που αρκούσε η ονομασία του για να κατέχει μεγάλο μέρος της εθνικής και παγκόσμιας αγοράς , πριν από μια δεκαετία (2) ούτε στη Θράκη ήξεραν το όνομά του .

*Προδημοσίευση από το νέο βιβλίο του Μιχ. Χαραλαμπίδη “ΑΓΡΟΦΙΛΙΑ – Αγροτική Αναγέννηση – Νέα Αγροτικότητα”, εκδ. Γόρδιος 2002

Ένας άλλος, Ρωμαίος αυτή τη φορά, ο Κάτων, αναφέρεται στο τι χαρακτήριζε και καθόριζε την ποιότητα του κρασιού της Κω που το καθιστούσε ασυναγώνιστο και μονοπωλιακό. Ήταν ένα μείγμα χυμού σταφυλιών και θαλασσινού νερού που έπαιρναν από τη θάλασσα σύμφωνα με ορισμένους κανόνες . Πριν το καταναλώσουν το διατηρούσαν για ένα χρόνο με μια σχολαστική τελετουργία . Είχαν την τέχνη , την τεχνολογία τους . Δεν γνωρίζω αν η τουριστική οικονομία της Κω ή ο ΕΟΤ γνωρίζει για τις διαθέσεις του Κάτωνα όσον αφορά το κρασί . Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δύο και πλέον δεκαετίες πριν , ένιωσα στο Μαστιχάρι της Κω τις γεύσεις του κρέατος , όπως αναδύονταν από το κείμενο του Ηροδότου που αναφέρεται στην παραγωγή του νησιού . Εάν θυμάμαι καλά τη συγκρίνει με το Δέλτα του Νείλου . Όταν δεκαετίες μετά , για την ακρίβεια μετά τα Ίμια , επέστρεψα , σε πολλά άλλα προστέθηκε η γεύση του τσιμέντου . Της μοσχαρίσιας μπριζόλας δεν υπήρχε πλέον .

Στην Αγορά των Αθηνών είχαν ονομασία προέλευσης τα ορτύκια της Δήλου (3) η οποία ονομαζόταν και Ορτυγία . Η γαστρονομία πολλές φορές νικά την ιστορία , τη γεωγραφία , τον πολιτισμό ή μάλλον βαδίζει μαζί τους , είναι μέρος τους , εξ’ ου και το Ορτυγία . Η γαστρονομία και ο Απόλλων στη Δήλο . Είχαν ονομασία προέλευσης τα εγχέλια , τα χέλια και τα τυριά της Βοιωτίας . Τυρός εν Βοιωτία ώνιος , τα ερίφια της Μήλου , τα οψάρια του Πόντου . Τα τυριά της Κύθνου ” Κύθνιος τυρός “,(4) όπως και της Σικελίας είχαν δικό τους ιδιαίτερο τρόπο παραγωγής , δική τους τελετουργία , το δικό τους όνομα . Μπορούσαν να τα μιμηθούν έξω από τον τόπο καταγωγής και προέλευσής τους . Όμως στους νέους τόπους παραγωγής τους που δεν είχαν τη μοναδικότητα , τη γευστικότητα , τα ιδιαίτερα ιστορικά , κλιματολογικά , πολιτιστικά παραγωγικά χαρακτηριστικά , την τέχνη του τόπου καταγωγής μπορούσαν και μπορούν να ονομάζονται τοπικά προϊόντα , όχι όμως χαρακτηριστικά τυπικά προϊόντα .

Ένα από τα καλύτερα τυριά στον κόσμο , το χαλούμι , εκτός Κύπρου μπορεί να κατορθώσει να υπάρξει ως τοπικό προϊόν απομίμηση χωρίς όμως τη μοναδικότητα , την τυπικότητα που έχει στον τόπο καταγωγής του , στην Κύπρο . Το κρασί της Λήμνου , της Φλώρινας , της Ζίτσας προέρχεται από τα σταφύλια συγκεκριμένου αμπελιού , συγκεκριμένου τόπου , εκφράζει καλύτερα τον εαυτό του , την ποιότητά του . Αυτό εννοούμε όταν λέμε χαρακτηριστικά τυπικά αυτόχθονα προϊόντα .

Σε άλλες σελίδες αυτού του βιβλίου εξηγήσαμε το ελληνικό παράδοξο . Το γιατί τα τρισέγγονα αυτών των αρχαίων προϊόντων , ολόκληρες οικογένειες από αυτά εξαφανίσθηκαν ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες . Για ποιους λόγους αυτή η γη έμεινε αγεώργητος και ακαλλιέργητος .

Ο Όμηρος μέμφονταν τους Κύκλωπες γιατί ” ούτε φυτεύουσιν χέρσιον φυτόν ου αροώσιν “. (5) Τελικά οι σύγχρονοι Έλληνες αρχίσαμε να μοιάζουμε τους Κύκλωπες .

Πρόκειται για μία διατροφική , γαστρονομική και πολιτιστική γενοκτονία . Όπως χάθηκαν μνημεία , έργα τέχνης , βιβλία , ψηφιδωτά , έτσι χάθηκαν ποικιλίες , προϊόντα , συνταγές γεύσης . Οι απόγονοι αυτής της αρχαίας διατροφικής και γαστρονομικής οικογένειας στη Magna Grecia στη Μεγάλη Ελλάδα είχαν μακράν και ευτυχισμένην ζωήν . Τα μακαρόνια που η προέλευσή τους βρίσκεται στα αρχαία ταφικά έθιμα – το μακάριος και τα μακάρια (6) – με αφετηρία τη Νεάπολη ( τη Νάπολι ) μία από τις γαστρονομικές πρωτεύουσες του κόσμου , έκαναν το μεγάλο άλμα για την κατάκτηση ολόκληρης της ιταλικής χερσονήσου και μετά των Πολιτειών τα States στις ΗΠΑ . Το δεύτερο άλμα προς την παγκοσμιοποίηση έγινε με τους μετανάστες του Νότου . Στο Χόλυγουντ τα μακαρόνια που περίσσευαν από το βραδινό τραπέζι τρώγονταν το πρωί ως breakfast spaghetti.

Αν κάνουμε μια αναδρομή στην προϊστορία της πίτσας , της βασίλισσας της Ναπολιτάνικης κουζίνας , συναντάμε τη μάζα της Αρχαίας Ελλάδας . Πάντοτε στη Νεάπολη , εάν επισκεφθούμε τα υπόγεια του συγκροτήματος του S. Lorenzo Maggiore θα βρεθούμε με έκπληξη και συγκίνηση μπροστά σε έναν αρχαίο φούρνο που είναι πολύ κοντά στους φούρνους των σημερινών πιτσαριών . (7) Όταν από την προϊστορία περάσουμε στην Ιστορία της πίτσας , θα δούμε την αναλογία ανάμεσα στη λέξη πίτσα και τις σημερινές πίτες της Καλαβρίας , (8) της Απουλίας , (9) της Ηπείρου , της Θράκης , μέχρι τις πίτες των εξισλαμισμένων Ποντίων στον ιστορικό Πόντο . Τελικά η γεωοικονομική και γεωπολιτισμική σφαίρα της πίτας είναι πολύ περισσότερο ευρύτερη . Οι ” κυβερνήσεις ” της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες συρρίκνωσαν τα εθνικά γαστρονομικά σύνορα στο εσωτερικό της , όταν αυτά τα σύνορα είναι υπερεθνικά και μεταεθνικά . Από τους στύλους του Ηρακλέους και το όρος Άτλας έως το Δούναβη , τον ποταμό Φάση , γιο του Ωκεανού , και τον Καύκασο , το όνομα του βοσκού που σκότωσε ο Κρόνος . Όταν όμως οι διευθύνουσες ομάδες μιας χώρας αγνοούν την ιστορία της , τότε πολύ περισσότερο αγνοούν την παραγωγική και την γαστρονομική της ιστορία . Τότε δεν έχεις να περιμένεις ούτε καν λίγα από αυτού του τύπου τις ομάδες .

1. Μιχ . Χαραλαμπίδης , Ιδέες αρχές και γραφειοκρατία . ΠΑΣΟΚ 1974-1998 , εκδ . Γόρδιος , 1998
2. Μιχ . Χαραλαμπίδης , ” Θα χτίσουμε μια πόλη “, Ελευθεροτυπία , 1992, στο ΡΩΜΑΝΙΑ η αρχιτεκτονική μιας νέας πόλης , εκδ . Γόρδιος 1999.
3. Ασπασία Μίχα – Λαμπάκη , ” Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων κατά τους αρχαίους κωμωδιογράφους “, διδακτορική διατριβή , Αθήνα 1984.
4. Ό . π .
5. Αλέξανδρος Ν . Λέτσας , Μυθολογία της Γεωργίας , Θεσσαλονίκη , 1957.
6. Στον Πόντο ένας τύπος μακαρονιού ονομάζεται μακαρίνα
7. Eugenia Aloj Totaro, Economia Agroalimentare, Settembre 1999, Franco Angeli Editore, Milano.
8. Vito Teti, ΙΙ pane e la befa e la festa , Guaraldi edit., Firenze, 1976.
9. Lucia Lazari, Cucina Salentina, Galatina, Mario Congendo editore.

Χριστουγεννιατικα μαγειρέματα ΙΙ

Χερσέ, Βασιλόπιτες και άλλα : Το μικρασιάτικο τραπέζι του Δωδεκαημέρου από το Αρχείο Προφορικής Παράδοσης του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών,χαρακτικά Μ. Καμπάνης, Αθήνα : Εκδ. του Εργαστηρίου Βιβλιοδεσιών του Μπάμπη Λέγγα, 1998 

μια περιγραφή του βιβλίου από το blog History of Greek food της Μαριάννας Καβρουλάκη

Υπάρχουν βιβλία για τα οποία είμαστε πολύ περήφανοι που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη μας.

Ένα τέτοιο βιβλίο είναι το Χερσέ, Βασιλόπιτες και Άλλα. Το θέμα του αφορά διατροφικά έθιμα του Δωδεκαήμερου στο Μικρασιατικό κόσμο και  βασίστηκε σε έρευνα που έγινε από το «Αρχείο Προφορικής Παράδοσης»  του «Κέντρου Mικρασιατικών Σπουδών».  Εκτός από την ανεκτίμητη αξία του ως προς τη διαφύλαξη της προφορικής παράδοσης, εκτός από τα ωραία, τρυφερά  χαρακτικά σχέδια του Μάρκου Καμπάνη,  το βιβλίο είναι ένα εκδοτικό κομψοτέχνημα του Εργαστηρίου βιβλιοδεσιών Μπάμπη Λέγγα.

Ας με συγχωρέσει ο εκδότης που παραθέτω ένα μεγάλο απόσπασμα από το βιβλίο του, αλλά θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας 

Ανάγνωση Άρθρου